ตอนที่ 3 เปิดเผยตัวจริงของคนในคฤหัสถ์

*บุคคลในเรื่องล้วนเป็นเรื่องสมมุติขึ้นไม่ได้เกิกนขึ้นในจริง*

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ อึหึ "เด็กสาวยิ้มออกมา"

หึ เด็กสาวยิ้มอยู่ในใจ และพูดไว้ว่า

"ทุกคนอึ้งกับคำทักทายของเธอที่ดูยิ้มน่ารักๆ"

ยุย:ออ...ทุกคนเป็นอะไรไปหรอค่ะ? "ยุย(ทำ)หน้าใสซื่อถาม"

ไรโตะ:อา~ เปล่าหรอกน่ะ แค่ตกใจนิดหน่อยน่ะ

ยุย:ตกใจหรอค่ะ? "ยุยทำท่าและหน้าตางงดับสิ่งที่ไรโตะพูด"

ไรโตะ:อื้ม~ ใช่เลยล่ะ~ "ไรโตะตอบแก้เขินแทนพี่น้องของเค้า"

แหม~ ขอบคุณสำหรับคำชมนะค่ะ หึ"ยุยยิ้มออกมาอีกครั้ง"

อึก!!!!!

"ทุกคนอึ้งกับรอยยิ้มของยุยอีกครั้ง ยกเว้นยูกิโตะที่ทำหน้าสยองเพียงคนเดียว"

ฮึก

เอาล่ะครับ แนะนำตัวกันเสร็จแล้วจะพาคุณไปที่ห้องพักของคุณล่ะกันนะครับ "เรย์จิที่ตั้งสติได้ก็เชิญยุยไปห้องได้"

คะ ขอบคุณมากเลยนะค่ะ เรย์จิซัง~ "ยุยยิ้มให้กับเรย์จิ"

เรย์จิ:ครับ ถ้าเชิญคุณด้วยนะครับ

ยูกิโตะ:ครับ(ไอ้หมอนี่...)

เฮ่อ "ยุยแสยยิ้ม"

ยูกิโตะ:(หว่า~)

ตึก ตึก

[ทางเดิน]

ยูกิโตะ:นี่แก...

อะไรล่ะ "เสียงเบา"

ยูกิโตะ:ทำไมแกถึงได้ยิ้มอย่างนั้นหว่ะ

ยุย:ทำไมล่ะ

ยูกิโตะ:ดูโคตรสยอง

ยูกิโตะ:ปกติแกเป็นคนที่ไม่ใช่แบบนี้นี่

ยุย:ก็ทำไปเพราะว่างานนั้นแหละ

ยูกิโตะ:งั้นหรอ?

ปึ้ง

ชูว์:บอกว่าต้อนรับและดูแลให้ดีๆน่ะ

(เจ้านัันพูดว่าดูแลงั้นหรอ? ดูแลแบบเ-ี้ยๆละสิไม่ว่า!)

กึก อึก "ยุยนึกถึงคำพูดของชูว์จึงกัดฟันตัวเอง"

อึก(ชิ)"แล้วกระเดาะลิ้นชิใส่"

ตึก ตึก ตึก

ยุย:มีอะไรหรอค่ะ? เรย์จิซัง?

"เรย์จิหยุดเดิน"

เรย์จิ:ถึงที่พักของคุณแล้วล่ะครับ

ยุย:งั้นหรอค่ะ~

เรย์จิ:สัมภาระของคุณ ทางเราจัดให้อยู่ห้องนี้เช่นกันครับ "เรย์จิกหันไปพูดกับยุยเพื่อสื่อว่าของยุย"

ยูกิโตะ:(ไอ้หมอนี่พูดจาสุภาพราวกับพ่อบ้าน แต่มันก็ปกปิดนิสัยจริงไม่ได้หรอกนะ)

เรย์จิ:ถ้างั้นมีอะไร เรียกผมได้ตลอดเลยนะครับ ห้องของผมอยู่ห้องข้างของคุณเองครับ

ยุย:งั้นหรอค่ะ(รู้อยู่แล้ว ฉันจำห้องของนายได้ดีเลยล่ะ!)

