บทที่ 18

เมื่อแพรรัมภาเดินทางถึงเมืองไทยในช่วงสายๆ ของอีกวัน เธอให้ดาวมารับกลับคอนโด

ทันทีที่ดาวรู้ว่าแพรรัมภากลับมาจากสเปนก็สงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของเธอ หรือว่าคุณลูอิสทิ้งเพื่อนเธอก็ไม่น่าจะใช่เพราะก่อนที่เธอจะกลับมา

เธอเคยสอบถามเรื่องนี้กับคุณเจมส์ลูกน้องของคุณลูอิสแล้วว่าเขาคบกับเพื่อนเธอแค่เห็นเป็นของเล่นสนุกชั่วคราวหรือเปล่า

คุณเจมส์ก็ได้อธิบายกับเธอแล้วว่าไม่ใช่แต่นี้อะไรแค่สองเดือนกว่าๆ

มันเกิดอะไรขึ้น

แพรรัมภายืนรอเพื่อนก็ได้ทำการอัพว่าเธอได้ถึงเมืองไทยแล้ว

ซึ่งเธออยากจะบอกให้คนอีกฟากฝั่งรู้ว่าเธอเดินทางกลับถึงเมืองไทยโดยสวัสดิภาพเรียบร้อยแล้ว

สักพักที่ได้อัพลงไปเธอก็ไม่เห็นวี่แววว่าเขาจะเขามากดหรือว่าอะไร

ทำไมวันนี้เขาถึงนิ่ง

“ไงจ๊ะ เพื่อนสาวสุดสวย

ทำไมถึงกลับเมืองไทยเร็วแบบนี้ ยังไม่ถึงกำหนดเลยไม่ใช่เหรอ”

ดาวที่มองใบหน้าของเพื่อนดูก็รู้แล้วว่าเพื่อนเธอซ่อนความเศร้าเอาไว้ถึงแม้ใบหน้าจะยิ้มแต่ดวงตาที่มันฟ้องว่าเพื่อนของเธอไม่โอเค

“ทำไม ฉันจะกลับเมืองไทยไม่ได้เลยหรือไง

เอารถจอดไว้ที่ไหน รีบๆ กลับเหอะฉันรู้สึกอยากจะพักเหนื่อยมากๆ”

ดาวรู้ว่าเพื่อนเธอพยายามจะหลบเลี่ยงที่จะพูดหรือเอ่ยถึงอีกคน

งานนี้เธอต้องขอคุยกับคุณเจมส์แน่นอน ถ้าจะถามเพื่อนเธอคงจะไม่ได้รับคำตอบอะไรแน่ๆ

ดาวที่ขับรถพาแพรรัมภามาส่งที่คอนโดตลอดทางที่มาเพื่อนเธอนิ่งไม่พูด

สักพักก็หลับตาเธอรู้สึกห่วงจริงๆ เพื่อนเธอไม่เคยอยู่ในโหมดนี้เลยสักครั้ง

ทุกทีจะเห็นแต่ร่าเริงถึงแม้เรื่องคอขาดบาดตายเรื่องของพ่อ

เพื่อนเธอยังไม่เศร้าขนาดนี้

“บีม บีม บีม ถึงแล้ว ตื่น”

ดาวที่ทำการปลุกเพื่อนตอนแรกเธอคิดว่าพักสายตาเฉยๆ

นี่แสดงว่าหลับจริง ช่วงที่กำลังปลุกเพื่อนเธอก็ละเมอออกมา

“คุณ ฉันง่วงจะปลุกอะไรเนี่ย”

ดาวรับรู้ได้ว่างานนี้ต้องมีอะไรร้ายแรงแน่นอน เธอจะไม่ทนเก็บความสงสัยแล้ว

รอขึ้นไปบนห้องก่อนเถอะ

“บีม ฉันเอง ตื่นถึงคอนโดแล้ว”

ดาวที่เขย่าจนบีมที่หลับสนิทสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าที่มีน้ำตา

อะไรเนี่ย ทำไม และทำไม มันคือคำถามที่เธอเริ่มรู้สึกจะไม่ไหวแล้ว

ใจมันต้องการคำตอบมากๆ

บีมที่สะดุ้งตื่นมาพร้อมกับคราบน้ำตา

รีบทำการปัดเพื่อไม่ให้เพื่อนเห็น แล้วแสร้งทำเป็นว่าห้าวจนน้ำตาไหล

ดาวที่จ้องแพรรัมภา แพรรัมภารับรู้ได้ว่าเพื่อนเธอต้องสงสัยมากๆ

แน่ แต่ตอนนี้เธอไม่พร้อมที่จะพูดอะไร ขนาดนอนหลับยังมีน้ำตา

แพรรัมภาที่ลากกระเป๋าออกมาจากในรถพร้อมกับบอกเพื่อนว่า

“ดาวกลับเลยก็ได้ ฉันอยากจะพักผ่อนเอาไว้วันหลังค่อยพูดนะ

ฉันรู้ว่าเธอมีคำถามอยู่มากมาย วันนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะพูดอะไร หวังว่าเธอคงจะเข้าใจนะ”

ดาวฟังเพื่อนเธอเอ่ยออกมาแบบนี้ก็รู้สึกสงสารเพื่อน เอาวะ!!

