บทที่ 12

บีมตื่นมาด้วยความสดชื่น ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวพร้อมที่จะไปทำงานตามที่ลูอิสบอก

เดินไปเช๊กข้อมูลดูรายละเอียดเกี่ยวกับบริษัทของเขาเผื่อว่าเขาให้ทำงานจะได้พอรู้ข้อมูลบ้างก็ยังดี

ลูอิสที่ได้นอนหลับเต็มอิ่มก็รู้สึกสดชื่น ที่มีหมอนข้างนุ่มนิ่มชั้นดี

ลุกขึ้นเดินผิวปาก ร้องเพลง เข้าไปอาบน้ำ วันนี้รู้สึกดีจังทีแพรรัมภาจะไปที่ทำงานกับเขาด้วย

ตั้งแต่พูดออกไปว่าจะให้เธอเข้ามาทำงานในบริษัท

เขาก็พยายามคิดว่าจะให้แพรรัมภาทำงานตำแหน่งไหนดี

ลูอิสอาบน้ำเดินออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสื้อเชิ๊ตสีขาวกับกางเกงยีนเท่ห์

แค่นี้ความหล่อก็แผ่รังสีออกมาแล้ว เดินมาหยิบนาฬิกาคู่กายมาสวมใส่

ส่องกระจกจัดทรงผมให้เรียบร้อย พร้อมกับฉีดน้ำหอม

และเดินออกมาดูว่าแพรรัมภาอยู่ไหน

แพรรัมภาที่เห็นลูอิสเดินมา อือหื้อคนบ้าอะไรหล่อขนาดนั้น

ออร่าพุ่งเหลือเกินสมควรแล้วที่ติดtop 5 หนุ่มหล่อ

ดูจากลุคภายนอกแต่สำหรับเธอ เขาคือคนที่เธอไม่ต้องการที่จะสานความรักถึงแม้ว่าจะมีอะไรกันก็หลายครั้ง

แพรรัมภาก็พยายามปลอบใจตัวเอง อย่าไปหลงกับความเจ้าเล่ห์ของคนคนนี้

“โอเค ฉันพร้อมไปทำงานแล้วคะ”

แพรรัมภาเห็นลูอิสเดินมาถึงก็ลุกขึ้น ทันทีที่ลูอิสเห็นชุดของแพรรัมภา

นี่เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆทำไมเธอใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงยีน

มันถึงได้เซ็กซี่ขนาด อีกแล้ว ดูหุ่น สะโพกมันรับกับกางเกงยีนจริงๆแม่คุณ

เห็นแบบนี้ เขาถึงไม่อยากจะให้เธอออกไปไหน และต้องมีหนุ่มมองตามแน่ๆเขามั่นใจ

“เดี๋ยวกลับมา ผมจะขอตรวจดูเสื้อผ้าของคุณหน่อย

ทำไมมันมีแต่เสื้อยืด เสื้อเชิ้ต กางเกงยีนแค่นั้น ตั้งแต่ผมเจอคุณ

ผมไม่เคยเห็นคุณใส่กระโปรงเลยนะ”

“อ้าว!!! คุณ มีปัญหาอะไรมาขอตรวจเสื้อผ้า

ขอโทษฉันอายุ 24ปีแล้ว และจะ 25 ในอีกไม่กี่เดือนฉันบรรลุนิติภาวะ

และฉันไม่ใช่เด็กน้อย ฉันจะใส่อะไรก็ได้ เพราะมันคือความชอบ รสนิยมของฉัน

คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่ง ของๆ ฉัน โอเค เข้าใจไหม”

“ผมรู้ว่าคุณนะโตแล้ว แต่ผมไม่ชอบ มีปัญหาไหม”

“แล้วแต่คุณ แต่ฉันชอบ สรุปจะไปไหมทำงานเนี่ย”

ลูอิสไม่พูดหยิบแว่นดำขึ้นมาใส่แล้วเดินออกห้องไป

ทิ้งให้คนดื้อมองตามหลัง

“อายุก็เยอะ ไม่น่าจะมานั่งน้อยใจนะ คนเรา

เบื่อจริงๆ สู้เด็กหนุ่ม ก็ไม่ได้ เอาอกเอาใจดีกว่าเยอะ”