ยุย:ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ(ไม่ต้องห่วง เพราะฉันจะใช้นายอย่างเต็มที่)

ยุย:ที่จัดเตรียมกระทันหันและนำทางที่พักให้"ยุย(แสร้ง)ก้มตัวลงแทนเหมือนคำขอบคุณ"

เรย์จิ:ไม่เป็นไรครับ เพราะคุณยังไงก็ต้องดูแลให้ที่สุดครับ....

(อึก!)

ยุย:งั้นหรอค่ะ~(ถ้านายพูดแบบนั้นฉันเองจะดูแลนายเหมือนกัน~)

อา~ คือว่า... "ยูกิโตะยกมือถามเรย์จิ"

หืม มีอะไรงั้นหรอครับ? "เสียงเรย์จิเปลี่ยนทางเสียงมาดเข้ม"

ทำไมถึงได้มีแต่ห้องของยุย แล้วทำไมถึงได้ไม่มีห้องของผมล่ะครับ? "ยูกิโตะถามเรย์จิ"

เรย์จิ:เรื่องนั้นทางเราไม่ได้จัดเตรียมที่พักให้กับคุณครับ

ยูกิโตะ:ทำไมล่ะครับ!!

เรย์จิ:เพราะว่า...ทางคุณไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของคฤหัสถ์หลังนี้ครับ

ึยุย:ออ แล้วถ้าจะขออาศัยก่อนแล้วค่อยได้ไหมค่ะ?

เรย์จิ:เรื่องนั้นไม่ได้หรอกครับ ตามกฎของบ้านหลังนี้ต้องขออนุญาตกับทางเจ้าของก่อน'ทุกครั้ง'ครับ

ยุย:อ่ะ!!แล้วคุณไม่ใช่เจ้าของคฤหัสถ์หลังนี้หรอค่ะ?! "ยุยถามด้วยความโวยวาย"

เรย์จิ:ครับ ผมไม่ใช่ ผมแค่ได้รับดูแลจากเจ้าของอีกทีครับ มีหน้าที่แค่ดูแลคนในคฤหัสถ์หลังนี้ แต่ไม่ได้มีอำนาจให้พาคนเข้าออกมาครับ "แต่เรย์จิก็ได้ตอบด้วยเสียงมาดนิ่ง"

ยุย:แล้วทำไมถึงฉันได้!ล่ะค่ะ "ยุยโวยวายถามอีกครั้ง"

เรย์จิ:เพราะคุณได้รับอนุญาตให้อาศัยในคฤหัสถ์หลังนี้แล้วครับ "เรย์จิได้อธิบายกับคำถามของยุย"

ยุย:งั้นหรอค่ะ แล้วถ้าจะขอให้ยูกิโตะเข้าได้ไหมค่ะ ณ ตอนนี้...

เรย์จิ:เรื่องนั้นคุณต้องขออนุญาตจากเจ้าของเองครับ

แล้วเค้า'อยู่ที่ไหน'หรอค่ะ? "ยุยถามเน้นคำ"

เรื่องนั้นเองผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ

งะ...งั้นหรอค่ะ อะไรกัน.. "ยุยทำสีหน้าเศร้า"

"ในใจ"

ยุย:(อึก ชิ ไร้ประโยชน์แค่เจอครั้งแรกก็ใช้ไม่ได้!!!!)

"ในใจของยุยได้โมโหอย่างมาก"

#คิดจะใช้เค้าตั้งแต่วันแรกเลยหรอ ยุยจัง!!#

ยูกิโตะ:น่าๆไม่เป็นไรหรอกน่ะ เดี๋ยวฉันหาที่พักเองน่ะยุย

"ยูกิโตะแตะไหล่และพูดให้กำลังใจยุยที่(แสร้ง)เศร้าอยู่"

อืม ขอบใจนะ "ยุยขอบคุณ"

เรย์จิ:ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ เพราะผมต้องแจ้ง ทางเข้าของคฤหัสถ์ว่าคุณมาถึงแล้วครับ

ยุย:ค่ะ?