ปล่อยไปก่อนเดี๋ยวค่อยถามวันหลังก็ได้

แต่เธอยังต้องการที่จะคุยกับคุณเจมส์อยู่ดีว่ามันเกิดเรื่องอะไรที่โน้นกันแน่

“อือ!! ตามใจขึ้นไปเองได้นะให้ช่วยขนกระเป๋าขึ้นไปให้ก่อนไหม”

“ไม่เป็นไร แค่นี้เองขอบใจเพื่อน”

แพรรัมภาที่ลากกระเป๋าเข้าไปยังภายในคอนโด มีพนักงานรีบวิ่งออกมารับลูกเจ้าของคอนโดที่กำลังจัดการลากกระเป๋าเข้ามา

แพรรัมภารู้สึกหวิวๆ อยู่ภายใน นี่ไงเมืองไทยบ้านเกิดของเธอที่เธอร่ำร้องขอกลับมา

ทำไมมันถึงได้เศร้าแบบนี้

พนักงานขนกระเป๋ามาส่งเธอถึงยังห้องพักจัดการเปิดไฟ มันรู้สึกแปลกๆ

มองไปรอบๆ นี่ห้องของเธอ

แต่ทำไมเธอรู้สึกเหงาแบบนี้แพรรัมภาลากกระเป๋าไปยังห้องนอนก็ล้มตัวลงบนที่นอนเอาใบหน้าซุกซ่อนหยดน้ำตากลั้นเสียงสะอื้น

ทำไมเธอต้องเสียใจด้วยแพรรัมภา เธอเป็นคนที่อยากจะกลับเองไม่ใช่เหรอ

เธอต้องเข้มแข็งสิ วันนี้ วันนี้ เธอแค่วันนี้ที่เธอจะร้องไห้

ดาวที่ยังนั่งอยู่บนรถ วันนี้เธอรู้สึกไม่โอเคมากๆ

เธอรู้สึกเป็นห่วงเพื่อน ใจมันคอยแต่พะวง รอยยิ้มที่สดใสของแพรรัมภาคนเดิมหายไปไหน

มันมีแต่ดวงตาที่เศร้า ใบหน้าที่ห่อเหี่ยว

อาการแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเพื่อนของเธอ

ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด

เจมส์ที่เห็นเป็นเบอร์ของดาวเพื่อนของคุณบีม

เขาเอื้อมไปหยิบแล้วกดวางสาย และตัวเขาเปลี่ยนคนโทรไปหาเอง

เพราะค่าโทรต่างประเทศแพงใช่ได้ สงสารเดี๋ยวเพื่อนคุณบีมจะเสียเงินเยอะโดยใช่เหตุ

เจมส์ที่ทำการโทรกลับไปหาเพื่อนคุณบีม ดาวที่เห็นเบอร์แล้วรีบกดรับ

“สวัสดีค่ะ คุณเจมส์

ดาวจะไม่อ้อมค้อมแล้วนะคะดาวขอถามตรงๆ มันเกิดอะไรทำไมเพื่อนดาวถึงเศร้ามากแบบนั่น”

“เอาตรงๆ ผมก็ไม่รู้อะไรลึกมากนะครับ

ว่าทั้งคุณลูอิสและคุณบีมทั้งสองตกลงอะไรกันถึงได้กลายเป็นแบบนี้

คุณอย่าพึ่งต่อว่าครับ ทางนี้ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ อาจจะแย่กว่าด้วยซ้ำ คุณลูอิสไม่ยอมกลับเข้าไปที่คอนโดให้ผมมาย้ายของเพื่อกลับไปยังคฤหาสน์”

“เหรอค่ะ มันต้องมีเรื่องใหญ่มากสิคะ

ถึงทำให้ทั้งสองคนที่กำลังจะไปได้สวย อยู่ดีๆความสัมพันธ์กลับหยุดชะงักลงแบบนี้ เพื่อนของดาวเศร้ามาก

มากกว่าทุกครั้งตั้งแต่ดาวเป็นเพื่อนกับยัยบีมมา”

“ผมว่าเราคงต้องรอให้ทั้งคนพักรักษาใจเผื่อทั้งสองอาจจะรู้คำตอบของกันและกันได้เร็วขึ้น

ก็ได้นะครับ”

“คะ ยังไงถ้ามีอะไร คุณเจมส์บอกดาวด้วยนะคะ

ถ้าคุณเจมส์รู้เรื่องราวแล้ว ดาวรู้สึกเป็นห่วงทั้งสองคนมากคะ”

“ครับได้ ถ้ามีอะไรคืบหน้าแล้วเดี๋ยวผมจะบอกนะครับ

คุณดาว”

“ขอบคุณคะ คุณเจมส์”

ทั้งสองต่างวางสาย แต่ใจก็ยังพะวงถึงคนที่พวกเขาเอ่ยถึง

คงต้องให้เวลาเยี่ยวยาทั้งสองจริงๆ

ลูอิสที่แอบเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดูเห็นว่าอีกฝ่ายลงรูปว่าถึงเมืองไทยแล้ว

เขาได้เห็นรอยยิ้มของอีกฝั่ง

“คุณคงมีความสุขมากใช่ไหมบีม คุณจะรู้ไหมว่าผม

คิดถึงคุณแค่ไหนบีม”

ลูอิสที่เปิดเบียร์นั่งดื่มตั้งแต่วันที่เขาไปเอารูปที่เธอวาดไว้ในห้องที่ทำงานกลับมาถึง

เขาก็นั่งอยู่แต่ในห้องนอนนั่งมองดูรูปภาพของเธอ

น้ำตาความอ่อนแอมันก็พยายามจะไหลออกมา วันนี้เขาไม่หลงเหลือมาดของหนุ่มคาสโนว่าที่ใครๆ

ต่างตั้งฉายาให้เขา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***