ตอนที่13 การสอนที่(โคตรแสน)วุ่นวาย

ชิ!! ตึก ตึก ตึก

ยัยนั้น...

ฟึ่บ

"ภาพยุยใส่ชุดนอนเมื่อครู่นี้"

อึก

(ชิ!! เป็นแค่ชิชินาชิแท้แต่กลับ!!)

ฮึก

(หึ! ข่างหัวมัน! วันพรุ่งนี้มีซ้อมด้วยนี่!

!)

"วันต่อมา"

ตึก ตึก ตึก ตึก

ยุย:อ่ะ อายาโตะ..หรอ?

"ตึก มีคนมาอีกสองคน"

นี่พวกแก.... "อายาโตะหันไปทางสุบารุแบะคานาโตะอย่างอารมณ์เสีย"

แหะๆ

[ขณะขับรถ]

ยุย:นี่อายาโตะ...จะไปมหาลัยหรอ หรือว่าวันนี้มีเรียนหรอ?

อายาโตะ:ออ!!! มีเรียน!! แล้วพวกแกมาทำอะไรที่มหาลัย!!!!

สุบารุ:เรื่องนั้นมันก็เรื่องของพวกฉันเฟ้ย!! ไม่จำเป็นต้องบอกให้แกรู้หรอก!!!

คานาโตะ:ใช่เลยครับ..

ยุย:คือว่า..มันมีธุระน่ะ

ยุย:(ดูท่าทางคงไม่อยากให้รู้สิน่ะ ก็น่ะถ้าให้รู้ละก็โดนล้อแน่ๆ คนอย่างอายาโตะ)

อายาโตะ:ห๊ะ? นี่แกจะมีเรื่องกับท่านอายาโตะใช่ไหม!!! เจ้าฮิคิโคโมริ!!!!

ยุย:(อายาโตะนั้นแหละ)

ห๊าอะไร หึ ก็สวยสิ!!"สุบารุกำหมับแล้วเรียบร้อย"

ยุย:ดะ...เดี๋ยวสิ.... ทะเลาะกันบนรถมันไม่ดีหรอกน่ะ..?

อายาโตะ:ห๊ะนี่เธอเข้าข้างมันหรอ!!

ยุย:ไม่ใช่นะ!! แค่ไม่อยากมีเรื่องบนรถ(ถ้ามีเรื่องบนรถมีหวังก็ซวยด้วยสิ!!)

อายาโตะ:หึ เธอน่ะหุบปากไปเลย!!!! ชิชินาชิ!!!

สุบารุ:ใช่เธอน่ะเงียบไปเลย!!!

เข้ามา!!!

โห งั้นก็สวยสิ~

ตุ้มตั้มตุ้ม

เฮ่อ~ "ยุยถอดหายใจออกมา"

"คานาโตะมองยุย"

[ตัดมาที่มหาลัย]

อ****ายาโตะ:ชิ!!

ยุย:ถ้างั้นอายาโตะ เลิกกี่โมงหรอ?

อายาโตะ:หึ!! ไม่รู้

ยุย:(สมแล้วเป็นอายาโตะ)

แล้วครั้งก่อนกี่โมง

อายาโตะ:ห๊ะ นี่เธอถามฉันคนนี้หรอ?

ยุย:ก็ใช่สิ เราจะได้กะเวลาถูก(ถ้าตอบว่าไม่ใช่ในก็ดูโกหก)

อายาโตะ:นี่เธอกล้าสั่งหรอ?

ยุย:เปล่า~ ก็บอกแล้วนี่ว่าจะได้กะเวลาถูก~

ห๊ะ

ถ้างั้นประมาณสัก 3:30 ล่ะกัน

อายาโตะ:เฮ้ยเดี๋ยวสิ! นี่เธอ!!!

ยุย:ถ้างั้นก็ไม่ต้องบอกทางแล้วนี่เนอะคงไปกันเองได้

ถ้างั้นโชคดีน่ะ~

ฮายาโตะ:เฮ้ยเดี๋ยว?!!!~ "ยุยคานาโตะสุบารุมุ่งหน้าไปทางห้องที่คิสะสอน"

สวัสดีครับ หึ

สุบารุ'ไง...

คิสะ:ครับ สุบารุซัง คานาโตะซัง

คานาโตะ:ครับ

ยุย:ไง~ คิสะ ~

คิสะ:ครับ พี่ยุย...