"จากนั้นเรย์จิเดินผ่านไปซักพัก "

ยุย:เฮ่อ~ "ยุยถอดหายใจ"

ยุย:ไอ้แว่น จะไปได้สักที

ปัด "ยุยปัดมือยูกโตะที่จับไหล่ของเธอ"

ยูกิโตะ:แกเนี่ยน่ากลัวชะมัด

ยุย:ทำไมล่ะ

ยูกิโตะ:ก็แกน่ะ แสดงเนียนมากเลยอ่ะ ถ้าไม่ใช่คนที่สนิทกับแกมากๆ หรือไม่เคยเห็นตัวจริงของแก เนี่ยดูไม่ออกแน่ๆ

ยุย:แต่ก่อนจะเห็นแล้วไปพูดบอกใคร ฉันจะตามไปเก็บมันหรือใช้ไม้ตายก่อนเลย..

ยูกิโตะ:โห~แกนี่มัน โคตรดิบ "ยูกิโตะที่รู้สิ่งที่ยุยพูดและก็ได้เหงื่อตกทางด้านหลัง"

ยุย:แล้วไง? "ยุยเลยตอบกลับแบบดิบๆ"

ยูกิโตะ:งั้นทีนี้ก็เริ่มทำ(ต่อ)ภาระกิจเลย...

ยุย:นั้นสิน่ะ....

ยูกิโตะ:เอาล่ะ ทีนี้จะแยกกันไปหรือจะไปด้วยกัน

แต่ฉันว่าน่าจะไปด้วยกันนะ

ทำไม?

ก็...จะได้ปลอดภัยไง~ "ยูกิโตะมองด้วยสายตาอ่อนโยน"

ห๊ะ? ปลอดภัย? ทำอย่างกับฉันอ่อนแอนะ...!!

ยูกิโตะ:ปะ..เปล่าที่จะไปด้วยกันนี่คือ!! จะได้ช่วยเหลือแกไงเผื่อแกโมโห ฉันจะได้รีบจัดการให้แก~

ยุย:ก็จริงของนาย

งั้นตกลงตามนั้น

อึก!!

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

"จากนั้นทั้งสองก็เดินไปทั่วเพื่อสำรวจห้อง"

[ระหว่างสำรวจ]

ยุย:(หึ)

ยุย:(เอาเข้าที่จริงแล้วไม่จำเป็นต้องสำรวจก็ได้เราน่ะ)

ตึก ตึก ตึก ตึก

ุยุย:(เฮ่อ~ ให้ตายสิ กลิ่นบรรกาศชวนขยะแหย่งเนี่ย!!)

ตึก ตึก ตึก

ยุย:(แต่ว่ามันก็ต้องทำ..)

ตึก ตึก ตึก

ยูกิโตะ:เฮ่อ~ ให้ตายสิ~

ยุย:มีอะไรของแกเนี่ย ยูกิ

ยูกิโตะ:ก็มันเยอะน่ะสิ~ อยากรู้แล้วเนี่ยว่านี่คฤหัสถ์หรือประสาทกันแน่ ห้องมันจะเยอะไปไหนเนี่ย....

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

"ยูกิโตะบ่น"

ยุย:ก็ทำไงได้ที่มันคฤหัสถ์ซาคามากิเชียวน่ะ มันจะทำให้ดูเล็กทำไม

ยูกิโตะ:อา~ นี่คือคฤหัสถ์ของนักการเมืองใจบุญนี่เนอะ~ แต่จะเป็นนักใจบุญดีแต่ปลอกรึเปล่านี่สิ~

ยุย:นั้นสิ นะ...(ต้องปลอกอยู่แล้ว)

ตึกตัก "ยุยที่กำลังเดินอยู่นั้นจู่ๆได้หยุดเเดินแล้วจับที่หัวใจตัวเอง"

อึก

"เสียงโซ่"

"ระหว่างที่ทั้งสองคนได้เดินคุยเรื่องสัมเหระกันอยู่จู่ๆยุยก็หยุดเดิน"

เฮ้ยนี่แก! เป็นอะไร!!

"ยูกิโตะที่นำเดินหน้าอยู่สองก้าว จึงมาดูยุย"

อึก ไม่เป็นไร

ตึกตัก!!

อึก

ยุย:(อะไรความรู้สึกหัวใจเต้น แบบนี้..)

ตึกตัก

อึก

(สภาพทางเดินนี้...ได้ต้องเป็นที่นั้น)

ตึก ตึก ตึก ตึก

ยูกิโตะ:เฮ้ย!! นี่จะไปไหนน่ะยุย!!

