เทพบุตร

สวนสนุกดิสนีย์แลนฮ่องกง ประเทศสาธารณะรัฐประชาชนจีน

มีเรื่องด่วน! ให้ปันกลับพรุ่งนี้เลยหรอคะพี่ ปันปันทำหน้าหงิกหน้างอออกอาการเซง เพราะทันทีที่เครื่องบินบินมาถึงสนามบินนานาชาตฮ่องกง รถตู้ของโรงแรมที่จองไว้มารับพวกเธอกลับที่พักที่โรงแรมเมื่อเก็บสัมภาระหญิงสาวทั้งสองก็รีบออกจากโรงแรมด้วยรถเช่าของทางโรงแรมเพื่อขับมาเที่ยวที่สวนสนุกเป็นอันดับแรกก็ได้รับโทรศัพท์จากผู้จัดการแผนกอาหารและเครื่องดื่มของโรงแรมซึ่งพวกเธอทำงานอยู่ แต่แม้จะไม่พอใจแค่ไหนก็ไม่แสดงอาการออกทางน้ำเสียงเพราะไม่ใช่ความผิดของคนที่โทรมา แต่เป็นรองประธานหนุ่มผู้ที่เงียบขึมคนนั้นต่างหากที่เป็นคนบงการ ได้ค่ะขอบคุณพี่นุ่มมากเลยนะคะที่โทรมาบอกปัน ปันจะรีบหาไฟลต์ที่เร็วที่สุดของวันพรุ่งนี้เลยค่ะ หลังจากหญิงสาววางสายโทรศัพท์จากผู้จัดการพร้อมทั้งผ่อนอารมย์ยืดยาว

มีอะไรหรอปันปัน ลิลดาเห็นเพื่อนมีหน้าตาเคร่งเครียดอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ เพราะพวกเธอพึ่งมาถึงฮ่องกงยังไม่ทันได้เที่ยวหรือพักผ่อนเลย ก็มีเรื่องให้รีบกลับไปทำงานแล้ว

ก็นายรองประธานจอมบงการที่แสนหยิ่งยโสน่ะสิ จะบินมาพักที่โรงแรมและจะประชุมพนักงานแผนก แล้วไม่แจ้งล่วงหน้าด้วยนะ ห้ามใครลาหยุดเด็ดขาดต้องประชุมครบทีม ถ้าใครลาอยู่ก็ให้รีบกลับทันที ซึ่งตอนนี้คนที่ลางานก็มีฉันกับพี่เจษสองคน เมื่อกี้พี่นุ่มก็บอกว่าพี่เจษก็กำลังกลับจากฮันนีมูนเหมือนกัน ปันปันบ่นชุดใหญ่ด้วยความเสียอารมณ์ เพราะอยู่ต่อหน้าเพื่อนสนิทของลิลดาเธอจึงไม่จำเป็นต้องวางฟอร์ม

ไม่เป็นไรน่าปันปัน คิดซะว่ามันคือหน้าที่ของเรา หญิงสาวให้กำลังใจเพื่อนสาว

ก็เพราะแบบนี้แหละเลยต้องกลับ แต่ทำไมนะเขาต้องมาตอนที่ฉันลาพักร้อนด้วย ปันปันอดที่จะบ่นให้เจ้านายตัวเองไม่ได้

อย่าไปเผลอพูดแบบนี้ให้ใครได้ยินล่ะ เขาจะไล่ออกแน่ ลิลดาแซวเพื่อนพลางยิ้มน้อยๆอย่างน่ารัก

รู้แล้วน่า ก็แค่อยากจะระบายบ้างก็เท่านั้นเอง

ลิลดามองหน้าปันปันแล้วหัวเราะเสียงใส  อย่างน้อยแกก็มีเวลาเที่ยววันนี้หนึ่งวัน ไม่ต้องบินกลับทันทีนี่นา เดี๋ยวเราไปซื้อตั๋วของสวนสนุกแล้วเล่นทุกอย่างที่อยากเล่นกันดีกว่าแล้วถ้ายังไม่พอใจเราเที่ยวทั้งคืนเลยก็ได้

