เหยื่อในคราบนักล่าคลั่งรัก

จุดเริ่มต้น

ผมชื่อ เอิน เนเวอร์ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ผมรู้สึกหวาดกลัว มีแสงรางๆที่นี้เหมือน...ทางเดินมืดๆผมหนาว...ผมเห็นพ่อแม่ที่เป็นสิ่งเดียวที่ผมไว้ใจ...กำลังเดินจากผมไป..มันหน้าแปลกที่ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่อยากรั้งพวกท่านไว้ ผมไม่ได้ร้องไห้แต่กลับปล่อยให้ฝนที่ตกลงมาเท่กระหน้ำใส่ตัวเอง ผมอายุ 6 ขวบที่ผมสามารถเล่าได้ขนาดนี้ เหมือนตัวของผมจะมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกหิว

หิวอะไรบางอย่างจากท่านได้กลิ่นหอมอยากจะวิ่งตามไว้แต่ ใจของผมกลับบอกว่าไม่ไดทำไมละ ทำไมผมถึงรู้สึกอย่างนี้ผมได้แต่หลับตาลงนอนให้ฝนกระหน้ำตกลงมาใส่ รู้สึกเจ็บ แต่ไม่อยากไปต่อไม่อยากหลบ

ผมเกิดมาทำไมนะ

"ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก

เลิกแกล้งหลับได้แล้ว"เสียงทุ่มจังใครกันนะ ผมอยู่ไหนกันนะ ลืมตาดีไหม

"เธอชื่ออะไรละ?มีชื่อไหม?"

ผมค่อยลืมตาขึ้น จ้องมองพี่ชายร่างสูง

ที่นั้งบิดผ้าชุปน้ำอยู่ข้างเตียง นุ่มจัง

"เป็นใบ้เหรอ?"หน้านิ่งมากเลยดูดีจัง

"อ..เอิน เนเวอร์"้เจ็บคอจัง หิวน้ำชะมัด

"อ้ะ!!"ผมสะดุ้งเมื่อพี่ชายเอาผ้ามาว่างไว้บนหน้าผากผม พี่ชายไม่ใส่เสื้อหนาวไหม

"ตกใจละสิ "พี่ชายยิ้มหล่อชะมัด

"ผมหนาว"ผมหลุดพูดออกไป

พี่ชายเดินไปเปิดตู้ใบใหญ่ หยิบผ้าหนาๆมาคลุมตัวผม ผมมีผ้าปิดตัวอยู่แล้ว 1 ผืน

"พักผ่อนสะนะ"พี่ชายหันตัวแล้วเปิดประตูเดินออกไปห้องใหญ่จังที่ไหนกันนะ บ้านหรอ ไม่ใช่บ้านผมนี้ ผมเดินลงจากเตียงอันกว้างใหญ่ของพี่ชายแน่เลย เตียงนี้สูงจังเท่าเอวผมแล้ว ผมเอาผ้าของพี่ชายมาใส่คอไว้แทน มีกระจกด้วยแหะ!

"เอ้ะ!!"ผมตกใจ เสื้อที่ผมใส่ยาวเกือบถึงพื้นเลย มีกางขาสั้นใส่อยู่ หลวมนิดนึง

จริงๆแล้วผมเป็นเผ่าแวมไพร์ ผิวจึงขาวกว่าปกตินิดหน่อย ไม่นิดแล้วมั้งแต่ช่างเถอะผมยังเด็กผมไม่รู้อะไรมากหรอกรู้แค่บนโลกมีแวมไพร์ มีสัตว์ปกติ

สัตว์เวทย์มนต์(สัตว์สรววค์)มีอะไรอีกผม

ก็ไม่รู้หรอก ผมว่าน่าจะมีอีกเยอะเเน่เลย

ห้องใหญ่จัง พี่ชายคนนั้นมีผมสีดำสนิทเลย ดวงตาสีดำน่าหลงไหลมากเลย

มีช่องด้วย(หน้าต่าง)มองเห็นข้างนอกด้วยแหะ ผมชอบแสงแดดจังเลยอบอุ่นจัง

//เสียงถาดใส่น้ำหล่น/เพล้ง!!!//อะไรน่ะ

"ว..แวมไพร์...ร..ราช"ตกใจผมหรอ?

"แวมไพร์ราชวงค์!คุณไรท์!!คุณไรท์ค่ะ!!"

เธอตะโกนเรียกใครก็ไม่รู้ เธอแต่งตัวแปลกๆจัง(ชุดเมดแม่บ้าน)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***

