บทนำ .. ซวยซ้ำซ้อนจัง(วะ)ครับ

เสียงระเบิดดังสนั่นทั่วท้องฟ้าเหนือภูเขาแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูงหนาทึบ พลังอำนาจล้นฟ้าจากจอมเวทย์หลากหลายคนถูกเรียกมาใว้เตรียมพร้อม ทั้งดาบ มีด ธนู วงเวทย์บินกันให้ว่อน ตรงกลางคือชายในเสื้อคลุมสีดำยาวกรอมเท้ามือข้างหนึ่งหอบกล่องสีดำใบเล็กไว้ไม่ปล่อย อีกข้างจับหมวกปีกกว้างกันไม่ให้หลุดจากหัว

เส้นผมสีดำติดพู่ห้อยแหว่งไปบางส่วนจากลำแสงที่มุ่งตรงมา สีหน้าไม่ค่อยดีใจกับการมีแฟนคลับตามตื้อยันหน้าบ้านเท่าไหร่

" โว้ย !! พวกท่านจะตามข้ามาทำไมกันเยอะเเยะเนี่ยย " 

อดไม่ได้ตะโกนแหวใส่กองทัพจอมเวทย์ที่อึด ถึก ทนทายาดและตามติดยิ่งกว่าวิญญานแค้น

" หุบปากซะ ! เจ้าจอมเวทย์ดำนอกคอก ส่งกล่องนั่นมาให้ข้า "

" ไม่ ! ส่งมาให้ข้าต่างหาก ! "  เพียงแค่การพูดถึงของในมือจอมเวทย์สีดำผู้นั้นทำให้เกิดการวางมวยระยะสั้นๆได้ 

คนถูกกล่าวหาเหงื่อตก  ให้ตายเถอะข้าเห็นหน้าท่านอาจารย์ที่ตายไปแล้วโบกมือยิงฟันขาวให้จากบนฟ้า แถวยังยกนิ้วโป้งให้อีก ... ข้ายังไม่อยากถึงฆาตตอนนี้ว้อยย !  ท่านอาจารย์บ้า กะส่งข้ามาตายหรือไงด้วยคำสั่งเสียมหาซวยที่ว่า

' หากถึงวันที่จันทรากลืนกินดวงสุริยะจงไปนำกล่องใบนี้ออกมา และรักษามันให้ดี '

ไร้สาระที่สุด แถมพอหยิบกล่องไม้สีดำนี่ออกมาเหมือนมีที่ส่งสัญญานเตือน คนจากทั่วสารทิศแห่แหนกันมายันหน้าบ้านเนี่ยมันอะไรกั้นนน

มือเรียวสบัดหนึ่งครากระแสพลังเวทย์สีทองถูกส่งไปต้านลำแสงจากมหาเวทย์ทำลายล้างหมู่จากชายชราผมหงอก  นี่เขากะเอาตายทั้งหมดเลยนี่หว่า !

รอยยิ้มเชือดเฉือนจากชายชราผู้นั้นส่งมาไม่คิดปิดบังซักนิด " ไซเรนเซียเด็กน้อยเอ๋ย..ส่งกล่องไม่นั้นมาให้ข้า " มือเหี่ยวย่นยื่นออกมาด้านหน้า กระแสพลังทรงอำนาจหมุนวนไปมา " หากเจ้ามอบมันให้ข้า ตาแก่คนนี้สัญญาว่าจะมอบความรุ่งโรจน์ให้แก่เจ้า --"

" ฝันไปเถอะโว้ยตาแก่ ! ใกล้ลงโลงอยู่แล้วก็ไปเลี้ยงหลานอยู่บ้านไป " ไซเรนเซียไม่คิดพึ่งใคร สัญญาปากเปล่าเชื่อได้ที่ไหน

ปึด ตาแก่นั่นเหมือนเส้นเลือดในสมองจะแตก เขาอยากใช้ผูกมัดวิญญานกับจอมเวทย์ดำกวนประสาท แต่ใครใช้ให้มันไม่เคยบอกชื่อจริงมากันเล่า แอบเสียดายคนหนุ่มมีฝีมือ แต่ก็ช่วยไม่ได้รอยยิ้มเหี้ยมระบายบนใบหน้าชายชรา

