ตอนที่12 คำแสร้ง/ความสัมพันธ์ปริศนาระหว่างยุยคิสะ/อ่อย(ผู้)แบบยุย

ความเดิมตอนที่แล้ว

คิสะ:อึก. คิสะตกใจ

ยุย:ปะ คิสะ

รุกิ:คิสะ...งั้นหรอ?

คิสะ:ครับ พี่ยุย

ทั้งสามคน:(ฮึก/เห/ห๊ะ พี่ยุยงั้นหรอ?) ทั้งสามตกใจ"กับคำพูดของคิสะ"

"จากนั้นยุยกับคิสะก็ได้เดินไป"

"ทางด้านอาคารเรียน"

ตึก ตึก ตึก

ยุย:เฮ่อ~

คิสะ:พี่ยุย

ยุย:หืม อะไรล่ะ~

คิสะ:คนเมื่อกี้นี่คือใครหรอครับ "คิสะแกล้งไม่รู้"

ยุย: ไม่ต้องแกล้งถาม ตามที่คิสะพูดไปเมื่อกี้นี่แล้วนี่ พวกพี่ชายของอาซึสะคุงไง~

คิสะ:แล้วทำไมพวกนั้นถึงได้เรียกชื่อพี่ยุยอย่างงั้นละครับ

ยุย:อ้อ ..

คิสะ:พี่ยุย ไม่ชอบให้ใครมาตั้งฉายาแปลกๆแย่ๆ นี่ครับ ทำไมถึง..

ุยุย:อืม~ ก็ไม่รู้สิ~ มันชินแล้วล่ะ~

ยุย:แล้วก็ไม่ต้องห่วงน่ะพี่นับถือพวกเค้าแค่เป็นเพื่อน

หรือพี่ชายอะไรอย่างงี้น่ะ

คิสะ:งั้นหรอครับ

ยุย:อ้อ..แล้ววันฝึกล่ะ!...

คิสะ:เรื่องนั้นเดี๋ยวผมส่งรายละเอียดไปให้ครับ

หรอ "คิสะยิ้มอ่อนให้กับยุย"

[ตัดมาที่มุคามิ]

เอี๊ยด~ "เสียงเปิดประตู"

ตึ้ง

อาซึสะ:กลับ..มาแล้ว....หรอ

อ่า อาซึสะ! "ยูมะตอบอาซึสะอย่างอารมณ์เสียนี่อาซึสะ"

อาซึสะ:มีอะไร...รุกิ...

รุกิ:นายรู้จักเจ้านั้นได้ยังไง...

อาซึสะ:เจ้า..นั้น....ใคร..ล่ะ

ยูมะ:ก็เจ้าบ้านั้นที่รู้จักยัยหมูตัวเมีย!! แล้วเจ้านั้นก็บอดว่ารู้นาย!!

อาซึสะ:ออ..คิซาโตะซัง?

โคว:ใช่ๆ ชื่อนั้นแหละ!!

รุกิ:ดูท่าทางรู้จักนายจริงสิน่ะ ถ้างั้นคุยกับที่ห้องรับแขกหน่อย

อาซึสะ:อืม... "อาซึสะพยักหน้า"

[ห้องรับแขก]

รุกิ:ขอเล่ารายละเอียดตอนเจอหมอนั้นหน่อย

"อาซึสะเล่ารายละเอียดตอนเจอกับคิสะ"

รุกิ:อย่างงี้นี่เอง สรุปคือเจ้านั้นเป็นน้องชายของคาจิคุสินะ....

ยูมะ:นั้นสิ นึกไม่ถึงว่าเลยเหะ ว่ายัยนั้นมีน้องชายกับเค้าด้วย...

โคว:แต่ว่า..มันแปลกๆน่ะ ที่บอกว่ารู้จักกันไม่กี่ปี

แต่ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนรู้จักกันมานานแล้ว

รุกิ:นายเองก็คิดแบบนั้นสิน่ะ ฉันเองก็คิดเหมือนกัน ทั้งๆบอกว่ารู้จักกันไม่กี่ปี แต่ว่ากลับมีความใกล้ชิดสนิทสนมกัน มากกว่าพวกเราซะอีก

ยูมะ:แต่พวกเราก็รู้จักยัยนั้นก็นานอยู่น่ะ

โคว:เอ~ พวกเรารู้จักเอ็มเนโกะจัง~ ตอนนั้นกี่ปี

ยูมะ:อ่า~ ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นยัยนั้นอายุ 17ปี ก็ประมาณอายุเท่าพวกเรา#ทางด้านร่างกายแวมไพร์นะค่ะ#

ยูมะ:ก็..คง4 ปีก่อน

โคว:งั้นหมอนั้นก็รู้จักเอ็มเนโกะจังนานกว่าพวกเรา ก่อน4ปีงั้นหรอ!..

รุกิ:ก็จะคงใช่ เพราะทั้งท่าทีการก็ดูรู้จักกันนานมากๆ

อาซึสะ:เอ๋...แต่ก็..ว่า... คิซาโตะซัง..บอก..ว่ารู้จัก..อีฟ...ไม่กี่ปี..ถ้างั้น...คิ..ซา..โตะ..ซังก็..โกหก..

