ค่ำคืนที่2-สมุดวาดภาพตามคำคิด

สวัสดีครับ

ผมอายุ 18ปี อาศัยที่จังหวัด สมุทรปาการ

......ผมจะมาเล่าประสบการเรื่องสมุดวาดภาพตามคำคิด......

...สมัยผมอยู่มัธยมต้นม.3 ผมชอบการวาดรูปเป็นชีวิตจิตใจ

...ส่งงานวาดรูปประกวดได้ที่ 1 ทุกครั้ง...

......วันนึ่งผมได้ไปดูงานที่โรงเรียนศิลปะแห่งหนึ่ง ผมได้ไปเห็นผลงานของที่นั้นกับต้องตะลึงว่าผลงานแต่ชิ้นนั้นมีความสวยและการตัดเส้นที่สวยเกินคำบรรยายได้ แต่แย่ตรงที่ว่างานพวกนั้นเป็นผลงานของม.1นั้นเอง...

ผมพยายามฝึกฝนมากขึ้นเรื่อยๆเพื่อไม่ให้แพ้เด็กม.1

จนไม่หลับไม่นอน ข้าวก็ไม่กิน จนร่างกายผมถึงขีดจำกัด ผมถูกส่งไปโรงพยาบาลเข้าห้องฉุกเฉินเพราะอาการช็อคเฉียบพนัน โชคดีที่ผมรอดมาได้อย่างฉิวเฉียด พ่อแม่ผมดุว่าผมใหญ่ว่าทำเกินตัวไป ผมจึงถอดใจแล้วก็เลือกที่จะพักผ่อนบ้าง

...มีวันนึงระหว่างทางกลับบ้านผมได้เห็นชายชราคนร่างกายมืดมน

ผิวหนังเปื่อยเน่าตามลำตัว ร่างกายดูทรุดโทรมเหมือนขาดอาหารมานาน ผมจึงเดินเข้าไปถามว่า

"ตาครับ เป็นอะไรไหมครับ"

ตาตอบกลับ:"ไม่เป็นอะไรหรอกหนูเอ๋ย ตาแค่หิวข้าวไม่ได้กินอะไรมาตั้งนานแล้วตาขอข้าวหน่อยได้ไหมหนู"

"ได้ครับตา รอผมแปปนึ่งนะครับ"

ผมวิ่งไปร้านค้าได้สั่งข้าวผัดและน้ำดื่มมาให้

ตาพูด:ขอบคุณใจนะหนูสำหรับอาหาร แต่ว่านะหนูหนูดูเครียดๆบางอย่างอยู่นะ มีอะไรหรือป่าว

"อ้อ..ไม่มีอะไรหรอกครับตา"

ตาพูด:งั้นหรอ ตามีอะไรจะให้หนู เป็นการตอบแทนเล็กๆน้อยๆ

"ไม่เอาหรอกครับตา ผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับ"

ตาพูด:ไม่เป็นไรหรอก มันแค่สมุดเก่าๆที่ทำความคิดของหนูเป็นจริงได้เพียงแค่วาดรูปลงไปแค่นั้นเอง

"ครับผม เอาก็ได้ครับ"

"งั้นผมไปก่อนนะครับ"

ตาพูด:หนูตาขอเตือนอย่างหนึ่งหากใช้สมุดนี้ไปแล้วต้องแลกกับอายุไขของหนูที่จะเพิ่มโดยอัตโนมัติทันทีและจะสูญเสียช่วงเวลาดีๆในชีวิตไปโดยไม่รู้ตัว

"ครับ"

ผมตอบตาทั้งๆที่ไม่รู้ความหมายของมันด้วยซ้ำ

พอผมถึงบ้านผมก็เอาสมุดที่ได้มาจากตาเปิดดูเห็นรูปวาดภาพมากมายไม่ว่าจะเป็นบ้าน รถ เงินทอง

ด้วยความที่ผมนั้นไม่ได้คิดอะไรมาก เลยได้คิดว่าจะลองวาดรูปของผมดู ผมวาดรูปที่ผมนั้นได้ไปเที่ยวทะเลพร้อมครอบครัว แต่กับปรากฎว่า

