ตอนที่ 1

เขาลืมตาตื่นขึ้น

เบื้องหน้าสุดสายตาทัศนียภาพที่เห็นมีเพียงความมืด

แต่ยังพอมองเห็นสิ่งต่างๆเป็นเงาลางๆ ด้วยเพียงแสงจากวัตถุทรงกลมที่ลอยอยู่

ซึ่งมองดูแล้วมันไม่ได้อยู่ไกลนักแต่ก็ไม่ได้ใกล้พอที่เขาจะยื่นมือไปสัมผัสได้  เขาใช้มือก่ายหน้าผากตัวเองในหัวพยายามครุ่นคิดเหตุใดเขาถึงมาอยู่ที่นี้  เมื่อเขาลุกขึ้นนั่งและมองไปโดยรอบ

ภาพเบื้องหน้าคือเงาของเหล่าผู้คนจำนวนประมาณไม่ต่ำกว่า 30

คนกำลังคุกเข่าก้มหัวแนบกับพื้นหันมาทางที่เขาอยู่ ก่อนที่เสียงของใครผู้หนึ่งจะพูดขึ้น

            “ทะ ๆ ๆ ท่านจะ จอมปีศาจ ขะ ๆขอบคุณที่ท่านยอมมาช่วยพวกข้า” น้ำเสียงสั่นเครือที่ใครผู้นั้นพูดไม่ใช่อาการสั่นที่เกิดจากความหนาวของอากาศรอบกาย

แต่หากเกิดจากความเกรงกลัวต่อบุรุษที่อยู่เบื้องหน้าของตน

ผู้ที่ตนคิดว่าเขาคือจอมปีศาจที่ทรงพลัง หากตนพูดอะไรที่ผิดพลาดไป จากที่จะได้รับความช่วยเหลือ

อาจกลายเป็นการฆ่าล้างหมู่บ้านแทนได้

มันจึงเป็นภาระที่ดูจะหนักอึงเกินกว่าที่คนธรรมดาคนหนึ่งต้องมาแบกรับจนกลายเป็นความกดดัน

จึงไม่แปลกที่เขาพูดมันออกมาโดยน้ำเสียงเช่นนั้น

            เมื่อได้ยินที่ใครผู้หนึ่งพูดขึ้นเขาก็พยายามคิดว่าตัวเองเป็นใครแต่ไม่ว่าจะพยายามเพียงใดมันก็กลับไม่สามารถนึกออกได้ว่าตัวตนของเขาคือใคร

หรือมันจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ ใช่แล้วเขาคือจอมปีศาจสินะ

เมื่อคิดอย่างนั้นเขาจึงได้ถามกลับไปด้วยน้ำเสียงปกติ

            “ข้าคือจอมปีศาจงันเหรอ” แม้จะเป็นเพียงคำถามที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงธรรมดาๆแต่สำหรับเหล่าผู้คนที่กำลังคุกเข่าก้มหัวแนบกับพื้นดินนั้น

มันคือเสียงที่แฝงไปด้วยจิตสังหารที่รุ่นแรง

หากใครสักคนเอ่ยปากตอบออกไปและทำให้จอมปีศาจขุ่นเคืองใจแล้วอาจทำให้ผู้นั้นโดนสังหารอย่างง่ายได้

ทุกคนเลยต่างเงียบนิ่งพลางคิดในใจ จะมีก็แต่คนผู้เดิมเท่านั้น  เหตุที่เป็นเช่นนั้น

เพราะเขาคือผู้นำของหมู่บ้านแห่งนี้ และทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนี้ก็เกิดจากเขา

เขารวบรวมความกล้าอีกครั้งพร้อมเงยหน้ามองดูบุรุษตรงหน้า

ถึงจะอยู่ในยามค่ำคืนแต่ด้วยสายตาที่ชินกับความมืดแล้วประกอบกับแสงจากวัตถุทรงกลมที่ลอยอยู่บนฟ้าที่มากระทบกับใบหน้าของบุรุษผู้ที่มองมาทางตนนั้นมีรูปร่างสูงประมาณ

190 กว่า หน้าตาคมเข้ม

แววตาช่างคมกริบนัยต์ตาข้างขวาเป็นสีเทาอีกข้างเป็นสีเหลืองมองดูให้ความรู้สึกน่ากลัว

ผมยาวเกือบถึงเอวเส้นผมสีเทาเงิน ผิวสีขาวซีด  สวมเสื้อและกางเกงสีดำมีเสื้อหนังสีดำคลุ้มทับยาวเกือบถึงข้อเท้า

ปกคอเสื้อหนังเป็นขนสัตว์สีเทา ถึงแม้ว่าจะดูยังไงก็อาจไม่ได้แตกต่างไปจากคนธรรมดา

แต่ว่ามันมีบางอย่างที่แตกต่าง ความรู้สึกของผู้นำหมู่บ้านบอกว่ามันคือรังสีอัมหิตที่ลอมรอบกายของบุรุษผู้นี้

