ตอนที่2

09.11 น.

"มึงจะกินไร สั่งไหมหรือให้กูทำให้กิน"

บิ้นถามขึ้นทันทีที่เดินออกมาจากห้องนอนมายังห้องรับแขกซึ่งมีธาดานั้งดูทีวีอยู่

"วันนี้ตื่นเร็วดีนิ"

ธาดาพูดแขวะหนุ่มร่างบางทันทีที่เห็นเค้าเดินออกมา ทั้งที่เมื่อวานนัดกันไว้แท้ๆ ว่าจะไปส่ง แพรว แฟนสาวของตนด้วยกันพร้อมกับเพื่อนในกลุ่ม ไปกันทุกคนแต่ไอ้คนที่สนิทที่สุดดันไม่ไป ธาดา แค่รู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นักที่บิ้นผิดคำพูด เพราะเพื่อนคนนี้ของเค้าไม่เคยเป็นแบบนี้ กลับกัน วันนี้บิ้นดันมาตื่นเช้าได้

"มึงไม่พอใจกูสิน่ะ"

บิ้นพูดขึ้นพลางโยนผ้าขนหนูในมือใส่หัวธาดาแล้วเดินเลยไปที่ครัว ธาดามองตามหนุ่มร่างบาง พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี้คงจะนอยด์ให้เค้าอีกเหมือนเคยสิน่ะ บิ้นเป็นแบบนี้ประจำ กับธาดา อะไรนิดหน่อยก็งอน นิดหน่อยก็นอยด์ ไม่ใช่ว่าธาดาไม่รับรู้ว่าบิ้นคิดอะไรคิดยังไงกับตน แต่ให้เค้าทำยังไงก็เค้าไม่ได้ชอบผู้ชาย ไม่ได้คิดอะไรกับบิ้น สำหรับเค้าบิ้นคือเพื่อนที่สนิทที่สุดแล้วดีที่สุด แล้วเค้าเองก็มีคนที่รักอยู่แล้ว เป็นผู้หญิง ที่เค้ายอมหมั้นกับบิ้นเพราะเค้าค้านครอบครัวเค้าและบิ้นไม่ได้ แต่เค้าทั้ง2ก็ตกลงกันแล้วว่าจะอยู่กันแบบไหน เค้าจะไม่ยอมให้ใครรู้เด็ดขาด ว่าครอบครัวพวกเค้าบ้ากันขนาดไหน พวกเค้าอยู่คอนโดเดียวกันก็ใช่ว่าจะเคยมีอะไรเกินเลยกันที่ไหน พวกเค้าอยู่แบบรูมเมท ห้องนอนก็คนละห้องแต่จะเป็นตัวเค้าเองนั้นแหละที่ชอบไปนอนห้องเดียวกับบิ้น เพราะเค้าไม่ชอบการนอนคนเดียว

"ไอ้บิ้นต่อหน้าคนอื่นอ่ะมึงอย่ามาหลุดอะไรแบบนี้ออกมาน่ะเว้ย "

ธาดาพูดขึ้นหลังจากที่เดินตามบิ้นเข้ามาในครัวแล้วมายืนข้างๆ

"อืมมม กูจะพยายาม"

บิ้นพูดขึ้นโดยที่ไม่ได้หันมองคนข้างๆเลยแม้แต่นิด

เมื่อได้ยินอย่างนั้นธาดาก็เดินออกไปจากครัวทันที

....อึดอัด มันอึดอัดมากสำหรับบิ้น มันเป็นอะไรที่บ้าบอที่สุดเค้าคิดมาตลอดว่าการที่ได้หมั้นกับธาดาคนที่ตัวเองรักมันจะมีความสุข แต่ไม่เลยสักนิด เค้าไม่มีสิทธิ์อะไรเลยสักอย่าง ไม่มีเลยสักนิดเค้าเคยคุยกับธาดาแล้วหลายต่อหลายครั้งว่าควรคุยกับผู้ใหญ่ให้ถอนหมั้นกันไหม แต่ธาดาไม่เคยยอมถอนเลยสักครั้งเพราะไม่อยากขัดใจคุณแม่ โดยที่ไม่นึกถึงความรู้สึกเค้าเลยสักนิด

หลังจากที่บิ้นทำอาหารเสร็จแล้วทั้ง2ก็นั่งกินด้วยกันโดยไม่มีใครพูดอะไร จนทำให้คนที่รู้สึกหงุดหงิดเป็นธาดา

"เอ่อ.เย็นนี้มึงเข้าชมรมป่ะ "

ธาดาถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ.

"อืม กูก็เข้าทุกวันป่ะ ถามแปลกๆ"

บิ้นตอบธาดาด้วยสีหน้านิ่งๆ เค้าก็พอจะดูออกว่าธาดาตั้งใจจะทำลายความเงียบแต่แค่นึกไม่ถึงว่าจะถามคำถามนี้ เพราะปกติบิ้นก็จะไปสิงอยู่ที่ห้องชมรมประจำ

"กูก็ถามไปงั้นแหละ แล้วนี้จะไปมอพร้อมกูเลยป่ะ"

ธาดาถามขึ้นบิ้นพยักหน้าแล้วกินข่าวต่อ ปกติเค้าก็ไปพร้อมกันประจำอยู่แล้ว

หลังจากที่ทั้ง2คนกินข้าวเสร็จ ทำไรเสร็จกันเรียบร้อยก็พากันตรงไปที่มอเลย

#มหาวิทยาลัย

"แหม่ๆๆๆๆๆ ไม่ห่างกันเลยสักวันน่ะค้าบบ"

