ได้พบเธอ
...ตอนที่ 1 ...
...หวังว่าจะใช่คนนี้นะ... ...
"คุณปู่ทำอะไรอยู่ครับ?"
เด็กตัวน้อยถามชายชราที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างใจจดใจจ่อจนไม่ทันสังเกตุเห็นหลานตัวเอง เขาวางหนังสือลงที่ตักก่อนจะทักทายหลานสุดที่รักของเขา
" โอ้~ มาแล้วเหรอหลานรักของปู่"
ผู้เป็นปู่เข้าสวมกอดหลานที่ไม่ได้เจอกันนานด้วยความคิดถึง แต่หลานชายตัวน้อยของเขากลับทำหน้าบูดบึ้งก้มมองต่ำและเหมือนเขาจะซ่อนอะไรไว้ด้านหลัง
" เป็นอะไรเหรอภูผา ไม่คิดถึงปู่เหรอ?"
ชายชราถามด้วยความน้อยใจนิดๆ เมื่อเห็นสีหน้าที่หลานแสดงออก
" คิดถึงซิครับ.. "
หลานชายตอบกลับแต่สีหน้ายังเหมือนเดิม ชายชราเป็นห่วงหลานจึงถามถึงสาเหตุที่ทำให้รอยยิ้มอันสดใสที่เคยเปื้อนหน้าหลานอยู่บ่อยๆ หายไป
" มีอะไรรึเปล่า? บอกปู่ได้นะ.. หรือแม่ตีมาเหรอ! เดี๋ยวปู่ไปจัดการให้! "
ผู้เป็นปู่กำลังจะลุกจากเก้าอี้พิงเพื่อไปทวงรอยยิ้มของหลานรักคืน แต่หลานก็ปรามไว้ก่อน
"มะ.. ไม่ใช่ครับ เอ่อ... คือ.... "
หลานชายหยิบกระดาษขนาดเท่าA4 ที่ซ่อนไว้ด้านหลังออกมาให้ชายชราดู ในนั้นมีรูปวาดพ่อและแม่ที่จูงมือเขา ด้านหลังเป็นบ้านหลังเล็ก ซึ่งมีแม่น้ำจากภูเขาตัดผ่านหน้าบ้านและบริเวณแม่น้ำมีต้นไม้ต้นใหญ่ ใต้ต้นไม้นั้นมีรูปวาดผู้ชายที่เขียนกำกับบนหัวว่าปู่ และข้างๆ เขียนว่าย่าแต่ไม่มีรูปวาดมีเพียงความว่างเปล่า
" คุณปู่ครับ เล่าเรื่องคุณย่าให้ภูผาฟังหน่อยซิครับ"
หลานชายตัวน้อยเดินเข้ามายืนข้างๆ ผู้เป็นปู่ ชายชราดูรูปวาดฝีมือหลานพลางยิ้มแล้วลูบหัวหลานอย่างเอ็นดู ก่อนจะหยิบรูปๆ หนึ่งในกระเป๋าสตางค์ออกมา
"ย่าหลานเป็นคนสวย แถมยังใจดีด้วยน้า~"
เขายื่นรูปที่เก็บรักษาไว้เป็นอย่างดีให้กับหลานชายดู ในรูปปรากฏภาพคู่หญิงชายในชุดสีขาว ทั้งคู่หันหน้าเข้าหากัน ผู้หญิงโอบคอผู้ชายด้วยสองแขนอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่เหมือนจะละลายหัวใจจากฝ่ายหญิงส่งผ่านไปถึงหัวใจของฝ่ายชายทั้งในตอนอดีตและปัจจุบัน ไม่ว่าจะไปที่ใดหรือแห่งหนไหนภาพๆ นี้ไม่เคยห่างตัวชายชราเลย
" จริงเหรอครับ!! ผมอยากเจอคุณย่าจัง!"
ภูผาผู้เป็นหลานพูดพลางยิ้มให้คุณปู่ รอยยิ้มนั้นถอดแบบมาจากผู้เป็นย่าของเขาจนเห็นเป็นภาพซ้อนทับ ชายชรายิ้มกลับให้หลานและใช้มือที่แห้งเหี่ยวลูบไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของหลานชายเพื่อเอาเศษดินเศษหญ้าข้างแก้มออก
"ปู่ก็อยากเจอเหมือนกัน... "
ชายชราก้มมองดูรูปถ่าย เขาจ้องมองไปยังใบหน้าของหญิงสาวภายในรูป สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความคะนึงหามากกว่าจะจินตนาการได้ ตาเริ่มแดงระเรื่อแต่ก็ต้องกดอารมณ์ไว้ไม่ให้แสดงด้านอ่อนแอออกมา 'เพราะสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอ'
" คุณปู่ไปเจอคุณย่าได้ยังไงอะครับ "
หลานตัวน้อยถามคำถามที่ค่อนข้างเกินอายุตัวเองจนชายชราแปลกใจเล็กน้อย เขาลูบหัวหลานชายแล้วขยับตัวบนเก้าอี้พิงเล็กน้อย
" มานั่งตรงนี้ซิ เดี๋ยวปู่เล่าให้ฟัง"
ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
" อกหักอีกแล้วเหรอว่ะ ไอ้ธร?"