รุกิ:คงเป็นอย่างงั้นแหละ

อาซึสะ:แล้วทำไมถึงได้ต้องโกหกล่ะ..

รุกิ:ก็คงมีอะไรมั้ง เจ้านั้นเองก็บอกเองว่าอยากรู้ เพราะงั้นคงทดสอบทางคนเล็กของสึกินามิกับ คิโนะว่ารู้รึเปล่าอะไรแบบนั้น..

ยูมะ:ชิ เจ้านั้นเล่ห์ชะมัด!!.. ยัยนั้นต้องอยู่คนแอบร้ายหรอเนี่ย! ไหวรึเปล่าก็ไม่รู้ ยิ่งยัยนั้นซื่อบื้ออยู่ด้วย!!

รุกิ:นั้นสิ คนที่เข้ามาในชีวิตยัยนั้นก็มองโลกในแง่ดีไปหมด

ยูมะ:ก็นะ..ชีวิตยัยนั้นมันก็ดี มาตลอดเลยทำให้ยัยนั้นมองโลกแง่ดี แล้วก็สมกับเป็นอีฟที่บริสุทธิ์ไงล่ะ... "ยูมะอย่างงั้นออกมาและยิ้มออกมา"

รุกิ:แต่เพราะงี้ไงถึงได้~... "รุกิที่กำลังพูดก็ได้นิ่งและสายตาอ่อนโยนกับคำพูด"

"ทั้งยูมะและรุกิต่างก็คิดและพูดถึงยุยในทางเดียวกัน ตอนนี้ทั้งคู่สายตาอ่อนลงราวกับว่ารู้สึกดีที่ได้นึกถึงเธอเค้า"

โคว:(ชีวิตดี?)

ฟึ่บ

หมับ!!

เอ๋?

ฟึ่บ

อึก หือ หือ หือ

ตุบ "เสียงล้ม"

ตึก ตึก ตึก ตึก

[ทางเดิน]

โคว:(ตอนที่เราจับเอ็มเนโกะจัง เราเห็นภาพไม่ค่อยชัดเท่าไร่)

(แต่เป็นภาพเด็กผู้หญิงร้องไห้ พร้อมภาพสุดทุเรศ นั้นที่ชายหญิงทำอะไรกัน)

โคว:(ทำไมถึงได้อยู่กับเอ็มเนโกะจังล่ะ)

ตึก

(รึว่า....)

โคว:(เป็นของเอ็มเนโกะ) "แต่โควนั้นคิดต่างหลังที่ประชุมพูดคุยถึงคิวเสร็จแล้วเค้าได้นึกเหตุการณ์ที่เค้าจับมือเธอและได้เห็นภาพจึงตั้งคำถามกับตัวเอง"

โคว:(คงไม่ใช่มั้ง... แต่ก็ไม่ใช่คนอื่นๆ)

(แต่ว่า...) "นึกต่อ"

ยุย:ในโลกนี้มี give and take~ แล้วได้รับสิ่งที่มันไม่เท่าเทียมไหม~

ยุย:สิ่งที่เราต้องการมันไม่ใช่ทั้งหมดหรอกน่ะที่จะต้องการ แม้กระทั้งขุนนาง

โคว:(สิ่งเธอพูดเหมือนกับเคยเป็นพวกมีเงินเลย~)

(แต่ก็ช่างเถอะ ไว้วางหลังถามดีกว่า) "หลังที่คิดแล้วเค้าก็เลิกคิด"

[ตัดมาที่ยุย]

ยุย:เฮ่อ "ยุยฟุบลงกับเตียง"

วันนี้มีเรื่องอยู่พอสมควรเหะ

ยุย:(อย่างแรกเลยก็คือการปะทะกันระหว่างคิสะกับเรย?จิซัง สองปะทะพวกรุกิคุง~ )

ยุย:(ดูท่าทางต้องมีครั้งต่อไปที่แรงกว่านี้แน่ๆ และจะมีคู่ต่อไปอีก)

"เสียงแจ้งเตือน"

กึก

ยุย:หืม วันจันทร์สิน่ะ คงมะรืนนี้ งั้นเราต้องบอกสองคนนั้นแล้วสิ~

ยุย:แล้วจะไปห้องไหนก่อนดี

อืม~ "ยุยคิด"

ยุย:คงเป็นห้องของคานาโตะคุงก่อนล่ะกัน

หืม?

