น่ารักแบบนี้มีอีกไหม

"ขอบใจน่ะเดียวฉัน ป้อนเธออะนี้"

หมอนี้อารมณ์ไหนของเค้าน่ะเดียวดีเดียวร้าย//0// เเต่ก็ดีนี้น่างันป้อนคือชักคำคงไม่เสียหายอะไรหรอน่ะ

"ฟากฟ้าอ้าปาก เดียวฉันจ่ะป้อนนายคืน"

"อะอื่อ ผะเผ็ดจังเลยรินรbสาเธอเเกล้งฉันเปล่าวเนี้ย"

"เผ็ดขนาดนั้นเลยหรอเเต่ฉันสั่ง เเบบไม่เผ็ดน่ะ"

น่าแปลกจังทำไมมันเผ็ดอะ อ้อรู้เเล้วเอาพริก ให้หมอนี้กินเต่มันไม่รู้นี้น่าเเต่ดูจากสภาพ คงจ่ะเผ็ดน่าดู

"โทษที่น่ะฟากฟ้า พอดีฉันเผลอเอาพริกให้นายกิน อ่ะน่ะไม่ว่ารินริสาใช้ไหม"

"ไม่เป็นไรหรอกน่ะรินริสา เเต่เอาน้ำให้ฟากฟ้าหน่อยสิรินริสา"

"อะนี้น้ำเปล่าวของนาย เเต่ก็ขอโทษน่ะฟากฟ้า รินริสาไม่ได้จะตั้งใจให้ฟากฟ้ากินน่ะ"

"อื่อไม่เป็นไรหรอน่ะฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ ตั้งใจที่จ่ะทำ"

น่าสงสานจังเลยคงจ่ะเผ็ดมาก สิน่ะเเต่ก็คงรีบกินหน่อยล่ะเดียวจ่ะไม่ทันเวลาเข้าเรียน เเลัวน่ะเนี้ย

"รีบกินกันเถอะ เดียวมันจ่ะถึงเวลาเข้าเรียนเเล้วน่ะ"

"อื่อ ว่าเเต่แต่ว่ารินริสาถึงชื้อน้ำมาเยอะจังเลย เดียวน่ะรินริสามันเหลืออีกตั้งห้าสิบกว่านาทีจ่ะรีบทำไมหรอ"

"โทษทีน่ะพอดีมันชินกับเวลาเรียน ของห้องเก่าน่ะงันไม่ต้องรีบกินน่ะ"

"เรื่องนั้นฉันรู้อยู่เเล้วล่ะนะ"

ให้ตายสิปล่อยไก่ตัวใหญ่ ออกไปจนได้น่าอายเป็นบ้าเเต่ว่า เราคงเรียนหนักไปหน่อยสินะ

"ไคนายมานั่งกินข้าวกับยัยนี้ทำไมทำไมถึงไม่มานังกินข้าวกับจินนี้อย่างงี้ เเล้วยัยนี้เป็นใครทำไมถึงมานังกับไคได้แล้วแต่ไม่รู้หรอว่าไคกินเผ็ดไม่ได้น่ะ"

"เงียบได้หรือเปล่าฉันอยาก กินข้าวเงียบๆได้ไหมเธอจ่ะไปนังที่ไหนก็ไปอีกอย่างฉันเป็นคนบอกรินริสาว่าอยากกินเอง เเล้วเธอมายุ่งกับฉันจ่ะไปไหนก็ไป"

"กรี๊ด ทำไมไคทำกันจินนี้อย่างนี้ล่ะคะ เพราะยัยนี้ไช้ไหมที่ทำให้ไคเปลี่ยนไปน่ะ"

ปกติหมอนี้พูดจาเเบบนี้ด้วยหรอ เเต่ก็คงไม่ได้ความจำเสื่อมทั้งหมดนี้นาเเต่ก็คงมี นิสัยตอนโตติด้วยล่ะน่าเเต่ยัยนี้ดึ้งฉันไปเกี้ยวด้วยทำไมเนี้ย เป็นนิสัยเเบบนี้เหมือนกับนางร้ายในละครไทยเลย

