บทที่ 17

แพรรัมภาเดินทางมาถึงสนามบินเพื่อเตรียมพร้อมที่จะกลับเมืองไทยถึงแม้ภายในใจจะรู้สึกเจ็บถือว่าเป็นการเจ็บที่ไม่ต้องทรมานมากอีกต่อไป

ยิ่งนับวันเธอยิ่งรู้สึกผูกพันกับเขาเพิ่มมากขึ้น ถึงแม้ใจจะคิดว่าเขาคงจะไม่เดินทางมาส่งเธอกลับเมืองไทย

แต่สายตาก็ยังแอบมองหา อยากจะบอกลาเขาเป็นครั้งสุดท้าย

เจมส์สังเกตเห็นว่าคุณบีมเหมือนกำลังเฝ้ามองว่าจะมีใครมาหรือเปล่า

ซึ่งคุณลูอิสได้ทำการบอกเขาแล้วว่าคุณลูอิสจะไม่มา ปัญหาหลักที่เกิดขึ้นเขายังไม่รู้ว่าทั้งสองคนมีปัญหาอะไร

แปลกตรงที่ทำไมคุณลูอิสถึงปล่อยมือจากคุณบีมได้ง่ายแบบนี้ ทั้งที่ช่วงแรกๆ

พยายามจะต้อนให้คุณบีมมาอยู่ที่สเปน

พอตอนนี้ดันปล่อยให้กลับเมืองไทยซึ่งเขาว่ามันแปลกๆพอสมควร

“คุณเจมส์บีมฝากจดหมายให้คุณลูอิสได้ไหมคะและบีมอยากจะขอบคุณคุณด้วยนะคะ

ช่วงที่ผ่านมาคุณดูแลบีมได้ดีมาก ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณต้องวุ่นวาย”

“ได้ครับ เดี๋ยวผมเอาไปให้คุณลูอิสเอง

ส่วนเรื่องนั้นอย่าขอโทษเลยนะครับ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่ผมอยากให้คุณทั้งสองใช้เวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันทบทวนความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นใหม่อีกครั้ง

ครั้งนี้ผมขอให้พวกคุณใช้ใจในการตัดสินใจกันทั้งคู่อย่าใช้อารมณ์เหมือนเช่นที่ผ่านมา

แต่สิ่งหนึ่งที่ผมสามารถยืนยันแทนเจ้านายของผมได้ว่า คุณลูอิสเขาจริงใจกับคุณมาก  ถึงแม้อาจจะเจ้าเล่ห์กับคุณไปบ้างแต่สำหรับคุณลูอิสคุณคือคนพิเศษมากๆนะครับ”

“ขอบคุณคะ ยังไงเดี๋ยวบีมจะเดินเข้าเกทแล้ว ฝากดูแลเขาด้วยนะค่ะ

โชคดีคะคุณเจมส์”

แพรรัมภาที่สอดส่ายสายตามองหาคนๆหนึ่งที่ดูแล้วไม่มี

เขาคงจะไม่มาส่งเธอจริงๆ เธอค่อยๆ ลากกระเป๋าเข้าไปด้านใน

พร้อมกับใจที่วันนี้มันอาจจะบอบช้ำแต่มันคือสิ่งที่เธอเลือกแล้วก็ต้องยอมรับมัน

อีกฟากของสนามบินมีสายตาคู่หนึ่งที่แอบดูเธออยู่ไกลๆ

ตอนแรกเขาบอกเจมส์ว่าเขาจะไม่มา

แต่ใจเขาก็ยังอยากจะมีโอกาสช่วงสุดท้ายถึงแม้มันอาจจะทำให้เธอเปลี่ยนใจไม่ได้

แต่ขอแค่ได้เห็นหน้าเธอเป็นครั้งสุดท้าย ตามที่เขาได้พูดไว้

ใจของเขามันเจ็บทุกๆย่างก้าวที่เธอค่อยๆเดินเข้าไปยังด้านในใจเขาอยากจะตะโกนเรียกชื่อ

แต่มันก็คงจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น    เขาได้ทำตามสิ่งที่เธอขอเขาเรียบร้อยแล้ว

