04

นอกจากไม่เชื่อแล้วยังตำหนิต่อว่าเธอท่ามกลางสายตาผู้คนมากมาย ว่าเธอไม่รู้จักรักนวลสงวนตัว กล้าทำเรื่องงามหน้าแล้วยังมาใส่ร้ายคนอื่น

ในนาทีที่ได้ยินคำเหล่านั้นจากปากหัวหน้าพี่เลี้ยง เธอรู้ได้เลยว่าความหวังเส้นสุดท้ายของเธอได้ขาดลงไปแล้ว พวกเขาทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง เด็กคนนั้นมองเธอด้วยสายตาที่ทำให้เธอรู้สึกว่าในโลกนี้ ต่อให้เธอกลายเป็นคนที่ถูกตราหน้าว่าชั่วช้าแค่ไหน...ก็ต้องทำให้เธอสัมผัสกับคำว่าเสียใจจนไม่อาจมีชีวิตต่อให้ได้!

เธอเงยมองหน้าทุกคนโดยไม่พูด จดจำไว้ขึ้นใจ และตัดสินใจออกจากสถานที่แห่งนั้น นรกบนดินที่เคยเป็นบ้านของเธอ!

สถานที่ที่เธอคิดว่าปลอดภัยที่สุดในโลก

หลังจากออกจากที่นั่น เธอเร่ร่อนไปตามสถานที่ต่างๆ ไม่มีอะไรเลยสักอย่างที่จะสามารถทำให้เธออิ่มได้ ไม่มีเงิน ไม่มีคนให้ไปขอความช่วยเหลือ เธอไปนั่งตรงตรอกซอยทางเดินตลาดอย่างเหนื่อยล้า ความเสียใจทั้งหมดถูกความหิวโหยทำให้เธอแทบจะไม่ได้คิดเรื่องเลวร้ายเหล่านั้นแล้วในตอนนี้ ผ่านไปสามวัน เธอเริ่มเรียนรู้ที่จะเสาะหาจากถังขยะ มีคนมากมายที่กินอาหาร น้ำ ไม่หมดแล้วทิ้งมัน

สำหรับเธอแล้ว...มันคือของขวัญ

คือสิ่งที่ยังทำให้เธอไม่มีความคิดที่จะจบชีวิตลง

การเร่ร่อนไปทั่วเมืองทำให้แอลได้เจอและพบกับเรื่องราวมากมาย จิตใจที่บิดเบี้ยวจากความโกรธแค้นของเธอ ความเสียใจทั้งมวลถูกสติของเธอดึงให้เข้าที่เข้าทาง

การล้างแค้น ข่าวฆาตรกรรมมากมายในหนังสือพิมพ์ (เธอสามารถอ่านออกเขียนได้เพราะการเรียนทั้งจากหนังสือและครูอาสาสอนในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ความมานะ ตั้งใจเรียนรู้ของเธอทำให้เธอสามารถอ่านออกเขียนได้อย่างดี)

พบว่ามีวิธีมากมายที่เธอจะทำได้เพื่อแก้แค้น

เพื่อเยียวยาความเจ็บปวดสิ้นหวังในหัวใจของเธอ

เทียบกับการมีชีวิตต่อไปแล้วเรื่องล้างแค้น เธอจะทำเมื่อไหร่ก็ได้ที่เธอมีความสามารถมากพอ ผู้คนในเมืองนี้มีมากมายเหลือเกิน พวกเขามีชีวิตที่ดี ดีมาก ร่ำรวย หรือยากจน เธอที่ร่อนเร่ไปทั่วเห็นสิ่งเหล่านั้นและมองด้วยสายตาส่อประกายแห่งความหวังอีกครั้ง

หวังจะมีชีวิตที่ดีอย่างพวกเขา

หวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป

เธอเห็นคุณลุงวัยกลางคนเร่ร่อนไร้บ้านเช่นเดียวกับเธอคนหนึ่งที่น่าจะป่วยเป็นโรค เขานอนครางด้วยเสียงผะแผ่ว ความเจ็บปวดของเขาเธอคิดว่าเธอรู้สึกได้ ไม่กล้าเข้าไปถามเพราะหลังจากหนึ่งอาทิตย์ผ่านมาเธอเห็นและเรียนรู้การเป็นคนไร้บ้านมากขึ้น ถึงได้เอาแต่มองเขาจากระยะไกล ในยามที่เขาหลับเท่านั้นเธอถึงได้นำน้ำที่เธอหามาได้ไปวางไว้ข้างๆ แต่ไม่ถึงสองวันหลังจากนั้นลุงแกก็จากไป มีคนจากเทศบาลมานำศพของลุงคนนั้นไปแล้ว

แอลรู้สึกหดหู่และสะเทือนใจมาก คนที่ตายแล้วจะรู้สึกอย่างไร จากไปจากโลกมนุษย์แล้วพวกเขามีที่ให้ไปไหม มีบ้านหลังจากที่กลายเป็นวิญาณหรือเปล่า จะเจอกับคนที่จากไปก่อนแล้วหรือไม่ แล้วตอนนี้พ่อกับแม่ของเธอจะอยู่ที่ไหน เธออยากให้พวกเขาปกป้องและช่วยเหลือเธอมากเหลือเกิน

ทุกครั้งที่เห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ จูงมือมากับแม่ หรือขี่คอพ่อ เธอรู้สึกอิจฉาจนตาแดงก่ำทุกครั้ง เธออยากขี่คอพ่อบ้าง มีมือของแม่จูงเธอไว้ไม่ให้เดินหลงทางไปที่ไหนที่เธอไม่รู้ก็คงจะดีมาก...