"นี้ยัยมาให้ท่าไคจนไคเปลี่ยนไปเลยหรอ เเกอย่าอยู่เลย"

พอพูดจบยัยนี้ก็หยิบน้ำที่ฉันชื้อมา มันแพงน่ะเว้ย ( ได้ข่าวว่าเขาให้ฟรีไม่ใช้หรอ-.-) ยัยนี้ไม่รู้เลยหรือไงว่ากำลังเล่นกับใคร เเต่ท่าหากฉันมีเรื่องทะเลาะวิวาทในโรงเรียนล่ะก็ เเม่จ่ะต้องกักบริเวณฉันเเน่เเน่เลย

"เอาสิท่าเธอกล้า ที่จริงฉันก็ไม่อยากเอาอำนาจของพ่อมาใช้หรอกน่ะ เเต่เธอบังคับฉันเองน่ะรู้หรือเปล่าว เเค่ฉันโทรไปหาพ่อฉันเเล้วบอกชื้อเธอ คนในครอบครัวองเธอจ่ะถูก หมายหัวด้วยนักฆ่ามากมาย ท่าเกิดว่าจ่ะฆ่าฉันต้อนนี้เเกก็จ่ะตายด้วย เพราะเมื่อไรก็ตามที่หัวใจของฉันหยุดเต้นเเบบผิดธรรมชาติ จ่ะมีระเบิดทำลายล้างสู้งลง เเต่ท่าเธออยากเสี่ยงก็ไม่เป็นไรน่ะ"

หวังว่ายัยนี้จ่ะหลอกง่ายน่ะแต่ถึงยังไงโดนตบชัก 2 3ที่คงไม่ไปไรมั่งแต่ฉันไม่ยอมให้หน้าสวยของฉันเต็มไปด้วยร้อยแดงง่ายๆหรอกน่ะ เพราะยังไงเธอแค่พูดแค่5นาทีคนพวกนั้นก็จ่ะมาแล้วล่ะน่ะ

"เเกอย่ามาหลอกกันเลยนะ ไม่มีใครทำเเบบนั้นได้หรอนะเเผนของเเกมันหลอกฉันไม่ได้หรอนะ คิดว่าฉันเป็นเด็กอนุบาลหรือไง"

ยัยนี้ไม่ได้โง่อย่างแบบนี้หรอ คิดว่าเป็นพวกที่เก่งแต่ปากซะอีกแต่จ่ะทำอย่างไงดีน่ะ ไม่อยากสละหน้าจังเลยจ่ะทำอย่างไงดีน่ะ คารินพ่อแกเคยสอนไม่ใช่หรอว่าอยู่ในสภานะการใดให้ทำตัวให้เหนือกว่าศัตรูอยู่เสมอ

"งั้นหรอคะ เเต่ดิฉันว่าเเผนของดิฉัน มันประสบความสำเร็จนะคะ"

“ประสบความสำเร็จงันหรอ ไหนล่ะความประสบความ สำเร็จของเเก อ้ากก”

“เเผนของดิฉันคือการ ประวิงเวลารอซีเคร็ท เซอร์วิส ขอดิฉันมาจัดการคุณก็เเค่นั้นเองคุณน่ะปล่อยให้ดิฉันพูดนานมาก เลยนะคะ ตอนเเรกคิดว่าต้องหาวิธีเพิ่มอีก"

"นี้เเก เเกกล้าหลอกฉันหรอ เเกโอ้ย"

"กรุณาอย่าพูดมากเลยค่ะ ยั้งไงก็ไปเจอกันในศาลกันอยู่เเล้วคะ"

"บายบายน่ะคะคุณ จินนี้"

สะใจเป็นบ้ายัยนั้นน่าเเตกไปเลย เเต่ก็น่ะเเค่อย่ากใช้อำนาจป๊ะป๋านิดหน่อย เเต่ก็ต้องทำเป็นบีบน้ำตาให้ป๊ะป๋าช่วยนิดหน่อยล่ะกัน

"ปะป๊ะป๋าช่วยหนูด้วยหนูโดนพวกห้อง -F ทำร้ายมาป๊ะป๋าช้วยหนูด้วยนะ”

“อะอะไรน่ะใครกันกล้าทำลูกสาวของได้ลงคอป๊ะป๋า บอกป๊ะป๋ามาเลยน่ะว่ามันชื่ออะไร”

“เขาบอกว่าเขาชื่อ จินนี้ หนูให้ซีเคร็ท เซอร์วิสพาตัวไปเเล้วคะ”

“ได้ค่ะเดียวป๊ะป๋าจะ จัดการให้ไม่ต้องห่วงน่ะครับ”

“ ค่ะขอบคุณน่ะคะป๊ะป๋า”

“ค่ะป๊ะป๋า”

“ว่าแต่ว่าเรียนเป็นยังไงบ้างล่ะสบายดีหรือเปล่า ไม่ต้องห่วงนะป๊ะป๋า ไปคุยกับผู้อำนวยกาน แล้วน่ะอาทิตย์หน้าก็กลับไปห้องเดิมแล้วล่ะไม่ต้องห่วงนะ”

“ค่ะเเล้ว ป๊ะป๋าทำงานเป็นยังไงบ้างคะ กินข้าวเเล้วหรือยังคะ”

ตอนนี้ป๊ะป๋ามางานของบริษัทลูกที่สหรัฐน่ะ เเล้วตอนนี้ก็เที่ยงคืนเเล้วน่ะนะ”

“อ้าวนี้หนู กวนเวลานอนของป๊ะป๋างันหรอ”

“ไม่เป็นไรหรอก ป๊ะป๋าไม่วาเราหรอกน่ะ เเต่ป๊ะป๋าก็คิดถึ้งเราเหม่อนกัน”

“งันหรอค่ะ งันป๊ะป๋าก็นอนเถอะน่ะคะ”

“ค่ะ ตั้งใจเรียนน่ะคะ”

หลังจากว่างสายไป นายฟากฟ้าก็รีบมาถามไถ คงเป็นห่วงยัยนั้นสิน่ะ ได้ยินข่าวลือว่านากฟากฟ้ากับยัยจินนี้อะไรนั้น มีอะไรกันเเล้วคงจ่ะมีความรู้สึก อะไรสักอย่างล่ะน้า

“รินริสาจ่ะเอาเรื่องอะไร กันจินนี้งันหรอ เเล้วเรื่องที่เธอจ่ะกลับไปเรียนห้องเดิม อาทิตย์น่านี้หมายถึงอะไรหรอ เธอจะทิ้งฉันไปงันหรอ”

“ไม่ใช้หรอกน่ะ ฉันเเค่จะกลับไปเรียนห้องเดิมเฉยเฉย เวลามีกิจกรรมในโรงเรียนก็ยังเจอกันได้นี้น่า”

“งะงันหรอ”

ทำไม่หมอนี้งอยงอยจังเลยเเต่ก็น่ะ หมอนี้ความจำเสื่อมนี้น่า ก็คงเหมือเด็กกลัวเเย้งของเล่นสินะ

เเต่ท่าเกิดหมอนี้หายดีคงไม่เห็นท่าที่เเบบนี้ คงเสียดายเเย่น่าจ่ะถ่ายคลิปอัดเอาไว้คงฮาเเน่เเน่เลย

“เราว่าฟากฟ้ารีบกินดีกว่าน่ะน่ะ เเล้วก็ไปรอคุณครูมาสอนตอนบ่ายบ่ายดีกว่าน่ะ”

“อือรีบกินเถอะ เเล้วรินริสาเธอชอบกินชาเย็นหรอ”

“อือก็ไม่ได้ชอบขนาดนั้นหรอกน่ะ เเค่มันอร่อยดีน่ะ”

“งันหยอ”

