

รักพี่นะ..

 

สรุปนี่แกล้ง

"อ้าวบาสมึงเป็นไรเนี่ยเด็กมึงไง"ไอ้คนที่จะต่อยผมแม่งหยุดชะงักกลางคันผมจำเสียงคนข้างหน้าตรงนี้ได้

"อ้าวมึง....."ผมเผลอหลุดปากไปเรียกมันว่ามึงทั้งที่มันเป็นพี่ผมหนึ่งปี

"มึงมานี่กับกู"บาสเข้ามากระชากข้อมือของผมออกไปผมจะขัดขืนก็ไม่ได้

แต่ว่าทำไมมันเดินอย่างนั้นวะ.......ผมเลยแกล้งถามๆไป"ขาไปโดนอะไรมาอ่ะ"

"แบกช้างแล้วเหยียบตะปู"

เชี้ยอย่าบอกนะว่ารถที่อีพวกสองตัวนั้นเห็นเป็นรถที่ไปส่งไอบาสไปโรงพยาบาลกูว่าแล้วมันไม่ได้ปะสรุปกูทำมันเจ็บ

ไม่ใช่ๆมันทำตัวเอง"สมน้ำหน้า"ผมไม่ให้อภัยมันที่มันเอาน้ำสมสายชูมาให้ผมกินแต่ถือส่ะว่าเรื่องนี้เราหายกันก็แล้วกัน

"เอาไอ้นี่แต่ช่างเถอะกูทำมึงก่อนนิ่"อีกฝ่ายพูดเหมือนสำนึกผิดแต่ผมฟังแล้วรู้สึกเขินๆนะเนี่ย

เหมือนอารมณ์แฟนมาบอกรักอ่ะทำไมเป็นแบบนี้ไม่รู้ว่าทำไมเห้ยไอ้สัสเอาความคิดนี้ออกจากหัวเราไปเดี๋ยวนะ

"ตอนนี้กูเป็นบ้าอะไรของกูวะ"

"มึงเป็นไร มาจากโรงเรียนกินข้าวยัไปซื้อข้ามมาให้กู"

"แต่ว่าอีกเดี๋ยวก็เข้าแถวแล้ว"ผมแย้งออกไปผมไม่อยากไปเดี๋ยวผมไม่เข้าแถวก้โดนด่าอีกรำคาญครูพูดมากนั่นสิมันเหนือยนะที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้

"กูขาเจ็บไปซื้อเองไม่ได้ มึงไม่วื้อให้กูก็ไปเถอะ"

นั่นไงกูว่าละต้องมาไม้นี้ตลอด"จะเอาอะไรอ่ะเดี๋ยวไปซื้อมาให้"

"เอาข้าวกะเพรา"

ผมรีบวิ่งออกไปซื้อให้ไอ้คุณชายอีกไม่กี่นาทีก็เข้าแถวแล้วต้องเร่งฝีเท่าหน่อยถ้าช้าไม่ทันแถว

"ไปซื้อได้ก็ดีขนมปังในกระเป๋ายังไม่ได้กินเลยหิวข้าวฉิปหายได้แกล้วงคนมันสนุกจริงๆว่ะ"บาสนั่งตรงมุมอับสายตาของโรงเรียนตอนนี้ทุกคนต่างพากันไปเข้าแถวกันหมดแล้ว

ทำไมน้องมันไม่มาอีกว่ะบาสมองหาตัวปัญหาที่ผมใช้ไปซื้อข้าวให้และผมก็ต้องนั่งรอมันหรือน้องมันจะโดนทำโทษวะบาสรีบวิ่งไปเข้าแถว

"เหี้ยแม่งไม่ได้ไปซื้อข้าวให้กูกูโดนหลอกวันนี้ยังไงก็ต้องเอาคืนให้ได้เด็กนิสัยไม่ดีต้องโดนลงโทษ"บาสพูดบ่นพึมพัวตัวเอง

เขามองไปยังเต้ยที่ตอนนี้แถวอีกฝากหนึ่งเหมือนฝ่ายที่ถูกมองรับรู้ได้เลยมองกลบไปพลายักคิวให้

"น้องเต้ย"เชี้ยพี่ฟ้ามาหากูอีกละทำไมวะเขาต้องมาหาแต่กูไม่รู้หรอว่าวันนี้กูต่างถูกคนนินทาทั่วโรงเรียนละ

"ไอ้เหี้ยฟ้าคิดว่าเป็นดาวเด่นแล้วจะเดินไปไหนก็ได้รึไงวะ"ผมไม่ค่อยชอบที่มันชอบมายุ่งกับเต้ยไม่รู้ทำไมผมหงุดหงิด

"มึงมานี่"อีกแล้วผมโดนลากไปอีกแล้ยังไม่ได้คุยกับเพื่อนเลยก็ถูกลากออกมาอีกละ

"นี่จะเอาข้าวใช่ปะกูซื้อแล้วแต่โดนครูเรียกกูเลยเอาไว้ที่กระเป๋ากูกอนไม่เชื่อใช่ปะมึงเดินมาดูได้เลยกูไม่ได้โกหก"

ไอ้เหี้ยโง่กูไม่ได้าเพราะเรื่องข้าวกูแค่โมโหที่มึงอยู่กับไอ้ฟ้าพวกมึงและคนในโรงเรียนยังไม่รู้จักนิสัยที่แท้จริงของมัน

"เออใช่กูมาเอาข้าว"ใช่ก็บ้าแล้วกูไม่ได้มาเอาข้าวกูแค่อยากมาเจอมึงเฉยๆไอ้เหี้ยโง่ประสาทแดก

"วันนี้ตอนเที่ยงมากินข้าวกับกูจำไว้ว่าต้องมามึงไม่มามึงอยู่ไม่สุขแน่อีช้าง"

"ไอ้เหี้ยบาส"ผมด่ามันออกไปเหมือนอีกผ่ายไม่ได้คิดอะไรมากมายแต่ผมนี่สิที่ต้องไปกินข้าวกัมันตอนเที่ยง

"มึงไม่มากูไปหามึงเองจำเอาไว้"แล้วกูเลือกอะไรได้ไหมใครใช้อีกฝ่ายเป็นผู้มีอิทธิพลในโรงเรียนแต่เรื่องแบบนี้เรื่องเล่นก็แค่กินข้าวเอง

"เต้ยมีอะไรปะกูใส่เดียวให้ได้นะ"

"แหมอีเอฟเก่งเหลือเกิน"

มันแค่ชวนกินข้ามผมตอบแบบส่งแต่สองคนนั้นเหมือนโดนฟ้าผ่าตอนกลางวัน

"อะไรนะ"อีเอฟตะโกนออกมาทำให้ผมแสบแก้วหูทันทีใช่เสียงมันดังมากดังไม่พอแหลมอีก

"เต้ยเดี๋ยวนี้มึงสวยเนาะ"อีบอสพูดออกมา

"เต้ยๆนั่นน้องที่มึงเคยคุยด้วยนิ่กูเคยเห็น"

อเหี้ยกูมูฟออนละปะจะพูดข้นอีกทำไมผมหันหน้าไปมองน้องเค้าและยิ้มให้เป็นธรรมชาติมั้ง

ชีวิตผมตอนนี้หนีชีวิตที่โดนนินทาไม่พ้นเลยทั้งวันมีแต่คนพูดมาว่า

อีนี่ไม่เหมาะสมกับพี่ฟ้าเอาจริงปะถ้าพี่ฟ้าชอบกูจริงๆควรพูดปกป้องกู

ตอนเที่ยงพักกลางวัน

"นั่นไงมาแล้วเด็กกู"

"นั่งตรงนี้นะ"ผมจะนั่งตรงข้ามกับไอ้บาสมัน

"มานั่งข้างกู"

ห้ะผมนี่เอ๋อเลยคับอะไรกันนี่มันคิดอะไรของมันอยู่ผมเป็นคนอ้วนเวลาร้อนเหมื่อแตกแล้วจะมีกลิ่นไม่พึ่งประสงค์ออกมาเยไม่ค่อยจะนั่งใกล้เท่าไร

แต่...