เสียงชายหนุ่มถามเพื่อนเขาที่กำลังยกขวดเหล้ากระดกปานดื่มน้ำเปล่า
" เบา ๆ ๆๆ เฮ้ย!! เดี๋ยวก็หัวทิ่มหรอก!! "
เขาพยายามห้ามธรให้ค่อยๆ ดื่มแล้วสงบสติลงบ้าง
" ไอ้พีเพื่อนยาก~ กูไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอว้า~ ทำไมใครๆ ก็ทิ้งกู~"
ธรพูดลากเสียงด้วยความเมาจากพิษสุรา อาการก็เริ่มไม่ค่อยดี พีเห็นสภาพธรแล้วก็อดสงสารเพื่อนไม่ได้ เพราะทุกครั้งที่ธรอกหักก็มักจะเมาเละแบบนี้ทุกที และนี่ก็ครั้งที่ 3 แล้ว
" ผู้หญิงไม่ได้มีคนเดียวในโลกนะเว้ย!! มึงแค่ยังไม่เจอคนที่ใช่เท่านั้นแหละ!!"
"กลับไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้ทำงาน เดี๋ยวกูไปส่ง...! "
พีพยายามพยุงตัวธรแต่ดูเหมือนธรจะหลับกลางอากาศไปซะแล้ว พีที่ตัวเล็กกว่าธรมากการจะพยุงธรไปจนถึงรถจึงเป็นเรื่องยาก เขาครุ่นคิดหาทางออกอยู่นานสองนานก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรหาใครบางคน..
" ขอบคุณนะน้ำ ที่มาช่วยพี่ "
พีโทรหาน้ำ เพื่อนที่ทำงานให้มาช่วยพาธรกลับ เพราะเธอพักอยู่ใกล้ร้านนี้ที่สุด
" ไม่เป็นไรค่ะพี่พี "
เธอยิ้มพลางหิ้วปีกร่างอันไร้สติของธรไปพร้อมๆ กับพี น้ำเป็นคนน่ารัก ตาโต จมูกนิด ปากหน่อย ผมสีน้พตาลยาวถึงกลางหลัง เธอค่อนข้างตัวเล็กสูงเพียง 162 ซม. น้ำเป็นที่นิยมในหมู่ผู้ชายในออฟฟิศ เพราะรอยยิ้มละลายใจของเธอที่เห็นทีไรเป็นต้องยิ้มตามทุกที
" แล้ว..จะเอายังไงต่อคะ? "
ทั้งคู่พยุงธรมาจนถึงรถของพีอย่างทุลักทุเล เพราะธรเป็นคนตัวใหญ่จึงดูเหมือนมดสองตัวที่กำลังแบกซากด้วงกวางยังไงยังงั้น
"เดี๋ยวพี่ไปส่งมันเอง... ขอบใจน้ำมากนะ "
พีตัดสินใจทิ้งรถธรไว้ที่ร้านแล้วไปส่งธรด้วยรถตัวเอง เพราะตอนนี้ก็ดึกมาแล้วครั้นจะให้น้ำขับรถธรตามไปก็มีแต่จะรบกวนน้องเปล่าๆ
"ลัดดา~ อย่าทิ้งผมไปเลยน้าา~"
เสียงละเมอจากอาการช้ำรักบวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ของธรดึงดูดให้น้ำและพีหันมามองเขาพร้อมกัน
" ก็... อย่างที่เห็นแหละ มันกำลังเฮิร์ทน่ะ... พี่ไปก่อนนะ กลับดีๆ ละ"
ก่อนที่พีจะก้าวเท้าขึ้นรถน้ำก็ได้พูดประโยคๆ นึง ที่ทำเอาพีประหลาดใจอยู่หน่อยๆ ขึ้นมา
" งั้น.. เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้า น้ำไปรับพี่ธรเองนะค่ะ"
น้ำพูดด้วยรอยยิ้มที่ละลายใจเหมือนเดิม แต่ไม่ได้ยิ้มให้พีกลับเป็นอีกคนที่หลับปุ๋ยอยู่เบาะหลังรถ
.......