ถึงแม้ว่ามันจะไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตา แต่เขาก็สัมผัสได้ด้วยความรู้สึกที่อาจจะเรียกได้ว่าสัญชาติญาณ

ใช่แล้วมีแต่ปีศาจเท่านั้นที่มีมัน ไม่ผิดแน่บุรุษผู้นี้คือจอมปีศาจจริงๆ

อย่างไม่ต้องสงสัย

            “ทะ ถูกต้องแล้วครับ ท่านคือจอมปีศาจ”

            “แล้วทำไม

ข้าถึงได้มาอยู่ที่นี้ได้”

ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้

“พี่ยูเรีย

ท่านพ่อให้มาเรียกพี่ไปหา” เด็กหญิงผมสั้นผิวขาว ตัวเล็กๆ

วัย 6 ขวบ ใบหน้ากลมๆหน้าตาดูน่ารักน่าเอ็นดู ผมยาวกว่าติ๋งหูเพียงเล็กน้อย

คนหนึ่งได้ถามกับหญิงสาวที่กำลังนั่งเหม่อหลังพิงอยู่กับต้นไม้ต้นหนึ่งกลางทุ่งหญ้ากว้าง

บริเวณไม่ห่างจากหมู่บ้านมากนัก

“รู้รึเปล่ายูนะ

ตอนที่พี่อายุเท่าเจ้า พี่เคยได้ฟังเรื่องราวเกี่ยวกับดินแดนต่างๆข้างนอกหมู่บ้านของพวกเรามาจากท่านผู้เฒ่า

ดินแดนข้างนอกหมู่บ้านเรามันกว้างใหญ่มากเลยนะ

แต่ว่าตั้งแต่เล็กจนถึงตอนนี้พี่ยังไม่เคยได้ออกจากหมู่บ้านไปไหนไกลๆเลยนะ ตอนนี้พี่กำลังจะจากหมู่บ้านนี้แล้ว

ต่อไปพี่เมื่อพี่ไม่อยู่แล้วก็ขอฝากเจ้าดูแลพ่อของเราด้วยนะ”ยูเรียพูดขึ้นอย่างหดหู่ก่อนค่อยๆลุกขึ้นยืน

“เราไปหาท่านพ่อกันเถอะ” ยูเรียพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเพื่อไม่ให้น้องสาวเห็นว่าตัวเองกำลังทุกข์ใจ

“ยูนะไปเล่นออกไปเล่นข้างนอกก่อนนะ”เสียงของชายวัยกลางคนผู้เป็นพ่อได้บอกลูกสาวคนเล็กให้ไปเล่นที่อื่นเพื่อที่จะไม่ต้องรับรู้เรื่องที่เขากำลังจะคุยกับยูเรีย

“ยูเรีย

ผู้เป็นพ่อได้เรียกชื่อลูกสาวเบาๆพร้อมกับถอนหายใจ เฮ้อ... “ลูกรู้ใช่ไหมว่าวันนี้เป็นวันอะไร

พ่อตัดสินใจแล้ว เจ้าจะต้องหนีไป”

“ท่านพ่อ

ข้าไม่หนีไปไหนทั้งนั้น”ยูเรียพูดอย่างเด็ดเดี่ยว

“แต่ว่า...” พ่อของเธอพูดไม่ทันจบยูเรียก็พูดแทรกขึ้นมา

“ข้าไม่เป็นไรหรอกท่านพ่อไม่ต้องเป็นห่วง

ข้าเคยคิดอยากออกไปข้างนอกหมู่บ้านเหมือนกัน

บางทีนะนี้อาจจะเป็นโอกาสหากข้าโชคดีข้าอาจได้ไปยังเมืองยังดินแดนต่างๆที่ท่านผู้เฒ่าเคยเล่าให้ฟังก็ได้”ยูเรียเธอพูดด้วยน้ำตาที่เอ่อขึ้นมา

แต่ก็ยังพยายามยิ้มกลบเกลื่อนความเศร้าภายในใจ

“แต่นี้มันไม่ใช้การออกเดินทางเพื่อผจญภัยไปยังเมืองหรือดินแดนต่างๆแบบที่เจ้าพูด

เจ้าที่จะต้องไปชีวิตทั้งชีวิตกับหัวหน้าโจรชั่วนั้น ข้าผู้เป็นพ่อจะทนได้อย่างไร”

“แต่นี้ก็เพื่อหมู่บ้านของเราท่านพ่อ

ทุกอย่างมันต้องดีขึ้นแน่”ยูเรียพูดด้วยรอยยิ้ม

“แต่ก็ไม่ต้องเอาความสุขทั้งชีวิตของเจ้ามาแลก

เจ้าหนีไปเถอะ พ่อได้หาคนพาเจ้าหนีไว้แล้ว”พ่อของยูเรียพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“ถ้าเกิดว่าข้าหนีไปจริงๆ

