"อันตราย"

ก๊อก ก๊อก—

"สวัสดีค่ะคุณไกร ฉันขอตรวจร่างกายหน่อยได้ใหมคะ?"

เธอคือพยาบาลของโรงพยาบาลชากังราว

เธอ มีหน้าที่ตรวจร่างกายผมทุกเช้าเย็น

เห็นคุณหมอบอกว่าอีกหนึ่งวันก็จะกลับบ้านได้

หลังจากเหตุการณ์มีดหมอนั้นก็ผ่านมา3วันแล้ว

อาการผมก็ค่อนข้างปกติแต่สิ่งที่แปลกไปคืออยู่ดีๆก็มีรอยสักแปลกๆรูป งูที่กำลังกินหางตนเองอยู่ มันดูแปลกแต่ก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ

ื ผมตัดสินใจไม่บอกเรื่องรอยสักกับพลเพราะว่ามันแปลกที่อยู่ดีๆก็มีคนมาบอกว่าได้รอยสักมาตอนที่กำลังสลบอยู่ ถ้าพลรู้มันคงมองผมเป็นคนประหลาดแน่

หลังจากนั้นผมก็กลับมาทำงานที่ไซต์ก่อสร้างเหมือนเคยเพราะความต้องการเงินมันมากกว่าความกลัวกระสือ

ผมใช้ชีวิตโดยการระวังภัยตลอดเวลาว่าจะเกิดอันตรายอะไรขึ้นกับผมอีก จนตอนนี้ผมก็คิดว่าผมคงจะเป็นโรคประสาทแน่ๆ

ตอนกลางคืนผมจะพกมีดหมอไว้ไกล้ตัวเพราะเอาไว้ป้องกันกระสือเจ๊แก้วแต่แปลกที่พลไม่พูดอะไรที่เกี่ยวกับมีดหมอหรือเรื่องในวันนั้น. จนผมใช้ชีวิตรอดไปได้8วัน

ในคืนวันเสาร์หลังจากที่ผมทำงานเสร็จพอผมอาบน้ำเสร็จแล้วเอนหลังในที่นอนผมก็หลับทันทีจนลืมไปว่า ผมลืมเอามีดหมอมาด้วย.

ในคืนวันนั้นหมาได้หอนไปทั้งซอย แล้วผมก็ฝันว่ามีผู้ชายคนหนึ่งตัวสูงเพียวหน้าตาดูหล่อเหลาแค่ผมมองก็รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้ต้องเป็นคนมีอะไรบางอย่าง

เขามีตาสีเขียว ผมสีดำอมเขียวแต่งตัวด้วย. จงกระเบนคล้ายคนสมัยก่อน

ชายคนนั้นหันมาทางผมเขาดูแปลกใจที่เห็นหน้าผมแลัวเขาก็เอ่ยน้ำเสียงออกมา

"เจ้าคงเป็นคนที่4ซินะ"

น้ำเสียงของเขาดูนุ่มนวลแต่ก็แข็งแกร่งไปในตัว

ผมไม่เข้าใจที่เขาต้องการสื่อ แต่พอจะเอ่ยตอบกลับไปนั้น น้ำเสียงที่จะเอ่ยกลับไม่ออกมาผมพยายามแล้วแต่ก็ไม่มีเสียงออกมาแม้นิดเดียว

ชายคนนั้นเหมือนรับรู้ความรู้สึกผมได้เขายิ้มออกมาเป็นรอยยิัมที่อบอุ่นราวกับดวงอาทิตย์แต่กลับดูเศร้าหมองดังใต้ทะเลลึก

"ซักวันหนึ่งเราคงได้คุยกัน"จากนั้นแสงสีขาวก็โพยพุ้งออกมาจนทำให้ผมสดุ้งตื่นขึ้น

มันดูเสมือนจริงมากเกินที่จะเป็นความฝัน ผมพอเริ่มคิดทบทวนดีๆ ก็เหมือนคิดอะไรขึ้น

"เชี่ย..กูลืมมีดหมอ"

ผมพกมีดหมอติดตัวไปทุกที่เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นจะได้แก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้

ผมมองไปที่นาฬิกาพบว่าเวลาประมาณตีสามครึ่งในเวลานี้ผมคิดได้ว่าจะมีอะไรออกมา

วันนี้พลไม่อยู่บ้าน เห็นบอกว่าจะไปทำธุระเรื่องงาน ผมเดินไปเช็คหน้าต่างทุกบานที่ชั้นสองพบว่าทุกบานปิดสนิดผมใจชื้นขึ้นมาบ้างผมค่อยเดินไปที่โซฟาขั้นล่างเพื่อหยิบมีดหมอในกระเป๋า แต่ทันใดนั้น

ตึง ตึง ตึง!