'ตื้อดึ่ง~~'
เสียงออดดังขึ้นอยู่นานสองนานแต่ก็ไร้วี่แววของคนภายในห้อง น้ำมารับธรตามที่ได้บอกไว้เมื่อคืน เธอมองดูเวลาตอนนี้ 7:30 นาที อีก 1 ชั่วโมง พวกเขาก็จะไปทำงานสาย สักพักธรก็เดินออกมาเปิดประตูด้วยสภาพเดียวกันกับเมื่อคืน เขายังคงเมาค้างอยู่ สังเกตได้จากการเดินเซนิดๆ บวกกับกุมขมับเป็นพักๆ
" ใครมาแต่เช้ามีอะไรรึป่าว.. "
เขาถามด้วยน้ำเสียงงัวเงียที่ฟังเกือบจะไม่รู้เรื่อง ดูเหมือนธรจะจำอะไรไม่ได้เลยแม้กระทั้งวันทำงานของตัวเอง
" พี่พีให้หนูมารับพี่ไปทำงานค่ะ.. "
"...."
ธรนิ่งแล้วค่อยๆ คิด ใช่... ทำงาน!! เขาสร่างเมาทันทีและเริ่มกระวนกระวายไม่รู้จะเริ่มทำอะไรก่อนจนมองเห็นนาฬิกาข้อมือของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ความคิดเเรกเริ่มทำงาน ใช่.. เวลา! ตอนนี้กี่โมงแล้ว? เขาคว้าแขนเธอขึ้นมาเพื่อดูเวลา
" ตายห่า!! 7:35 แล้วเหรอ!! เข้ามาก่อนๆ"
ธรดึงแขนน้ำเข้าไปในห้องด้วยความร้อนรนโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าคนที่มารับเป็นใคร ธรรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำ ปล่อยให้คนที่มารับนั่งรออยู่ที่โซฟา จนในที่สุดเขาก็แต่งตัวเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องนอน
" เสร็จแล้วเหรอคะ?"
น้ำที่นั่งค้ำคางรอธรอยู่โซฟาเอยถาม
" เสร็จแล้วๆ ไปกันเถ.... นะ.. น้องน้ำ!!"
ธรพึ่งรู้ตัวว่าคนที่มารับเขาคือน้องน้ำ หนึ่งในสาวสวยน่ารักประจำออฟฟิศ เขาเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าจะเป็นเธอ น้ำลุกจากโซฟาแล้วเดินเข้าหาธร เธอผูกเน็คไทที่เบี้ยวให้ใหม่ก่อนจะยิ้มออกมา ธรแทบจะละลายไปต่อหน้าเธอด้วยซ้ำ
" ไปกันเถอะค่ะ สายแล้ว"
" คะ... ครับ"
ณ ออฟฟิศ
" ไอ้พี ทำไมน้องน้ำไปรับกูได้ว่ะ!! "
หลังจากพักเที่ยงธรก็มุ่งตรงไปหาพีที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่ร้านประจำของพวกเขา
" ก็เมื่อคืนน้องเขาบอกกูเองว่าจะไปรับมึง"
พีตอบไปเคี้ยวไปเขายกมือเรียกพนักงานร้านแล้วสั่งอาหารแบบเขาให้ธรอีกหนึ่งจาน
" ทำไมว่ะ.. ??"
"...."
ธรเงียบแล้วครุ่นคิดอยู่นานแต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าทำไมน้องเขาถึงเสนอตัวที่จะไปรับธรเอง ไอ้เรื่องมาช่วยแบกขึ้นรถก็พอเข้าใจได้ว่าเป็นน้ำใจ แต่ถึงขนาดไปรับตอนเช้าด้วยนี่ซิ คิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเพราะอะไร.. 'หรือว่า....ไม่หรอกม้าง >///< '
" น้องเขาชอบมึงมั้ง ฮ่าๆๆๆ"
พีตอบเอาฮาพลางหัวเราะเล็กน้อยให้กับอาการหน้าแดงของธร ดูเหมือนว่าตัวธรเองก็แอบคิดเรื่องแบบนั้นอยู่เหมือนกัน แต่สุดท้ายเขาก็ต้องตัดใจ คงเป็นไปไม่ได้ที่คนน่ารักแบบน้องน้ำจะมาชอบเขา
" เพ้อเจ้อแล้วมึง อย่างน้องน้ำนะเหรอจะมาชอบก...."