"ทั้งคู่มองยุยกับคิสะ"

ถ้างั้นมาฝึกกันเลยนะครับ

อ่ะ ก่อนอื่น~ คิสะเตรียมมารึยัง~

อ่ะครับ

"คิสะยื่น"

คิสะ:นี่ครับผ้ากันเปื้อน

ยุย:อ่ะ thanks

สุบารุ:ห๊ะ นี่หรือว่าเธอจะ

ยุย:อื้มเราจะร่วมสอนด้วย~ แต่คนที่จะสอนด้วยคือคานาโตะคุง~ นะ

คานาโตะ:เธอเนี่ยนะครับที่จะสอนผมนะ ไม่มีทางครับคนอย่างเธอทำอะไรไม่เป็นครับ!!

"ยุยรอบผมทรงต่ำอย่างไม่สนใจ"

ยุย:เอาล่ะ~ ตอนสอนถึงตรงไหนแล้ว~

คิสะ:ก็ทำอาหารพื้นฐานนะครับ ~ ทำไข่ทอดครับ

อ่า~ งั้นหรอ? ถ้างั้นก็ลองอีกรอบล่ะครับ

คานาโตะ:เดี๋ยวสิครับ!! ผมยังไม่อนุญาตเลยนะครับ!!!

คิสะ:อ้อ...เรื่องนั้น...ผมอนุญาตแล้วครับ เนื่องจากสอนสองคนพร้อมกันผมไม่ค่อยถนัดเลยขอร้องให้พี่ยุยสอนด้วยเมื่อเช้านี้ครับ

"ระหว่างแต่งตัว"

เสียงส่งข้อความ

คิสะ:พี่ยุยครับ ผมมีเรื่องอยากจะให้ช่วยนะครับ

ยุย:อะไรล่ะ

คิสะ:เรื่องสอนคานาโตะซังครับ

ยุย:คิสะกำลังจะพูดว่าคิสะขาดคนสอนเลยอยากให้พี่เป็นคนสอนคานาโตะคุงสินะ~

คิสะ:ครับ พี่ยุย

ยุย:ได้อยู่แล้ว เพราะจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระด้วย~ และแก้เบื่อนั่งรอด้วย

แล้วรายละเอียดล่ะ~

"คิสะเล่ารายละเอียดให้ยุยฟังจากทางข้อความ"

คิสะ:ก็เป็นอย่างงี้ล่ะครับ

ยุย:อื้มตามนนั้น

สุบารุ:ชิแล้วเธอน่ะทำอาหารญี่ปุ่นเป็นรึไง

ยุย:ทำเป็นสิเก่งกว่าคิสะอีกน่ะ~

สุบารุ:ห๊ะ?

คิสะ:ตามนั้นครับ

#ตัวผ้ากันเปื้ออย่างเดียวนะค่ะ#

ยุย:งั้นสไตล์ตอนเราทำด้วยกันน่ะ~

คานาโตะ:ฟังกันบ้างสิครับ !!! "โดนเมิน"

ยุย:งั้นก็เริ่มการสอนเลย~

ยุย:ก่อนอื่นต้องตั้งแก๊สก่อน ~

ยุย:ตรงนี้มีที่ปรับไฟอยู่~ ทางซ้ายคือทางไฟเบา ส่วนขวาไฟเแรง

ุยุยเปิดแก็ส

ยุย:เข้าใจรึยัง ~

คานาโตะ:ครับ

หึ "คิสะยิ้ม"

ยุย:งั้นลองปรับกันดีกว่า~

ยุยปิดแก็ส

ตึก ตึก

"คานาโคะเปิดแก็ส"

"คานาโตะได้หมุนปรับไฟแรงสุด"

ฟึ่บ!! "ไฟลุก" คานาโตะ

เฮ้ย!!!

ยุย:เดี๋ยวๆ!! แรงไปๆ!!

เหวอ! "คานาโตะล้ม"

ตึก ฟึ่บ เกร้ง "ยุยวิ่งไปปิดหัวแก็ส"

ยุย:เฮ้ย~ จะเผามหาลัยรึไงคานาโตะคุง!! ต้องค่อยๆสิ!! ถ้าปรับแบบนี้นละก็มีหวังๆได้ระเบิดสิ!!