งันหยอ เหมื่อนคำพูดเด็กน้อยที่น้อยใจพี่สาวที่ไม่ยอมตามใจ เเต่มันเป็นปกตินี้น่า เเต่ไม่เคยงอผู้ชายคนอื่นนอกจากพี่ชายกับ ป๊ะป๋า เลยน่ะเนี้ยเเต่มันคงเหมือกับงอเด็กเด็ก ก็เเค่เอาลูกอมให้

“เเล้วฟากฟ้าชอบดื่มน้ำอะไรหรอ”

“ฟากฟ้าชอบดื่มโก้โก้นมนะ เเล้วรินริสาชอบดื่มอะไรหรอ”

“รินริสาชอบดื่มนมสตรอเบอรี่ โดยเฉพาะสตรอเบอรี่จากญี่ปุนนะ”

ดูหน้าหมอนี้สิน้ารักเป็นบ้า อย่าถ่ายวิดีโอไว้จังเลย หมอนี้ท่ามีนิสัยเเบบนี้ตลอดคงจะต้องน้ารักกมากก ( ก.ล้านตัว อาการเริ่มหนักขึ้นเรื่อยเเล้ว)

“ระรินริสา”

“ทำไม่หรอฟากฟ้า ไม่สบายงันหรอทำไมเสียงสั่นๆ ไปห้องพยาบาลหรือเปล่าว ฟากฟ้า”

คิคิน้ารักจังเลยไม่คิดเลยว่าการเเกล้งหมอนี้จ่ะสนุกขนาดนี้

“ฟากฟ้าไม่เป็นไรหรอ รินริสาริบกินส้มต้ำกันเถอะ”

“เเต่ฟากฟ้าหน้าเเดงเเดงน่ะ รินริสาว่าไปหาหมอดีกว่า”

“ฟากฟ้าไม่เป็นอะไร จริงๆน่ะรินริสา”

น่ารักจังเลยฟากฟ้านีั ไม่น้าโตมาเป็นอันธพาลเลยนายนี้ ช่วงนี้ก็ขอเกล้งเเบบนี้ไปจนกว่านายจ่ะหายล่ะกัน (มึงมันโรคจิต1-1)

“ก็ได้เเต่ท่าหากฟากฟ้าเป็นอะไร ต้องบอกรินริสาเลยน่ะเข้าใจ้ไหม”

“ขะเข้าใจเเล้วล่ะรินริสา”

“เข้าใจว่าอะไรหรอฟากฟ้า อธิบายให้รินริสาเข้าใจหน่อยจิ”

“เข้าใจว่าท่าหากฟากฟ้าเป็นอะไรก็ต้องรีบมาบอก รินริสาเป็นคนเเรกเเรก”

“ดีเเล้วที่เข้าใจ รินริสาเป็นห่วงเป็นใยฟากฟ้าน่ะฟากฟาคงเข้าใจ รินริสาน่ะ//0//”

“เข้าใจสิฟากฟ้าไม่มีทางโกรธรินริสาเด็ดขาด”

“งืงทำไมฟากฟ้าน่ารังอย่างงีอะ”

“อะอือ ระรินริสา ฟากฟ้าว่าเรารีบมากินข้าวกันเถอะ”

“รับทราบคะ ฟากฟ้าก็ระวังโดนพริกน่ะ”

“อือขอใจน่ะที่เป็นห่วงฟากฟ้าน่ะรินริสา”

หมดเวลาเรียนคาบที่8

ในที่สุดก็เรียนหมดแล้ววววว

“รินริสาวันนี้เราไปเที่ยวกันไหม”

“โทษทีน่ะ ฉันต้องกลับตึ้กไปอ่านหนังสือน่ะ หวังว่าจ่ะไม่โกรธกันนะ”

“อือไม่โกรธหรอกนะ”

คงงอนอีกเเล้วสิน่ะ ตอนเช้าชื้อโก้โกนมให้ตอนเช้ามางอดีกว่า

“ฉันไปก่อนน่ะ ฟากฟ้าอยู่กับเพื่อนฟากฟ้าก็เเล้วกันน่ะ บาย”

