ตอนที่1

ปันปัน ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก ลิลดาบอกเพื่อนเสียงอ่อย เพราะยังรู้สึกง่วงอยู่มาก ตากลมโตค่อยๆหรี่ขึ้นมองนาฬิกาบนโต๊ะข้างหัวเตียง ทว่ายังไม่ทันดูเวลา สายตาเหลือบไปเห็นสร้อยคอสีเงิน ดึงความสนใจของเธอไปจนหมด

แสงประกายวิบวับนั้นมาจากจี้รูปผีเสื้อ ตัวจี้ทำมาจากเพชรน้ำงาม ดูแล้วราคาน่าจะแพงมาก

เอ๊ะสร้อยของใครมาจากไหนเนี่ย

คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตสีชมพูแผ่นเล็กวางอยู่ใต้สร้ายคออันสวยงาม เธอเอื้อมมือไปหยิบมาดูและพบว่ามีข้อความที่เขียนบนกระดาษแผ่นเล็กว่า

*เป็นแฟนกันนะ*

ลิลดาอ่านแล้วยิ้มมุมปาก นี่ยัยปันปันตัวป่วนจะแกล้งอะไรเธอเนี่ยถึงขนาดลงทุนซื้อของราคาแพงมาแกล้งฉัน แล้วยังมีการเขียนข้อความทะเล้นแบบนั้นอีก หญิงสาวขยับตัวกลับมาอีกฝั่งของเตียงเพื่อที่จะถามเพื่อนสาวที่มาเที่ยวที่ฮ่องกงด้วยกัน แต่ต้องชะงักตกใจและงงสุดๆ เมื่อเห็นคนตรงหน้าไม่ใช่ปันปันเพื่อนรัก ลิลดาตาเบิกกว้างหัวใจเต้นแรงมือสั่นเมื่อเห็นหนุ่มหล่อตรงหน้าผู้มีในตาสีควันบุหรี่หน้าคมหล่อเหลาคิ้วหนาปากหยักมีเคราเล็กน้อยตัดผมลองทรงสูงเหมือนเทพบุตรในนิยายที่เคยอ่านในยามว่างกลังนอนหลับอยู่ใกล้ๆเธอ

สายตาของเธอสำรวจชายแปลกหน้าตั้งแต่ศรีษะลงมาจนถึงอกแกร่ง ท่อนบนเปลือยเปล่าของเขาเต็มไปด้วยมัดกล้ามซิกส์แพ็กเป็นลอนมองแล้วน่าหลงไหลยั่วยวนสายตาโชคดีที่ท่อนล่างจากเอวลงไปมีผ้าห่มปกปิดไว้ เธอจึงไม่ต้องใจหายใจคว่ำไปมากกว่านี้ เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ามีเสน่ห์เย้ายวนชวนให้น่าหลงไหลแม้แต่เวลาเขานอนหลับ เขาดูสมบูรณ์แบบมากจนเหมือนเหมือนภาพปฏิมากรรมมากกว่า

เอ๊ะแต่เดี๋ยวนะ นี่ผู้ชายคนนี้เขาเป็นใครมาจากไหน ทำไมเขาถึงได้มานอนอยู่บนเตียงข้างเธอได้เนี่ย เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นอย่าบอกนะว่าเธอกับเขา..... ไม่นะเธอยังไม่ตกเป็นของเขาใช่ไหม แล้วยัยปันปันหรือปนิดาหายไปไหน เมื่อเธอมองไปรอบห้องเธอก็ได้ตกใจอีกครั้งนี่มันไม่ใช่ห้องของเธอด้วย เพราะมันดูใหญ่และตกแต่งหรูหรากว่าห้องของเธอและปันปันมาก

ลิลดาทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ออกมา เธอสับสนมึนงงไปหมดแล้วก็เห็นเค้ารางหายนะอยู่ไม่ไกล เมื่อชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาดุจเทพบุตรที่อยู่ตรงหน้ากำลังจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

ตายแล้วเธอนอนอยู่บนเตียงสองต่อสองกับผู้ชายแปลกหน้าแถมยังเป็นต่างชาติอีกซะด้วย

หญิงสาวมองดูรอบห้อง เห็นประตูห่างจากเตียงราวๆ3เมตร ถ้าลงจากเตียงและวิ่งออกจากห้องๆนี้ตอนนี้จะทันมั้ยนะน่าจะทัน