“โชคดีนะครับ คุณบีมสักวันมันคงจะดีขึ้นกว่านี้”

ลูอิสค่อยๆ หันหลังเดินกลับไปยังรถที่เขาได้จอดไว้

ด้วยใจที่มันด้านชา รู้สึกเหมือนโลกมันมืด วันพรุ่งนี้ชีวิตมันจะเป็นอย่างไร เขาตัดสินใจแล้วเขาจะไม่กลับไปที่ห้องที่คอนโดอีกแน่ๆ

มันทำใจอยู่ในที่ ที่เขาเคยมีเธอไม่ได้

แพรรัมภาเดินเข้าไปรอเพื่อจะขึ้นเครื่องช่วงก่อนที่จะเข้ามายังด้านใน

เธอไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอรู้สึกว่ามีใครคนหนึ่งมาส่งเธอที่สนามบินแน่ๆ

ใจของเธอรู้สึกได้ ช่วงที่เธอมองไปรอบๆ เธอเห็นแผ่นหลังของเขา

ถึงแม้จะให้อยู่ไกลแค่ไหน เธอก็จำได้ แพรรัมภายิ้มทั้งน้ำตา ใจมันอาจจะเจ็บ

เจ็บเพื่อเริ่มต้นใหม่ของเราทั้งคู่

ลูอิสที่ออกจากสนามบินเสร็จเขาก็ขับรถกลับไปยังคฤหาสน์ของเขาทันที

ตลอดทางที่ขับรถใจเขาก็เหม่อมองไปยังบนท้องฟ้าว่าเครื่องของเธอจะออกเดินทางหรือยัง

มองไปบนท้องฟ้าที่เห็นเครื่องบินใจของเขารู้สึกเจ็บปวด

น้ำตามันก็ออกมาคลอตรงขอบตาเธอโบยบินกลับรังของเธอแล้ว

เจมส์ที่ได้เดินทางไปหาคุณลูอิสที่คฤหาสน์แทนที่จะไปคอนโดของเจ้านาย

ตอนนี้คงจะหลบไปเลียแผลใจ ปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องเยียวยาหัวใจของคนทั้งสอง

ต่างรักกันเขาเชื่อแต่ด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่ทำให้ทั้งสองตัดสินใจแบบนี้

เขาก็ต้องยอมรับ ภาวนาให้ทั้งสองค้นหาหัวใจของตัวเองให้เจอด้วยเถอะ

“ป้ามาเรียครับ คุณลูอิสอยู่ไหนครับ”

“ป้าเห็นอยู่ด้านหลังตรงสวน แต่ดูท่าทางจะเศร้าๆ เหมือนช่วงนั้นที่คุณลูอิสสูญเสียคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงเลยคะ

ป้ารู้สึกเป็นห่วงมากๆ ยังไงไม่รู้คุณเจมส์”

“เหรอครับป้ามาเรีย คุณลูอิสกลับมานานหรือยังครับ”

“ก็พึ่งเข้ามาก่อนคุณเจมส์สักครู่คะ

มาถึงก็เดินผ่านป้าเข้าไปตรงศาลาเลย”

“ครับได้เดี๋ยวผมขออนุญาตไปดูนะครับ”

“คุณเจมส์ป้าขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“ว่าไงครับ ป้ามาเรีย”

“ป้าอยากจะรู้ว่าสาวคนไหน

ทำให้คุณหนูของป้าเศร้าได้ขนาดนี้บอกป้าได้ไหมว่าเป็นใคร นิสัยยังไง”

“อืม เธอเป็นคนดี สวยหวานน่ารัก

และเป็นคนไทยเป็นรุ่นน้องของภรรยาคุณมาร์ตินครับ

แต่ผมไม่รู้สาเหตุหลักว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสอง แต่ผมรับรองได้ว่าทั้งคู่เขารักกัน

แต่ต่างฝ่ายต่างอาจจะยังไม่รู้ใจตัวเองก็ได้ครับ

ปล่อยให้เขาพักตั้งหลักก่อนทั้งคู่ อะไร อะไรมันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ครับ”

“โอเค ป้าได้ฟังแบบนี้ป้าก็เบาใจหน่อย

คงต้องตามนั้นให้เวลารักษาแผลใจกันไป”

“ครับ แต่ผมเชื่อว่ายังไงคุณแพรรัมภาก็ต้องเป็นนายหญิงของที่นี่แน่นอนครับ”

“คุณมั่นใจมากเลยนะคะ คุณเจมส์”

“ครับ ผมมั่นใจมาก

ผมขออนุญาตเอาจดหมายไปให้คุณลูอิสก่อนนะครับ”

“จ้ะ ไปเถอะเดี๋ยวป้าจะไปทำอาหารให้นะ

อยู่ทานข้าวกับป้าก่อนกลับนะคุณเจมส์

เจมส์พยักหน้ารับ แล้วได้เดินไปตามทางเพื่อไปยังสวนที่คุณผู้หญิงแม่ของคุณลูอิสปลูกไว้

ที่เวลามีปัญหาคุณลูอิสมักจะไปอยู่นั่นได้เป็นวันๆ

ลูอิสที่ยืนเหม่อมองไปยังด้านหน้าเป็นสวนที่สวยงามมีดอกไม้ของแม่เขาที่ส่งกลิ่นหอมอ่อน

ยืนกอดอกจ้องมองไปยังท้องฟ้า ตอนนี้เครื่องบินคงจะเดินทางไปเมืองไทยแล้วสินะ

“คุณลูอิสครับ คุณลูอิส คุณลูอิส”

ลูอิสที่เหม่อจนไม่ได้ยินเสียงของเจมส์ที่เรียกเขาอยู่หลายต่อหลายรอบ

จนเจมส์ต้องเดินเข้ามาสะกิด

“หึ นายมานานแล้วเหรอเจมส์”

“ครับผมมายืนได้สักพักแล้วครับ”

“อืม...เป็นไงบ้าง ส่งเขาเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”

“ครับ ผมส่งคุณบีมกลับเมืองไทยตามที่คุณลูอิสฝากไว้แล้วครับ”

“อือ

ส่วนเรื่องบริษัทที่เมืองไทยนายก็โทรไปแจ้งคุณภัทด้วยว่า

เราขอยกเลิกสัญญาที่เคยทำไว้ทั้งหมดให้คุณภัทบริหารงานต่อไปได้

เราจะไม่ขอเข้าไปยุ่งอะไรอีก”

“ได้ครับ คุณลูอิส เออ...ก่อนที่คุณจะไปคุณบีมฝากจดหมายมาให้คุณลูอิสด้วยนะครับ”

“หึ เขาฝากจดหมายถึงฉัน เหรอ”

“ครับ นี่ครับจดหมายของคุณบีม”

เจมส์ที่ยื่นจดหมายให้เสร็จแล้วเขาเดินหันหลังกลับเพื่อไปหา      ป้ามาเรีย และให้คุณลูอิสได้อ่านตามลำพัง

“สวัสดีคะคุณลูอิส

บีมขอบคุณมากนะที่คุณฟังคำขอร้องของบีมในครั้งนี้

ตลอดช่วงเวลาที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันขอบคุณมากนะคะที่คุณดูแลบีมเป็นอย่างดี

นับจากวันนี้ไปบีมขอให้คุณดูแลสุขภาพ เป็นคุณลูอิสคนเดิมที่มีรอยยิ้มเร็วๆ นะคะ

ถ้าวันหนึ่งเราทั้งสองพร้อมในความรู้สึกบีมหวังว่าเราคงจะเป็นเพื่อนกันได้นะค่ะ มีสิ่งหนึ่งที่บีมอยากจะบอกคุณ

บีมไม่ได้รู้สึกเสียใจที่เราได้เจอกันแต่ความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่มันอาจจะเริ่มมาผิดๆ

ถ้าฟ้ายังให้โอกาสเราทั้งคู่สักวันเราอาจจะได้เจอกันอีกครั้งนะคะ ขอเวลาให้เราทั้งสองได้ถามหัวใจตัวเองกันอีกครั้งว่าต้องการอะไร

สักวันเราอาจจะพบหนทางที่ดีกว่านี้ของแต่ละคนได้

ปล. บีมรู้ว่าคุณอาจจะเหงาในห้องบีมได้วาดภาพของคุณไว้ที่นั่น  ภาพที่บีมวาดมันคือตัวตนจริงๆที่บีมสัมผัสได้

อย่าลืมดูแลตัวเองดีๆ นะคะ

แพรรัมภา อัศวนนท์”

ลูอิสอ่านทุกบรรทัดซ้ำไปซ้ำมา ใจของเขารู้สึกสั่นมันอ่อนไหวตอนนี้เขาบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงแต่มันไม่โอเคกับเขาเลยรูปภาพรูปอะไร

ลูอิสนึกได้รีบวิ่งไปยังรถที่เขาจอดไว้เพื่อไปยังออฟฟิศที่ทำงานทันที

เจมส์ที่เห็นคุณลูอิสวิ่งไปยังรถ รู้สึกสงสัยว่านั่นคุณลูอิสจะรีบไปไหน

ไปทำอะไรแต่น่าจะเป็นเรื่องของคุณบีมแน่นอนเขารับรู้ได้

ลุอิสจอดรถหน้าบริษัท

พนักงานรับรถรีบรับกุญแจจากเจ้านายเพื่อทำการย้ายรถไปจอดที่อื่นต่อ

ยังไม่ทันจะพูดอะไรเจ้านายก็วิ่งขึ้นไปบนตึกทันที

ลูอิสที่เดินจนมาถึงหน้าห้องทำงานใจเขาก็รู้สึกตื่นเต้นกับภาพที่บีมได้วาดทิ้งไว้ถึงแม้มันอาจจะช้าไปที่จะได้ขอบคุณเจ้า

ลูอิสค่อยเปิดประตูและเอื้อมมือไปเปิดไฟมองไปยังโต๊ะทำงานที่เขาจัดไว้ให้สำหรับแพรรัมภา

ที่ตอนนี้เขามองก็ยังเหมือนความรู้สึกว่าเธอนั่งอยู่

เขาเดินมาถึงและมองไปยังบนโต๊ะที่มีสมุดวาดภาพวางอยู่ เขาค่อยเปิดไปทีละหน้า

มันคือภาพวาดนาฬิกาในแบบที่เขาเคยบอกให้เธอลองวาดมันดู เธอออกแบบได้สวยงามมากๆ

ไล่ไปที่ละหน้า จนมาถึง ใบหน้าของเขาที่เธอลงทุนวาดมันแต่ละรูปที่เธอวาด

คงจะเป็นแต่ละช่วงเวลาที่เธอโมโหเขา บางรูปคล้ายๆกับปิศาจ น้ำตาของเขาค่อยๆ

ไหลออกมา มันคิดถึง คิดถึงคนวาดเป็นที่สุด

จนถึงรูปสุดท้ายไม่แน่ใจว่าวันนั้นเขาทำอะไร มันเป็นรูปที่เขานั่งเหม่อมอง

ไปยังหน้าต่าง

“คุณคิดอะไรอยู่คะคุณจะรู้ตัวไหมว่าคุณนะขี้เหงา”

ลูอิสทรุดนั่งไปกับพื้น

เขาคิดเสมอว่าเธอไม่เคยสนใจเขาเลยบางครั้งเธอก็ทำเฉยใส่เขามีแต่เขาที่เป็นฝ่ายเรียกร้องเธอตลอดมา

เขาพึ่งรู้ว่าจริงๆ เธอแอบมองเขาอยู่ตลอดเวลานั่นเอง

“บีม ผมคิดถึงคุณทำไมคุณทำกับผมแบบนี้

จากผมไปแบบไม่ต้องลากันก็ได้ คุณทำแบบนี้คุณใจร้ายมาก ผมจะทำยังไง ทุกๆ ที่

ผมเห็นแต่คุณ”

ลูอิสที่เอาศีรษะพิงไปกับโต๊ะทำงานของแพรรัมภา สภาพตอนนี้ใครมาเห็นคงจะสมเพชเขาอยู่ในใจอย่างแน่นอน

คนใจร้าย เธอใจร้ายมากๆ สำหรับเขา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***