การเป็นที่รักของคนในครัว....

กานก้าวลงมาจากบันไดพับแขนเสื้อเล็กน้อย

"ผมขอกาแฟหน่อยครับป้าเพ็ญ" ป้าเพ็ญเป็นคนที่อยู่บ้านนี้มานานมีแต่คนนับถือ ป้าเพ็ญกำลังจะลุกไปเตรียมแต่ทิวาไปไวกว่า

"ผมขอไปเองนะครับ"

"ป้าไม่รบกวนคุณทิวาหรอกคะเดียวป้า..."

"ไม่เป็นไรครับผมไปเอง" ทิวาหยิบถ้วยชงกาแฟให้กานเรียบร้อยก็เดินไปวางไว้ข้างกาน กานแค่ชำเลืองมองแล้วถอนหายใจ

//คิดจะประจบอะไรอีกละน่าเบื่อชะมัด//

ทิวาที่คิดว่าเขานิ่งเพราะรอให้ใส่ก้อนน้ำตาลก็เอื้อมมือไปหยิบก้อนน้ำตาล

"พี่กินกาแฟดำ"

ไม่นานก็มีคนเอาอาหารมาเสิร์ฟทิวาเม้มปากเพราะไม่รู้ว่าจะถูกปากกานรึเปล่า

"อ่อครับ...อร่อยไหมครับ"

"ป้าเพ็ญครับใครเป็นคนทำหรอครับ" กานไม่ตอบเขาแถมยังไม่สนใจอีก

"คือ..คุณทิวาเป็นคนทำค่ะคุณกาน" กานมิงหน้าทิวาแต่ก็ไม่ได้อะไรแค่ยืนขึ้นหยืบจานอาหารตรงหน้าเดินไปที่ถังขยะ แล้วโยนทิ้งทั้งชาม

"คุณกานทำไมคุณทำแบบนี้ละครับ...ผมอุส่าตื่นมาทำให้คุณ"

"อย่ามาทำลูกไม้ตื้นๆกับพี่เห็นแล้วจะอวกบอกแล้วไงว่าไม่ว่าทิวาจะทำอะไรยังไงมันไม่เคยอยู่ในสายตาพี่" คำพูดที่แสนเสียดหูทำเอาทิวาอึ่งไปชั่วขณะ แสดงให้เห็นถึงการไม่ชอบหน้ากันแต่หน้าจะเป็ยแค่ฝ่ายเดียวที่ไม่ชอบหน้า และการที่ทิวาทำาหารให้แบบนี้มันยิ่งทำให้ความรุ้สึกของกานยิ่งไม่ชอบเขามากขึ้น และเหมือนจะไปถึงคำว่าขยะแขยง

"แต่คุณทำเกินไปนะคุณกาน...คุณทำกับอาหารของผม"กานไม่ฟังอะไรกินกาแฟให้หมดแล้วเดินเบี่ยงจะออกจากห้องอาหาร ทิวาเดินตามคนนั้นออกไปและจับเข้าที่แขนของกาน แต่ก็โดนสบัดทิ้ง จนทิวาเดินเซไปเลย

"อย่ามาแตะต้องตัวพี่นะทิวา" ทิวามองหน้ากานแต่อีกฝ่ายกับไม่สนใจอะไรเลย เดินขึ้นรถไป

"เป็นอะไรไหมคะคุณทิวา"

"ไม่เป็นไรครับ"

ในช่วงเที่ยงทิวาก็ลงมาดูห้องครัวว่าทำอะไรกันแต่ปรากฎว่าทุกคนกำลังทำขนมตาลกินหอมมาก

"ผมขอทำด้วยนะครับ"

ว่าจบทิวาก็เดินเข้าไป ทุกคนหลีกทางให้ทิวาอย่างเกรงกลัว ทิวาไม่ได้อะไรแค่เดินเข้าไปช่วยหยิบนั้นจับนี้

"คุณทิวาทำเป็นเหรอคะ?"

"เป็นสิครับผมทำขาย...." ทิวาเผลอหลุดปากไปแต่ก็หันไปมองคนถาม

"เอ่อ...คือ...ผมชอบให้พี่อ้อไปซื้อของคนที่ทำขายนะครับ" การแก้สถานนะการแบบหวุดหวิดทำเอาทิวาต้องเป่าลมออกมา ทิวาทำไปและมีบางทีที่ทิวาสอนคนในครัว จนสายตาทิวามองไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอยืนนิ่งงเหมือนเสา ทิวาเอามือไปแตะ เธอก็สะดุ้ง

"ไม่ต้องกลัวผมก็ได้ผมไม่ได้ทำอะไรพี่หรอนะ..."

"คะ..คุณทิวาต้องการอะไรคะ?"

"ผมไม่ได้ต้องการอะไรแค่อยากมาทำความรู้จักจะได้ไม่ต้องกลัวแบบนี้อีก" เธอมองหน้าทิวาแล้วหลบตาไป ทิวากับมาทำขนมต่อการที่เขาเข้าครัวไม่ใช้เพราะเขากลัวว่างแต่เป็นการตีสนิทกับคนในบ้านก่อนการไปเจอกับกานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก่อนป้าเพ็ญจะเอาขนมใส่จานส่วนคนอื่นๆกับป้าแววก็หยิบขนมใส่ถุงเพราะจะนำไปขายอีกส่วนไว้ให้คนที่บ้านทาน

"นี่จะเอาไปไหนกันหรอครับ"

"อ่อ...ช่วงเที่ยงนี้ที่เราทำขนมกันเพราะว่าทำไปเป็นรายได้อีกทางหนึ่งค่ะคุณผู้หญิงท่านอนุญาตเพราะรู้ว่าบางคนเงินเดือนไม่พอส่งให้ครอบครัว" ทิวาพยักหน้าและช่วย

"คุณทิวาไปพักเถอะค่ะเดียวทางนี้พวกเราจัดการเองดีกว่า" ป้าเพ็ญพูดขึ้นทิวาแค่มองหน้าและเดินขึ้นห้องไป แต่ก็มีแจ๋วเอาขนมขึ้นมาให้สามสี่ชิ้น

...............................

เวลาหลายอาทิตย์ผ่านไปทิวา ใช้เวลาทุกวันกับการเข้าครัวไปกับคนใช้ในบ้านความสนิทที่มากขึ้น ทำให้ทุกคนเริ่มยิ้มหัวเราะกันได้ ทิวาเองก็ดีใจที่สามารถก้าวผ่านไปได้ด้วยดี แต่กับมีผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอนั้นยังไม่ค่อยจะเชื่อใจทิวาสักเท่าไหร่ ทิวาเดินถือขนมในมือแล้วเดินไปที่สวน แต่ต้องชะงักเท้าเมื่อได้ยินคนคุยโทรศัพท์ จึงถือวิสาสะแอบฟัง

"จะพ่อพวกนั้นยังมาทวงหนี้อยู่ไหม เดี๋ยวเดือนนี้เงินออกหนูจะโอนให้พ่อนะเป็นค่ารักษาแม่ด้วย จะ...หนูต้องทำงานแล้วไว้คุยกันนะจะ"

เมื่อเธอวางสายไปก็เดินเข้าครัว

"เธอกำลังลำบากเหรอเราต้องทำอะไรสักอย่างแล้วหละ" ทิวาเดินไปนั่งที่โต๊ะที่มีสวนดอกไม้ใช้เวลาคิดเรื่องช่วยผู้หญิงคนนั้น

........การตีสนิทคนในบ้านเสร็จสิ้น.......

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***