“ออือ บายรินริสา”

“เดี่ยวฉันชื้อโก้โกนมมาฝากน่ะตอนเช้า อย่างอนรินริสาน่ะฟากฟ้า”

“ฟากฟ้าไม่งอนรินริสาหรอกน่ะ”

ก้ดีเเล้วล่ะนะที่ฟากฟ้าไม่งอน ถึงงอนก็ยังมีวิธีงออยู่เเล้ว

“คารินเพื่อนเลิฟ กินไรยังเอ่ยเเก”

“รองกาเเกเล่นอะไรชองเเกเนี้ย”

“ก็รองกา คิดถึงคารินนี้น้าที่รักจ้า มากอดหน่อย”

“ไปใกล้ใกล้เลยยัยบ้ารองกา”

“ไงคารินเป็นไง เรียนสนุกไหม”

“เเกถามเเบบนี้เเกเป็นพ่อกับเเม่ ฉันหรือไงยัยโรส”

“งันเเกก็เรียกฉันว่าเเม่ก็ได้น่ะยัยคาริน”

งือยัยนี้ชอบทำตัวเเบบว่าเป็นผู้ปกครองฉันตลอดเวลา เเต่ก็น่ะยัยนี้เป็นตัวตั้งตัวเต็งประทานนักเรียนนี้น้าเเต่การมีความผู้นำสูง มันเกี่ยวอะไรกัยการเป็นพ่อเเม่ฉันเนี่ย

“ท่าเเกเป็นเเม่ฉันล่ะก็พ่อของฉันคงตาถั่วมากมากมายเลยล่ะน่ะ หรือไม่แกก็วางยาพ่อฉันแน่"

"ยัยนี้อยากตายใช้ไหม"

"ก็ไม่รู้สิน่ะ เเล้วยัยคาตานะละไปตายที่ไหนเเล้วไหนบอกว่าจะมาบอกข่าวฉันล่ะ”

“ยัยนั้นกำลังไปคุยกับห้องควีนน่ะ เเล้วเเกเจอคุณครูที่ไปสอนเเทนเเล้วหรือยัง”

“อ้อคุณครูที่มาสอนใหม่น่ะนะ เป็นเพื่อนพี่ฉันเเองนะพี่ฉันคงเป็นห่วงฉันอะนะ”

“งันหรอว่าเเต่วาเเกจ่ะกินไรหรอ เดียวจ่ะให้เชฟทำมาให้”

ที่จริงก็เเค่อยากไปนอนที่ห้องรอเขามา เสิร์ฟอาหารเล้วก็ทำตัวเเบบคนขี้เกียจ นอนอ้วนอ้วนอยู่บนเตียง

“เมือเดิมอะ ฉันอย่ากินวากิวA5จะเเย่อยู่เเล้ว”

“โอเคเดียวให้พ่อครัวทำเสร็จเเล้วจะยกมาให้”

“พวกมึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง กูคาบข่าวมาบอกเเล้ว”

“ข่าวอะไรล่ะ คาตานะ”

“ก็ข่าวเรื่องที่ พวกห้องปลายเเถวมาท่าพวกเราอ่ะน่ะ”

“เเล้วตกลงห้องควีนเป็นยังไงป่างล่ะ ฉันจ่ะได้ไปบอกพวกนั้นว่าไม่หรือได้เเข่งหรือเปล่า”

“พวกนั้นยอมรับคำท่า”

“ก็คงรับอยู่เเล้วล่ะนะ การเดิมพันที่ตัวเองชนะยังไงก็ต้องตกลง”

“เราไม่ต้องอ่านหนังสือมากนักหรอน่ะ เเต่ก็มาติวกันก็สอบก็เเล้วกัน เเต่อย่าประมาณน่ะ เพราะพวกเราจ่ะเเพ้ไม่ได้เด็ดขาด”