'ยุยเดินนำหน้ายูกิโตะ"

ยุย:ฉันรู้สึกได้หว่ะ

ยูกิโตะ:อะไรล่ะ...

ยุย:มันมีอะไรบางอย่างอยู่แถวๆทางนั้น....

ตึกตัก!!

ฮึก

ยูกิโตะ:งั้นหรอ แล้วแกนะไหวไหม? ให้ฉันไปเองก็ได้

ยุย:ไม่เป็นฉันยังไหวอยู่รีบไปดีกว่าน่ะ

ยุย:(หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นแล้ว ต้องเป็นที่นั้นแน่..)

ยุย:(ห้องปิดตาย)

"จากนั้นก็มุ่งหน้าไปทางเดินข้างหน้า"

'ระหว่างนั้น"

"เสียงโซ่"

เพ้ง!!

"เสียงโซ่พัง"

[ณ ****หน้า******ห้องปิดตาย**]

ยูกิโตะ:อ่ะ ทางนั้นรึเปล่า

ยุย:ออ ห้องนั้นแหละ...

หือ? "ทั้งสองเห็นเงาใครบางคนอยู่"

ยูกิโตะ:นั้นใครน่ะ!!

"ภาพเงานั้นวิ่งออกไป"

"ยูกิโตะเลยวิ่งไปดู"

หือ "พบว่าไม่มีอะไรเลยทั้งๆที่เค้าเห็นเงา"

"ภาพที่เค้าเห็นเป็นภาพผู้หญิงผมยาวเลยเอว"

ยูกิโตะ:อะไรเนี่ยทั้งๆที่เห็นว่ามีเงาอยู่แท้แต่ทำไมถึง...ไม่มีล่ะ

เอาช่างเถอะ แต่เราต้องตรวจสอบเจ้านี่ "ยูกิโตะมองไปทางโซ่"

"ระหว่างนั้น"

ยูกิโตะ:นี่มัน....

"ยูกิโตะหยิบเศษโซ่เล็กที่แตกละเอียดและมองดู"

"ยูกิโตะลุกขึ้นและยืนไปรอบๆ"

ยูกิโตะ:แปลกมาก..

ยูกิโตะ:ทั้งๆ ที่โซ่ก็แตกละเอียดแต่กลับไม่พบถึงรอยทุบของแข็งหรือรอยตัดทำลายเลยสักนิดเดียว....

ยุย:งั้นหรอ?(อย่างที่คิดจริงๆด้วย )

ตึกตัก

ยุย:อึก (หัวใจเต้นปกติแล้ว)

ยูกิโตะ:งั้นลองเข้าเลยดีไหม?

ยุย:เออ....

เอี๊ยด~ "ทั้งสองเปิดประตู"

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

ยูกิโตะ:(ในห้องนี้อะไรเนี่ยมีหนังสือกับอัญมณี)

"ยูกิโตะมองไปรอบๆพบว่ามีผ้าคลุมไว้ส่วนใหญ่กับและอัญมณีที่เรืองแสง และมีชั้นหนังสือที่จัดเรียง"

(แต่สถาพห้องนี้มัน....)

หือ ยูกิโตะมองไปทางพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว

ยูกิโตะ:แสงจันทร์

"ยูกิโตะมองไปรอบๆ"

ยุย:(ให้ตายสิ ห้องนี้เป็นห้องที่เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน)

ตึก "หยุดเดิน"

"ยุยมองไปที่หน้าต่าง"

ยุย:อึก (คลอเดเลีย)

ตึกตัก

ยูกิโตะยุยเป็นไร!!

ตึกตัก

"ยุยเดินไปชนกับชั้นวางหนังสือที่อยู่ด้านข้าง"

ตุบ

"ยุยล้มลงพร้อมหนังสือบางเล่ม"

ยุย:(อึก อึกอัด-ิบ)

"ยุยแหงมองไปทางกย้าต่างอีกครั้ง"

ยุย:(หายไปแล้ว)

ยุย:อึก!!!!!!!!!!!

"ยุยเหลือบไปมองหนังสือที่ตกไปด้านข้างของเธอ"

เป็นไรไหม? "ยูกิโตะถามยุยด้วยความเป็นห่วง"

ยุย:ของไอ้เ-รนั้น..

"ยุยอ่านหนังสือ"

ขอบดีใจๆ จริงที่ได้ยุยเป็นลูกสาวและได้รู้สึกขอบคุณอยู่ทุกวันที่ทำให้ฉันมีความสุข

ปิ้ง

ขอบดีใจๆ จริงที่ได้ยุยเป็นลูกสาวรู้สึกขอบคุณอยู่ทุกวันที่ทำให้ฉันมีความสุข{....}

"ยุยเน้น"

ไอ้เ-ยนั้น...

#ปล.สำหรับคนที่ไม่รู้ว่าด้านบนอ่านว่าอะไรลองเติม

สระ-ีกับไม้โทดูนะค่ะ#

"ยุยมองไปด้านข้างด้วยสายตาเคียดแค้น"

ฮึก

"ยูกิโตะหันไปมองด้วยอีกคน"

ยูกิโตะ:!!!

ยูกิโตะ:นั้นมัน..

"ยูกิโตะตกใจกับสิ่งที่เห็น"

ุยูกิโตะ:(ไดอารี่ของเซย์จิ!!)

(ทำไมถึงได้อยู่ทีนี้ล่ะ!)

ยูกิโตะ:(แถมยัง....)

หมับ "ยูกิโตะจับไดอารี่"

(นี่มัน...)

"ยูกิโตะอ่าน"

?:เหๆ เห

อึก

"ยูกิโตะะหันไปทางต้นเสียงครั้ง"

?:ทำไมถึงได้เข้าห้องนี้ได้ล่ะ

ยูกิโตะ:พวกคุณเข้าได้ยังไงกันน่ะ? ยูกิโตะตกใจอีก"ครั้งที่เห็นพวกเหล่าซาคามาก็ปรากฏตัวตรงหน้าของพวกเค้า"

โดยอายาโตะนั่งที่เข้าอี้

เรย์จิ:นั้นนะเป็นคำถามของทางพวกผมต่างหากล่ะครับ ทำไมพวกคุณสองคนถึงได้เข้าห้องนี้ได้ครับ

เรยจิ:นี่มันเป็นห้องปิดตายนะครับ

ห้องปิดตาย....

ยูกิโตะ:(ห้องปิดตายงั้นหรอ อย่างที่คิดไว้เลย)

ยูกิโตะ:(ห้องปิดตายคือห้องๆนึงที่แสงไม่สามารถส่องถึงได้)

ยูกิโตะ:(ซึ่งห้องนี้เป็นห้องที่ตรงตามนั้นแปะ ดีนะที่ยังมีแสงจันทร์เลยมองเห็น แต่ถ้าเป็นคืนเดือนมืดคงไม่เห็นแน่ๆ)

อายาโตะ:นี่ช่วยตอบหน่อยสิฟระ ว่าพวกแกถึงได้เข้าห้องที่นี้ได้ยังไง!!!

ยูกิโตะ:เรื่องนั้น....

เรย์จิ:เฮ่อ~ ให้ตายสิครับ แค่วันแรกก็สร้างปัญหาได้ขนาดนี้... สงสัยต้องเอากุญแจใหม่เข้ามาแล้วสิครับ

"ยูกิโตะที่กำลังจะถามก็โดนเรย์จิพูดขัด

ขึ้นมา"

คานาโตะ:แล้วจะเอายังไงดีกับพวกนี้ดี

ต้อง'ทำตามกฎของบ้านหลังนี้'ไหมครับ

หือ "ยุยตกใจกับคำพูดของคานาโตะแบะทำหน้าหวาดกลัว"

อายาโตะ:เรื่องนั้นก็ช่างหัวมันสิ!! ใครมันจะไปฟังคำพูดของตาแก่นั้นกันล่ะ!!!

ไรโตะ:นั้นสิน่า~ ตามที่อายาโตะพูดเลยล่ะ~

ชูว์:แต่ว่า..ถ้าเจ้านั้นรู้ค้าพวกเราจะซวยกันหมดนะ....

อายาโตะ:เรื่องนั้นใครจะไปสน!! แค่อย่าให้เจ้าพวกนี้ได้บอกใครก็แค่นั้น!!!