ลูอิสที่ได้ยินเสียงพรึมพรำอยู่ด้านหลังก็หันหลังกลับมามองคนที่สุดแสนจะพยศให้มันได้แบบนี้สิ

“ที่พูดออกมา คิดดีแล้วใช่ไหมถึงพูด

ผมว่าไม่ต้องไปทำงานมันแล้วละ อยู่แต่ในห้องแบบเดิมเถอะ”

แพรรัมภาได้ยินถึงกับใบหน้าถอดสี เห้ย!! ไม่ได้สิ ดูแล้วท่าทางจะโกรธจริง

“ขอโทษ ก็คุณมาบ่นเรื่องฉันทำไมหละ ไป รีบๆ ไปเหอะ

สายแล้ว เป็นเจ้านายมาทำงานสายลูกน้องจะดูไม่ดี”

ลูอิสที่เห็นคนพยศเดินเข้ามาเกาะแขนแล้วลากเข้า ออกจากห้องไป

มันน่าให้ไปทำงานด้วยไหมเนี่ย แค่คิดสิ่งที่เธอพูดเขาก็รู้สึกปวดหัวแล้ว     นั่งคิดโปรเจคงานเป็นพันล้าน ยังไม่เหนื่อยเท่ากับนั่งคิดเรื่องของแพรรัมภา

“โห้!!! ทำหน้าตาให้มันยิ้มแย้มหน่อยสิ ยิ้มแบบนี้ทำเป็นไหม       ทำหน้าดุ เดี๋ยวหน้าเหี่ยว

สาวๆไม่ชอบนะคุณ”

ลูอิสมองคนตรงหน้า ที่หันมาฉีกยิ้มให้เห็นฟันซี่เล็กๆ

เรียงกันสวยงาม ก็เพราะเธอไม่รู้ตัวว่าตัวเองนะสวย สวยมากด้วย

ถ้าจะไปเป็นดาราก็ยังได้ แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาหวงได้ไง

ทั้งสองพากันเกินมายังที่ทำงาน ซึ่งทันทีที่ถึงบริษัท

เหล่าบรรดาพนักงาน ต่างพากันจ้องมอง สาวสวยหุ่นโคตรดี พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส

ส่งไปให้กับทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ ยาม หรือคนรับรถ ต่างพากันจ้องมองด้วยสายตาชื่นชม

“สวย น่ารัก ดูสิ เซ็กซี่มากนะ”

มันเป็นคำพูดที่ลอยเข้าหู คนขี้หึง ลูอิสจ้องมองไปรอบ ๆ เห็น

พนักงานผู้ชายที่แอบจ้องมายังแพรรัมภา ถึงแม้ไม่ได้จ้องแบบตรงๆ ก็รู้ว่ามอง

เอาเข้าไปยิ้มแจกจ่ายไปทั่ว หืม!!! ใจเย็นๆ ลูอิส มรึงใจเย็นๆ

ลูอิสรีบดึงแขนของแพรรัมภาให้เดินเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัวเพื่อขึ้นไปยังห้องทำงานของเขา

แพรรัมภาส่งรอยยิ้ม มิตรภาพแจกจ่ายให้กับทุกคน

เผื่อเขาให้เธอทำงานทุกคนจะได้ไม่เขม่นเธอ สร้างมิตรดีกว่า ศัตรู แต่นี่อะไร รีบดึงแขนเธอออกมา

เป็นเจ้านายภาษาอะไร ดูทำหน้าเหมือนไปกินรังแตนที่ไหนมา

ลูอิสเดินนำแพรรัมภาจนถึงห้องทำงาน ทันทีที่เปิดประตูเข้ามา

คำถามแรก

“ไหนคะ งานที่คุณจะให้ฉันทำ บอกมาเลย ฉันพร้อมมาก

จะให้ไปทำงานส่วนไหน ฉันจะทำให้ดีที่สุดเลย”

“โอเค ไปนั่งตรงโซฟา ด้านนู้นแล้วก็นั่งนิ่งๆ

เป็นกำลังใจให้ผม”

“เดี๋ยวนะ!! ให้ไปนั่งโซฟา นั่งนิ่งๆ คุณ!!!

