Space Time

...' นาเวียร์เธอรีบหนีไปสะ รีบหนีไปให้ไกลที่เท่าที่จะทำไหวสะ '...

...' ไม่! เธอต่างหากที่ต้องหนี ฉันจะอยู่ที่นี้เอง!! "...

...' อย่าพึ่งเอาแต่ใจได้ไหม!! รีบหนีไปสะก่อนที่พว- '...

" กรี๊ดดด!!! "

หญิงสาวรูปร่างเพียวบางกึ่งสมส่วนกรีดร้องออกมาเมื่อตนนั้นถูกปลุกจากความฝันที่เหมือนเป็นโศกนาฏกรรมที่แสนทรมาณสำหรับตัวเธอเอง

แต่เธอกลับจำไม่ได้และไม่รับรู้ว่านั่นคือเรื่องอะไร ไม่รู้ว่าเหตุการณ์นั้นมันเป็นความจริงหรือเป็นเพียงความฝันที่เธอนึกมันขึ้นมา

อีกทั้งเธอก็มักฝันถึงใครคนหนึ่งมานานนับเดือนแล้วตั้งแต่เธอตื่นจากที่พักฟื้น

" แฮ่ก...ทำไมวันนี้...มันดูโหดร้ายกว่า...ปกติละ "

" นาเวียร์แกเป็นอะไรไหม เสียงของแกมันดังไปถึงบ้านฉันเลย "

" ไม่มีอะไรหรอกเฟย แค่เมื่อกี้ฉันเห็นแมลงเฉย ๆ น่ะ "

เฟย เพื่อนสาวเพียงคนเดียวของเธอที่มักจะอยู่ข้างเธอเสมอไม่ว่าเธอจะยังจำได้หรือจำไม่ได้ก็ตามแต่

" แกไม่เป็นอะไรแน่นะนาเวียร์ หน้าแกซีดมากเลยนะ "

" ไม่...ฉันไม่ได้เป็นอะไรแน่นอน... "

นาเวียร์ตอบอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงและล้มตัวลงนอนดังเดิมจากความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดหลายวันนี้

" ให้ฉันร่ายเวทย์ดักฝันให้ไหม จะได้นอนหลับดีขึ้น "

...' อย่า....ถ้าทำแบบนั้นเธอจะยิ่งฝันร้าย '...

จากที่เธอกำลังเตรียมตัวนอนก็ต้องลุกขึ้นมาขัดการร่ายเวทย์ตามที่เสียงของใครบางคนบอกทันที

" ฉันทำเอง!! "

" อะ...โอเค...ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นก็ได้ ฉันจะไปแล้วนะ "

เฟยกล่าวจบก็หันไปจุดเทียนหอมให้อีกคนที่มันได้ดับไปพลางเพิ่มกลิ่นให้หอมขึ้น

" ทำไมฉันถึง...ทำแบบนั้นล่ะ "

...' เพราะถ้ายิ่งทำแบบนั้นเธอจะไม่มีความสุขไง '...

" นั่นใครกัน!! ออกมานะ!! "

...' เธอไม่เห็นฉันหรอกนาเวียร์ รู้แค่ว่าฉันอยู่ข้างเธอเสมอก็พอ '...

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรที่ทำให้เธอเชื่อแบบนั้น

และกลับไปนอนหลับอีกครั้งทั้งที่มีเรื่องไม่สบายใจอีกมากมายค้างคาไว้อยู่

แต่สิ่งที่เธอรู้ตอนนี้คือยังมีใครบางคนกำลังปกป้องเธอและดูแลเธออยู่ข้าง ๆ เสมอไม่ได้หายไปไหน....ไม่ได้หายไปจากความทรงจำแต่ก็ยังจำอะไรไม่ได้เช่นกัน

...' ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่เธอๆยังมีฉันเธอจะไม่เป็นอะไรเด็ดขาด ไม่มีวัน '...

" หน้าแกดูสดใสขึ้นมากเลยนะ มากินข้าวเช้าก่อนสิ "

" อือ...เมื่อคืนฉันนอนหลับฝันดีเป็นครั้งแรกเลยละ "

นาเวียร์ว่าพลางนั่งลงบนโซฟากำมะหยีสีดำตัวโปรดและกินขนมปังที่เพื่อนของเธอได้เตรียมเอาไว้แล้ว

" ดีแล้วนี่ เธอไม่ได้นอนหลับฝันดีมาหลายเดือนแล้วด้วย "

" อือ มันเป็นฝันที่ดีที่สุดและหลับสบายที่สุดเลยละ "