ไรโตะ:นั้นสิ~ แค่ช่วยกันปิดก็พอแล้วนี่~ เรื่องของพวกเรานะ~

ยูกิโตะ:นี่พวกคุณพูดเรื่องอะไรกันเนี่ย!! ตั้งแต่ยุยเป็นเจ้าสาว!! เครื่องสังเวยแล้วเรื่องของพวกคุณ

ยูกิโตะ:นี่พวกคุณเป็นใครกันแน่!!

อายาโตะ:ห๊ะ? นี่แกแค่นี้ไม่รู้อีกหรอว่าพวกฉันคนนี้เป็นใคร!!

เรย์จิ:เฮ่อ ให้ตายสิครับ.... พวกมนุษย์นี่ทั้งอ่อนแอและโง่เขลาซะเหลือเกิน

ยุย:หือ ผิว "ยุยมองไปรอบๆของพวกเค้าอย่างตกใจ"

เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ

อายาโตะ:ห๊ะ นี่พูดอะไรออกมาเนี่ยยัยเอ๋อ... "อายาโตะที่มึนงง"

เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ

ยุย:ผิวที่ซีดเผือกราวกับศพ...

เฮ่อ เฮ่อ

"ยุยหายใจถี่และตัวสั่น"

คานาโตะ:ดูท่าทางเธอน่ะกำลังหวาดกลัวตัวสั่นอยู่สินะครับ.. หึ

"คานาโตะแสยยิ้ม"

ไรโตะ:อึหึ นั้นสิน่า~หน้าตาตอนหวาดกลัวเนี่ยสุดยอดไปเลยล่ะ~

ไรโตะ:ดีมากๆเลย~

"ไรโตะตาเปล่งแสง"

ยุย:หน้าตาตอนหวาดกลัว..... ดีมากๆเลย...

(งั้นหรอ)กึก กึก หมับ

"ยุยกำมือของตัวเอง"

ปิ้ง

"ยุยนึกถึงบางอย่างขึ้นมา"

หือ "ยูกิโตะตาโต"

หรือว่า....พวกเค้า

ยูกิโตะ:ห๊ะ? อะไรของเธอเนี่ย..

ยูกิโตะ:ห๊ะ! ยุย

ยุย:เฮ่อ เฮ่อ หือวะ...อึก หือ!!

ยูกิโตะ:(อยู่ๆก็โผล่มากจากไหนก็ไม่รู้)

ยูกิโตะ:(พละกำลังที่ทุบกำแพงได้อย่างสบายๆ)

ยูกิโตะ:(คำพูดที่ราวกับว่าไม่ใช่ และสุดท้ายคำพูดที่ยุยพูดมาคือ..)

ยูกิโตะ:(รึว่า!!....)

"ยูกิโตะนึกคำพูดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งหมด"

ยูกิโตะ:ฮ่าๆ ไม่จริงน่า...

สุบารุ:เรื่องอะไรของแก!! เนี่ยห๊ะ!!

ตูบ "สุบารุทุบชั้นหนังสือจนหนังสือเกลื่อน"

ยูกิโตะ:สิ่งที่ไม่น่ามีชีวิตบนโลกใบนี้แต่กลับมี...

ยูกิโตะ:พวกคุณ'แวมไพร์'ใช่ไหม?

เรย์จิ:โห หัวไหวดีนี่ครับ...

เรย์จิ:ใช่ครับ พวกเราเป็นแวมไพร์แล้วพวกคุณก็แค่เป็นมนุษย์ ที่โง่เขลา....