"ใช่ค่ะ.... หนูชอบพี่... "
เสียงผู้หญิงดังมาจากด้านหลังของธร พีที่กำลังหัวเราะ เมื่อได้ยินคำที่น้ำเอยก็ถึงกับมือไม้อ่อนจนช้อนหลุดมือเลยทีเดียว ธรหันไปหาเจ้าของเสียงนั้นทันที
"นะ...น้อง... น้ำ.."
น้ำค่อยๆ เดินเข้ามายังโต๊ะที่พีกับธรนั่งอยู่ สายตาของธรยังมองตามน้ำตลอดจนเธอนั่งลงข้างๆ เขา ธรยังอึ้งกับคำพูดของน้ำเมื่อกี้ เขาไม่แน่ใจว่านี่เป็นเรื่องล้อเล่นของไอ้พีเพื่อนเขารึเปล่า แต่พอมองดูพีที่ทำหน้างงงวยไม่ต่างอะไรจากเขา ก็ตัดเรื่องโดนแกล้งออกไปเลย
" มะ.. เมื่อกี้น้องน้ำ บอกว่าอะไรนะครับ"
พีถามน้ำเพื่อเช็คให้ชัวร์ว่าตัวเองไม่ได้หูฝาด
" น้ำบอกว่า น้ำชอบพี่ธรค่ะ "
น้ำยังยืนยันคำเดิม ธรเรียกสติตัวเองออกมาจากพะวังความประหลาดใจ เขาเริ่มสงสัยว่าทำไมคนน่ารักอย่างน้ำที่มักโดนคนหล่อๆ ตามจีบอยู่ทุกวันแต่ก็ปฏิเสธคนพวกนั้น ถึงได้มาชอบตัวเองที่หน้าตาก็ธรรมดาไม่ได้หวือหวาอะไรเลย
" พี่ถามหน่อยได้มั้ย... ว่าเพราะอะไร?"
ธรถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาพึ่งอกหักมาหมาดๆ ไม่กล้าที่จะเอาใจลงไปให้ใครเล่นอีกแล้ว มันบอบช้ำเกินไป เกินกว่าจะเอามาทดลองรักใคร
"....."
น้ำทำได้เพียงเงียบไม่สามารถให้คำตอบธรได้ แต่สายตาของเธอเหมือนลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา น้ำยังไม่ทันได้ตอบอะไรธรก็ชิงพูดก่อน
" ถึงพี่จะไม่ได้หล่อหรือรวย แต่พวกพี่ก็มีหัวใจนะ! ... น้องจะมาทำแบบนี้พี่ว่า....... มันไม่ถูก!! "
ธรตอบด้วยน้ำเสียงเคืองใจแต่ก็ไม่ถึงกับโกรธ เขาลุกแล้วเดินออกจากร้านเพราะไม่อยากอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
" ไม่ใช่แบบนั้นนะ พี่ธร... พี่ธร!! "
" ไอ้ธร เฮ้ย! ใจเย็นๆ ก่อน! "
พีถอนหายใจแล้วกุมขมับ เขาหันไปมองน้ำที่ทำหน้าเศร้าไม่ต่างอะไรจากธรคนเมื่อคืน 'หรือว่าน้องจะชอบไอ้ธรจริงๆ ว่ะ เช็คดูหน่อยแล้วกัน'
"ถ้าที่น้ำพูดมาเป็นความจริง... พี่ว่าน้ำตามไอ้ธรไปดีกว่า"
พีพูหยั่งเชิงเพื่อดูความจริงใจในคำพูดของน้ำ
"ค่ะ...! "
น้ำตอบเสียงเข้มสีหน้าจริงจัง เธอหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งตามธรออกไป ทิ้งพีให้นั่งอยู่คนเดียว พีประหลาดใจแต่ก็พอเข้าใจได้ เพราะธรเป็นคนดี รักใครรักจริง แต่เขาแค่ยังไม่เจอคนที่เหมือนกับเขาเท่านั้นเอง
'หวังว่าจะใช่คนนี้นะไอ้เพื่อนยาก'
คุยกันท้ายตอน
ข้ามการแนะนำตัวไปเลยนะครับ 😁
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น การบรรยายฉากจะน้อยหน่อยหรือแทบไม่มีเลย
ผมตัดออกให้เหลือแค่การบรรยายอารมณ์เท่านั้นเพื่อให้นิยายกระชับและเดินเรื่องเร็ว
ที่ทำแบบนี้เพราะผมพยายามเอาให้จบใน 3 ตอน และจะพยายามอัพต่อเนื่องให้จบในวันอาทิตย์ เลทสุดก็วันจันทร์
ฝากติดตามผลงานด้วยนะครับ จะเป็นพระคุณอย่างสูง 🙏🙏
✒️ _หลังม่าน
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments