เตรียมตัวพบท่านอ๋อง

หลังจากแม่นมฉีจากไป

เป่ยจื่อก็รีบลุกขึ้นทันที สีหน้าร่าเริง

ผิดกับเมื่อตอนที่แม่นมฉีอยู่อย่างเห็นได้ชัด สองตาก็มองไปที่หยวนชิงหลิง

สองแก้มเริ่มขึ้นสี ยืนบิดไปบิดมา ไม่ต่างจาก แม่นมฉี

เฮ้อ..... หยวนชิงหลิงคิดในใจ ท่านอ๋องที่ว่าอาจจะเป็นคุณหมอเจ้าของไข้ที่ดูแลทั้งสองคนเป็นแน่แท้

หรือ คิดอีกทีอาจเป็น หัวหน้าใหญ่ของศัตรูของนางก็เป็นได้อาศัยช่วงเวลาที่แม่สาวแก้มป่อง ข้างหน้า ยืนบิดไปบิดมา

รีบลุกออกจากเตียง เดินคลำไปคลำมาเพื่อหาปุ่มกลไกลับเผื่อว่า อาจจะมีทางออก หยวนชิงหลิงมันใจว่าเป่ยจื่อเป็นคนจริงๆ หาได้ใช่ภาพหลอนไม่ แต่ก่อนจะแน่ใจต้องระมัดระวังตัว

เป่ยจื่อที่เห็นคุณหนูของตัวเดินแปะปะคลำนั่นคลำนี่เหมือนหาอะไร

ก็รีบวิ่งเข้าไปประคองด้วยความเป็นห่วง สองมือค่อยๆ จับแขนเหมือนกลัวว่าจับแรงแล้วแขนที่จับจะสลายหายไปในอากาศ

หยวนชิงหลิงมองแขนที่ถูกเป่ยจื่อจับ อย่างระมัดระวัง ปิ่นที่ถูกปลดลงมากระชับแน่น แค่แม่สาวแก้มป่องตรงหน้าเผยพิรุธออกมานางก็จะสามารถตอบโต้ได้ทันที

แต่เป่ยจื่อยังคงประคองเธอไปอย่างทะนุถนอม ค่อยๆ เปิดประตูไปยังห้องติดกัน

ภาพที่หยวนชิงหลิงเห็นคือสระน้ำขนาดแช่ได้สองคน กลิ่นหอมของดอกไม้โชยเข้าจมูก หยวนชิงหลิงจำได้ว่า กลิ่นนี้เป็นกลิ่นดอกกุหลาบ เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ จึงเห็นกลีบกุหลาบสีแดงลอยเป็นชั้นหนาเหนือน้ำ

" คุณหนู มาเจ้าค่ะบ่าวจะช่วยคุณหนูอาบน้ำ" พูดไม่พูดเปล่า ยังเข้ามาปลดสายคาดเอวออก

ไอหยา .. ปล่อย นะ ข้าอาบเองได้

หยวนชิงหลิงที่กะว่าจะเล่นตามน้ำก็เอ่ยสรรพนามแทนตัวให้เข้ากับบรรยาศของยุค คิดในใจ

เข้า เมืองตาหริ่ว ต้องหริ่วตาตาม

เป่ยจื่อที่เจอความแปลกประหลาดของคุณหนูของนางมาตลอดสองชั่วยามก็ แสดงสีหน้าเอาจริงเอาจังขึ้นมาทันที เรี่ยวแรงมาจากไหนไม่รู้จากนั้นก็จับนาง ถอดเสื้อผ้าแล้วรีบพาหยวนชิงหลิงลงไปในสระทันที ส่วนหยวนชิงหลิงที่ตอนนี้เหลือแต่ตัวเปล่าเปลือยนุ่งลมห่มฟ้า ก็รีบลงไปในสระอย่างว่าง่าย หวังอาศัยกลีบดอกกุหลาบ ปิดบังกาย

คิดแล้วหดหู่ใจ

เป่ยจื่อที่เห็น (เหยื่อ ) เอ้ย...ไม่ใช่

คุณหนูของนางเริ่มว่านอนสอนง่าย เหมือนเดิม ก็รีบลงมือสระผม ด้วยน้ำดอกกุหลาบสกัด

ขัดผิวด้วยด้วยกุหลาบบดผสมกับเกลือสีชมพูทุบละเอียด จนทั่วตัว เวลาผ่านไปเนิ่นนานจึงหยุด

"เสร็จหรือยัง? เอ่ยถามแม่สาวแก้มป่องที่มองดูผลงานตัวเองอย่างชื่นชม

" ยังเจ้าค่ะ ยังเหลือ ทาน้ำกุหลาบสกัดเป็นขั้นตอนสุดท้ายแล้วจากนั้นบ่าวจะช่วยคุณหนูเช็ดผม แต่งตัวเสร็จแล้ว ก็รอท่านอ๋องอยู่ในห้อง เจ้าค่ะ "

ห๊า...ยังจะทาอีก!!

" แค่นี้ ข้าก็เหมือนดอกกุหลาบมีชีวิตแล้ว และถ้าให้ข้าใส่ชุดสีแดงนี่? ข้าก็เป็นดอกกุหลาบที่มีชีวิตแบบสมบูรณ์แล้ว"

คิคิ เป่ยจื่อหัวเราะ พลางหยิบชุดสีแดงบางเบาวาบหวิวออกมา พร้อมเสื้อคลุมตัวแดงยาวเย้ายวน

" ข้าไม่ใส่ ยังไงข้าก็ไม่ใส่ "

" ใคร? จะใส่ชุดแบบนี้เห็นอะไรต่อมิอะไรแทบจะหมด ถ้าหาทางหนีออกไปทั้งที่ใส่ชุดแบบนี้คงต้องขายหน้าไปทั้งหน่วยลับ

ในขณะที่กำลังขัดขืนยื้อยุดฉุดกระฉากชุดกับเป่ยจื่อ ก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากหน้าประตู เอ่ยขึ้นมาเบาๆ แต่ทรงอำนาจว่า