ยุย:อ่า~ ออ.. ยุยมองไปที่หน้าต่าง

ยุย:อืม.. คงไม่ได้แล้วล่ะ

เพราะวันนี้พระจันทร์เต็มดวง

ชิ้ง~

ุยุย:เฮ่อ~ ทำไงดีเนี่ย

ยุย:แล้วตอนนี้ก็... 19:30

ยุย:ถ้าของไทยก็ประมาณ 5โมงครึ่ง ช้ากว่าญี่ปุ่นไป 2ชั่วโมง

ุยุย:อืม~ "ยุยคิดอีกครั้ง"

ยุย:วิ่งได้อยู่ไหมเนอะ? แต่เริ่มดึกแล้วด้วย

(แต่ก็ไม่ได้ออกตั้ง 5 วันแล้วด้วย)

ยุย:(ไม่ได้!!เราต้องออก!! ไม่งั้นเดี๋ยวอ้วน แล้วต้องเบรินโหดอีก และอีกอย่างถ้าเราอ้วนจะไม่กินของกินอีก!!!!!!)#ยังหวงของกินอีกน่ะยุยจัง😅~#

ยุย:งั้นก็..

ก็อก ก็อก ก็อก

ยุย:เรย์จิซัง? อยู่ไหมค่ะ?

ยุย:คือว่าฉันจะไปออกกำลังกายนะคะ

ก็อก ก็อก ก็อก

เรย์จิซัง?

ก็อก ก็อก ก็อก

เรย์จิซัง?!

ยุย:ไม่รับแหะ ลองเปิดดีกว่า

เอี๊ยด~ "ยุยเปิดประตู"

ุยุย:หืม (เปิดไม่ได้ดูท่าทางไม่อยู่)

ยุย:(งั้นจะทำไงดี?..)

(งั้นก็!! ออกแ-่ง!!!)

"ระหว่างวิ่ง"

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ

ตึก ตึก

เฮ่อ "หยุดเดิน"

ยุย:(วิ่งต่อ)

เอี๊ยด~ ตึง

ตึก ตึก ตึก

ยุย:เฮ่อ... เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ

ยุย:(รีบกลับดีกว่า)

?:นี่เธอ....

ตึก ตึก "ยุยหันไป"

ยุย:ชูว์ซังหรอค่ะ

ยุย:มีอะไรรึเปล่าค่ะ? "ชูว์ปรากฎตัวที่โซฟา"

ชูว์:นี่..ไปไหนมา

ยุย:อ้อ..วิ่งค่ะ ทำไมหรอค่ะ(ถามเพื่อ?)

ชูว์:.....

ถ้าไม่มีอะไร งั้นฉันขอตัวก่อน(ไปล่ะ)

ตึก ตึก "ยุยกำลังจะเดินไป"

ชูว์:ครั้ง..ก่อน.ที่..เธอพูด..มัน..หมาย..ความว่าไง..

ยุย:อืม~ ก็หมายความที่พูดตอนนั้นไงค่ะ~

อึหึ ยุยยิ้ม

ชูว์งั้น..

ยุย:หืม

ชูว์:เธอก็ยอมรับแล้วสินะว่าเธอ ด่าฉัน.. "ชูว์ทำสีหน้าจริงจัง"

ยุย:ค่ะ นี่รู้ด้วยหรอค่ะว่าฉันด่า~"ยุยที่พูดเน้นเสียงหลังด้วยรอยยิ้ม"

ชูว์:เธอนี่มันไร้-างอาย.....

ยุย:ถ้างั้นฉันขอตัวก่อน "ยุยที่พูดขอตัวไประงับสติอารมณ์"

ชูว์:หึๆ ฮาๆ ดูท่าทาง..ยอมรับไม่ได้สิน่ะกับคำพูดของฉันน่ะ....

ยุย:เชิญตามคุณ

"ยุยเดินไปหลีกหนีชู"

ชูว์:เดี๋ยวก่อน.. ไม่เคารพผู้ใหญ่หรอ.... หึ "ชูว์ยิ้มออกมาสายตาด้วยความเยาะเย้ยเธอราวกบัว่าชนะเธอแล้ว"

ชูว์: ทีนี้รู้รึยังล่ะว่าเธอนะ เป็นมนุษย์ ยังไงๆก็อ่อนแอยังวันค่ำ เพราะฉะนั้นเธอต้องเชื่อฟังคำสั่งและห้ามขัดคำสั่งของฉันเข้าใจไหม?

ยุย:อึก

ชู:ไม่อย่างงั้นฉันจะเล่าว่าเธอกับฉันทำอะไรบ้างดีไหม? "ชูเยะเย้ยเธออยู่ราวกับว่าเห็นเธอเป็นเพียงมนุษย์ที่น่าแกล้ฃและไม่รู้สึกอะไร"

เฮ่อ

"ยุยถอดหายใจและเดินเข้าหาชูว์"

อึก_ "ชูตกใจที่เธอมาเค้าด้วยสายตาโกรธและเอ๋ย"

ยุย:ถ้างั้นให้ฉัน... *เล่าสาธยายความความเลวทรามให้*ไหมค่ะ~ ว่าคุณทำไรฉันบ้าง~

ยุย:เอาไหมค่ะ หึ "ยุยพูดและยิ้มด้วยเรียบนิ่ง"

อึก "ชูสะอึกกับคำพูดที่ยุยพูดออกมา"

"ชูทำได้แต่เพียงนิ่ง"

ยุย:ถ้าไม่มีอะไรแล้ว~ ฉัยขอตัวก่อน~จริงๆนะค่ะ

(บ๊าย~) "ยุยยิ้มอีกครั้ง"

ระหว่างที่ยยุเดินออก

[ห้องยุย]

เอี๊ยด~ ตึ้ง!!!