โต้รุ่งไหมล่ะ เอาให้คุ้ม ปันปันชวนลิลดาอย่างนึกสนุก

ไหวหรอปันปัน พรุ่งแกต้องเดินทางไฟลต์แรกแสดงว่าต้องเช้าเลยนะ

ไหวสิ แหม ทำเหมือนเราไม่เคยอดนอน

งั้นฉันก็ไม่มีปัญหา ลิลดายิ้มกว้าง

ลิลดาและปนิดาเรียนจบด้านเทคโนโลยีอาหารจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน เริ่มทำงานครั้งแรกที่เดียวกันอีก แต่ปัจจุบันทำงานคนละที่แม้จะอายุเพียงยี่สิบแปดปี แต่ความสามารถแันเป็นที่ยอมรับทำให้สองสาวเลื่อนตำแหน่งจากพนักงานมาเป็นผู้ช่ายผู้จัดการทั้งคู่

การมาฮ่องกงเป็นความฝันของพวกเธอทั้งสองคน เมื่อทำงานมีเงินเก็บมากพอที่จะสามารถเที่ยวได้ จึงถือโอกาสใช้วันลาพีกร้อนสองสัปดาห์ให้คุ้มค่า หลังจากไม่เคยลาเลยกิจ ลาป่วย ลาพักร้อนเลยตั้งแต่เริ่มทำงานมา

สำหรับปันปัน เป้าหมายของเธอคือเที่ยวสถานบันเทิงใช้ชีวิตกลางคืน ดูโชว์ และแสงสีของเมืองศิวิไล และตามหาหนุ่มในฝัน นั่นคือหนุ่มผมทองตาสีฟ้า หน้าคมเข้ม มีเสน่ห์ และที่ขาดไม่ได้คือต้องเป็นสุภาพบุรุษ

ส่วนลิลดา อยากมาดูโรงแรมในต่างแดน ซึ่งอยู่ในระดับห้าถึงหกดาว สัมผัสบรรยากาศและรสชาติอาหาร แต่ละแห่งมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเฉพาะท้องถิ่นดูการบริการของพนักงานเพื่อนำไปปรับใช้กับงานของตัวเอง และนอกจากนี้คงตามปันปันไปทุกที่ เพราะยังไงพวกเธอก็ต้องตัวติดกันอยู่แล้ว แต่มีเรื่องนึงที่เธอไม่เคยสนใจเลยคือการมีแฟนมีความรัก  ซึ่งไม่ใช่สาระของชีวิต จนปันปันอดค่อยเธอไม่ได้ว่า

ฉันไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆนะยัยริน หน้าตาอย่างแกนี่หาแฟนได้สบายๆเลยนะ แต่ทำไมอยากอยู่เฝ้าคานทอง

แค่ทำงานก็ไม่มีเวลาแล้ว ลิลดาตอบเพื่อนเสียงยาน

มันก็แค่ข้ออ้างปะแก ถ้าอยากมีจริงๆทำไมจะมีไม่ได้ หรือแกมีใครอยู่ในใจอยู่แล้วแต่ไม่ยอมบอกฉัน ฝ่ายนั้นหรี่ตามองอย่างจับผิดเพื่อน

เปล่าสักหน่อย ฉันแค่ไม่อยากมีจริงๆ เป็นโสดแบบนี้ก็มีความสุขดี ถ้ามีแฟนจะต้องมีสักวันต้องเสียใจเมื่อเขาหมดรักและทิ้งเราไป

ไม่อยากมีก็ตามใจ แต่ถ้าฉันแต่งงานมีลูกแกต้องมาช่วยฉันเลี้ยงหลานนะ เพราะถ้าฉันต้องเลี้ยงลูกคนเดียวต้องตายแน่ เพราะฉันไม่ค่อยชอบเด็กอยู่ไม่นานอยู่ได้แต่ถ้าอยู่ด้วยกันทุกเวลา ฉันต้องเป็นโรคประสาทแน่

แต่นั้นลูกแกนะ

เพราะเป็นลูกของฉันไงเลยทนได้ แต่ถ้าให้ฉันเลี้ยงลูกคนเดียวก็คงไม่ไหวอยู่ดี

ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนี้เพื่อนของเธอจะได้เจอพ่อของลูกในอนาคตหรือเปล่า