ยุย:แวมไพร์.. "(มนุษย์ที่โง่เหลา...)ยุยทำสีหน้าตกใจอีกครั้ง"

อายาโตะ:โห~ สีหน้าดีนี่เธอน่ะ...... ฮึ่บ "อายาโตะลุกจากโต๊ะที่ตนนั่งอยู่แล้วเดินมาที่หน้าของทั้งสองพร้อมกับไรโตะและคานาโตะเพื่อให้ฉันสีหน้าชัดเจน"

ยุย:(อึก)

เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ

อึก

เฮ่อ.."ยุยก้มเก็บสีหน้า"

หึ ยัยเอ๋อ

"อายาโตะยิ้มออกมาอย่างสะใจ"

"ยุยมอง"

หือ

"หันไปมองรอบๆ"

"ยุยมองอายาโตะแล้วมองรอบๆข้าง

"ทุกคนรอบข้าง ที่ไรโตะคานาโตะที่ แสยยิ้มออกมาอย่างสะใจ"

"ชูว์มองอย่างเย็นชา"

"เรย์จิไม่ได้พูดอะไรแต่มองด้วยสายตาดูถูก"

"ยุยกำมือแรงๆ"

กึก

เรย์จิ:อึก

ชูว์:โห~

ไรโตะ:เห~

สุบารุ:หือ นี่เธอ...

อายาโตะ:กลิ่นเลือดของยัยนี่...

คานาโตะ:หวานจังครับ

****ยุย****:ตะ..(ต้องอดทนเอาไว้) "ยุยก้มหน้าเพื่อเก็บสีหน้า"

ตึก "ลุกขึ้น"

อายาโตะ:ห๊ะ?

ยุย:ต้องขอ..ทะโทษ...ด้วยนะค่ะ คือทางพวกฉันไม่รู้ว่าที่นี้เป็นห้องปิดตายนะค่ะ... "ยุยก้มหัวแสดงถึงคำขอโทษ"

ยูกิโตะ:ยุย.... "ยุยทำสีกน้าเศร้าออกมา"

เรย์จิ:แล้วที่คุณเข้าในห้องนี้

ยุย:ระ..เรื่องนั้น...

ยูกิโตะ:คือว่าระหว่างที่เดินเล่นอยู่แล้วทางพวกผมเกิดหลงทาง แล้วเผลอเดินผ่านทางมาเห็นโซ่มันแตกละครับแล้ว

"ยุยที่กำลังจะอธิบายยูกิโตะลุกขึ้นมาอธิบายให้ฟังต่อ"

เรย์จิ:โซ่แตก?

ยูกิโตะ:ครับแล้วทางเกิดสงสัยเลยเข้าไปครับ....(จะบอกเรื่องทั้งหมดไม่ได้)

เรย์จิ:แล้วคุณเห็นไหมครับ ว่าใครทำ

ยูกิโตะ:ไม่ครับ

เรย์จิ:อย่างงี้นี่เอง...

เรย์จิ:ให้ตายสิ สงสัยคงต้องเอากุญแจใหม่เพิ่มสินะครับ..

เรย์จิ:เอาละครับ ถ้างั้นขอเชิญพวกคุณกรุณาออกไปจากห้องนี้ด้วยนะครับ

ยุย/ยูกิโตะ:ค่ะ/ครับ

เรย์จิ:ส่วนเรื่องของแผล?

ยูกิโตะ:เรื่องนั้นผมขอจัดกาาองครับ "เรย์จิที่ออกถามอยู่นั้นยูกิโตะเลยตอบแทน"

เรย์จิ:งั้นหรอครับ งั้นคุณฝากช่วยดูแลเพื่อนของคุณให้ดีด้วยนะครับ "สายตาเหยียด"

ครับ

เรย์จิ:ถ้างั้นขอตัวก่อน

ไรโตะ:ไปล่ะนะ~ บิทช์จัง~

อายาโตะ:หึ ไปล่ะ ยัยเอ๋อ!!

คานาโตะ:ไว้มาเล่นกันใหม่นะครับ...หึ "คานาโตะแสยยิ้ม"

ชูว์:น่ารำคาญ...

สุบารุ:.....

"สุบารุคนสุดท้ายไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่สายตานั้นกลับดูเศร้าสร้อยกับยุย"

"จากนั้นพวกเค้าก็ออกไปหลังพูดเสร็จ"

——————————————————————————

ผู้เขียน:

เย้ ปั่นงานเสร็จอีกตอน เป็นยังไงกันบ้างค่ะ สำหรับตอนนี้ ตอนนี้อาจงงเป็นช่วงเพราะไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงดีกับตัวละครดี ดูงงสับสน เดี๋ยวจะเขียนสรุปในตอนหน้าน่าค่ะ... เจอกันในตอนต่อไปนะค่ะ bye see you

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***