ตอนที่15 ความลังเลของยุย/คำครหา

ความเดิมตอนที่แล้ว

ยุย:เอาล่ะ~ งั้นเราไปก่อนล่ะ~ "หลังยุยอธิบายเสร็จก็ได้เดินลงจากรถให้พวกคานาโตะนั่ง"

"จากนั้นยุยเดินออกไป"

สุบารุ:น่ากลัวแหะ ยัยนั้น "สุบารุเอ๋ยขึ้นไป"

คานาโตะ:ครับ "คานาโตพตอบกลับคำพูดของสุบารุที่เอ๋ยออกมา"

สุบารุ:นี่ขนาดยังอธิบายยังเหมือนโดนด่า "สุบารุพูดต่อ'

คานาโตะ:นั้นสินะครับ "คานาโตะตอบตามนั้น"

สุบารุ:แต่จะแกถามว่าตอนนั้นทำไม "สุบารุถามคานาโตะ

คานาโตะ:ก็รู้สึกถึงว่าท่านแม่โดนด่าว่า แต่พอรู้นั้นไม่ได้ด่าว่า

คานาโตะ:รู้สึก น่ากลัวครับ?

สุบารุ:อ่านั้นสิ แต่อย่าว่าแต่ตอนนั้นเลยวันนี้ก็ด้วย

คานาโตะ:นั้นสิครับ

สุบารุ:ให้ตายสิ~ ยัยนั้นดุร้ายเหมือนเสือชะมัด

คานาโตะ:ก็จริง เห็นภาพเสือข่มขู่เลยครับ แค่คิดก็กลัวแล้วครับ

(ตอนนั้นก็ด้วย ตอนนั้นเธอทำร้ายพวกผู้บุกรุกไป จนดูน่ากลัวครับ )

ชิ ลงไปดีกว่า

นั้นสินะครับ

"สุบารุและคานาโตะที่หลังพูดคุยเสร็จก็ลงไปกลับเข้าห้องของตัวเอง"

[ทางด้านยุย]

ตึก ตึก ตึก ตึก

ยุย:(เฮ่อ~ วันนี้เราก็เจอเรื่องวุ่นอีกแล้ว~ เราต้องสอนชินคุง ด้วยเนี่ยสิ~ แต่ก็นะมันเป็นหน้าที่เราด้วยนี่~)

อื้ม~ "ยุยยื่นแขนระหว่างที่เดินไปด้วยคุยกับตัสเอวไปด้วย"

ยุย:(เอาเถอะ เราต้องดูแลและดัดนิสัยเจ้าพวกนั้นก่อนที่พวกเดมจะมาด้วยเนี่ย~)

ยุย:(ต้องดัดนิสัยที่แข็งไร้อารมณ์ ไร้ความรู้สึก แบบปิศาจนั้นซะก่อน)

ตึก ตึก

ยุย:(ก็นะ พวกนั้นน่ะแข็งเกินไป ถ้าเข้าหาแบบรุนแรงซาดิสม์กับเราเหมือนตอนแรกเมื่อ4 ปีก่อนล่ะก็คง แย่มากแน่)

ยุย:(เพราะพวกเดมเป็นพวกละเอียดอ่อน ความรู้สึก ความเข้าใจเป็นหลัก ขืนเข้าแบบตรงๆหยาบๆ ไร้อารมณ์ ไร้ความละเอียดอ่อน ตรงๆห่ามงี่เง่าๆ นั้น รับรองโดนเล่นงานสวนกลับมาอย่างยับเยือนแน่ๆ) "ยุยนึกอธิบายเรื่องราวไปเดินไปอย่างสบายอารมณ์"

แต่ว่า... "หยุดเดิน"

ยุย:(ถ้าตอนนั้นเรายังมีความทรงจำอยู่ อารมณ์นั้นอยู่ ความรู้สึกนั้น อคติแล้วก็บาดแผลนั้นอยู่)"ยุยคิดนึกเหตุที่ตนเคยโดนมา"

ยุย:(จะเป็นยังไงน่ะ....)

ยุย:(เราจะทนได้รึเปล่านะ..เราจะอ่อนให้รึเปล่าหรือเราอาจจะ....)