คานาโตะ:งะ..งั้นหรอครับ

"หลังฝึกเสร็จหมุน"

ยุย:อื้มๆ ต้องอย่างงี้แหละ ~ค่อยๆ~

ยุย:(เฮ่อ~ ฝึกคนหมุนแก็สครั้งแรกนี่เหนื่อย~ กว่าสอนได้ปาเข้าไป 20นาที)

ยุย:เอาล่ะงั้นเรามา ฝึกกันเลยนะ

คานาโตะ:เมื่อกี้นี่เธอไม่ได้สอนผมหรอครับ

ยุย:สอนสิ~ สอนจุกแก็สก่อน~ ไม่งั้นขั้นตอนอื่นๆ มันก็ไม่ได้

นี่เธอดูถูกผมหรอครับ

ไม่ได้ดูถูก~ แต่ว่าที้เราสอนเมื่อกี้นี้เพื่อที่จะให้คานาโตะคุงลอง~

ถ้างั้นรีบไปขั้นตอนต่อไปดีกว่า ~

[ทางคิสะ]

เอาล่ะครับทีนี้ก็ตอกไข่ครับ

"คิสะตอกไข่ในแป้ง"

สับารุมอง

เสียงตอก

อึก

เสียงตอก

(ทำไมถึงได้ไม่แตกหว่ะ)

เสียงตอก

ปึก เฮ้ย!~

แขว้ก

เดี๋ยวๆไม่ใช่ครับ สุบารุซัง!

ห๊ะ อะไร ทำไมไม่ได้นี่ก็ตอกไข่ไง"สุบารุที่ตอกไข่ไม่ได้จึงใช่แรงบีบไข่"

นั้นไม่ได้ครับ

สุบารุ:ทำไมล่ะ ก็แค่ออกแรงนิดหน่อยเอง

คิสะ:ไม่ได้ครับ ถ้าบีบแบบนั้นพวกเศษเปลือกไข่มันจะตกลงในแป้งนะครับ และมันไม่ถูกวิธีครับ...

สุบารุ:ชิ เลือกมาก...

ผ่านไปอีก 5 นาที

เสียงตอกไข่

คิส:นั้นแหละครับ ค่อยๆตอกครับ ค่อยๆ

เฮ่อ~

เอาล่ะครับ ทีนี้ก็นวดแป้งและนวดแป้ง

[ผ่านไป 20นาที]

ทีนี้ก็เหลือใส่ในเตาอบครับ

เสียงเปิด

วาง

ปิด

ยุย:ว้าย!!

อะไรล่ะครับ พี่ยุย "คิสะได้ยินเสียงยูร้องจึงรีบวิ่งไปหายุย"

เฮ้ยจะไปไหน!!แล้วทำไงกับเจ้านั้นเนี่ย!; "สุบารุถามคิสะแต่คิสะไม้ได้ยิน"

เฮ้ย~

สุบารุมอง

สุบารุ:(แล้วต้องทำไงเนี่ย เฮ่อช่างเถอะ กดเอาเองละกัน)

ยุย:ไข่จะไหม้แล้ว คานาโตะคุง!! คานาโตะทำไข่ไหม้เป็นสีดำ "

ตัดภาพมา

คิสะ:ดูท่าทางไหม้แล้วครับ

ยุย:นั้นสินะ

#คิดซะว่าเป็นข้าวห่อไข่ละ#

เสียงไหม้"

คานาโตะ:อะไรกันครับ ก็มันช้านี่ครับเลยกะปรับไฟให้แรงและอีกอย่างถ้าไข่มันเป็นสีน้ำตาลเกือบดำก็จะเหมือนช็อกโกแล็ตให้ดูน่ากินไงครับ

ยุย:มันก็เหมือนช็อกโกแลตอยู่.. เฮ้ย! ไม่ได้สิ!!!ถ้าไข่ไหม้ ลูกค้าเค้าจะทานและอีกอย่างมันไม่ดีต่อสุขภาพของลูกค้านะ!!ต้องทำใหม่เลย!!

(นายคิดจะให้คนญี่ปุ่นป่วยเป็นมะเร็งกันทั้งประเทศรึไง!!)

คิสะ:ันั้นสิครับ ตามที่พี่ยุยพูดแหละครับ

คานาโตะ:งั้นก็ช่างหัวมันสิครับ เรื่องของพวกมนุ...ลูกค้าสิครับ เดี๋ยวก็หาใหม่ก็ได้ครับ

ยุย:ไม่จะได้ยังไงล่ะ!! มีหวังลูกค้าก็หายหมด ชื่อเสียงของทางร้านก็แย่กันพอดี!!