ยังไม่ทันไร เสียงโห่วแซวของเพื่อนในกลุ่มของพวกเค้าก็ดังขึ้น ทำเอาบิ้น ชะงัก ถึงจะเป็นเรื่องปกติของเพื่อนๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้หนุ่มร่างบางชินได้เลยแม้แต่นิดเดียว ธาดายิ้มตอบเพื่อนๆ แล้วเดินไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนๆ บิ้นก็เดินไปนั่งอีกฝั่งของธาดา

"เออ แล้วนี้ แพรวติดต่อมาบ้างป่ะ"

อลิช เพื่อนสาวในกลุ่มถามขึ้นพลางมองไปที่ธาดา

"ก็ติดต่อกันตลอดน่ะ มีไรว่ะ"

ธาดาตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

"ป่าวหรอก กูก็แค่ถามดู เออ ไอ้บิ้นมีคนมาถามหามึงด้วยว่ะ"

พูดกับธาดาจบหญิงสาวก็หันมาคุยกับบิ้นที่นั้งอยู่ข้างๆ หนุ่มร่างบางขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่ต่างจากธาดาที่ตอนนี้คิ้วก็ขมวดจนจะเป็นปมอยู่แล้ว โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด

"ใครว่ะ " บิ้นถามด้วยความสงสัย

"เห็นบอกว่า ชื่อ พาสเทล นิเทศปี1อ่ะ" เฟรม เพื่อนอีกคนในกลุ่มพูดขึ้น

"ใครว่ะบิ้น" ธาดาถามขึ้นทันทีด้วยความอยากรู้

"กูก็ไม่แน่ใจว่ะ แล้วน้องมันได้บอกไรไว้อีกป่ะ"

บิ้นถามขึ้นอีก

"อ่อออ นี้ๆๆ ไอ้เฟลชน้องมันฝากไรไว้ให้บิ้นว่ะ"

อลิชพูดพลางชี้ไปที่เฟลช ที่กำลังเดินมา

"อ๋อ เข็มขัดว่ะ " เฟลชพูพลางโยนเข็มขัดให้บิ้น ท่ามกลางสายตาที่น่าสงสัย อยากรู้อยากเห็นของเพื่อนๆ

"คือไรว่ะ มึงบอกไม่รู้จัก แต่ของใช้มึงไปอยู่กับแม่งได้ไง" ธาดาถามขึ้นด้วยความสงสัยด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิดนิดๆ โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัวว่ากำลังไม่พอใจในสิ่งตรงหน้า

"เออไอ้บิ้น ตกลงยังไงว่ะ" เฟรมถามขึ้นบ้าง

"กูไม่รู้ว่ะ" บิ้นตอบกลับไปพลางใช้ความคิด ก็เค้าคิดไม่ออกจริงๆ อะไรยังไง ใช่ว่ามีอะไรปิดบังเพื่อนๆที่ไหน

"มึงอย่าบอกน่ะไอ้บิ้นว่าที่มึงตื่นสายแล้วไปส่งแพรวไม่ได้ เพราะมึงเมาแล้วไปต่อกับไอ้น้องหน้าหล่อคนนั้นแล้วจำอะไรไม่ได้ว่ะ ฮ่า ฮ่า" เฟลชพูดติดตลกทำเอาเพื่อนๆขำตากันเป็นแถว

"กูไปซื้อน้ำก่อนน่ะ" ยังไม่ทันที่บิ้นจะคิดไรออกธาดาก็พูดตัดแล้วเดินออกไปทันที

บิ้นมองตามหลังของธาดาที่เดินออกจากอาคารไปด้วยความไม่เข้าใจ ธาดาไม่พอใจเค้างั้นหรอ เมื่อร่างสูงของคนที่คุ้นเคยหาลับไป บิ้นก็หันกลับมาอยู่กับความคิดของตัวเอง พาสเทล คือใครกันนะเข็มขัดของเค้าไปอยู่กับเด็กนั้นได้ไง นอกจากคนสนิท รุ่นน้อง รุ่นพี่ในคณะวิศวะ บิ้นก็ไม่รู้จักใครมาก หรือสนิทกับใครถึงขั้นนี้ อีกอย่างตั้งแต่ขึ้นมาปี2 น้องปี1คณะตัวเองเค้ายังไม่รู้จักทุกคนเลย นับอะไรกับคณะอื่น เค้าเรียนวิศวะ อยู่คนล่ะคืบกับคณะนิเทศเลย พาสเทล คือใครกันน่ะ

"ไอ้ธาเป็นไรของมันว่ะ ถ้าแม่งไม่ใช่แฟนอีแพรวน่ะ กูว่าผัวไอ้บิ้นชัวร์ แม่งอย่างกับหึงเมีย"

คำพูดของอลิช ทำเอาบิ้นหน้าขึ้นสีทันที หนุ่มร่างบางได้แต่ก้มหน้าทำหันไปทางอื่น เพื่อกลบเกลื่อนความเขินของตัวเองจนลืมเรื่องที่กำลังคิดไปเลย ถ้าเป็นแบบที่เพื่อนสาวเค้าพูด ก็คงจะดี

ฝากกดติดตาม กดใจ คอมเม้นท์ สนับสนุนไรท์ด้วยน่ะค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***