ฮึก กึก อุก

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ยุย:เฮ่อ~ วันนี้พระจันทร์เต็มดวงนี่เนอะ~ คงควบคุมสันดานไม่อยู่ อยู่มาแท้เป็นร้อยๆปี แต่ไม่รู้จักยับยั้งอารมณ์ตัวยังบอกว่าเป็นผู้ใหญ่

ฮ่า~ เพราะงี้สิน่ะเค้าเรียกว่าพ่อแม่ไม่

ยุย:อึก....เฮ่อ!

ตอนนี้ก็เวลา21:50 ออไปประมาณ 1ชั่วโมครึ่ง เสียเวลาปะทะฝีปากกับนายหูฟังปากห-าอีก 20นาที

ยุย:เฮ่อ~ไม่คุ้มแหะ ช่างมันละกันรีบอาบน้ำดีกว่า พรุ่งนี้ถ่ายละครด้วย.....

ยุย:อ่ะ จริงสิ!! แล้วทำไงดีกับเรื่องแจ้งเตือนวันฝึกอ่ะ!!

ยุย:โอ๊ย~! ทำไงดี ดันนึกขึ้นได้เมื่อกี้นี้ พรุ่งนี้มีถ่ายละครทำยังไงดี!!

ยุย:อ่ะ ถ้างั้นเราต้องบอกในตอนเย็นก็ได้นี่ อืม~

[ตัดมาที่วันต่อมา]

[ห้องของยุย]

อืม

ชุดอย่างงี้ได้ไหมน่ะ

ยุย:(ดูไม่เด่น)

ยุย:(อืม ครั้งก่อนเราใส่ชุดเด่นแล้วโดน แม่นัันแขวะใส่ขี้เกียจมีเรื่องกับมัน)

เอียด~ ตึก ปึง

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

ยุย:ตอนนี้ 5:10 งานเริ่ม...6:00

(ถ้าขนาดนี้แล้วยังหาเรื่องอีกก็ไม่รู้ล่ะ...)

ยุย:(วันนี้ถ่ายละครตอนจบแล้ว)

[บริษัท]

ตึก ตึก ตึก

ยุย:(ตอนนี้เวลา 5:45)

ตึก ตึก ตึก

ยุย:เจ๊~

ผู้จัดการ:ยุนจัง~

ยุย:ค่ะ

ผู้จัดการ:วันนี้จะถ่ายตอนจบสุดท้ายแล้วนะ~

ยุย:ค่ะ

ผู้จัดการ:ปะ!! งั้นไปเปลี่ยนชุดกัน

ยุย:ค่ะ

ผู้กำกับ:อ้าวเริ่มแสดงละคร!!

[ทางเดิน]

ยุย(สึมุงิ):ฉะ...ฉัน! ชอบนาย!! อึก...

พระเอก:เห....เมื่อกี้นี้... "อึ้ง"

สึมุงิ:ฉันชอบนาย ได้ยินไหม!!

อุก "น่าแดง"

พระเอก:ฉะ....ฉันเอง...ก็ชอบเธอน่ะ!!

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

"พระเอกพุ่งตัวไปกอด"

ุยุย(สึมุงิ):!!!! "สึมุงิน่าแดงขึ้น"

และทำถ้าจะจูบ

ผู้กำกับ:คัด!!เยี่ยม เอาฉากนี้แหละ!!

พระเอก:ฟูว์~ ค่อยยังช่วย....ผ่านไปด้วยดี

ยุย:เฮ่อ~

ผู้จัดการ:เยี่ยมเลยจร้า ยุนจัง~

ยุย:ค่ะขอบคุณค่ะ เจ๊~

ผู้จัดการ:ที่นี้ก็เหลือแค่เงิน~ สิน่ะ

ยุย:ค่ะ คงงั้นค่ะ~

แปะ แปะ แปะ แปะ

เสียงคนปลบมือ

หืม~

?:เอ้า~ นี่เธอ...

ตึก ตึก ตึก ตึก

"ยุยที่กำลังเดินอยู่ฮายีทัก"

ยุย:(มาทำเพื่อ!!!!)

ยุย:มะ...มีอะไรค่ะ...."น้ำเสียงกลั้นฝืนทน"

ฮายี:ก็มาดูละครเธอตอนจบว่ายังไง

ฮายี:แหม~ ฝีมือดีนะ...

ยุย:ขอบคุณนะค่ะ

(โหโดนชมแหะ)

อึก ชุดแบบนี้มัน "ฮายีมองชุดยุย"

ครั้งก่อนสวมชุดเอาใจสตาฟถ่ายแบบกับผู้กำกับ โดยใส่ชุดน่ารัก.... ครัังนี้เอาใจ~ นักแสดงละครโดยชุดแบบนี้งั้นหรอ~

"ฮายีมองสายตาเหยียดที่ยุย

สวมชุดที่แสดงอยู่"

ยุย:(ว่างนักรึไงหาเรื่องได้ตลอดหรอค่ะ~)

หรือว่าที่เธอใส่จะ.....ชุดนี้เพื่อหางานนะ!!!!