“งันตอนค้ำพรุ่งนี้ก็ให้พวกห้องควีนมาอ่านหนังสือเเลัวกัน”

“งันตามนี้น่ะ ยัยคารินเเกก็ตั้งใจอ่านหนังสือด้วยนะ”

“รับทราบค้าคุณเเม่”

ให้ตายสิขี้เกียจอ่านหนังสือจังเลยยย เเต่ก็นะคงต้องตั้งใจอ่านหนังสือหน่อยเเละ

ก๊อก ก๊อก

“ยัยคาริฉันมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยได้ไหม”

“เข้าเลยประตูไม่ได้ล็อค เเล้วมีอะไรหรอเเซมจัง ทำไมดู เครียดเครียดจุง”

“พอดีฉันได้ยินข่าวว่าเธอมีเรื่องกับ ยัยจินนี้งันหรอ”

ทำไมข่าวมันเเพร่ไว่จังวะเนี่ย ไม่นึ้กเลยว่า มีคนจะกระจ่ายข่าวไวกว่ายัยคาตานะ .เเต่ทำไมต้องมาถามเราด้วย อย่าบอกนะหมอนี้เป็นห่วงฉัน

“ใช้ทำไม่หรอ หระหรือว่านายเป็นห่วงฉันหยอ^-^”

"-__-"

“โอเคนายไม่ขำฉันขอโทษ ว่าเเต่มีเรื่องอะไรหรอ”

“ฉันเเค่อยากถามว่าเรื่องที่เธอทะเลาะวิวาทใน โรงอาหารมันจริงหรอ”

“จริง50เปอร์” ทำไมรู้สึกถึ่งซัมติง

“หมายความว่ายังไงหรอ”

“ฉันมีเรื่องก็จริงเเต่ ฉันให้ซีเคร็ท เซอร์วิสของฉันจัดการอะนะ นายก็รู้อยูเเล้วนี้น้าว่าท่าฉัน ลงมือเเองมันจะจบไม่สวย”

“เเล้วเธอจะเอาเรื่องจินนี้หรือเปล่าว”

นั้งไงว่าเเล้ว่าต้องมีซัมติง เเล้วหมอนี้เป็นอะไรกับยัยจินนี้ เเฟนเก่า เพื่อนมัยเด็ก

“ก็นะนายก็รู้นี้น้าว่าฉันเป็นคงอย่างไง เเซมจังเเต่นายมีเรื่องเเค่นั้นหรอ”

“เธอช้วยยกฟ้องได้หรือเปล่า คารินยัยนั้นปกติยัยนี้มันก็เป็นเเบบนี้ประจำละนะ”

“เเบบนี้ประจำ มันหมายความว่าอะไร หรอเเซม”

“ยัยนั้นเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉันเอง ยัยนั้นเคยเป็นเด็กที่เรียบร้อยมาก เเต่ไม่รู้ว่ายัยนั้นเป็นอะไรก็มาเป็นเเบบนี้ เธอช้วยยกฟ้องได้หรือปล้าว”

ว่าเเล้วว่ามันต้องมีซัมติงอะไร เเต่มันมีอะไรมากกว่านี้เเน่เเน่ เลยเเต่ทำไมหมอนี้ไม่ยอมบอกเพื่อนในห้องเลย เพราะว่าปกติหมอนี้จะบอกคนในห้องตลอดนี้น้า

“นายเเน่ใจหรอว่านายพูดจนหมดเเล้ว เพราะสายตานายมันดูเหมือนว่านายยังพูดไม่หมด อย่าลืมสิฉันว่ามีพี่เป็นนักจิตวิทยา”

“ให้ตายสิฉันละเกียจเธอ เพราะเป็นเเบบนี้นี้ละคาริน”

“ขอบคุณยะ เเล้วตกลงนายเป็น อะไรกับยัยนั้น”

“ก็นะตอนนั้นยัยนั้นเคยมาบอกว่ารักฉัน เเล้วฉันก็”

“ไม่รับรัก เเล้วยัยนั้นก็เปลี่ยน ใช้ไหม”