ยุย:ยังไงก็แล้วแต่ทำใหม่เดี๋ยวนี้!!

ครับๆ "คานาโตะปิดเตาจับด้ามกระทะและจะเดินไปที่ถังขยะ"

ยุย:เฮ้ยเดี๋ยวสิ!คานาโตะคุงจะเอาไปทำอะไร!

คานาโตะ:ก็จะทิ้งไงครับ

ยุย:ไม่ได้ๆ! ทำอย่างนั้นไม่ได้แค่ทิ้งตัวไข่ไม่ใช่ให้ทิ้งทั้กระทะ!!

คานาโตะ:แล้วมันยังไงล่ะครับ ในเมื่อมันไหม้ทั้งกระทะแล้วต้องทิ้งสิครับ

ยุย:แค่ทิ้งไข่ ส่วนกระทะแค่เอาไปล้าง

แล้วมันยังไงครับ!!! จะเสียดายมันทำไมครับ แค่ซื้อใหม่ก็ได้ครับ

ยุย:(-ูเหนื่อยจะเคลียแล้ว!!)

เฮ่อ เจ้าเตี้ย ทำแค่นี้ก็ไม่ได้ หึ "สุบารุหัวเราะเยาะคานาโตะ"

คานาโตะ:ว่าไงนะครับ!!!

หึ

คิสะ:สุบารุซัง!! ตู้อบครับ! "คิสะชี้ไปทางตู้อบที่อยู่ด้านหลังสุบารุ"

ห๊ะ? "สุบารุรีบไปที่มองตู้อบที่มีกลิ่นไหม้"

สุบารุ:อะ..ไรวะเนี่ย!! "ตู้ที่มีขนมปังมีกลิ่นไหม้"

ชิ ต้องรีบไปเอามันออกมา!!!

ตึก ตึก

"สุบารุรีบวิ่งไป"

เปิด

คิสะ:เดี๋ยวไม่ได้จับโดนไม่ใส่!......

หมับ!!

ฟึ่บ

ฮีด~อึก อ๊าก!!!! "สุบารุรีบไปจับถาดโดยไม่ได้ใส่ถุงมือเลยโดนลวกและโยนขึ้นไป"

ฟึ้วลอย

หือ คุณเองก็ไม่ต่างจากหรอก ฮาๆๆๆ ฮาแหมะ

คานาโตะ:อะไรกันครับเนี่ย!!!!!

"คานาโตะที่กำลังหัวเราะสุบารุก็ได้โดนขนมปังของสุบารุโดนที่หัว"

สมน้ำหน้า5555 "สุบารุชี้นิ้วใส่ตอนที่มือโดนลวก"

วางไงนะครับ คานาโตะพุ่งสุบารุใส่

ยุย:เฮ้ย!! เดี๋ยวสิทั้งสองคนอย่าทะเลาะกันสิ!!

ตุบตามตุมตามตูมตาม

ทั้งสองทะเลาะ

ยุย:(แล้วจะกวนหาเพื่อ ไม่ตีกันสักวันมันจะขาดใจตายรึไง? เป็นปลาหรอที่ต้องดิ้นรนหาเรื่องความเจ็บปวดเนี่ย!! เรื่องต้องดิ้นรนไม่ดิ้นมาดิ้นกับ)

เฮ่อ~ยุยถอดหายใจอีกครั้ง

ผ่านไป 2ชั่วโมง

ยุย/คิสะ:เฮ่อ

ของซูบารุ

ของคานาโตะ

ยุย:(หืดขึ้นคอกว่าจะสอนเจ้านี้ได้)

เหลือแต่รสชาติ

ยุย/คิสะ:อ้าม~ อ้าม "ยุยกับคิสะทานพร้อมกันของทั้งสอง"

ทั้งคู่:หือ!!

คานาโตะ:เป็นไงครับ

แหวะ~

ยุย:อะไรเนี่ย!! เค็มปี้เลย!!

คิสะ:นั้นสิครับ รสมันเพี้ยนไป ทำไมถึงรสหวานล่ะ

ุยุย:(สงสัยคงหยิบสลับน้ำตาลกับเกลือแหงๆ)

(หือ)

ชิ้ง!