หืมมีอะไรกัน

"ฮายีเดินเข้าไปใกล้หูยุย"

ฮายี:'****เก่ง****..(แต่...เรื่อง..หน้า....-้าน.)มาก' "ภาษากึ่งญี่ปุ่นกึ่งเกาหลี"

#หล่อนสิ!!!#

!!!! "ยุยแปลไม่ออกแต่รู้ว่าด่า"

ฮายี:โอ๊ะ อย่าทำหน้าตกใจสิ~ เมื่อกี้นี้ฉันชมเธอน่ะ~ "สีหน้าย้อเย็น"

หึ ยุยยิ้ม(เหรอชมบ้านหล่อนชมงั้นหรอ ถ้างั้นบ้านฉันก็...)

ยุย:ขอบคุณมากนะค่ะ สำหรับคำชม

"ภาษาไทย"ที่สุดแสน🐃......... "ยุยเน้นคำหลัง"

"ยุนพูดภาษาไทย"

ฮึก นี่แกด่าฉันหรอ?!...

ยุย:เอ๋ด่า? ฉันกำลังชมต่างหากละค่ะ~

ยุย(ที่เจอคนแยกแยะงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ออกได้ขนาดนี้ นอกจากค-าย!!)

"ยุยทำท่าชมฮายีแต่สายตาสื่อถึงด่า"

อึก!!

?:อ้าวจูซัง? โคโมริซัง?

ฮายี:หืมนั้น ชินณวัฒน์ซัง?

ยุย:ชินณวัฒน์ซัง?

พวกคุณคุยเรื่องอะไรอยู่หรอครับ

ฮายี:อ่ะคือว่า....กำลังชมน้องเค้าอยู่นะค่ะ

ที่{ไร้ยาง-ายหน้า-้าน} "ฮายีพูดกับชินณวัฒน์เสียงหวานแต่ส่งสายตาเหยียดไปทางยุย"

ยุย:ฮึก!!

ชินณวัฒน์:หรอครับ ได้ยินว่าละครเรื่องนี้คุณจบแล้วสิน่ะครับ

ยุย:ค่ะ จบ(ศึกแบบชั่วคราว)แล้ว~

ชินณวัฒน์:แหม~ ผมเห็นคุณแสดงแล้วนะครับ

ชินณวัฒน์:แล้วทำไมถึงได้..ยังใส่ชุดนี้ละครับ

ยุย:คือว่า(-ี)จูซังเค้ามา(ดัก)ทักทายเลย..คุยกันก่อนกันนะค่ะ เลยไม่ได้เปลี่ยน

หือ? ยังไม่ได้เปลี่ยน? อ้อหรือว่าเมื่อกี้นี่จงใจจัถ่วงเวลาสิน่ะ

ชินณวัฒน์:หึ งั้นหรอครับ "ชินณวัฒน์ยิ้มออกมาราวกับรู้ว่าสิ่งที่ยุยสื่อถึง"

ชินณวัฒน์:(ดูท่าทางคงจะปฏิเสธเรา แต่ยังไงเราก็ต้องได้ผู้หญิงคนนี้มาให้ได้!!)

ชินณวัฒน์:แล้วเรื่องครั้งก่อน....

ฮายี(เรื่องครั้งก่อน!!)

ยุย:หืม(ถามอะไรตอนนี้!!!)

ชินณวัฒน์:เรื่องละครใหม่นะครับ

ยุย:(รู้จักกาละเทศะได้ไหม!!!)คะ...คือว่า..

แหะๆ ยังเลยค่ะ

ฮาย:(ยังเลย... งั้นหรอ)

ยังเลย? ยังไม่ได้คิดเลยสินะครับ ครั้งก่อนคุณเองก็พูดแบบนี้อีกเองครับ

ชินณวัฒน์:(จะปฏิเสธเราเหมือนครั้งก่อน แต่ยังไงเราก็ต้องได้ผู้หญิงคนนี้มาให้ได้)

ชินณวัฒน์:แล้วเท่าไหรครับ?

ยุย:อะไรหรอค่ะ

ชินณวัฒน์:คุณต้องการเท่าไหร่?

ยุย:(ถามค่าตัวตรงๆเลยหรอ คิดจะเอาเองฟาดหัวหรอ)

ชินณวัฒน์:ผมสามารถจ่ายเงินคุณเท่าที่คุณต้องการเลยนะครับ ขอแค่เป็นนักแสดงให้กับผม "ชินณวัฒน์สายตาพิฆาต"

ยุย:(ส่งสายว่าเธอนะต้องเป็นนักแสดงให้กับฉัน เท่าไกร่ก็ยอม)

ฮายี:(หือ!!...อยากได้ราคาสูงๆสินะ หน้า-้าน!!!) "ฮายีทำสีหน้าไม่พอใจออกมา"

ยุย:(คิดจะใช้คนจูซังเป็นตัวกดดันสินะ หึ แต่คิดหรอว่าแค่นี้จะทำอะไรได้? สำหรับเราแล้วมันก็แค่แทบไม่กระทบอะไรเลย เพราะยิ่งกว่านี้ก็โดนมาแล้ว ดูท่าทางคนๆนี้จะชอบทดสอบคนอื่นๆ ไม่ก็เป็นพวกชอบท้าทายและอยากได้อะไรก็ต้องได้ หรือว่าจะเป็นคนที่เมื่อเจอคนที่ถูกใจแล้วอยากได้ก็ต้องได้ เราว่าเป็นอย่างที่สามนะ)

ยุย:แหะๆคือว่า..ช่วงนี้ฉันมีธุระนะค่ะ เลยไม่ได้คิดคำตอบของเลยต้องขอโทษด้วยนะ (ก็นะช่วงนี้เราก็ไม่ว่างจริงๆ งั้นต้องตอบตรงๆ ยังไม่ได้!!)

ชินณวัฒน์:(ไม่สะทบสะท้านเลยงั้นหรอ)

ยุย:ถ้างั้นคราวหน้าละกันค่ะ ยุนยิ้ม

คราวหน้า?

ยุย:ค่ะ

ชินณวัฒน์:(ดูท่าทางจะแล้วคงจะตอบตกลงไม่ได้ตอนนี้จริงๆสินะ แล้วก็ดูไม่ว่างจริงสายตามันกำลังบอกว่า คิดว่าฉันจะว่างนักรึไงอย่างนั้น เราเองก็มองออกว่าอย่างงั้นนะ แต่ทาง)

ฮายี:(คิดจะเป็นตัวให้บีบราคาสูงขึ้นงั้นหรอ ยัยห-้าเงิน)

ยุยถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะ คือมีธุระนะค่ะถ้างั้นขอตัว

ยุย:(อ้อที่ว่าเค้าว่าคือหล่อน!! ไม่ใช่ฉันย่ะ!! )

ขอตัวละค่ะ "ยุยก้มหัวและเดินจากไปสวยๆ"

"ระหว่างทางเดิน"

ตึก ตึก (ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย)

ตึก ตึก อ๊าก!! (20:39หรอ ต้องรีบ!! ไม่งั้นเรย์จิซังต้องเทศอีกแน่!!)

ตึก ตึก ตึก ตึก

[ทางรถเมล์]

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

รถ!! ตึก

เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อๆ

ยุย:(รถไปแล้วแถมกว่าจะมาตั้ง10นาที ออกตัวใช้เวลาตั้ง20นาที ถ้างั้นเราวิ่งล่ะ กัน)

[คฤหาสถ์ซาคามากิ]

ยุย:(เฮ่อ~เฮ่อ เฮ่อ เหนื่อยก็เหนื่อย เฮ่อ วันนี้ไม่พักเลยพรุ่งนี้ต้องดูแลสองคนนั้นอีก เฮ่อ) แยุยหอบ"

งั้นเรารีบไปบอกดีกว่า

ก็อก ก็อก ก็อก

[ห้องสูบารุ]

ยุย:สุบารุคุง

สุบารุ:มีอะไร

ยุย:คือว่า~ วันพรุ่งนี้มีฝึกกับคิสะน่ะ

สุบารุ:ออ รู้แล้ว

อื้ม!!

[ตัดมาที่ห้องของตานาโตะ]

ยุย:คา..นาโตะ. คุง~อยู่ไหม ถ้าอยู่ตอบด้วย~

คานาโตะ:มีอะไรเอะกันแต่เช้าครับ

ยุย:(แต่เช้าคิดได้เนอะ ก็นะกลางคืนของมนุษย์คือเช้าของแวมไพร์~)

ตึก ตึก ตึก ตึก

(เอาล่ะ ตกลงแล้วเรียบร้อย~ ถึงเวลาที่เราไปอาบน้ำแล้ว!!..)

ฟึ่บ ตัดมาฃ

นอน...

มาช้านะ ชิชินาชิ หึ "อายาโตะมั่นหน้า"

อายาโตะ...มาทำอะไรที่นี้นะ..

หึ ก็มาหาเธอไงชิชินาชิ!!!

แล้วเรื่องอะไรถึงได้มาที่นี้นะ.... "เสียงเหนื่อยล้า"

ห๊ะ? ก็หาเธอไงล่ะ แค่นี้ก็ไม่รู้หรอ!!

ยุย:(ก็รู้อยู่ว่ามาหา แต่ว่าเรื่องอะไรถึงได้มาหาที่นี่กลางคืนที่ตรูจะอาบน้ำนอนอย่างสบายใจ)

#5555 ตรู#

"จากนั้นเงียบไป10นาที"

ตึก ตึก

(ดูท่าทางแค่อยากมาเฉยๆ งั้นไปดีกว่า)

ตึก ตึก ๆ

เฮ้ยเดี๋ยว!!

ยุยเดินไปหยิบของแต่โดนอายาโตะขัดก่อน

ฉันบอกแล้วเหรอว่าให้เธอเดินไปน่ะ เธอจะทำอะไร

ยุย:จะเราอาบน้ำน่ะ แล้วนอนนะ?

อายาโตะ:ห๊ะ? อาบน้ำ?

อืม!!

อายาโตะ:นี่ดึกขนาดนี้แล้ว!!! เธอนะควรนอนไม่ใช่อาบน้ำ!! แล้วทำไมถึงได้มาช้าห๊ะ!!

ยุย:ก็เราทำงานมาเลยอยากอาบน้ำแล้วนอนมากกว่า...

และที่มาช้า....ก็คุยนานนิดหน่อย...(ที่1ชั่วโมงจากนางไ-้มายาท)

หึ

แล้วอายาโตะมาทำอะไรกันที่นี้นะหรอ

ห๊ะ ก็แค่ฉันมาหาเธอไม่ได้รึไง?!

อ่ะ เปล่า "ยุยน่าแดง"

ยุย:งั้นเราไปอาบน้ำน่ะ....พอดีเหงื่อมันออกนะ....

ถ้านอน...โดย..ไม่อาบ..มันไม่..ดีเท่าไหร่.... ตึก ตึก ตึก "ยุยจะหยิบไปเอาผ้าเช็ดตัว"

เหงื่อ? หึ ทำอย่างกับฉันไม่เคยทำ...

หมับ! "อายาโตะที่พูดปบบนั้นและได้จับแขนยุย"

ยุย:...จะทำอะไร?

ห๊ะ? ก็จะทำแบบนี้ไง!! แปล๊บ! "อายาโตะเลียที่แก้มยุย"

อะ..ยาโตะ.. เสียงสั่น

หึ!! แปล๊บ

ยุย:ฮึก...หือ... อายาโตะที่แก้มและไล่ลงที่คอ

อายาโตะ:หึ เธอเนี่ยประติกิริยาเนี่ยยังดีเหมือนเดิมเลย

เอ๋?

อายาโตะ:แฮ่ก "อายาโตะอ้าปากเห็นเคี้ยว" #ฉากนี้รู้ทันทีไม่ต้องอธิบายมากมาย55555#

ยุย:!!! ฟึ่บตึก ตึก "ยุยสะบัดอายาโตะและเดินถอยออกสองก้าว"

นี่เธอทำอะไร!..

ยุย:คือว่าอาบน้ำก่อนดีกว่า~ แหะๆ "ยุยพูดออกเบี่ยงประเด็นและแกล้งหัวเราะ"

อายาโตะ:ชิออๆ จะทำอะไรก็รีบทำ!! "อายาโตะอย่างอารมณ์เสีย"

ยุย:อื้มเดี๋ยวเรารีบอาบ

[ในห้องน้ำ]

ยุย:(จู่โจมแบบนี่ใครจะ.....)

เฮ่อ~ แต่ก็ยัง...

ฟึ่บ

?:ห๊ะ พี่ก็แค่มาหาไม่ได้รึไง? ยัยซื่อไร้สมอง....

ยุย:เบากว่าเยอะเลย

แต่ว่าอายาโตะมาทำอะไรนะ..ที่ห้องของเรา..นะ ฟึ่บ

แฮ่ก "แยกเขี้ยว"

หรือว่าจะ...

(ถ้างั้นเราต้องไปเอาไอ้นั้นดีกว่า~)ชิ้ง "ตาเป็นประกาย"

เอี๊ยด~ "ยุยเปิดประตู"

ตึก ตึก นี่เธอเสร็จแล้วรึยัง..ไง "อายาโตะกำลังจะพูดแบะจะหันก็ต้องตกใจ"

ห๊ะ นะ..นี่เธอ!! ทำไมถึงได้!!

"ยุยมาสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวอย่างเดียวที่สั้น"

ยัยนี่.. เหลือบมอง

ฮึก "กลืนน้ำลาย"

"อายาโตะตกใจกับสภาพที่เรียวยาวสมส่วนเห็นได้ชัด"

อ้อ เราลืมเอาชุดมาเลย~ มาหยิบชุด

ห๊ะ? แล้ว!! ทำไม!!

ทำไม? ก็แล้วทำไมล่ะ "ยุยสงสัย"

อายาโตะ:ทะ...เธอน่ะรีบไปหยิบของแล้วรีบไปซะ!!

ยุย:เป็นอะไรหรือว่าจะ...."ยุยมองตั้งแต่ออกไล่ลงมาถึงด้านล่าง"#อันนี้เดาๆกันง่าย#

"ยุยยิเมแบบเล่ห์นัย"

ฮึก"อายาโตะหันไปทางด้านอื่น"

ตึก ตึก ยุยเอาที่กระเป๋าข้างหัวเตียง

"เสียงรื้อของ"

เอ~อยู่ไหนน่ะ "ยุยระหว่างหาเหลือบไปทางอายาโตะที่หันไปทางอื่น"

"แต่ก็แอบเหลือบมองอยู่"

"อายาโตะที่เห็นยุยก้มดูของจากทางด้านหลัง"

ฟึ่บ "ขยายตา"

"ที่ก้น"

อ๋อ เจอแล้ว!!

