การพบกันครั้งแรกที่ไม่ใช่ครั้งแรก

" เจ้าจะใส่เสื้อผ้าดีๆ หรือว่าจะเลือกไม่ใส่ "

เสียงทรงอำนาจหน้าห้องดังมาอีกครั้ง หยวนชิงหลิงแม้จะรู้สึกไม่ชอบชุดสีแดงตรงหน้าเท่าไร แต่คิดไปคิดมาก็ยังดีกว่า ไม่ใส่อะไรเลย

เป่ยจื่อที่เห็นท่าทางของคุณหนูของนางอ่อนลง จึงรีบหยิบชุดสีแดงมาสวมใส่ให้ทันทีอย่างชำนาญก่อนออกไป ยังไม่วายยังหันมากำชับนางให้รอท่านอ๋องอยู่ในห้อง 

หยวนชิงหลิงที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว

หัวสมองก็คิดไปต่างๆ นาๆ คิดไปคิดมาจนถึงขั้นที่ว่า ที่นี่คงเป็นโรงพยาบาลจิตเวชจริงๆ และพวกหมอพยาบาลอาจถูกฆ่า เหลือแต่คนป่วยและคนที่จะให้นางเปลือยกายหากไม่ใส่เสื้อผ้า คงเป็นฆาตกรโรคจิตเลือดเย็นที่ฆ่าข่มขืน

หรือ..นี่...จะเป็น ผีชีวะเวอร์ชั่นจีนโบราณ ไม่ว่าจะเป็นอะไร คงจะได้รู้ในอีกไม่ช้า เหมือน คำพูดของโคนั้น

" ความจริงมีหนึ่งเดียว "

คิดไปมาหลายรอบก็นั่งรออย่าสงบ หรือเปล่า? คนอย่างหยวนชิงหลิงไม่กลัวอะไรอยู่แล้ว..

ทางด้านเป่ยจื่อ เดินออกมาจากห้อง ปิดประตูเบาๆ แล้วเดินไปย่อกายถวายความเคารพต่อหน้าโม่อี้ฟาน

"เรียนท่านอ๋อง พระชายาแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเพคะ หากท่านอ๋องไม่มีเรื่องอันใดให้บ่าวรับใช้ บ่าวขอทูลลาเพคะ "พูดจบก็ย่อตัวทำความเคารพอีกครั้ง ค่อยๆ หลบไปอย่างรู้งาน

เป็นเวลา หนึ่งชั่วยาม ฤหลังจาก เป่ยจื่ออกไป

โมอี้ฟาน ที่ยืน เอามือไขว้หลัง เหม่อมอง ท้องฟ้านิ่งๆ ก็พาให้ องค์รักลับ แม่นมฉี และทุกๆ คนที่อยู่ใกล้เคียงพากันงงงวยด้วยความสงสัย

ทำไมวันนี้ท่านอ๋องมีการกระทำที่แปลกประหลาด

โม่อี้ฟาน ที่ตัดสินใจได้ก็พลิกหันหน้ากลับมาที่ประตู กำลังจะเปิดประตูเข้าไป ก็ต้องชะงักมือค้างอยู่ในอากาศ

หยวนชิงหลิงที่ นั่งรออยู่นาน รอจนรากจะงอกก็ทนไม่ไหว ก้าวเท้ามายังประตู เปิดประตูออกทันที

โม่อี้ฟาน ยืนนิ่งไหวติง หยวนชิงหลิงก็เช่นกัน

ต่างคนต่างมีความคิดในใจ

ต่างคนต่างจ้องกัน

แต่จ้องกันไปคนละตำแหน่ง

หยวนชิงหลิงจ้องมองผู้ชายตรงหน้าอย่างลืมตัว ผู้ชายในกองทัพมีมากมาย แต่ไม่มีใครหน้าตาหล่อเหลาสง่างามเท่าผู้ชายตรงหน้า ขนตางอนยาวเป็นแพ คิ้วหนาได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน ปากบางชมพู ผมกดดำตรง ยาวยันกลางหลัง บนศรีษะมีกว้านรูปดอกบัวสีเงิน กับ ปิ่นรูปดอกบัวเสียบอยู่ ชุดสีม่วงขลิบทองดูหรูหรา นี่...มันฆาตรกรโรคจิต จริงๆ ใช่มั้ย? ไม่น่าหล่ะ ถึงได้ใช้ความหล่อนี้หลอกลวงผู้คน พูดไม่พูดเปล่า ขยับเท้าถอยหลังไปอีกสองก้าวอย่างระแวดระวัง โรคแพ้คนหล่อกำเริบอีกแล้ว

ส่วนโม่อี้ฟานที่เห็นคนตรงหน้าขยับถอยหนีอย่างระแวดระวัง ก็รีบสาวเท้าเข้าไปหาหมายจะกอดให้หายคิดถึง

 หยวนชิงหลิงที่เห็นชายหนุ่มตรงหน้า ทำท่าเหมือนจะโผ่เข้ากอดนางด้วยความรัก ก็กำหมัดยกมือขึ้นเตรียมตั้งการ์ด ป้องกันตัว

รอยยิ้มเอ็นดูปรากฎขึ้นในตาหงส์ของโม่อี้ฟาน

เจ้ากลับมาแล้ว?.. เขาเอ่ยถาม

ดวงตายังไม่ได้ละไปจากใบหน้างาม จากตรงกลางหน้าผาก

หยวนชิงหลิง ที่นึกว่ามีอะไร งอกมาจากหน้าผาก ตรงหว่างคิ้ว ก็รีบยกมือขึ้นคลำทันที ไม่มีอะไรนี่นา

แล้วพ่อรูปหล่อฆาตรกรโรคจิตนี่มองอะไร

โมอี้ฟานที่ไม่รู้ตัว ว่าตอนนี้ตัวเองได้กลายเป็าฆาตกรโรคจิตฆ่าข่มขืนไปเรียบร้อยแล้วในความคิดของหยวนชิงหลิง ก็ค่อยๆ เอื้อมมือไปหมายจะแตะตรงกลางหน้าผากนางเพื่อยืนยันว่าทุกสิ่งคือความจริงมิใช่เพียงความฝัน

แววตาหวาดระแวงของหยวนชิงหลิงสร้างความเจ็บปวด ให้เขายิ่งนัก

นาง...นางคงยังจำเขาไม่ได้ ไม่เป็นไรเขาจะให้เวลานาง

เขาเชื่อว่าวันหนึ่งนางคงจำเขาได้ เขามีเวลาให้นางจำเขาได้ทั้งชีวิต

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขากับนางจะไม่มีวันพรากจากกันอีกแล้วและ จะไม่มีใครมาพรากนางจากเขาไปได้อีกนอกจากความตายจากการสิ้นอายุขัย

เขากับนางจะครองรักกันจนแก่จนเฒ่า กี่ภพกี่ชาติ ก็จะขอมีเพียงแค่นางคนเดียวเท่านั้น

" เจ้าพักผ่อนเถอะ แล้วข้าจะกลับมาหาเจ้าใหม่ และจะหาชุด มาให้เจ้า "

" ชุดสีม่วง ที่เจ้าชอบ "

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***