"ยุยเหลือบมองทั้งสองคน"

สะดุ้งใจ

ตึก ตึก ตึก

ซูบารุ:ห๊ะมองอะไรมาที่ฉัน!!

ตึก ตึก "ยุยมองที่สุบารุและเดิน"

ตึก ตึก

อึก!!

"สุบารุลืมตายุยเดินผ่านเค้าไปแล้วราวกับว่าไม่ใช่เค้า"

"ยุยหยุดที่หน้าประตู"

ห๊ะ? ซูบารุสงสัย"

"ยุยยิ้มและเอ๋ยว่า"

ยุย:ทำอะไรอยู่ตรงนั้นนะ "ยุยตอบด้วยรอยยิ้ม"

ถ้าไม่ออกมาจะเปิดล่ะ~

เอี๊ยด!~ "เปิด"

?:แหะๆ

สุบารุ:นี่นาย!

ยุย:สวัสดีดีชินคุง~ ยุยยิ้ม

ชิน:(ยัยนี่รู้ได้ยังไง)

ยุย:มาทำอะไรตรงนี้หรอ?~

ยุย:(เห็นสังเกตมาตั้งนานแล้ว)

ชิน:กะ....ก็ระหว่างที่เดินออกมาเห็นเสียงเอะอะโวยวาย

"ชินเล่นระหว่างที่เดินออกมา "

ชิน:เฮ้ย~ อะไรกันนักหนากันหนาเนี่ย~ ทำไมถึงได้ยากขนาดนี้เนี่ย เฮ่อ~ ภาษาจีน

"ชินระหว่างลุกขึ้น"

?:ว้าย!!!

ชิน:(อะไรน่ะ)

"ขินแอบเหลือบมอง"

ยุย:ไข่จะไหม้แล้วคานาโตะคุง!!

ชิน:(ยัยนั้นเนี่ย มาทำอะไรที่เนี่ยแล้วชุดที่ใส่...)"ชินมองทรงผมชุด"..น่ารักอีก ) "ชินได้น่าแดงหน่อยๆ"

แล้ว.."ชินมองคิสะ"

ชิน:(พวกซาคามากทำไมมาอยู่ที่แล้วเจ้าบ้านั้นอีก)

"ชินที่กำลังพกวยุยที้กำลังวุ่นวายกันอย่างสุดๆ"

คิสะ:ดูท่าทางไหม้แล้วครับ

ชิน:(ไหม้อย่างนั้นเป็นใครก็ไม่กินหรอก)

คานาโตะ:อะไรกันครับ ก็มันช้านี่ครับเลยกะปรับไฟให้แรงและอีกอย่างถ้าไข่มันเป็นสีน้ำตาลเกือบดำก็จะเหมือนช็อกโกแล็ตให้ดูน่ากินไงครับ

ยุย:มันก็เหมือนช็อกโกแลตอยู่.. เฮ้ย! ไม่ได้สิ!!!ถ้าไข่ไหม้ ลูกค้าเค้าจะทานและอีกอย่างมันไม่ดีต่อสุขภาพของลูกค้านะ!!ต้องทำใหม่เลย!!

คิสะ:นั้นสิครับ ตามที่พี่ยุยพูดแหละครับ

คานาโตะ:งั้นก็ช่างหัวมันสิครับ เรื่องของพวกมนุ...ลูกค้าสิครับ เดี๋ยวก็หาใหม่ก็ได้ครับ

ชิน:(เป็นเราก็ไม่กินร้านนี้เด็ดขาด) "ชินทำหน้าตาลอยเอ๋อ"

ยุย:ไม่จะได้ยังไงล่ะ!! มีหวังลูกค้าก็หายหมด ชื่อเสียงของทางร้านก็แย่กันพอดี!!

ยุย:ยังไงก็แล้วแต่ทำใหม่เดี๋ยวนี้!!

ครับๆ

ยุย:เฮ้ยเดี๋ยวสิ!คานาโตะคุงจะเอาไปทำอะไร!

คานาโตะ:ก็จะทิ้งไงครับ

ยุย:ไม่ได้ๆ! ทำอย่างนั้นไม่ได้แค่ทิ้งตัวไข่ไม่ใช่ให้ทิ้งทั้กระทะ!!