!!!! ฟึ่บ! "หันทางด้านอื่นทันที"

งั้นเราไปล่ะ~

เอี๊ยด~ "เสียงปิด"

อึก ชิยัยนั้น!!

"หลังอาบเสร็จผ่านไป25นาที"

"ยุยเดิน"

ชิมาช้านะ...!!! "อายาโตะที่กำลังพูดแต่ก็ต้องตกใจอีกครั้ง"

มีอะไรรึเปล่า? "ทำท่าสงสัย"

ชิ นี่เธอคิดจะทำอะไร...

"เสียงสั่น"

อะไรล่ะ~

อายาโตะ:ฉันกำลังถามเธอ!! ว่าใส่ชุดนี้ทำไม?!

ยุย:ชุดนี้หรอ

#แค่ชุดอย่างเดียวนะค่ะ#

ยุย:ทำไมล่ะ? หรือว่าหวั่นไหวหรอค่ะ? ท่านอายาโตะ..

"ยุยเดินไปหาอายาโตะ"

อึก

ยุย:อายาโตะแบบนี้ชอบแบบนี้หรอ~ "ยุยยิ้มสีหน้าด้วยแกล้งซื่อ"

ฮายาโตะ:ห๊ะ ฉันคนนี้เนี่ยน่ะชอบอะไรแบบนี้!!

อ้าวหรอ แล้วทำไมถึงได้~...อ่ะ "ยุยที่พูดแบบนั้นอายาโตะจับยุยเหวี่ยงให้ล้ม"

ตูบ

โอ๊ย!!

"ยุยล้มหงาย"

อึก

ยุย:เจ็บๆ "ยุยลุกขึ้นด้วยตัวเอง"

หึ "ทำหน้างอนใส่"

ชิ!! ตึก ตึก ตึก "อายาโตะกระแดะและจะเดินออกไป "

เดี๋ยวสิ~ อายาโตะไม่นอนแล้วหรอค่ะ~ "ยุยอายาโตะกำลังออกไปยุยทำหน้าอ้อน"

!!!! "อายาโตะตกใจ"

อายาโตะอยากจะนอนก็ ฮึ่บ!! "เสียงกระโดด"นอนตรงนี้ก็ได้น่ะ ตึก แปะเสียงตีที่ต้นขา"ยุยกระโดดขึ้นหัวเตียงเอามือตบที่ต้นขาตัวเองระหว่างที่นั่งบนหัวเตียง พร้อมรอยยิ้มเล่ห์นัย"

ยุย:หึ "ยุยยิ้ม"เราไม่ว่านะ ที่อายาโตะนอนกับเรานะ~

อึกไม่แล้ว!! "อายาโตะปฏิเสธเสียงแข็ง"

อ้าวไม่นอนแล้วหรอ~ ทั้งที่จะให้นอนนุนตักแท้ๆ "ยุยทำหน้าเศร้า"

อึก!!! "อายาโตะ"

เสียดายจัง~

ชิ ฉันไปแล้ว!!

เอี๊ยด~ ปัง "อายาโตะเปิดปิดประตูดัง"

อื้ม เอาล่ะ ทีนี้เราได้นอนแล้ว~ ตูม

ยุย:เฮ่อ! ดีน่ะที่เคยแสดงละคร แนวนางเอกสายลุกมาก่อนหน่ะ~

ยุย:อืม~ เราจะได้นอน งั้นก็ต้องเขียนไอ้นั้น!! และนอน!!

————————————————————

ผู้เขียน

เขียนเสร็จแล้วเป็นยังไงบ้างค่ะ ช่วงนี้~

คนอ่านก็ตอบ:ช่วงนี้ก็เครียดสิถามได้แอด!! กะว่าจะอ่านเรื่องนี้สบายหัวที่ไหนได้!! เครียด! แค่นอกจอก็เครียแล้วไหนจะเรื่องโควิด!! เรื่องผู้บริ!!......อื้มปรับเสียงไม่พูดดีกว่าเนอะ555 ไม่อยากเสี่ยง

ช่วงนีเก็อย่าออกนอกบ้านดีกว่าเนอะ~ จะได้ลดความเสี่ยงกันนะ แต่จะยังไก็แล้วแต่แอดขอเป็นกำลังใจให้นะค่ะ ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดีนะค่ะ...

ปล..เนื่องจากช่วงนี้เอดไอเดียตันเวลาลงช้าบ้าง ไม่ค่อยมีเวลาบ้าง~และเนื้อหาหน้าเบื่อที่ต้องมีจูฮายีมา ช่วงนี้ต้องออกบ่อยหน่อย ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ บ๊าย~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***