บทที่ 19

ลูอิสใช้ชีวิตช่วงนี้เหมือนขอให้พ้นไปวันๆ

เขาให้เจมส์เอางานมาให้ที่บ้านไม่ยอมที่จะเข้าไปบริษัท ไม่ยอมเข้าไปคอนโดที่เคยอยู่

เจมส์เฝ้าสังเกตอาการมาครึ่งเดือนแล้วที่ชีวิตเจ้านายของเขาเป็นแบบนี้

จนป้ามาเรียคนที่ดูแลคุณลูอิสมาตั้งแต่เด็กยังรู้สึกเป็นห่วง

ยิ่งกว่าตอนคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงเสียชีวิตไปช่วงแรกๆ คุณลูอิสก็เอาแต่เศร้า

แต่อันนี้ท่าทางจะหนักกว่ารอยยิ้มขี้เล่น ได้จากหายไปไม่หลงเหลือมาดหนุ่มอารมณ์ดีอีกต่อไป

มีแต่  คุณลูอิสที่หงุดหงิดง่าย ไม่ค่อยพูด

เขาจึงปรึกษากับป้ามาเรียแล้วว่า

จะต้องขอร้องให้เพื่อนสนิทอย่างคุณมาร์ตินมาช่วยพูด

น่าจะดีกว่าปล่อยไว้แบบนี้กลัวจะป่วยไปเสียก่อน

ไม่ต่างกันเมืองไทยนี้ก็เอาแต่โหมทำงานรับงานทุกอย่างจนดาวเพื่อนสนิท

ได้พูดกับพี่ภัทว่าให้หยุดป้อนงานเพื่อนเธอ และเห็นสมควรให้เพื่อนเธอลาพักร้อนไปปรับอารมณ์การทำงานให้ดีกว่านี้

โหมงานมากๆ สุขภาพจะแย่

จะครึ่งเดือนแล้วที่เพื่อนของเธอยังไม่พูดถึงสาเหตุของการกลับมาเมืองไทยเร็วกว่ากำหนด

บีมพยายามที่จะบ่ายเบี่ยงเวลาเธอจะถาม หรืออยู่กันตามลำพัง

วันนี้เธอต้องคุยไม่ได้แล้วดูท่าทางมันจะหนักขึ้นเรื่อยๆ จากที่เธอรู้เรื่องของคุณลูอิสที่มีสภาพไม่ต่างจากเพื่อนของเธอ

จนล่วงเลยถึงเวลาเลิกงาน

เธอได้ทำการนัดบีมไปร้านอาหารเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศแรกๆ เพื่อนเธอก็ปฏิเสธ

แต่เธอบังคับให้ไปจะกลับไปจมอยู่แต่กับห้องในคอนโดไม่ได้ เธอพอจะรู้วิธีค้นหาเอาความรู้สึกจริงๆ

ของเพื่อนออกมาโดยวิธีไหน

“แกจะมาทำไม แกไม่เหนื่อยหรือไงดาว วันนี้ไม่รีบกลับไปดูแม่ของแกหรือไง”

“โอ๊ย!!! อย่ามาห่วงฉันเลย ฉันควรเป็นห่วงแกมากกว่าบีม

พอเลยนะ แกมีอะไรบอกฉัน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมกลับมาแล้วแกถึงได้เป็นแบบนี้

อย่าบอกว่าไม่มีอะไร ฉันเป็นเพื่อนกับแกมานาน นะเว้ย!! ฉันรู้ว่าแกกำลังไม่โอเค”

แพรรัมภารับรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วงแต่ช่วงนี้เธอก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่า

หลังจากที่ขอเขากลับมาอยู่ในที่ของตัวเองแล้ว ทำไมมันรู้สึกเหงา เศร้า เบื่อหน่าย

ในทุกๆ คืนเธอก็พยายามเช็กข่าวของเขาว่าเขาคบใครทำอะไร แต่ก็เงียบไม่มีข่าวคราวอะไรเลย  จากเขาเคยเล่นก็หยุดไม่มีการเคลื่อนไหว

ถือว่าข่าวของเขานั่นเงียบหายไปเลย เธอก็ได้แต่วิตกกังวลว่าเขาเป็นอะไร

เกิดอะไรขึ้น

แต่เธอไม่กล้าที่จะโทรไปถามเจมส์เธอเป็นคนที่ขอจบความสัมพันธ์กับเขาเอง

“ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันโอเค”