นั้นเขาเรียกว่างานเหรอ ห๊ะ!!”

“อ้าว!!! ตำแหน่งนี้ว่าง และมันเหมาะสมกับคุณมาก

และต้องเป็นคุณคนเดียวเท่านั้นที่ทำหน้าที่นี้ได้ ผมคิดมาทั้งคืนแล้ว”

“คุณ!!! ถ้าคุณจะให้ฉันมานั่งเปลี่ยนบรรยากาศภายในห้องที่ทำงานของคุณ

แบบนี้ ให้ฉันอยู่แต่คอนโดก็ได้ ไม่ต้องพาฉันมา ฉันอยากทำงานเข้าใจไหม นี่อะไร ตำแหน่งมาให้กำลังใจคุณ

คุณมันบ้าหรือเปล่า”

“อ้าว!! คุณเป็นคนบอกผมเองนะ

ว่าทำอะไรก็ได้ที่บริษัทของผมและตามที่ผมเห็นสมควร ก็นี่ไงผมว่ามันเหมาะกับคุณที่สุดแล้ว

ลุกไปชงกาแฟมาให้ผม เที่ยงก็ไปกินข้าว เย็นก็รอเลิกงานพาผมกลับห้อง

งานนี้เหมาะกับคุณมาก”

“ไอ้บ้า!!! ฉันไม่ต้องการงานแบบนี้

ฉันอยากใช้สมองไม่ใช่    ใช้แต่แก้ผ้ามาทำให้คุณพอใจ

ฉันจะหาคำด่าอะไรมาด่าคุณดี ห๊ะ!!”

แพรรัมภาที่โมโห เดินกอดอกไปนั่งที่โซฟา แล้วมีน้ำตาคลอหน่อยๆ

ลูอิสเห็นแสดงว่าท่าทางจะโกรธมาก จริงๆ เขาจะให้เธอไปทำฝ่ายนิตยสาร

แต่ดูจากทรงแล้วเขาทำใจไม่ได้ที่จะมีหนุ่มๆ มาใกล้ชิดเธอ

ซึ่งแต่ละแผนกของเขามักจะมีหนุ่มรุ่นเดียวกับเธอเต็มไปหมด

แค่เธอเดินเข้ามาในบริษัทเขา เห็นสายตาของพวกนั้นแล้วเขาทำใจไม่ได้

“อ้าว!! อย่าโมโหเลย ผมก็กำลังคิดอยู่ว่าที่ไหนว่าง

และยุ่ง ช่วงนี้ก็ทำหน้าที่นี้ไปก่อนเถอะนะครับ”

แพรรัมภาไม่พูดเอาแต่เงียบ กอดอกแล้วหันหน้าไปทางอื่น เธอโกรธจริงๆ

เขาทำเหมือนเธอเป็นเด็กๆ ที่ต้องมาหลอกกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอไม่ชอบ

เธอชอบคนที่คิดและทำอะไรออกมาตรงๆ ไม่ใช่ทำเหมือนเขา

ที่คอยแต่จะหาเล่ห์เหลี่ยมกับเธอ

ลูอิสที่จ้องมองคนที่นั่งตรงโซฟา สงสารก็สงสาร หึงก็หึง

ทำไมเขาต้องมานั่งรู้สึกกับผู้หญิงคนนี้ด้วย

เพียงแค่เห็นเธอใส่ชุดที่ปกติคนก็มองธรรมดา พอเธอยิ้มให้คนอื่น

สนใจคนอื่นมากกว่าเขา เขาก็รู้สึกไม่ชอบแล้ว

เขาเฝ้าถามสิ่งที่มันอยู่ด้านในว่าที่เป็นอยู่มันคืออะไร ถ้าจะว่าเขารัก

มันก็อาจจะเร็วไปด้วยซ้ำ เธอกับเขาเราพึ่งจะรู้จักและใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไม่ถึงเดือนไม่นับก่อนหน้านั้น