หน้าของนาเวียร์เริ่มยิ้มออกมาทีละเล็กทีละน้อย ดูมีความสดใสมากขึ้นกว่าหลายเดือนก่อนที่มีแต่สีหน้าอิดโรยและร่างกายอ่อนเพลียอยู่ตลอดเวลา

เฟยเห็นดังนั่นก็ยิ้มตามนาเวียร์ไปอีกคนหากแต่สายตานั้นไม่ได้ยิ้มตามไปด้วยเลยแม้แต่น้อย

ในสายตานั้นมีแต่ความสงสัยและมีความโกรธเล็กน้อยผสมปนเปไปกับความดีใจเช่นกัน

" วันนี้เรามีเรียนของจารย์คาริสตอนสายนะ กินเสร็จแล้วก็ขึ้นไปเตรียมตัวเลย ฉันจะไปเตรียมตัวแล้ว "

" อือ...ถ้าเสร็จแล้วจะออกไปหาที่เดิมนะ "

เฟยก้มหัวให้หนึ่งครั้งและรีบเดินออกจากบ้านด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งแต่จิตใจกลับสับสนและวุ่นวายไม่เป็นชิ้นดี

...นี่มันอะไรกัน ไหนคาริสบอกว่าต้องรออีก 20 ปีไง นี่มันผ่านมาแค่ 6 เดือนเท่านั้นเอง...

นั่นเป็นความคิดที่เฟยคิดตลอดทางตอนเดินกลับบ้านมา แต่ว่าเฟยไม่ใช่เพื่อนของนาเวียร์งั้นเหรอ ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นกันล่ะ

เวลาล่วงเลยไปนานนับ 6 เดือน มันเป็น 6 เดือนที่นาเวียร์เริ่มกลับมาจำสิ่งต่าง ๆ ได้ดี

และการฝันถึงอีกคนที่คุ้นเคยคะนึงหาและได้รู้ชื่อของเธอมาบ้างแล้ว

อีกทั้ง เฟยเพื่อนของเธอเองก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละนิดทีละน้อยด้วยเช่นกัน หรือเธอคิดไปเองนะ

" นาเวียร์รีบลงมาเร็ว วันนี้คาริสนัดเราไปดูงานที่เมืองหลวงนะ "

...' นาเวียร์...หนีไป...เซนเดรียว่าที่เหมืองหลวงตอนนี้มันไม่ปลอดภัยแล้ว '...

" หมายถึงอะไร นั่นคือเมืองหลวงที่มีการป้องกันหนามากเลยนะ "

...' เพราะพวกเขาวางแผนที่จะฆ่าเธอแล้วไง ออกห่างจากเมืองหลวงและมาที่ต้นไม้โลกเร็วเข้า '...

ต้นไม้โลกคือต้นไม้ที่เชื่อมต่อเค้ากับโลกคู่ขนานหรือโลกใบอื่น ๆ ที่แตกต่างกันไป

มันถูกเขียนขึ้นมาเป็นตำนานมากกว่าสองร้อยปีและไม่ว่าใครที่พยายามตามหามันก็ไม่มีใครพบเจอต้นไม้โลกต้นนี้เลยแม้แต่คนเดียว

" ฉันไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน ถึงโลกนี้จะมีเวทย์มนต์แต่ก็ไม่เคยมีใครหามันเจอได้เลยนะ "

...' แน่ใจงั้นเหรอว่าไม่เคยมีใครหาเจอ... '...

เสียงนั้นเริ่มเงียบลงไปอย่างช้า ๆ และตามมาด้วยเสียงเรียกของเฟยที่รอเธออยู่ชั้นล่างของบ้านมานานหลายนาทีแล้ว

" ลงมาได้แล้วนาเวียร์ อย่าให้ผู้ใหญ่รอเรานานสิ!! "

" วิ่งแล้ว ๆ เธออย่ามองฉันแบบนั้นสิเฟย! "

เฟยไม่ได้พูดอะไรออกมามีเพียงมือที่หยิบไม้กวาดของตนเองออกมาตามปกติ

" วันนี้เราไม่ได้นั่งรถไปงั้นเหรอ "

" อือ...วันนี้เราต้องบินไป "

...' อย่าตามเธอไป '...