ดาวที่จัดการสั่งแอลกอฮอล์มาเพิ่มวันนี้เธอต้องรู้ความรู้สึกของเพื่อนให้ได้งานนี้ต้องหวังใช้ตัวช่วยในการเอาความรู้สึกลึกๆ

ภายในจิตใจ

“เอ๊า!! ชน มาวันนี้นังดาวอยากจะดื่ม

ขอเพื่อนรักดื่มเป็นเพื่อนหน่อยเว้ย”

“อือ!! โอเคได้ เพื่อนอยากจะดื่มใช่ไหม”

ทั้งสองต่างพากันดื่มไปเรื่อยๆ

จนตอนนี้บีมรู้สึกมึนนิ่งแล้วเริ่มจะฟังเพลงแล้วรู้สึกอินไปกับเพลง เสียงเริ่มดัง

“ภาพจำยังชัดเจนเหมือนเดิมทุกอย่าง

ภาพเธอยังชัดเจนเหมือนเดิมไม่ต่าง

แต่ภาพของฉันในใจเธอที่มีภาพเขาเข้ามาแทน

คงแสนเลือนราง

ภาพจำของเรามันคงต่างกัน..”

(ภาพจำ-ป๊อบ ปองกูล)

เพื่อนเธอเริ่มร้องเพลงดังขึ้นไปเรื่อยๆ

ดาวที่ต้องการให้เพื่อนได้ปลดปล่อยมันออกมา ก็ได้แต่เฝ้ามอง อาการของคนอกหักชัดๆ

เพื่อนเธอ ครั้งแรกเลยก็ว่าได้ตั้งแต่เป็นกันมาพึ่งจะเคยเห็น

บีมที่ตอนนี้เริ่มเมาเริ่มหลุดอะไรมาหลายอย่าง ดาวที่เห็นว่าพอละได้โอกาสที่จะหลอกถามอะไรแล้ว

จึงลากเพื่อนกลับคอนโด

ตลอดทางที่ขับรถกลับเพื่อนเธอได้แต่เหม่อมองไปตรงข้างทาง

เธอก็พยายามเปิดเพลงบิ้วไปเรื่อยๆ จนถึงคอนโด วันนี้เธอจะนอนค้างกับนางด้วย

“ไหวไหม ถึงคอนโดแล้วยัยบีม”

“อือ!! โอเค ถึงแล้วลง แกลงขึ้นไปดื่มต่อกันด้านบน”

“เอาสิ พรุ่งนี้วันหยุดจัดหนักได้เลย”

ดาวที่ลากเพื่อนเดินเข้าไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังบนห้องพนักงานด้านล่างเห็นลูกของเจ้าของคอนโดเมามายรีบเข้าไปช่วยพยุง

“โอเคคะ ขอบคุณไม่เป็นไร ดาวพอจะลากไหวคะ

ขอบคุณมากคะ”

ทั้งสองเดินลากกันไปจนถึงห้องภายในคอนโดของเพื่อน ดาวที่ล้วงเอาคีย์การ์ดเพื่อเปิดประตูห้องเพื่อน

บีมที่ยืนพิงตรงด้านข้างรอเพื่อนทำการเปิดประตูห้อง

“เอาใจเย็นๆ เปิดได้แล้ว ค่อยๆ เดินนะไหวไหมเนี่ย”

“สบายมากเพื่อน ไปๆ เราไปนั่งดื่มกันต่อตรงระเบียง

มันเย็นๆ”

“อือ ไปเลยเดี๋ยวฉันเอาเบียร์ไปให้”

“โอเค!! เพื่อนไปรอตรงโน้นละนะ”

บีมที่ตอนนี้เริ่มมึนขึ้นเรื่อยๆ เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

เธอสังเกตภายในห้องที่ตอนนี้เพื่อนเธอมันกลายเป็นคนชอบวาดรูปตั้งแต่เมื่อไหร่       ผีจิตรกรเข้าสิงเพื่อนเธอฟรือไง

ดาวที่เปิดดูรูปภาพของเพื่อนไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าสุดท้าย ทันทีที่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่าเพื่อนเธอวาดรูปของใคร

ดาวที่เดินถือกระป๋องเบียร์มาให้บีม ที่นั่งฟุบอยู่ตรงระเบียง

“ว่าไงแกเราเป็นเพื่อนกันมานาน แกพอจะบอกฉันได้หรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

บีมตอนนี้เริ่มมึนๆ แต่พอจะรู้ได้ว่าเพื่อนถามอะไร

ไม่ใช่เธอไม่อยากจะเล่า แต่เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี

“ไม่มีไรมากหรอกฉันกับเขา

เราไปกันต่อไม่ได้เพราะเราต่างไม่แน่ใจว่าความสัมพันธ์ที่มันเกิดขึ้นมา

มันเป็นความสัมพันธ์อะไรกันแน่ เราต่างให้สถานะของแต่ละคนไม่ได้ก็แค่นั้น”

“แกรักเขาใช่ไหม บีม”

บีมได้ยินก็ตกใจเธอไม่อยากจะรับสภาพความรู้สึกนี้เธอจะทนสภาพเดียวกับแม่ได้เหรอหากเขายังสามารถควงใครคนอื่นก็ได้

นอกจากเธอ

“ฉันไม่รู้แก แต่ฉันขอให้เขาเลิกยุ่งกับฉันเองก่อน

วันที่ฉันจะกลับมาเขาได้ควงนางแบบสาว ไปเดินห้างหลังจากที่เขาทะเลาะกับฉัน แกเขาใจร้ายมากนะฉันอุตส่าห์เป็นห่วงว่าเขาจะโกรธจะน้อยใจฉันจนหายไปพักหนึ่งแต่แล้วเขากับควงคนอื่นได้หน้าตาเฉย

เป็นแก แกจะรู้สึกยังไง”

“อืม!!!

คุณลูอิสเขาให้เหตุผลกับแกไหมที่เขาทำแบบนั้น”

“ให้สิ เหตุผลหวยแตกมาก

บอกแค่อยากจะรู้ว่าเขาสามารถไปอยู่กับผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่ฉันได้ไหม แค่เท่านั้น

แกคิดว่ามันต้องทำหรือพิสูจน์ด้วยวิธีแบบนี้เหรอ ว๊ะ”

“เออ...คุณลูอิสเขาอาจจะไม่มั่นใจในตัวของแกเองก็ได้

แกเล่นปฏิเสธเขาตลอดเวลาไม่ชอบไม่รักไม่อยากอยู่ด้วย เขาอาจจะน้อยใจก็ได้นะ

ฉันคิดว่าแบบนั้น”

“ก็อาจจะใช่ส่วนหนึ่ง

ฉันถึงขอให้เราสองคนหยุดความสัมพันธ์ที่มันเกิดขึ้น

แล้วกลับมาทบทวนดูว่าสิ่งที่เป็นอยู่ เราสองคนเป็นอะไรกัน

ฉันได้ถามเขาก่อนที่ฉันจะกลับว่า เขาให้ฉันอยู่ในตำแหน่งอะไร เขาตอบฉันไม่ได้

ว่าฉันเป็นอะไรสำหรับเขา”

แพรรัมภาพูดไปน้ำตาก็เริ่มไหลเธอไม่อยากตกอยู่สภาพที่ไร้ตัวตน

เป็นแค่ของข้างกายจะหยิบจะจับตอนไหนก็ได้ เหมือนแม่ของเธอที่ต้องตรอมใจเพราะพ่อของเธอที่เจ้าชู้

ตามประสาคนร่ำรวยที่พอจะมีเงินเลี้ยงเด็กไปทั่ว ไม่ใช่ว่าพ่อเธอไม่รักแม่

พ่อรักแม่มาก ไม่เคยเอาใครมาเทียบเท่าแม่ แค่หาความสุขเรื่อยๆ ตามประสาคนเจ้าชู้

ซึ่งท่านก็ได้ทำหมันเพื่อที่จะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องลูกที่เกิดจากผู้หญิงอื่น

“ฉันไม่อยากอยู่ในสภาพเดียวกับแม่

ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้เข้มแข็งเท่าแม่เลยสักนิด ฉันเจ็บ

เจ็บมากที่ฉันเห็นเขาควงผู้หญิงคนอื่น”

“โอเค ฉันพอเข้าใจหละ แล้วต่อจากนี้จะทำยังไงต่อ

แกรู้ตัวไหมว่าไม่เหมือนเดิม แพรรัมภาที่สดใส แพรรัมภาคนก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้ว

ฉันในฐานะเพื่อน ฉันอยากให้แกคิดอีกทีว่าจะทำไง ถ้าขืนแกเป็นแบบนี้สุขภาพจิตจะแย่

และฉันอยากจะบอกแกว่าคนทางโน่นก็ไม่ต่างจากสภาพแกหรอกนะ

อย่าไปโทษเขาเพราะตัวแกเองก็ไม่ได้ชัดเจนกับเขาด้วยเช่นกันลองค้นหาตัวเองให้ได้สรุปว่าแกต้องการเขาอยู่ไหม

ถ้าใช่ก็ลองตัดสินใจใหม่อีกครั้งมันก็ไม่สายดีกว่าปล่อยให้เป็นอยู่แบบนี้”

“อือ...ขอเวลาให้ฉันสักพักนะ

แล้วเพื่อนคนเดิมจะกลับมา”

“รีบๆ กลับมาไวๆ นะเว้ย

เมื่อเช้าฉันคุยกับพี่ภัทแล้วว่าให้แกหยุดพักร้อน ดีกว่าลองไปท่องเที่ยวดูค้นหาตัวเอง

เพื่อจะได้ดีขึ้นหยุดเถอะนะ”

“ก็อาจจะดีอย่างที่แกว่าก็ได้ ฉันอยากจะเริ่มทำอะไรใหม่ๆ

บ้าง”

ทั้งสองต่างคุยปรับทุกข์กันไปเรื่อยๆ ดาวพอจะเข้าใจเพื่อนแล้วว่า

ปัญหามันคืออะไร เธอคงจะไม่สามารถช่วยอะไรได้

ถ้าเพื่อนและคุณลูอิสยังตอบสิ่งที่มันเกิดขึ้นไม่ได้ว่า

ทั้งสองคนตกลงกันอยู่ในสถานะอะไร เธอไม่อยากจะไปบีบบังคับอะไรใครมาก ปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ทั้งสองจะดีกว่า

เช่นกันทางอีกฟากฝั่งก็กำลังเปิดอกคุยในเรื่องราว

ช่วงที่ผ่านมาที่ไม่มีใครอีกคน

“แกจะเอาไงลูอิสทุกคนเขาเป็นห่วงนายมากเจมส์รวมถึงป้ามาเรียด้วย

นายจะเก็บตัวเงียบแบบนี้ไม่ได้ไปส่องกระจกดูสภาพตัวเองก่อน นายยังไม่รักตัวเอง

แล้วคนอย่างนายจะไปทำหรือพิสูจน์ อะไรให้ใครเห็นได้”

“ฉันขอเวลา หน่อยได้ไหมว๊ะ ฉันไม่เคยเจ็บแบบนี้มาก่อน

ฉันเจ็บมากนะ”

“ฉันรู้ว่านายเจ็บ แต่คนเราจะเก็บเอาไว้แบบนี้เรื่อยๆ

ไม่ได้เช่นกัน นายควรจะลุกขึ้นมาได้แล้วนะ คิดว่าถ้าคุณบีมรู้เขาจะดีใจเหรอว๊ะ!!

ที่ทำให้นายเป็นแบบนี้”

“นายคิดว่า เขาจะสนใจฉันหรือไง เขาอาจจะลืมฉันไปแล้วก็ได้”

“อายุก็เยอะแล้วนะ คนเรามันจะลืมใครคนหนึ่งที่เขามาในชีวิตเราได้ง่ายๆ

แบบนั้นเหรอว๊ะ”

มาร์ตินตบไปบนบ่าของเพื่อน

วันนี้เขาต้องเตือนสติมันก่อนที่มันจะจมดิ่งเข้าไปเรื่อยๆ แบบนี้

“นายก็หาคำตอบให้ได้ว่าตลอดเวลาที่นายอยู่กับคุณบีมเพราะรักหรือแค่สนุกชั่วครั้งชั่วคราว

ถ้าได้คำตอบแล้วก็พยายามแก้ข้อผิดพลาดที่เราเคยทำมาสิ”

ลูอิสนิ่งฟังสิ่งที่เพื่อนพูดมันทำไม่ได้ง่ายๆแบบนั้นแต่เขาก็ต้องพยายาม

ถ้าเพื่อนเขาลงทุนมาพูดแบบนี้แสดงว่าเขาต้องทำตัวให้เพื่อนเป็นห่วงมากๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***