วิ้ง

พี่นะ ทำไมถึงกับยุยด้วย!!!

ไม่เห็นเป็นไรน่ะ แค่เรื่องเล่นๆ เรื่องเล็กๆ เองน่ะ~ จะเอาให้มันเรื่องยากทำไมเนี่ยห๊ะ!!

อึก" เสียงกัดฟันทนกับสิ่งที่พูดดวงตาที่กำลังเดือดพล่าน"

ยุย:(โมโหร้ายแล้วไม่เปลี่ยนแน่ๆ ถึงตอนนั้นเจ้าพวกนั้นยังจะรับมือได้รึเปล่านะ) "ลังเล"

"ฟึ่บ"

เรื่องเล่นๆ เล็กๆ งั้นหรอ?!ถ้ายุยทำแบบนั้นบ้างล่ะ!!!!! ยังจะพูดเหมือนเรื่องเล่นๆ เรื่องเล็กๆอีกไหม?!!! "คำพูดที่ตะโกนออกไปราวกับอัดอั้นมานานแสนนานแล้ว ราวกับหมดความอดทน"

(พวกนั้นจะยอมอ่อนข้อเรารึเปล่า?)

(ก็เพราะว่าตอนนั้น...เรานะ...)

ฟึ่บ

นี่แก!!!!....

"ยุยนึกภาพที่เป็นภาพของที่มีคนล้มจับหน้าตนต่อหน้ายุยด้วยสายตาอาฆาตพร้อมสภาพยับเยือนไม่ไหว"

ยุย:(ร้ายเอาเรื่องเลยนี่)"ยุยนึกเหตุการณ์และตั้งคำถามให้กับตัวเองที่มีความลังเลในใจอยู่ลึกๆ ที่ทำให้บรรยาศทางเดินของยุยครื้มออกมาจากตัวของยุย"

ยุย:(เฮ่อ~ แค่คิดก็เหนื่อยเลยเหะ เลิกดีกว่า) "ยุยถอดหายใจออกมาเรากับตั้งสติหยุดคิด"

ยุย:(อ่ะ แต่ว่าเราดันลืมเลยเหะ ที่ติดต่อกับพวกชินคุงเลย~) จากบรรยากาศเครียดเป็นบรรยากาศปกติอีกครั้ง"

(เอาไงดีน่ะ~?) "คิด"

ยุย:(งั้นพรุ่งนี้ไปหาเลยดีกว่า~ ไม่ได้ไปตั้งนานแล้ว~)

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

"จากตัดสินใจเสร็จก็เดินอย่างลั่นลา~"

หืม?

"ยุยหยุดอีกครั้งที่อยู่ตรงหน้า"

อุก?

อายาโตะ...

"จู่ๆอายาโตก็โผล่ม่ตรงหน้าของยุย"

ฮึก "เหงื่อตก"

ยุย:มาทำอะไรที่ตรงนี้หรอ~ "ยุยปรับเสียงถามอายาโตะ"

เมื่อกี้นี่...

อายาโตะ:เธอพูดอะไรกับเจ้าพวกนั้น...นะ

ยุย:หืม? อะไรล่ะ?

อายาโตะ:อย่ามาทำหน้าไขสือนะ!! เธอนะเคยกับเจ้าพวกนั้นเรื่องอะไร

ยุย:อ๋อ แค่เรื่องงานนะ พวกคานาโตะคุงเค้าถามเรื่องงานเลยแนะนำเค้าไปน่ะ~

(เราเผลอโกหกอีกแล้วเหะ)

อายาโตะ:ห๊า? คนอย่างเธอเนี่ยนะ แนะนำ?..."อายาโตะตกใจกับคำพูดของยุย"

ยุย:อื้ม?

อายาโตะ:หึ คงจะต้องเข้าใจผิดอะไรแน่ๆ

อายาโตะ:เธอนะโกหกใช่ไหม?

อึก... "ยุยสะดุ้งคำพูดของอายาโตะ"

ทะ... "เสียงสั่น"ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ..

อายาโตะ:เพราะคนอย่างเธอจะแนะนำใครได้

ถ้าแนะนำใครก็แนะนำให้แบบผิดๆ "อายาโตะมองยุยด้วยสายตาเหยียบหยาม"

อึก "ยุยที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้นิ่งออกมา"

อายาโตะ:เธอน่ะ ซื่อและเซื้อ.. จะเอาคำแนะนำให้คนอื่นๆได้ยังไง.. "อายาโตะอธิบายเหตุผลด้วยคำตอกย้ำ"

อายาโตะ:แค่เรื่องของตัวเองยังไม่รอด! ยังจะให้คำแนะนำให้คนอื่นหรอ?

อายาโตะ:ดูสาระรูปตัวเองก่อนไหม? ชิชินาชิ!!...

เพราะฉะนั้นเธอรีบพูดมาซะว่าเรื่องอะไร!!

ยุย:ตอนนั้นคานาโตะคุงก็แค่ถามคำๆหนึ่ง ที่มันไม่ใช่ภาษาญี่ปุ่นแล้วเราเลยอธิบาย คำนัันๆน่ะ ก็แค่นั้นแหละ.. "ยุยตอบด้วยเสียงนิ่งๆราวกับว่าคิดเรื่องอื่น"

อายาโตะ:หึ อย่างที่คิดไว้เลยเธอไม่เนียนไงล่ะ? ฉันคนนี้แค่มองดูก็รู้แล้ว

อายาโตะ:ยังมีหน้าบังอาจมาปิดบังอีกน่ะ ชิชินาชิ ทั้งๆที่เป็นเพียงมนุษย์ผู้หญิงไร้สมองที่ทำได้เพียงแค่เป็นถุงเลือดให้ฉันคนนี้แท้ๆ นอกนั้นก็ไม่ได้มีเด่นอะไรซักอย่าง

อายาโตะ:ถึงแม้เธอจะมีอะไรเด่นก็ได้แค่เพียงกรีดร้องออกมาให้ฉันคนนี้ได้ยิน เป็นแค่เรื่องสนุกก็พอ นอกนั้นอย่าได้คิดเก่งเกินหน้าเกินตาฉันคนนี้ท่านอายาโตะ!!

"อายาโตะได้พูดจาดูถูกต่อยุยเป็นอย่างมากราวกับว่าตัวเองมีคำอำนาจแค่เพียงคนเดียว"

อายาโตะ:หึ จำเอาไว้ล่ะ!! ชิชินาชิไร้สมองหน้าอก หึ!

อย่าได้คิดที่จะทำตัวเอง..ให้ดีกว่าฉันคนนี้ล่ะ "อายาโตะก็ทำท่ามั่นหน้าตัวเองและดูถูกถึงที่สุด"

อายาโตะ:แล้วเธอไอ้คำที่เธอพูดน่ะ คืออะไร!! "อายาโตะตั้งคำถามอีกครั้งด้วยตาคำดูถูก"

"ยุยกำมือที่เสื้อตัวเองและตอบออกไปว่า"

ยุย:มันเป็นคำในภาษาต่างประเทศ "ยุยฝืนตอบออกมา"

อายาโตะ:ภาษาอะไร?

ยุย:ไทย

อายาโตะ:ห๊ะ แค่นั้น

ยุย:อืม แค่นั้น

อายาโตะ:กะอีแค่นั้นทำไมถึงได้ต้องอธิบายยาวด้วยล่ะห๊ะ?!!

ยุย:ก็คำมัน! คำนั้นถ้าไม่อธิบายแล้วถ้าหากใช้คำมันจะไม่ดีเลย เลยต้องอธิบายการใช้คำ ก็เลยนาน..

(จริงๆแล้วมันมากว่านี้อีกก็เพราะใครล่ะ..)

อายาโตะ:ชิ!! ถ้างั้น ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอห้ามพูดคุยใครเด็ดขาดนอกจากฉันคนนี้!!

อึก "ยุยสะดุ้งอีกครั้งกับคำๆนี้ เสียวหัวใจเธอราวกับว่าหยุดในขณะหนึ่งและพูดในใจว่า"

ยุย:(ทำเกินไปแล้วนะ)

อายาโตะ:อย่าให้ฉันได้เห็นเธอคุยกับใครเด็ดขาดล่ะ!!

อายาโตะ:ไม่งั้นเธอจะได้เห็นดีกันกับฉัน!! อย่าให้ฉันคนนี้โกธรล่ะ!!

ยุย:(เอาอีกล่ะ ยัดเยียดให้เราเหตุผลแย่อีกแล้ว...)

ยุย:ทำไมถึงได้ให้ฉันไม่ให้คุยกับใครล่ะ!!...

ยุย:นี่..ช่วยบอกเหตุผลได้ไหม? "ตอนนี้ยุยได้แอบเดือดและถามอายาโตะกลับด้วยเสียงนิ่ง"

อ****ายาโตะ:ห๊ะ ทำไมฉันถึงต้องบอกเหตุผลกับเธอด้วย!!

อายาโตะ:เธอนะไม่มีสิทธิที่จะตั้งคำถามกับฉัน! ชิชินาชิฉันคนี้เท่านั้นที่จะตั้งคำถามกับเธอ

เธอก็แค่ตอบออกมาก็พอ!

ยุย:เฮ่อ~ เราขอปฏิบัติเสธิ

อายาโตะ:ห๊ะ นี่เธอ?

ยุย:อายาโตะไม่มีเหตุผลเลยนี่ ทำไมถึงต้องห้ามให้เราพูดกับคนอื่นๆด้วยล่ะ...

อ****ายาโตะห๊ะ?

ยุย:เหตุผลก็ไม่มี..อยู่ๆก็โผล่มา....แล้วอยู่ๆก็พูดๆออกมา

อายาโตะ:นี่เธอยั่วโมโหฉันรึไง!! ห๊ะ!! เธอคิดจะขัดขืนฉันหรอ หมับ! "จับเสื้อยุย"

ยุย:เราไม่ได้ขัดขืนแค่โต้แย้ง

"ยุยตอบกลับยุยด้วยเสียงที่นิ่งและถามอายาโตะอีกว่า"

ยุย:ไม่มีคำไหนอีกแล้วหรอที่จะพูดกับเรา เอาแต่พูดว่าฉันคนนี้,เธอน่ะบ้าง

อึกนี่เธอ...!! กึก"อายาโตะเริ่มโมโหใสยุยอีกครั้ง"

ยุย:แล้วอีกอย่างนะเรามีเรื่องจะบอกอะไรให้นะ เราอ่ะเกียจแทบที่สุดเป็นอันสองของชีวิตคือ....ไอ้พวก..ที่

ฮึก "ยุยบอกสิ่งที่ทำให้ตนเองเกียจที่แทบที่สุดด้วยสายตาอาฆาต"

ยุย:สั่งนู้นสั่งนี่ทั้งๆ ที่ไม่บอกเหตุผล เอาแต่จับยัด..ความคิด คำสั่งเหมือนเราเป็นเพียงแค่เครื่องบังคับของเล่นหรือคอมพิวเตอร์แทบที่สุด ที่รองจากไอ้พวกล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่น..

ุอายาโตะ:อยากจะพูดอะไรกันแน่

ยุย:ทีอายาโตะยังบอกเลยสิน่ะ ว่า... อย่าให้ฉันคนนี้โกธรล่ะ

หึ "ยุยหัวเราะ"

ยุย:อย่าให้เราโมโหบ้างเชียวล่ะ~ ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือนล่ะ~ "ยุยตอบด้วยรอยยิ้มแย้ม"

อึหึ "ยุยยิ้ม"

อึกนี่เธอ?!..

ฮึก กัดฟัน

ชิ! โถ่เว้ย!!

ตึก ตึก ตึก ตึก

"อายาโตะเดินไปอย่างอารมณ์เสีย"

"อายาโตะหายไป"

เฮ้ย~ "ยุยถอดหายใจแล้วเดินต่อ"

(ไปดีกว่า~)

——————————————————————————

ผู้เขียน:

มาแล้ว~ จร้า~ สำหรับลงตอนที่15 เนื่องจากช่วยนี้แอดไม่ค่อยมีเวลาลง~ เพราะไม่ค่อยแต่จะพยายามลงนะค่ะ

ปล.จะเริ่มดารก์ขึ้นเรื่อยๆแล้วค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***