"ไม่มีแต่มานั่งข้างกู"

ผมตามใจนั่งใกล้ก็นั่งใกล้

"มึงกินก๋วยเตี๋ยวหรอ"

"เห็นเป็นอะไรละ"

หน้าอีกฝ่ายเหมือนได้ยินเสียงกระจกแตกออกมา

"เออไอ้บาสมึงก็ถามาได้น้องกินก๋วยเตี๋ยวให้กินข้าวรึไง"พี่โจวเพื่อนไอ้บาสพูดออกมา

"น้องเต้ยเดี๋ยวพี่ปรุงให้"

พี่โจวลุกขึ้นพลางจะปรุงก๋วยเตี๋ยวให้ผม

เหี้ย....อย่ามายุ่งกับกูกูปรุงเองได้ไม่ได้เป็นง่อยเอาแล้วไง

เหมือนสัมผัสได้ถึงรังสีสังหารจากคนข้างๆเป็นล่างผมอยากจะไปบอกให้พี่โจวหยุกจริงๆแต่ว่า

พริกเท่านี้ น้ำตาลเท่านี้ พอดีแล้วนะ อ่าลืมน้ำสมสายชูไม่ได้ไง

ไม่ได้กูแพ้น้ำส้มสายชูพูดไม่ทันขาดคำน้ำส้มสายชูก็ลงไปอยู่ในจาน

"น้องเต้ยโชคดีมากนะไอ้โจวไม่เคยปรุงก๋วยเตี๋ยวให้ใครเลย"ผมก็ยิ้มตอบแห้งๆออกไป

"เอามานี่แลกกัน"มนี่อึ้งเลยที่ไอ้บาสมันเอาก๋วยเตี๋ยวของผมไปและเอาของมันให้ผมเอง

"น้องมันไม่กินน้ำส้มสายชูและแพ้มากด้วยกินของกูไปยังไม่ได้ปรุง"

ทุกคนในโต๊ะสามสี่คนพากันตะลึงไปเป็นแถว

"กินสิมองอะไรกันนักกันหนาวะไม่กินก็อาไปทิ้งอย่าเสียเวลาอยู่ตรงนี้เลยเข้าใจไหม"

"ไปสิพวกมึงเขาอยากกินข้าวกันสองคนอ่ะไปเร็ว"

เหี้ย...มันพูดอะไรของมันวะหน้าของผมขึ้นสีนิดหน่อยแต่ตอนนี้ใบหน้าร้อนผ่าวมากคือต้องกินก๋วยเตี๋ยวโดยไม่หันไปมองคนตรงหน้าที่กำลังยกยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย

"เดี๋ยวเขาก็เข้าใจผิดกันหมดหรอก"

"ใครสนละ"

คำตอบที่ผมได้รับฟังแล้วกลับรู้สึกดีมากกว่าแต่ก็ช่างเถอะใครจะพูดอะไรก็ช่างเถอะไม่สนใจหรอกไม่ได้มาเลี้ยงกูซ่ะหน่อยทำไมต้องแคร์ละ

แต่เดี๋ยวนะ...มันเอาก๋วยเตี๋ยวผมไปเพราะอะไรกันเพราะผมแพ้น้ำส้มสายชูงั้นหรอหรือว่าแค่แกล้งเฉยๆผมคิดได้ดังนั้นก็หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ

"กะ...กูปะ..ไปก่อนนะ"เชี้ยกูเผยพิรุธกูพูดตะกุกตะกักผมรีบลุกออกจากโต๊ะไม่สนใจกินอะไรแล้ว

"ไปไหน!มึงยังไม่กินเลย"

"เออกูไม่กินแล้ว!!"

ผมรีบวิ่งออกไป

พลั๊ด!!

โอ้ย!!

"ขอโทษคับ"

"ไม่เป็นไรน้องเตยน้องเตยวิ่งหนีอะไรมาก"