“ชะใช้ เธอก็รู้เเล้วนี้เธอช้วยก็เลิกได้หรือเปล่า”

“ให้ตายสินายยนี้น้า เดียวจะลองคิดดูก่อนนะ แต่ท่าอยากให้ฉันตัดสินใจไว้ๆหน่อยก็”

"อย่าเอาฉันไปยุ่งกับวงการมืดของเธอเลยคาริน"

"อ่าไรงะก็ได้แต่ไม่รับประกันน่ะเพราะเรื่องงี้ฉันให้พ่อจัดการน่ะ"

"แค่แกรับปากก็พอแล้วละ ฉันไปก่อนน่ะคาริน"

"บาย"

หลังจากที่นายเเซมออกไป เเต่ก็นะหมอนั้นคิดเเค่นั้นหรอ ดูเหมือว่าหมอนั้น จะยังอาลัยอาวอน ยัยนั้นอยู่เลยนะ เเต่ก็ชังเถอะ รีบอ่านหนังสือก่อนดีกว่า

ก๊อก ก๊อก

“คารินฉันเอาหนังสือมาให้”

“ไรอีกเนี่ย หนังสือฉันก็มีนะ”

“นี้เป็นหนังสือเรียนของพวกนั้น ฉันเอามาให้เอามาให้อ่านนะ”

“เอ๋นี้มันหนังสือเรียนพวกนี้มัน หนังสือที่เรียนตอนม.1นี้น้า”

“ใช้ตอนเเรกฉันก็งงเหมือกันละ เดียวฉันเอาไปคนอื่นๆนะ”

“โอเคเดียวฉันอ่านหนังสือทวนก่อนเเล้วกัน”

“โอเคอ่านจบเเล้วอย่าลืมนะว่า ต้องลงไปกินข้าวเย็น เหมือนครั้งก่อนๆ”

“เลิกล้อ ฉันชะที่ ต้อนนั้นฉันเเค่อ่านเพลินเเค่นั้นเอง”

“จ้า อย่าให้ฉันมาตามไปกินข้าวนะ”

“k”

ให้ตายสิทำไมถึงชอบล้อ ฉันประจำเรื่องที่ฉันอ่านหนังสือ ถึงเทียงคืนเเล้วนี้กว่ายัง1ทุ่มนี้

เเล้วก็เรื่องอื่นๆอีก ฉันไม่ได้ชื่อบื้อขนาดนั้นสักหน่อย

หลายชั้วโมงต่อมา

อะเอาอีกเเล้วยัยโรสคงต้องล้อฉันเเน่เลย แต่เเอบลงไปกินข้าวก่อนดีกว่า

เเกร็ก เเกร็ก

สะเสียงอะไรน่ะ ขโมยหรอเเต่ ท่าขโมยทำไมสัญญาณกันขโมยไม่ดังอะ เเต่เข้าห้องครัวได้ไงปกติต้องใช้คีย์การ์ดนี้น้า เอาวะเป็นไงเป็นกัน

“หยุดนะ เเกเป็นใคร”

“คาริน ฉันเองทีโม้เอง”

“อ้าวทีโม้เองหรอนึก ว่าเป็นขโมยนะ”

“ขโมยบ้าอะไรหลอขนาดนี้ เเถมยังเข้ามาได้เเบบไม่มีสัญญาณกันขโมยดังอีก”

จิตปรุงเเต่งอีกเเล้วเรา ก็มันน้าคิดไหมละ เที่ยงคืนเเล้วปกติเวลานี้อ่านหนังสือกันหมดนี้หว้า

“ว่าเเต่แกลงมากินข้าวอีกเเล้วหรอ หรือว่ามาลงหาของว่างอ่านหนังสือ”

ท่าจะเเถ่ว่ามาหาของว่าง เเต่คนปกติเเบบไหนกินวากิวเป็นของว่าง ต้องเป็นคนเเบบไหนเนี่ย

