ตอนที่18 ความจริง1

ทศพลเดินขึ้นไปดูฟ้าใสข้างบนก็ยังเห็นจานข้าวอยู่เหมือนเดิมไม่มีรอยแต๊ะแม้แต่นิดเดียว "ทำไม่ไม่กิน!!" ฟ้าใสได้แต่นั่งเฉย "ฉันไม่หิว" และตอบไปเพียงสั้นๆ ทศพลหยิบจานข้าวขึ้นมาพร้อมกับป้อนข้าวให้เธอ "กินซะฟ้าใส" ฟ้าใสเม้มปากแน่นจนทศพลจับและบีบแก้มเธออย่างแรงจนฟ้าใสเจ็บและพยายามดึงมือทศพลออก "กินซะถ้าเธอไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้" พูดจบทศพลก็กำลังจะลุกขึ้นไปแต่ฟ้าใสก็ดึงมือเขาไว้จนทศพลหยุด "คุณทศฉันขอไปหาคุณแม่กับคุณพ่อได้มั้ยฉันแค่อยากไปดูว่าพวกเขาเป็นยังไงบ้าง...น่ะ...ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่หนี คุณไปกับฉันก็ได้ น่ะค่ะคุณทศ น่ะ" ฟ้าใสพูดจบทศพลก็สะบัดแขนฟ้าใสออกและก็เดินจากไป เย็นวันนั้นห้าใสก็เริ่มทานข้าวและทำตามที่ทศพลบอกทุกอย่างเมื่อทศพลเข้ามาดูก็ถึงกับแปลกใจเพราะฟ้าใสกินข้าวจนหมดแต่ถึงยังไงเขาก็ยังไม่ให้ฟ้าใสออกไปอยู่ดี ผ่านไป 3 วันฟ้าใสก็ทำตัวดีมาตลอดจนทศพลยอมให้เธอไปเจอพ่อกับแม่แต่มีข้อแม้ว่าไม่เกินห้าโมงเย็นฟ้าใสต้องเดินออกมาฟ้าใสก็ตกลง "พ่อกับแม่เธออยู่ที่บ้านสวนฉันให้คนไปสืบมาให้แล้ว" ฟ้าใสก็ดีใจและขอบคุณทศพลที่ยอมให้เธอไปเจอพ่อกับแม่

เมื่อมาถึงบ้านสวนฟ้าใสก็ลงไปกดออดโดยที่มีทศพลนั่งรอฟ้าใสอยู่บนรถเขาได้จับตาดูฟ้าใสอย่างไม่คลาดสายตา เป็นนาทวีที่มาเปิดประตูให้ฟ้าใส "คุณแม่สวัสดีค่ะ" นาทวีเมื่อเห็นว่าเป็นฟ้าใสก็รู้สึกโกรธถ้าธำรงโทรหาเธอติดวันนั้นเขาก็ไมาต้องมาลำบากแบบนี้เมื่อคิดแบงนั้นแล้วนาทวีก็ผลักฟ้าใสจนฟ้าใสล้มลง "เพราะแก..เพราะแกคนเดียวถ้าฉันติดต่อแกได้ฉันกับพ่อแกคงไม่ต้องมาลำบากแบบนี้...แกไม่เคยได้เรื่องอะไรสักอย่าง" ฟ้าใสร้องไห้เมื่อธำรงได้ยินเสียงเอะอะก็เดินมาดูจึงพบกับฟ้าใส "นี่คุณทำอะไรฟ้าใส" นาทวีจึงเริ่มหมดความอดทนได้แต่โทษฟ้าใส "ถ้าไม่ใช่เพราะแกพวกฉันก็ไม่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้หรอก ถ้าพ่อกับแม่แกยังอยู่ฉันกับคุณธำรงก็ไม่ต้องเอาแกมาเลี้ยงถ้ารู้ว่าเลี้ยงแกมาแล้วช่วยอะไรไม่ได้ก็ไม่อยากเลี้ยงให้เปลืองข้าวสุกหรอก" ฟ้าใสเมื่อได้ยินแบบนั้นก็สับสนพ่อกับแม่ยังอยู่หมายถึงอะไร "คุณแม่หมายความว่ายังไงค่ะพ่อกับแม่ฟ้ายังอยู่ฟ้าไม่เข้าใจค่ะ" ธำรงเมื่อเห็นท่าทางของฟ้าใสก็อดสงสารไมาได้จึงห้ามไม่ให้นาทวีพูดต่อแต่ก็ห้ามไม่ได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่17 ยอม

บทต่อไป

ตอนที่19 ความจริง2