" ไปกันเถอะ เดี๋ยวอาจารย์คาริสรอนาน "

เสียงที่คอยเตือนเธอตลอดนั้นไม่ได้เข้าหัวของนาเวียร์เลยสักนิด...เพราะนาเวียร์คิดว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาแน่นอน

แต่เมื่อบินเหนือเมฆมาเรื่อย ๆ เธอเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยและเหมือนมีคนจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา..และมันไม่ได้มีแค่คนเดียว

" เฟย เราต้องบินไปอีกนานไหม "

" อีกนานเลยละนาเวียร์ "

หน้าของนาเวียร์เริ่มถอดสีเมื่อเฟยหันตัวกลับมาพร้อมร่ายเวทย์มนต์ต่อสู้รอเอาไว้เหลือเพียงแค่บังคับทิศทางให้มันพุ่งมาหาเธอก็แค่นั้น

" แก...แกจะทำอะไรเฟย ทำไมแกทำแบบนี้ "

" ฉันสิต้องถามแก...ฉันต้องถามแกมากกว่าว่าทำไมถึงปล่อยให้คนในโลกนี้ต้องตายเพราะความเอาแต่ใจของแก!! "

เฟยเริ่มกรีดร้องออกมาเรื่อย ๆ พร้อมกับตะโกนคำด่าคำสาปแช่งสารพัดที่นาเวียร์ไม่คิดว่าเฟยจะพูดออกมา

และยังหมายถึงตัวนาเวียร์เองทั้งหมดเลยด้วย

" ทำไมแกต้องเกิดมาเชื่อมต่อกับโลกของมนุษย์ได้ แกรู้ไหมว่าแค่แกเปิดประตูต้นไม้โลก โลกเวทย์มนต์ของเราก็พังทลายไม่มีชิ้นดีแล้ว!! "

เธอจำได้แล้ว...นาเวียร์จำเหตุการณ์ 1 ปีก่อนได้แล้ว

เหตุการณ์ที่เธอพบเพื่อนต่างโลก เป็นโลกที่ตรงข้ามกับโลกเวทย์มนต์ของเธออย่างสิ้นเชิง

โลกเวทย์มนต์ถ้าต้องการอะไรก็แค่ร่ายคาถาเรียก แต่อีกโลกอยากได้อะไรต้องทำงานหาเงินและเอาไปซื้อของที่ต้องการ

และความอยากรู้อยากเห็นของเธอ เธอทำให้โลกเวทย์มนต์พังทลายลงมาจนไม่เหลือเค้าโครงของโลกใบนี้เลย

...' นาเวียร์ มาที่ต้นไม้โลก '...

เธอไม่คิดอะไรอีกและรีบบินไปยังที่ที่เสียงเมื่อกี้พูดถึง ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าต้นไม้นั่นมันอยู่ที่ไหนแต่เธอรู้สึกได้ว่ากำลังมีใครบางคนรอเธออยู่ที่นั่น...รอเธออยู่ตรงนั้นเสมอมา

" ทำไม..ทำไมทุกคนถึงเกลียดโลกอีกฝั่งกันล่ะทั้ง ๆ ที่มันไม่ได้เลวร้ายอะไรเลยสักนิด "

ในตอนนี้เธอได้มาหยุดอยู่ที่ป่าแห่งหนึ่งเป็นป่าที่อยู่นอกเมืองไปไกลหลายเมืองชนบทและไม่มีใครคิดที่จะเข้ามาสำรวจที่นี้เลยแม้แต่คนเดียว

แต่ทำไมกันนะ...ทำไมตัวเธอถึงมาหยุดอยู่ที่ป่านี้และหยุดอยู่หน้าต้นไม้สูงใหญ่นี้อีก

" เธอ...จะรอฉันอยู่ข้างในใช่ไหม "

...กึก!...

" โอ๊ย! หัวฉันโดนอะไรเนี่ย "

เธอเอื้อมมือทั้งสองข้างของเธอออกไปสุดแขนและเธอแตะโดนกับกำแพงบางอย่าง เป็นกำแพงที่ใส และมันยังเดินเข้าไปได้อีกด้วย

" เอาวะ อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็ไม่มีที่ไหนให้ไปแล้ว "

มืด....มืดสนิท...มองไม่เห็นอะไรเลยสักอย่าง

นั่นคือความคิดแรกที่เธอคิดเมื่อก้าวเท้าเข้ามาข้างในกำแพงใสเมื่อครู่

มันก็เป็นแค่ห้อง ๆ หนึ่งที่มืดสนิทจนมองไม่เห็นอะไรเลยต่างหาก

" อะ...มันทะลุออกมาได้ด้วยงั้นเหรอ "

เดี๋ยวนะ เมื่อกี้มันเป็นเสียงผู้หญิงนี่ เป็นเสียงผู้หญิงที่ฉันคุ้นเคยมันดีเลย

ในคราแรกที่นาเวียร์จะเดินกลับออกไปตอนนี้เธอเปลี่ยนเป้าหมาย เปลี่ยนมาเป็นตามหาเสียงและตามหาผู้หญิงคนนั้นให้เจอ

" เธออยู่ไหนกัน! "

" ฉันไม่รู้!! แล้วเธออยู่ตรงไหนกันล่ะ!! "

ตอนนี้เหมือนเล่นเกมซ่อนหาที่ต่างคนต่างมองไม่เห็นกันแม้จะอยู่ในห้องมืดมิดห้องนี้แล้วก็ตาม

...กึก! ตุบ!!...