ว่าแล้วเธอก็สลัดผ้าห่มมี่คลุมกายออก รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยเมื่อพบว่าตนเองยังอยู่ในเสื้อผ้าชุดเดิม ไม่ได้เปลือยเปล่า แต่ทว่าตอนจะก้าวขาลงจากเตียงนั่นเอง เธอก็ต้องตกใจกรีดร้องอย่างสุดเสียงเมื่อมีมือใครคนนั้นมาจับแขนเธอเอาไว้

จะรีบไปไหน เสียงทุ้มดุดันเอ่ยไม่น่าไว้ใจเลยแม้แต่น้อย

ปล่อยฉันนะ ฉันจะกลับมี่พักของฉัน หญิงสาวร่างบางหันไปบอกเสียงห้วนแต่แล้วเรี่ยวแรงที่มีก็หานไปหมดเมื่อเธอได้สบสายตากับเขาในตาของเขาที่เป็นประกายเต็มไปด้วยแรงดึงดูดแปลกจนน่าตกใจที่อยู่ๆหัวใจก็เต้นแรงและตัวแข็งทื่อ

ที่สำคัญน้ำเสียงของเขาทำให้เธอนึกถึงใครคนนึงขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

ลิลดาไม่ทันได้รวบรวมสติของตนเองชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นอีกเรายังไม่ได้ทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการเลยนะครับ ปากหยักยิ้มบางๆทำให้ลิลดาเคลิ้มเวลาเขายิ้มมันทำให้เขาดูเป็นคนมีเสน่ห์

เมื่อลิลดาดึงสติจัวเองกลับมา ไม่นะเธอต้องไม่หลงเสน่ห์เขาต้องไม่หวั่นไหวกับความหล่อระดับเทพบุตรของเขา เพราะผู้ชายต่างชาติคนนี้คือใครก็ไม่รู้ เขาอาจจะเป็นมาเฟีย ผู้มีอำนาจทางผิดกฎหมาย เจ้าพ่อค้ายาเสพติด โจรเรียกค่าไถ่ และเธอลิลดาเธอต้องออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุดจำไว้

ไม่ว่าคุณจะเป็นใครก็ตาม ได้โปรดปล่อยฉันเถอะค่ะ หญิงร่างบางบอกชายต่างชาติอย่างสุภาพเพราะเธอกลัวว่าถ้าโวยวายจะถูกเขาทำร้ายร่างกาย แม้ว่าเมื่อคืนเธอจะโดนเขา....ก็ตาม

บ้าคิดอะไรบ้าๆลิลดา เธอยังไม่โดนเขาทำอะไรทั้งนั้นแหละ

ถ้าคุณยังไม่ตอบผมผมจะไม่ปล่อยคุณไปหรอก

ชายหนุ่มสบตาเธอไปอย่างนิ่งอย่างเป็นต่อ

ห๊ะ!   ตอบอะไรของคุณ

คิ้วหนาขยับเยิดไปยังโต๊ะข้างหัวเตียง ลิลดามองตามอย่างเข้าใจความหมายของชายคิ้วหนา

เป็นแฟนกันนะ ร่างบางเลิกคิ้วอย่างฉงน

ใช่ ถ้าคุณตกลง ผมจะใส่สร้อยให้คุณตอนนี้เลย ชายหนุ่มเอ่ยอย่างนุ่มนวล คิ้วหนาในตาสีเทาหรี่มองอย่างกรุ้มกริ่มมองอย่างเย้ายวนจนร่างบางหัวใจเต้นแรงและรัวเร็ว

คุณจะบ้าหรอเป็นแฟนกับคนที่ยังไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ เมื่อเธอรู้ตัวที่เผลอพูดออกไปอย่างไม่ทันคิดเขาจะโกรธมั้ยนะ เขาจะสั่งเก็บฉันมั้ยนะ ลิลดารู้สึกใจหล่นวาบ ทั่งที่คิดว่าจะไม่พูดอะไรที่เป็นการทำให้เขาโกรธเพราะเกรงว่าเขาจะฆ่าเธอตาย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***