ลูกพ่อกลับมาแล้ว วันนี้พ่อมีข่าวดีจะบอก พ่อน่ะได้เลื่อนขั้นที่ทำงานเป็นหัวหน้างานแล้ว

วันพรุ่งนี้เราไปเที่ยวทะเลกันทั้งบ้านเลยดีกว่า

ผมตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเหตุการณ์นั้น

เป็นไปตามที่ผมวาดเอาไว้

แต่ผมยังไม่ปักใจเชื่อ100%อาจเป็นเรื่องบังเอิญ

ก็เป็นไปได้ จนมีเหตุการณ์วันนึ่งที่นั้นผมต้องการไปเรียนต่างประเทศ

ผมเลยวาดรูปผมที่ได้ไปเรียนที่อังกฤษพอผมวาดรูปจนเสร็จก็ได้เริ่มเข้านอนแล้วหวังลึกๆว่าจะเป็นจริง พอวันรุ่งขึ้นผมก็ได้ยินเสียงพ่อคุยโทรศัพท์อะไรสักอย่าง หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จพ่อก็ตะโกนบอกคนทั้งบ้านว่า แม่จ้าลูกจ้า!พ่อได้ย้ายที่ทำงานไปอยู่สาขาประเทศอังกฤษแล้ว เราจะย้ายข้าวของวันพรุ่งนี้เลย

ตอนนี้ผมปักใจเชื่อ100%ว่ามันคือความจริงแต่ก็ยังไม่เข้าใจเรื่องคำเตือนของตาคนนั้นอยู่ดีและสงสัยว่าทำไมสมุดที่ดีขนาดนี้ถึงไม่เก็บเอาไว้ใช้เองทำไมถึงเอาให้กับผม

เวลาแห่งความสุขก็ผ่านไปได้ไม่นานนัก

......................

เป็นอะไรมากไหมคุณผมทำงานมาเหนื่อยๆคุณยังจะมางี่เง่าใส่ผมอีก

เสียงนั้นเป็นเสียงคุณพ่อที่ดูฟังแล้วกำลังโมโหมาก

ในทุกคืนผมมักจะได้ยินเสียงพ่อกับแม่ของผมทะเลาะกันตลอดไม่มีคืนไหนเลยที่ท่านทั้งสองจะดีกันเลย

ด้วยความที่ว่าผมนั่นได้กลัวความผูกพันของบ้านเราจะพังลงผมเลยได้วาดรูปครอบครัวของเราอยู่กับอย่างมีความสุข

และดูเหมือนจะไปได้ดีแต่ว่า ณ วันหนึ่งผมเริ่มรู้สึกตัวว่าผมนั้นเริ่มมีอาการเหนื่อยง่ายอ่อนเพลีย สายตาสั้นลง ผมสีดำที่เคยเงางามกับเริ่มมีสีขาวปะปนไปด้วย ผมเริ่มนึกถึงคำพูดของคุณตาคนนั้นและเริ่มตะหนักได้แล้วว่าสมุดเล่มนี้ไม่ได้ทำให้เรานั้นสมหวังได้อย่างเดียว มันต้องแลกกับว่าเรานั้นจะแก่ลงไปเรื่อยตามจำนวนที่วาดรูปลงไปด้วย ยิ่งของที่เราวาดนั้นมีค่ามากแค่ไหนก็ยิ่งใช้อายุขัยของเรามาเท่านั้น ผมจึงได้รู้ว่าไม่แปลกใจเลยที่คุณตานั้นไม่ต้องการหนังสือเล่มนี้อีก

......................

...โปรดติดตาม..ตอนต่อไป...

...สวัสดีทุกคนครับ...

...ผมเเต่ง...เรื่องนี้เพื่อความบันเทิงเท่านั้น...

...ตัวละครเป็นตัวสมมุติขึ้น...

...โปรดใช้วิจราณญาณ.ในการอ่านด้วยนะครับ...

...จะออก:ทุกวันอาทิตย์:หรือเวลาว่างของผู้แต่ง...

...เวลาออก13:30หรือ22:00:(โดยประมาณ)...

...หากผิดพลาดประการณ.์ใดขออภัยไว้นะที่นี้ด้วยนะ...

......................

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***