แล้วทุกคนในหมู่บ้านนี้จะเป็นอย่างไรต่อ ไอ้โจรชั่วมันอาจไม่พอใจ

เคราะห์ร้ายอาจตกที่ใครบางคนหรืออาจทั้งหมู่บ้าน แล้วจะให้ข้าหนีไปได้งันหรือ

ข้าตัดสินใจแล้วท่านพ่อ ขอร้องอย่าบอกให้ข้าหนีไปเลย”

“วันนี้เป็นวันเกิดของเจ้า

พ่อก็อยากให้เจ้ามีความสุข พ่อไม่อยากเห็นเจ้าที่เป็นลูกต้องไปแต่งงานกับเจ้าโจรชั่วนั้น”ผู้เป็นพ่อพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆพร้อมส่ายหน้าช้าๆ

“ใช่แล้ว

วันนี้เป็นวันเกิดข้าและมันก็เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ข้าจะได้อยู่กับทุกคนข้าเองก็อยากจะเห็นท่านพ่อมีความสุข

เพราะงันท่านได้โปรดอย่าโทษตัวเอง และใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุขเพื่อข้าด้วย” เธอพูดอย่างเศร้าสร้อย ถึงแม้จะมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า

แต่แววตาของเธอกลับเศร้าหมอง

เฮ้อ!

ผู้เป็นพ่อถอนหายใจก่อนจะพูดต่อว่า“ในเมื่อมันเป็นการตัดสินใจของเจ้า

พ่อก็คงไม่มีอะไรต้องพูดแล้วล่ะ ถ้างันพ่อขอไปทำธุระก่อนแล้วกัน”ผู้เป็นพ่อพูดเสร็จก็ส่ายหน้าและเดินจากไป

ก๊อก

ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นตามมาด้วยเสียงของชายคนหนึ่ง “ท่านผู้เฒ่า ข้าขอเข้าไปนะ” เมื่อเขาพูดจบก็ได้เปิดประตูแล้วเดินเข้าไปภายในห้องเล็กๆ

ชายชราผู้หนึ่งนั่งอยู่บนเสื่อเก่าๆผืนหนึ่ง

ด้านหลังของเขาเต็มไปด้วยอุปกรณ์ไอเท็มแปลกประหลาดมากมาย

“เจ้าคงยังคิดไม่ตกอยู่สินะ

ถึงได้มาหาข้าในวันนี้ ยูเรียเองก็อายุครบ 18 ปีแล้ว

เธอชั่งน่าสงสารเสียจริงที่ต้องมารับเคราะห์แทนหมู่บ้านเช่นนี้” ชายชราคนนั้นเอ่ยปากพูด

“ข้าเป็นถึงผู้นำหมู่บ้านแท้ๆแต่ก็กลับทำอะไรเพื่อปกป้องคนในหมู่บ้านไม่ได้

หรือแม้แต่กระทั้งลูกสาวของข้าก็ยังไม่สามารถช่วยไว้ได้”พ่อของยูเรียพูดด้วยท่าทางเหนื่อยๆและรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

เฮ้อ...ชายชราถอนหายใจยาวๆก่อนจะพูดขึ้นอย่างขมขื่นใจ “มันก็แบบนี้แหละ คนอ่อนแอก็ได้แต่ต้องเป็นเหยื่อของคนที่แข็งแกร่งกว่า

มันเป็นสัจธรรมของโลกนี้จริงๆ”

“นี้เราไม่มีทางที่จะทำอะไรได้บ้างเลยเหรอครับท่านผู้เฒ่า”พ่อของยูเรียถามขึ้นด้วยความโมโหและเจ็บใจในความไม่เอาไหนของตัวเอง

“บางที่มันก็อาจจะมีหนทางอยู่หรอกนะ

แต่ผลจะออกดีหรือร้ายก็ไม่อาจรู้ได้”

“ท่านผู้เฒ่าท่านหมายความว่าไงกัน”พ่อของยูเรียพูดด้วยสีหน้าแปลกใจแต่แฝงไปด้วยความหวัง

ไม่ช้าชายชราก็หยิบบางอย่างด้านหลังเขาขึ้นมา

ลักษณะของมันเป็น

คริสตัลรูปไข่สีขาวใส่ที่มีควันสีเขียวเป็นรูปใบหน้าและหัวกะโหลกลอยไปลอยมาอยู่ภายในหากมองอย่างตั้งใจควันมันจะค่อยๆเปลี่ยนรูปร่างไปเรื่อยๆ

จึงไม่สามารถบอกได้ว่าที่อยู่ในนั้นมันเป็นรูปหน้าคนหรือรูปหัวกะโหลกลอยไปลอยมาดูแล้วช่างประหลาดยิ่งนัก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***