เสียงเคาะประตูหน้าบ้านดังขึ้น ผมสดุ้งถือมีดไว้ในมือพรางเดินถอยหลังอย่างช้าๆ

ประตูบ้านของพลเป็นแบบเปิดขึ้นลงคล้ายๆแบบประตูของอู่ซ่อมรถเคยเห็นไอ้พลบอกว่าซักวันจะเปิดอู่เป็นของตนเอง

ผมปล่อยให้เสียงนั้นดังไปเรื่อยๆ

ตึง ตึง ตึง! ตึง ตึง ตึง! ตึง ตึง....

เสียงนั้นหยุดไปแต่สิ่งที่ทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาก็เกิดขึ้น

"ไอ้ไกรกูเปิดประตูบ้านไม่ได้เปิดให้กูหน่อย"

น้ำเสียงผมฟังก็รู้เลย ไอ้พล

ผมคิดว่าพลมันมาแล้วแต่เปิดประตูไม่ได้จึงจะไปเปิดประตูให้มัน แต่.................................

ประตูเปิดได้แค่จากด้านนอก!

ตามลักษณะประตูแบบนี้นั้นออกแบบมาให้เปิดปิดได้แค่จากด้านนอกเพื่อให้สดวกในการเก็บร้านของอู่ซ่อมรถ

เสียงเงียบไปพักหนึ่ง มีแค่เพียงเสียงหัวใจของผมที่เต้นเท่านั้น

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก..

ผมคิดว่ากระสือมันคงยอมแพ้แล้วกลับไปแล้ว

แต่ที่ผมต้องตกใจหน้าต่างหลังบ้านที่เมื่อตอนหัวค่ำผมสูบบุหรี่แล้วเข้านอน จนลืมปิดมัน

ทันใดนั้นก็มีแสงสีเขียวลอยช้าเข้ามา พอมองดีๆแล้วนอกจากลำใส้และหัวแล้วมีแสงสีเขียวกระพริบข้าตามจังกวะหัวใจอยู่ตรงกลาง กระสือตนนั้นคือเจ๊แก้วจริงๆ มันมองมาที่ไกรด้วยสายตาเศร้าหมอง

"กูก็ไม่อยากทำอย่างนี้หรอกนะไกร"

กระสือเจ๊แก้วพูดด้วยเสียงแหบๆปนเศร้าราวกับคนที่ไม่อยากทำอย่างนี้

"แต่มึงเห็นกูแล้ว กูคงปล่อยไว้ไม่ได้"

จากนั้นกระสือก็แยกเขี้ยวทำให้เห็นเขี้ยวที่ฟันทั้ง2คล้ายเขี้ยวของเสือหรือสัตว์กินเนื้อ

กระสือพุ้งมาใส่ไกรหมายจะฆ่าในการโจมตีเพียงครั้งเดียว

พรึม—เป๊ง!

ไกรหลบได้ด้วยความดวงดีทำให้กระสือพุ้งไปโดนแจกันข้างๆจนแตก

ไกรนั้นพอได้สติก็หยิบมีดหมอในกระเป๋าออกมามันที่ชันมีดก็มีแสงสีเขียวทะลักออกมาจากตัวมีดแสงนั่นทำให้กระสือกรีดร้องผิวหนังเป็นรอยคล้ายไฟไหม้ กระสือดิ้นทุลักทุเลจนออกจากบ้านไปได้

จากนั้นไกรก็ไม่พบกระสืออีกเลย ผ่านไปแล้ว5วันจนไกรก็อดสงใสไม่ได้ด้วยความทีาเจ๊แก้วแกเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อของไกรทำให้เขารักและเอ็นดูไกรเหมือนลูกของตน ด้วยความรักของไกรที่มีต่อเจ๊แก้ว

"เขาก็เหมือนแม่เราวะ"

ไกรพูดกับตนเอง หลังเลิกงานตอนเย็นทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน แต่ไกรตัดสินใจไปหาลุงสักสามีของเจ๊แก้ว

"ลุงสักผมขอไปเจอเจ๊แก้วได้ใหมครับ"

ลุงสักตอบตกลงทันที นั้นทำให้ผมแปลกใจมากแต่ก็ไม่คิดอะไร

ตอนนั้นผมคิดว่าจะไปเจ๊แล้วสัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับแลกกับการไว้ขีวิตของผม

ื เมื่อผมเดินมาหน้าห้องจองเจ๊แก้ว ก็ซูดหายใจเข้าลึกๆ กำลังจะเปิดประตู

ปัก!

อยู่ดีๆตัวผมก็หนักอึ้งจนเกือบจะหมดสติไป

"ขอโทษนะไกรลุงอยากทำเพื่อเมียบ้าง"

เสียงของลุงสักนั้นดูเศร้าหมองแต่ปมก็คิดอะไรไม่ออกแล้วก็สลบไป.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***