ลิลดาและปนิดาเดินออกมาจากจุดขายตั๋ว ไม่นานก็เข้าแถวยื่นตั๋วและตรวจกระเป๋าที่นำเข้าไปในสวนสนุก

เย้ในที่สุดเราก็ได้เข้ามาในดิสนีย์เมืองแห่งความฝันสักที เมื่อพวกเธอเดินเข้าไปในจุดมี่เรียกว่ารถไฟรางอวกาศ คนที่มาขึ้นมานั่งเรียบร้อยแล้วเช็คความเรียบร้อยสำหรับเบลล์ รถรางก็เริ่มทันทันมันจะเริ่มออกตัวช้าช้า ให้เราได้มองดูดาวต่างๆในอวกาศ

สวยงามมากเหมือนลอยอยู่ในอวกาศจริงๆ จากนั้นรถรางก็เริ่มเร็วขึ้นเลื่อยๆจนมั้งสองคนกลัวและหลับตากรี๊ดอย่างสุดเสียง

รถหยุดแล้วทั้งสองคนยังนั่งหอบอยู่กับที่ไม่ไปไหนจนพนักงานมาพยุงออกมานั่งพัก

ยัยริน แกเป็นเหมือนฉันไหมเวียนหัวจะอาเจียน ฉันก็หายใจไม่ทัน ลิลดาตอบปนิดาพรางพูดและหอบเหนื่อย แต่ก็สนุกดีนะเหมือนย้อนวัยไปเป็นเด็กเลย

เดี๋ยวเรามาถ่ายรูปกันที่นี่กันนะปันปัน ลิลดาชวนเพื่อนอย่างกระตือรือร้น

แน่นอน เจ้าแม่เซลล์ฟรีอย่างฉันไม่พลาด เดี๋ยวจะอัดลงเฟสบุ๊คและอินสตาแกรมด้วยแค่ชั่นเก๋ๆให้ทุกคนอิจฉาเล่น ปนิดาพูดพรางหัวเราะคิกคัก

ปันปันถ่ายรูปเสร็จเราไปเล่นให้สมใจกันเถอะไปสิ แต่ฉันขอพักทานข้าวเอาแรงก่อนได้มั้ยแก เมื่อกี้ไอ้รถรางนั่นมันเอาแรงของฉันไปหมดแล้ว ได้สิลิลลี่ตอบเพื่อนอย่างเอ็นดู

นั่นรถไฟมันวิ่งรอบสวนสนุกเลยเราไปนั่งชมวิวให้อาหารย่อยดีกว่า รถไฟวิ่งมาหยุดตรงหน้าทั้งสองดูวิวรอบๆอันนั้นก็น่าเล่น เวลาผ่านไปจนเกือบค่ำพวกเธอจึงกลับที่พัก

ปันปันฉันอาบก่อนนะ ได้สิไม่ต้องรีบนะรินฉันจะหาสถานบันเทิงว่าที่ไหนเป็นทีเด็ดของฮ่องกง

แกอยากไปที่ไหนได้นี่แล้วหรอ ได้แล้วแต่ไม่บอกปล่อยให้งง

เอ๊ะแกนี่หัดมีความลับ ทั้งสองแต่งตัวด้วยชุดสวยปันปันสวมชุดเกาะอกสีดำเผยให้เห็นคอขาวระหงสร้อยคอและต่างหูแบรนด์ยี่ห้อดังเอวคอดไซด์เอส ปลายกระโปรงผ่าแหวกสูงถึงหน้าขาเผยให้เห็นเรียวขาอ่อนที่สวยงาม ก้นเด้งกลมยิ่งแต่งหน้ายิ่งดูเซ็กซี่ม้วนผมเป็นลอนสไตล์ตะวันตก

นี่รินแกจะใส่ชุดนี้ไม่ได้นะ เดี๋ยวฉันจะแต่งตัวให้แกเองมาเที่ยวทั้งทีนี่ก็ไม่ใช่บ้านเราแต่งยังไงก็ไม่มีใครจำเราได้หรอกเพราะเที่ยวเสร็จเราก็กลับและไปแค่ครั้งเดียวจัดเต็มเลย

งั้นก็ได้เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนก่อนนะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***