ตอนนี้เธอหลงทางแล้ว ถ้ามีแม่มาจูงมือเธอให้กลับไปเดินในทางที่เธอสมควรเดินจะดีสักแค่ไหน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะมีชีวิตจนถึงวันไหน เธอจะปกป้องตัวเองด้วยกำลังเพียงแค่นี้ได้อีกสักกี่วัน

แม่... กลับมาหาหนูได้ไหม

ตอนนี้หนูเหนื่อยเหลือเกิน...

เหนื่อยแต่หนูก็ไม่อยากตาย หนูยังมีความหวังเล็กๆ ว่าตัวเองจะมีความสุขได้หากอดทนผ่านความเลวร้ายเหล่านี้ไปได้

หลังจากนอนร้องไห้จนผล็อยหลับไปในซอกตึกประจำ นับว่าเป็นบ้านชั่วคราวของเธอ เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งกลับพบว่าเธอถูกจับตัวมาพร้อมกับคนไร้บ้านจำนวนมาก เด็กชาย เด็กหญิง วัยรุ่น วัยกลางคน แม้แต่วัยชราล้วนถูกพวกเขาจับมาที่โกดังแห่งหนึ่ง คนนั้นคือซาน ลี

นั่นคือเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว ต่อมาทุกอย่างก็เป็นดังปัจจุบันนี้ ก่อนหน้านี้เธอคิดมาโดยตลอดจนฝังรากลึกลงไปในใจแล้วว่านายท่านเป็นคนชั่ว ที่ทำเรื่องผิดศีลธรรม ผิดกฎหมาย บังคับ ขืนใจให้คนที่ไม่ต้องการทำงานเหล่านี้มาอยู่ที่นี่ กลายเป็นส่วนหนึ่งของเดอะเลานจ์ พวกเราต้องจ่ายไปมากกว่าจะกลายมาเป็นพนักงานของที่นี่ ชีวิต จิตวิญญาณ ความเป็นคน คนที่ตายไปก็มีมาก คนที่มีชีวิตอยู่ต่อแต่ไม่ต่างจากคนตายก็มีมาก คนที่มีความสุขกับชีวิตตอนนี้ก็มีอีก สารเลวมากที่ทำให้พวกคนที่เขาพาตัวมาทำเรื่องเหล่านี้

แต่ตอนนี้...เธอเองก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเขาไม่พาตัวเธอและอีกหลายคนมาที่นี่ ชีวิตก็คงเลวร้ายและจบลงไปแล้ว

โอกาสกับความเสี่ยงมีเท่ากัน

เป็นความเกลียดชังเข้ากระดูกคละเคล้าไปกับความรู้สึกขอบคุณจากหัวใจที่ไร้ซึ่งความหวัง

เกลียดที่เขาทำทุกอย่างที่ไม่ควรทำกับมนุษย์กับเธอ

ขอบคุณที่เขาพาเธอมายังตรงนี้ มีวันนี้โดยไม่ตายไปเสียก่อน และเมื่อปีที่แล้วหลังจากเจอกับลูคัส ได้เลื่อนขั้นและพบกับแขกมากมาย เธอก็แก้แค้นเด็กหญิงสารเลวคนนั้นไปแล้ว ไม่สิ...

ต้องบอกว่าแก้แค้นทุกคนในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนั้นแล้วต่างหาก

เธอเจอกับลูกค้าคนหนึ่ง เขาหนึ่งในกลุ่มมาเฟียที่ชั่วช้าและไม่มีความปราณี แลกการแก้แค้นล้างบางชีวิตทุกคนที่อยู่ที่นั่น เพื่อแก้แค้นที่สร้างบาดแผลทางใจที่ใหญ่ที่สุดให้กับเธอแล้ว แลกกับร่างกายของเธอเพียงไม่กี่คืน

คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม สำหรับเธอ…

จะมีอะไรให้ละอายหรือเสียดายอีกล่ะ?

ในวันที่เขาลงมือ เธอคือคนที่เฝ้ามองทุกอย่างมอดไหม้ไปจนกลายเป็นเถ้าถ่าน ขอร้องนายท่านสามด้วยตัวเองแทบกราบเท้าเขาเพื่อขอเวลาสองชั่วโมง มาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ที่เธอเติบโตมาอีกครั้ง มองทุกอย่างกับตาทั้งสองข้างของเธอเอง แค่รู้ว่าพวกคนสารเลวที่เคยทำ ‘สิ่งเหล่านั้น’ กับเธอยังอยู่กันครบ จะมีคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องนี้ด้วยหรือไม่… เธอไม่สนใจทั้งนั้น

ใครจะเป็นจะตาย ช่างหัวปะไร!

แต่เธอก็ไม่ใจร้ายถึงขนาดที่จะ จับทุกคนขังไว้แล้วเผาพร้อมกัน หรอกน่า…

ใจกว้างกว่าที่พวกมันทำกับเธอกว่านี้เยอะ!

ถึงจะเคยคิดก็เถอะ... หัวหน้ามาเฟียคนนั้นมีวิธีที่ดีกว่าฉันเยอะ เขารมควนยาที่ออกฤทธิ์ให้กล้ามเนื้ออ่อนแรง ให้พวกเขาไม่สลบไปแต่กลับยังสามารถเห็นหนทางรอดชีวิต จะรอดได้หรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับความพยายามแล้ว

เธอใจกว้างขนาดนี้...

เมื่อเทียบกับพวกเขาที่ไม่เหลือทางรอดให้เธอแล้ว

ขอบคุณเธอสักคำก็พอ!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***