" เธอเป็นอะไรไหม!! "

" ไม่...ฉันไม่เป็นอะไร... "

จากที่มองหากันไม่เจอคราแรกในตอนนี้พวกเธอทั้งคู่ก็เจอกันแล้ว

...พวกเธอไม่ได้อยู่คนละฟากห้องและอยู่ข้างหลังกันและกันมาตลอดนี่น่า...

" เธอ...ใช่นาเวียร์ไหม.. "

หญิงสาวรูปรางเพียวบางและสีผมน้ำตาลบลอนด์กล่าวออกมาเมื่อตัวเธอนั่งลงข้าง ๆ นาเวียร์

" ใช่ แล้วเธอ...คือเซนเดรียงั้นเหรอ "

" ใช่แล้ว ฉันนี่แหละคือเซนเดรีย "

" ทำไมเสียงของเธอถึงเรียกหาฉันตลอดล่ะ "

" เสียงของเธอก็เหมือนกันนะ แต่เหมือนเธอจะบ่นใส่ฉันมากกว่า "

" ไม่นะ ฉันโดนเสียงเธอบ่นใส่ฉันทุกวันแล้วเนี่ย "

ทั้งคู่มองหน้ากันก็หัวเราะออกมาทันที มันเป็นทั้งการหัวเราะที่เราไม่เคยเจอกันแต่กลับรู้จักกันอย่างดี

เป็นการหัวเราะเพราะ...อีกคนคือคนที่ไม่คิดว่าจะมีอยู่จริงบนโลกใบนี้

" ฉัน..อยากข้ามไปโลกของเธอจังเซนเดรีย "

" แต่เธอข้ามมันไปไม่ได้ "

" ถ้าเราไม่ลองมันก็ไม่รู้นี่นา จริงไหม "

ไวกว่าความคิดเมือนาเวียร์เดินไปทางที่เซนเดรียเดินมา

" ไม่เอาน่านาเวียร์ มันผ่านได้แค่มนุษย์ "

เซนเดรียว่าพลางก้าวเท้าออกไปให้อีกคนดู แต่เหมือนเธอจะทำสิ่งที่ผิดพลาดใหญ่หลวงอีกครั้งเมื่อเธอเจอเข้ากับทหารที่หน้าต้นไม้

" จับเธอไว้!! พวกเธอทั้งสองแยกออกจากกันแล้ว!! "

เสียงทหารของแต่ละฝั่งต้นไม้กล่าวออกมาพร้อมเพียงกันเมื่อจับตัวพวกเธอได้

" อย่า!! อย่ายุ่งกับเธอนะ!! "

" ไม่ต้องห่วงนาเวียร์พวกเธอจะได้อยู่ข้างกันตลอดอยู่แล้ว "

นาเวียร์ที่ได้ยินเฟยพูดแบบนั้นเธอก็คิดว่าจะได้กลับไปหาเซนเดรียเหมือนเคยแล้ว

แต่เหมือนเธอจะคิดผิดไปไกลหน่อย เมื่อจู่ ๆ สายตาเธอก็เริ่มเอียงลงไปเรื่อย ๆ และยังรู้สึกเบาหัวมากกว่าเดิมอีกด้วย

เดี๋ยวนะ...ทำไมถึงรู้สึกเบาหัวได้ล่ะในเมื่อทหารยังจับตัวฉันอยู่เลย แต่เดี๋ยวนะถ้าฉันมองเห็นตัวของฉันเอง มันก็หมายความว่า...

" นาเวียร์!! ทำไมพวกแกถึงฆ่าเธอ!! เธอไม่ได้ทำอะไรผิด!! "

" การที่นาเวียร์ฆ่าคนในโลกเวทย์มนต์ไปนับไม่ถ้วนมันไม่มีความผิดเหรอ "

เซนเดรียพยายามดิ้นให้หลุดออกจากเชือก แต่เหมือนยิ่งดิ้นเท่าไรเชื่อกที่มัดคอเธอไว้ก็ยิ่งแน่นขึ้น

..." เอาเลยสิ....ตายตามผู้เป็นที่รักของเธอไปสะสิ "...

...จนในที่สุดเธอก็สิ้นลมหายใจไปพร้อมกับนาเวียร์...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***