“เเกอ่านหนังสือเเล้วลืมเวลา เเล้วลงมากินข้าวใช้ไหม”

“เเกรู้ได้ไง เเกเปิดสำนักดูดวงได้เเย้วนะ"

สายตาเเบบนี้คือความไม่พอได้อย่างเเรง

“นิสัยเเกมัน ง่ายมมากมากเลยน่ะเเกไม่รู้เลยหรอ”

“งืงก็อยาก ให้หนุกๆอะ”

“เคเคเค ฉันขึ้นไปอ่านหนังสือก่อนนะ”

“บะบาย นะทีโม้”

ในที่สุดหมอนี้ก็ไปสักที่ จะได้กินข้าวเเล้ว

หลายนาทีต่อมา

ชิบหาไม่เจอเเล้วลืมไปเลยว่าตัวเอง ท้องไส้ไม่ค่อยดีท้องอืดอีกเเล้ว หรือว่าวากิวทำพิษเเน่เเน่เลย

ได้ไปโรงเรียนไหมนี้เรา คงต้องไปหาครูที่ห้องพยาบาลละวา

ในห้องพยาบาล

“ไงเเกไปกินอะไรมาถึงสภาพเป็นเเบบนี้”

“ไม่รู้สิเมื่อว่านนี้กินเยอะมาเบย เเกเเกช้วยไปเรียนเเทนฉันหน่อยสิรองกา”

“เเกพูดบ้าบออะไรของเเก ให้ตายยังไงฉันก็ไม่เรียนเเทนเเกเเน่นอน”

“นอนให้น้ำเกลือชัก2คืนนะ เเล้วก็ไม่ได้ท้องเสียนะนอนให้น้ำเกลือก็หายเเล้วละ”

“เดี๋ยวจะไปลาครูให้”

“เเตงนะโคล เเกนิสัยดีกว่าใครบ่างคนเเถวนี้อีก”

“เเกไม่ต้องมาพูดประชดฉันเลยเเก”

“แกเอาน้ำมาให้นะพวกฉันไปนอนก่อนนะ”

“น้ำน่ะเเกว่าแต่แกนี้น้ารู้ทังรูว่าตัวเองท้องไม่ค่อยดีแต่ก็ยัง”

"หยุดบ่นเลยมึง"

"โอเคโอเคพวกฉันกลับห้องก่อนน่ะ"

หลังจากที่พวกนั้นกลับห้องไป ทั้งทั้งมันตี1เเล้วนะเเต่กลับนอนไม่หลับ เอาวะข่มตาหลับไปเเล้วกันเดียวก็นอนไม่พอหรอกนะ

ตอนเช้า

“มึงงงงง กูเอาข้าวมาให้เเล้วนะ”

หลังจากที่นอนไปไม่นานยัยคาตานะก็มา เเต่ว่าเเกล้งทำเป็นนอนอยู่ดีกว่า

“มึงงงง ตื่นมากินข้าวที่กูยอมเอาให้มึงเลยนะ”

“เอออ ตื่นเเล้วว่างไว้ตรงนั้นเลยเดียวกินเอง”

“เอาว่าไว้นี้นะรีบกินนะเดียวจะเย็นเอานะ”

“เดียวจะกินเอง ท่ามันเย็นจะอุ่นกินเองละกันขอนอนก่อนนะ”

“อื้อเดียวฉันไปเรียนก่อนนะ เดียวฉันไปนอนก่อนนะบะบาย”

“บะบายเเก”

หลังจากนอนเป็นพักอยู่จนเที่ยง ต้องเเรกว่าจะนอนต่อเเต่

“รินริสาเป็นอะไรหรอ ได้ข่าวว่ารินริสาไม่สบาย เป็นอะไรมากหรือเปล่าว”

เราจ่ะย้ายไปลงในวันอาทิตย์นะคะเพราะว่าจ่ะเปิดเรียนแล้วเราลงวันจันทรไม่ได้เลยต้องลงวันอาทิตย์แท่นหวังว่าจ่ะเข้าใจนะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***