" กวนส้นนักนะ "  มหาเวทย์นับสิบบทโผล่กลางอากาศ คนอื่นที่ไล่ตามจอมเวทย์ดำมาเผ่นแน่บตั้งแต่คำแรกที่เด็กนั้นอ้าปากด่าชายชราอำนาจล้นฟ้าคนนี้แล้ว 

ไอกล่องนั่นช่างมัน ตอนนี้พวกข้ายังไม่อยากตาย

เมื่อเห็นวงเวทย์หลายสิบบทสว่างวาบบนท้องฟ้า ต่อมความซวยของไซเรนเซียเด้งเตือนรัวๆ อยากโยนกล่องตัวปัญหาทิ้งให้รู้แล้วรู้รอดไป ถ้าไม่ติดว่าเป็นคำสั่งอาจารย์ ที่รัก ยิ่งเขาไม่ไปเก็บมาให้เปลืองพื้นที่หรอกเว้ย!

" ซวยแล้วไง "  จำต้องเสียสละปล่อยหมวกใบโปรดให้ปลิวหายไปกับสายลมใช้พลังเวทย์ต้านทานลำแสงที่ยิงรัวๆใส่  อาศัยจังหวะที่ควันฟุ้งแวบหนีลงจอดในถ้ำบนหน้าผา

ชายชราเห็นเป้าหมายหนีรอดก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงระบายอารมณ์ด้วยการเสกพายุหมุนมาถล่มป่าให้หายไปแถบหนึ่ง  หันไปสั่งให้ลิ่วล้อตามหาจอมเวทย์เวทย์ดำให้จงได้

' ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินก็จงนำกล่องใบนั้นมาให้ข้า '

' หากหาไม่พบคนที่ตายคือพวกเจ้า !! '

แต่ละคนทำสีหน้าอยากร้องไห้โฮ  โถ่..ท่านผู้อาวุโส ขนาดท่านยังจับเจ้าหนูนั่นไม่ได้ ระดับพวกเขาไม่เป็นเป้าซ้อมเวทย์ให้เขาหรอกหรือ  จำใจก้มหน้ารับชะตากรรมกันเป็นแถบ

ตายกับตายเลือกอะไรได้บ้าง(วะ)ครับ

ทางด้านไซเรนเซียที่หนีมาได้ นั่งหอบแฮ่กฟื้นฟูพลังที่เสียไป วางกล่องไม้สีดำฉลุลายใว้ข้างตัว แล้วเสกน้ำมาดื่มดับกระหาย  ดวงตาสีน้ำเงินกรอกไปมาอย่างเหลืออด

ทำไมข้าต้องมาโดนล่าเนี่ย เพราะเจ้าแน่ๆ!! หันไปโวยใส่กล่องไม้ หยิบมาแงะ แทะ แกะ กระแทกเพื่อจะเปิดออกดูว่ามันคืออะไร ออกแรงเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก ขนาดใช้เวทย์ช่วยแล้วยังไม่สะเทือน สร้างรอยขีดข่วนให้ไม่ได้ซักรอย 

คล้ายได้ยินเสียงเยาะเย้ยจากกล่องซะด้วย

หรือข้าเอากล่องนี้ไปฟาดหัวพวกนั้นดี สมองจะได้รวนลืมว่ามาล่าข้าทำไม ... แผนนี้น่าสน 

ไซเรนเซียตาวาวคว้ากล่องนั่นใว้ใกล้ตัว ฉับพลันพลังเวทย์ที่สะสมได้หน่อยนึงถูกดูดออกจนหมด  กลไกของกล่องไม้ทำงาน เผยให้เห็นลูกบอลทรงกลมขนาดจิ๋วสลักลายสามเหลี่ยมใว้อย่างบรรจง

" นี่อะไรเนี่ย ...อั่ก แค่ก-- " แค่จะลองแตะดูกลายเป็นว่าไอ้ลูกกลมนั่นดันดีดตัวเองใส่ปากเขา  รสชาติแหม่งๆเหมือนสนิมไหลลื่นลงคอ ดวงตาสีน้ำเงินเบิกกว้างก่อนจะหยีหลบแสงสว่างที่สาดส่องรอบตัว

จอมเวทย์ดำจะหายตัวไปเสมือนไม่เคยมีตัวตนมาก่อนบนโลก

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าแม้จะระวังตัวเท่าไหร่ แต่บทจะซวยมันก็ซวยล่ะเหวย ..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***