สวนพฤกษาแห่งความทรงจำ

โรงพยาบาล

มาฟุยุนั่งอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง สายตาเหม่อลอยจับจุดโฟกัสไม่ได้ ในหัวของเธอนั้นนึกถึงแต่เรื่องที่นัตสึได้พูดไว้

"เธอมันตัวชวยไงล่ะ!"

"ยังไงซะตอนนั้นเธอก็น่าสมเพชอยู่ดี..."

ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่ตัดสินใจสารภาพรักกับนัตสึไปไม่มีวันใดที่ไม่รู้สึกเจ็บ เป็นการแอบรักมาตั้งแต่เด็กฟังดูแล้วคงน้ำเน่า คิดหวังไว้แล้วเชียวว่าตัวเองจะสมหวัง แต่แล้วสมหวังก็คงเป็นได้แค่ชื่อคนคนหนึ่งเท่านั้นแหละ เพราะนัตสึมีคนรักอยู่แล้ว จะไม่รู้สึกแย่เลยถ้าคนคนนั้นไม่ใช่พี่สาวของเธอเอง เพราะงั้นเธอจึงจำเป็นต้องถอยออกมาเพราะเธอรักพี่สาวมากไม่อยากทำให้เสียใจเลย และไม่อยากให้ใครตราหน้าว่าเธอหักหลังพี่สาวตัวเอง

และหลังจากวันที่สารภาพรักไป นัตสึก็เริ่มแสดงท่าทีรังเกียจทำหน้าตึงใส่เธอตลอดเวลาที่เจอกัน เมื่อรู้อย่างนั้นแล้วเธอจึงพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเจอกับเขา ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่เคยเกลียดนัตสึเลย คงจะเป็นเพราะรักก็ได้ รักมาเนิ่นนาน เป็นคนแรกที่รักและอาจจะเป็นคนสุดท้ายที่เธอรักก็เป็นได้

"ฟุยุโกะ.. ฟุยุโกะ มาฟุยุ!"

เสียงเรียกชื่อดังจนทำให้มาฟุยุตกใจสะดุ้งโหยง ริวอิจิเห็นดังนั้นก็ส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย เรียกตั้งนานเพิ่งจะได้ยินมันใช้ได้ที่ไหนกัน

"เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง?"

ริวอิจิถามเพื่อนสนิทด้วยความเป็นห่วง หน้าของมาฟุยุตอนนี้ซีดเหมือนคนไม่ได้นอน คล้ายคนเครียดคิดไม่ตกทำให้เขาอดห่วงไม่ได้เลย

"ก็ดี สบายดี"

"สบายดีกับผีดิ หน้าอย่างกับศพ นี่นอนๆ อยู่มีคนหามไปห้องดับจิตจะทำไง ฮ่าฮ่าฮ่า"

"เกินไป มันก็ไม่ขนาดนั้นเหอะ"

คำพูดหยอกล้อของริวอิจิทำให้มาฟุยุคลี่ยิ้มออกมาได้เล็กน้อย เธอยอมรับว่าในตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์มาเล่นตลกอะไร แม้แต่ไฟในการรักษาคนไข้ก็ยังจะไม่มีด้วยซ้ำ

บ้านของมาฟุยุ

หลังจากที่มาฟุยุกลับมาจากโรงพยาบาล เธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินไปทางสวนหลังบ้าน ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ดอกไม้ที่เธอกับพี่สาวช่วยกันปลูก ต้นไม้ที่เธอเคยปลูกกับคุณพ่อโตจนลำต้นใหญ่แตกกิ่งก้านสาขา มันยังคงอยู่ที่เดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือไม่มีพ่อ และพี่อีกต่อไป ทำไมคนที่เธอรักต้องจากเธอไปทีละคนแบบนี้ด้วยนะ

"พ่อคะ.. พี่คะ...ฮึก"

ความคิดเรื่อยเปื่อยในหัวของเธอทำให้น้ำตาแห้งไปได้หลายชั่วโมงแล้วกลับมาไหลอีกครั้ง

"พี่ยูกิ ฉันรู้สึกผิดต่อพี่เหลือเกิน"

พูดพลางยื่นมือไปเด็กกุหลาบที่เต็มไปด้วยหนาม ถึงแม้ว่าหนามที่กุหลาบจะทิ่มมือของเธอ แต่เธอแทบจะไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่เจ็บยิ่งกว่าคือสิ่งที่อยู่ในใจของเธอ

"ฟุยุโกะลูก"

เธอรีบเช็ดน้ำตาแล้วซ่อนกุหลาบไว้ข้างหลัง ถ้าให้แม่เห็นแม่คงบ่นหูชาแน่ๆ

"มีอะไรเหรอคะแม่"

"เมื่อกี้นัตสึโทรมาที่บ้าน บอกว่าจะมาคุยกับเรา"

"เรื่องอะไรคะ"

"แม่ก็ไม่รู้ เข้าไปรอข้างในเถอะ"

"ค่ะแม่"

มาฟุยุตอบรับ และเดินตามหลังคุณแม่ไปอย่างว่าง่าย ในหัวก็นึกคิดว่านัตสึจะมาคุยเรื่องอะไร ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะคุยกับเลย แปลกจริง แต่ก็ช่างเถอะจะคิดมากอะไร เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าคงไม่พ้นเรื่องพี่สาวของเธอ จะยังไงก็เถอะ ถ้าจะมาหาเรื่องฉันอีกรอบนี้ฉันไม่ยอมแน่ๆ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***