แม่นมฉี

เสียงกรีดร้องของหยวนชิงหลิง

สร้างความตื่นตกใจไปทั้งจวนแม่ทัพ แม่นมฉี ซึ่งเป็นแม่นมของโม่อี้ฟานรีบสาวเท้าเข้ามาอย่างเร่งรีบ จนเกือบจะล้มคว่ำไปหน้าประตู

พลันสอดส่ายสายตาไปยังร่างบางที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง

เกิดอันใดขึ้น?  เป่ยจื่อ

" พระชายาเป็นอันใดบอกข้า "

เป่ยจื่อที่กำลังตกใจ ก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไร แม่นมฉีที่เห็น ป่ายจื่อบ่าวรับใช้ของพระชายา นั่งนิ่งเหมือนหินตกแต่งในสวน ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่ขยับคลื่นไหว กำลังจะยกมือไปจับเป่ยจื่อ

ในขณะเดียวกันเป่ยจื่อ ที่เพิ่งได้สติก็รีบตอบ

" พระชายา... พระชายา "

" ไม่สบาย พอตื่นขึ้นมา ก็หันไปเจอเงาในกระจกก็ตกใจจึง ส่งเสียงกรีดร้อง ออกมาเจ้าค่ะ "

ตอบตามความจริงที่เพิ่งเกิดขึ้น

แต่ปกปิดความจริงก่อนหน้านี้

ด้วยไม่อยากให้ผู้ใดรู้ว่าคุณหนูของนางกินยาพิษฆ่าตัวตายแล้วฟื้นขึ้นมา

" เป็นเช่นนั้นเองหรือ ?..แม่นมฉีหันไปถามเป่ยจื่อที่นั่งก้มหน้า ตัวสั่นอีกครั้ง

เมื่อเห็นท่าว่าจะไม่ได้คำตอบอะไร

แม่นมฉี จึงหันไปย่อตัวทำความเคารพคนที่กำลังนั่งนิ่ง อยู่บนเตียงอย่างนอบน้อม

" หม่อมฉัน เสียมารยาทไปเมื่อสักครู่ไม่ได้ทำความเคารพพระชายา ขอพระชายา โปรดอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ "

หยวนชิงหลิงที่สติพอจะกลับมาได้บ้างแล้ว ก็ มองหญิงตรงหน้าด้วยแววตาที่สงสารปนความหวาดระแวงสงสั

...ถ้าที่นี่คือโรงพยาบาลจิตเวช

คุณป้าข้างหน้าก็น่าสงสารมากอายุน่าจะประมาณคุณป้าของเธอ ในวัยขนาดนี้ควรมีชีวิตที่เป็นสุขมีลูกหลานดูแล แต่ กลับต้องมาจมอยู่ในม่านหมอกแห่งจิตใจ

นี้.. คงจะได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจมาไม่น้อย พลันเอ่ยปากออกไป

" ข้า..ไม่เป็นไร คุณป้า แค่ตกใจตัวเองในกระจกเท่านั้น "

แม่นมฉีที่ได้ยิน พระชายาพูดแปลกๆ

ก็หันไปมองเป่ยจื่อ อย่างคาดคั้น แล้วจึงหันกลับมามองหยวนชิงหลิงด้วยสีหน้าสงสัย รีบทูลถามทันที

" พระชาญาเรียกหม่อมฉันว่าอย่างใดเพคะ หม่อมฉันได้ยินว่าป่า ป่า หม่อมฉันไม่ใช่คนป่านะเพคะ "

อุ๊บ..!! 

หยวนชิงหลิงทั้งขำทั้งตกใจ

รีบเอามือน้อยๆ ยกขึ้นปิดปากทันที

ในใจพลางหาข้อแก้ตัว สมองพลันนึกขึ้นได้ว่า เด็กสาวที่บอกว่าเป็นบ่าวรับใช้ ของเธอเรียก ว่าหญิงวัยกลางคน ตรงหน้าว่าแม่นมฉี 

"แม่นมฉี มาหาข้ามีเรื่องอันใดหรือ ?

เมื่อเห็นว่า พระชายาไม่เป็นอันใดแล้วจึงรีบกล่าวถึงสาเหตุที่ต้องรีบมาทันที

" พระชายา ท่านอ๋องให้หม่อมฉันมาทูลพระชายา ว่าคืนนี้ท่านอ๋องจะเสด็จมาที่ตำหนักของพระชายา "

เป่ยจื่อที่นั่งเงียบมานาน

ร้องถามแม่นมฉี อย่างลืมตัว

" จริงหรือ?..เจ้าคะ ท่านไม่ได้ยินผิดไปใช่หรือไม่ "

" ไม่ผิด... ข้าได้ยินไม่ผิดเป่ยจื่อ "

แม่นมฉีหันไปตอบเป่ยจื่อด้วยรอยยิ้ม อีกไม่กี่วันก็จะครบปีตั้งแต่คำนับฟ้าดิน ท่านอ๋องก็ไม่เคยมาเจอพระชายาอีกเลย แต่ถึงกระนั้นก็รับสั่งให้ทุกคนดูแลพระชายาให้ดี

เป็นที่สงสัยแก่ทุกคนในจวนยิ่งนัก โอกาสที่จะมีท่านอ๋องน้อยให้ชื่นใจเร็ววันคงเป็นเรื่องที่ต้องรอต่อไป แต่..เห็นทีความฝันของนางและฮองเฮาจะเป็นจริงในอีกไม่ช้า คิดไปคิดมาแก้มก็ยิ่งร้อนผ่าวดั่งดรุณีน้อยวัยปักปิ่น สองมือบิดม้วนผ้าเช็ดหน้า ไปมา รีบเอ่ยปากทูลลา ก่อนจากไปยังไม่วายกำชับให้เป่ยจื่อ ปรนบัติ พระชายาให้ดีเพื่อเตรียมต้อนรับท่านอ๋อง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***