“คุณ ลุกไปชงกาแฟให้ผมหน่อยสิ

ออกมาจากห้องผมยังไม่ได้กินอะไรเลย”

แพรรัมภาได้ยินก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร ลุกขึ้นไปหาอะไรให้เขาทาน

พร้อมกับมีสายตาของลูอิสคอยจ้องมองตามตลอด เธอเบื่อ เบื่อมากๆ

ที่จะต้องพูดอะไรกับคนประเภทนี้

ลูอิสที่กำลังนั่งวาดสะเก็ตรูปร่างนาฬิกาที่จะนำมาวางจำหน่ายในช่วงวันวาเลนไทน์

เขาจะออกคอลเลคชั่นคู่รักซึ่งจะเป็นครั้งแรกที่เขาคิดจะทำซึ่งเขามองความรักที่เพื่อนเขา

มาร์ตินที่มีต่อคุณกั้งซึ่งในหลายช่วงๆ ของความรักทั้งคู่ มันไม่ได้สวยหรู

และมีบางช่วงเวลามันสำคัญมาก

เขาเลยขอร้องให้มันกับคุณกั้งมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้กับเขา

แพรรัมภาที่เดินถือแก้วกาแฟมาพร้อมกับคุ๊กกี้ 3 ชิ้นเดินมาตรงโต๊ะทำงานของเขาพร้อมกับจ้องภาพสะเก็ตนาฬิกา มองด้วยความสนใจ

ซึ่งลูอิสก็ชำเลืองมองคนที่อยากจะรู้

“อันนี้เป็นคอลเลคชั่นวันวาเลนไทน์ที่ใกล้จะถึงนี้

คุณสนใจอยากจะทำมันไหม ลองวาดมันให้ผมดูหน่อยสิ

นาฬิกาในรูปแบบของคุณที่คุณอยากจะใส่เป็นแบบไหน”

แพรรัมภามองหน้าเขา ให้เธอเนี่ยนะทำ เออ แล้วทำหน้าแบบ เขาคิดยังไง

“คุณพอจะวาดภาพเป็นไหมละ

คุณเรียนมาทางนี้น่าจะพอรู้องค์ประกอบบ้างแหละ ใช่ไหม”

“วาดนะพอได้แต่ไม่ได้วาดสวยแบบนี้ คุณทำมันมานานแล้วเหรอ

ไม่คิดว่านาฬิกาทุกอัน คุณจะเป็นคนออกแบบเองทั้งหมด

แค่งานในวงการสื่อสารก็มากมายแล้วคุณยังจะมีใจที่จะทำมันอีก”

“มันคือของที่ผมรัก

ยังไงผมก็ต้องหาเวลามาทำมันให้ได้ 10นาที20นาที ก็ยังดี ทุกเรือนคือความรู้สึกของผมในช่วงๆนั้น”

“เก่งนะคุณ ทั้งงานบริหารที่ทำอยู่ก็มากมายแล้ว

ยังจะปลีกตัวมาทำแบรนด์นาฬิกาของตัวเองอีก”

“คุณต้องลองรักและหลงอะไรสักอย่าง

แล้วคุณจะรู้ว่าเพียงแค่ได้มองได้เห็นสิ่งที่เรารักมันก็มีความสุขแล้ว”

สายตาก็ส่งมายังแพรรัมภาที่มันสื่อความหมายชัดเจนภายในดวงตาคู่นั้น

ส่วนแพรรัมภาฟังเขาพูดและเหมือนเขาจะพูดกับเธอก็รู้สึกเขินแปลกๆ

“คุณดื่มกาแฟ เถอะเดี๋ยวหายร้อนหมด”

พร้อมกับหยิบภาพสะเก็ตของเขาติดมือมาด้วย เธอหยิบดินสอค่อยๆบรรจงวาดลวดลาย

ก็รู้สึกเพลินดีไปอีกแบบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***