คานาโตะ:แล้วมันยังไงล่ะครับ ในเมื่อมันไหม้ทั้งกระทะแล้วต้องทิ้งสิครับ

ยุย:แค่ทิ้งไข่ ส่วนกระทะแค่เอาไปล้าง

แล้วมันยังไงครับ!!! จะเสียดายมันทำไมครับ แค่ซื้อใหม่ก็ได้ครับ

"ยุยทำหน้าเหนื่อย"

เฮ่อ เจ้าเตี้ย ทำแค่นี้ก็ไม่ได้ หึ ฃ

คานาโตะ:ว่าไงนะครับ!!!

หึ

ชิน:(พวกงี่เง่าสีน่ะ)

คิสะ:สุบารุซัง!! ตู้อบครับ! "

ห๊ะ? ตึก ตึก ตึก

สุบารุ:อะ..ไรวะเนี่ย!!

ชิ ต้องรีบไปเอามันออกมา!!!

ตึก ตึก

"สุบารุรีบวิ่งไป"

เปิด

คิสะ:เดี๋ยวไม่ได้จับโดนไม่ใส่!......

หมับ!!

ฟึ่บ

ฮีด~อึก อ๊าก!!!!

หือ คุณเองก็ไม่ต่างจากหรอก ฮาๆๆๆ ฮาแหมะ

คานาโตะ:อะไรกันครับเนี่ย!!!!!

สุบารุ:สมน้ำหน้า5555

คานาโตะ:วางไงนะครับ

ยุย:เฮ้ย!! เดี๋ยวสิทั้งสองคนอย่าทะเลาะกันสิ!!

ตูบตามตูมตามตูมตาม

"เกิดเหตุทะเลาะ"

ชิน:(หว่า~ วุ่นวายขนานแท้)

"หลังเล่า"

ยุย:แล้ว~ สรุปคือเห็นทุกอย่างแล้วอยู่ตรงแต่ไม่คิดที่จะช่วยสินะ "ยุยยิ้ม"

คิสะ:(พะ....พี่ยุยใจเย็นครับ....)"คิสะเอ๋ยราวรับว่ารู้ตอนนี้กับยุย"

ยุย:อื้ม~ ชินคุงนี่ดีจัง~ นะ หึ "ยุยประชดใส่ชิน"

ชิน:หึ งั้นหรอ "แต่ทางชินกลับไม่รู้ท่าทางของยุยและยิ้มละรื่น"

ยุย:อื้มดีจริงๆ(ดีที่ดีแต่นั่งมองแล้วไม่ช่วย....)

หึ"ยิ้มหงุดหงิด"

"ยุยลืมตา"

คานาโตะ/สุบารุ:!!!! "คานาโตะกับสุบารุรู้สึกเสียงวาบจากยุย"

คิสะ:(เฮ่อ~) "คิสะถอดหายใจออกมาในใจ"

สุบารุ:........ "สุบารุหลังจับสัมผัสยุยก็เหลือบมองคิสะด้วยสายตาสงสัยแต่ไม่เอ๋ยออกมา"

ยุย:(เฮ่อ "ยุยถอดออกมาในใจ"และเอ๋ย (ช่างหัวมันละกันเรื่องนี้)

ยุย:ถ้างั้นขอตัวก่อนนะ~

(รีบไปดีกว่าเผื่ออายาโตะเลิกแล้ว)

ชิน: เดี๋ยวสิ!! แค่นี้หรอ!!

"ยุยกำลังเดินไปแต่ชินเรียกห้ามยุยก่อน"

ยุย:มีอะไรหรอ?

ยุย:หืม?

"ยุยมองที่ชินที่เปื้อนแปะแป้งคราบ"

ยุย:ชินคุงเสื้อเป็นอะไรไปหรอ?

ชิน:อ้อ คือว่า...มันเปื้อนตอนทำอาหารนะเลย

ยุย:งั้นหรอ~

ยุย:ถ้างั้นไม่มีอะไรแล้วเราขอตัวก่อน เพราะพอดีมีธุระ~นะ

ชิน:อะ....อ้อ งั้นหรอ..

ยุย:ไปล่ะ~

"ยุยเดินผ่านชินไป"

———————————————————

ผู้เขียน

เย้ เขียนเสร็จอีกตอนเหลือแค่กดส่งตอน ช่วงนี้จะแรกเป็นสบายๆไม่เครียดแบบปวดตับ(ปวดหัวแทน) แต่ช่วงจะหลังนี้จะออกปวดตับหน่อยๆ บ๊าย~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***