บทที่ 8

ลูอิสและแพรรัมภาที่ขึ้นมายังชั้นของทั้งคู่

แต่อีกคนกำลังจะเดินไปเปิดประตูห้องที่เธอและเพื่อนพักอยู่ก็ต้องชะงักเพราะมีคนเดินเข้ามาในห้องด้วย

“คุณ!!! เข้ามาทำไม นี้ห้องของฉันกับเพื่อน”

ลูอิสที่ไม่ฟังอะไรเดินตรงไปยังห้องนอนซึ่งคาดว่าจะมีกระเป๋าเสื้อผ้าของคนตรงหน้า

แพรรัมภาโดดเข้ามาขวางเขา ไม่ให้เข้าไป

ลูอิสมองตัวแค่เนี่ยจะมาสู้แรงอะไรของเขาได้ เขาเลยผลักคนที่ขว้างไปด้านข้าง

แพรรัมภาที่เห็นอีกคนไม่พูดจาอะไร เดินดุ่มเข้าไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าของเธอ

“ไม่ได้นะคุณ ฉันไม่ย้ายไปห้องคุณ เข้าใจไหมคุณลูอิส

นี้คุณเป็นคนพูดไม่รู้เรื่องหรือไง ฉันไม่ไป”

“ทำไม ผมบอกให้ย้าย

ก็คือย้ายไม่งั้นข้อตกลงของเราเป็นอันยกเลิก ผมโทรกริ้งเดียวไปเมืองไทย

บริษัทที่คุณทำงานด้วยจะถูกยุบไปรวมกับที่อื่นทันที เอาไง”

แพรรัมภาเห็นสายตาของคนตรงหน้าแล้ว รู้ว่าเขาพูดจริง

และเธอเห็นรายชื่อผู้ถือหุ้น ก็มีชื่อของเขาเป็นคนถือหุ้นรายใหญ่ ถ้าเธอยังดื้อมันอาจจะส่งผลให้คนอื่นเดือดร้อน

นี่เราต้องยอมนายคนนี้เหรอ

“ได้!! แต่นอนกันคนละห้องได้ไหม ฉันไม่ชินที่จะนอนร่วมกับคนอื่น”

“ไม่ได้!!! เราต้องอยู่ด้วยกัน นอนเตียงเดียวกัน

โอเคไหม”

ลูอิสจ้อง คนตรงหน้าด้วยสายตานิ่งๆ

จนคนตรงหน้าเดาไม่ออกว่าเขาคิดจะทำอะไรอีก แพรรัมภาที่ตอนแรงทำท่าขัดขืนตอนนี้จำต้องปล่อย

เพราะเขาถือไพ่เหนือกว่าเธอเห็นๆ

“สาม เดือนเท่านั้นนะ ถ้าพ้น สามเดือนไป

เราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก เข้าใจไหมคุณ!!”

ลูอิสที่ไม่ตอบ แต่ภายใจคิดแล้วเขาต้องได้เธอมาครอบครองมากกว่าสามเดือนที่เธอตั้งไว้

ช่วงนี้เขาจะหว่านล้อมให้เธอมาตกหลุมรักเขาให้ได้

“ตามนั้น อย่าริอาจบิดพริ้วอีกนะคุณ”

“ฉันพูดคำไหน คำนั้น และคุณก็กรุณารักษาสัญญาด้วย

ฉันว่าเรามาลงลายลักษณ์อักษรดีกว่าฉันว่า”

ลูอิสได้ยิน ถึงกับสะตั๊นนี้ถึงขั้นต้องลงลายมือชื่อด้วยเหรอ

เขามันไม่น่าไว้ใจอะไรเลยใช่ไหม

แพรรัมภาที่เดินไปหยิบกระดาษมาหนึ่งแผ่นแล้วร่างสัญญาและกฏของการอยู่ร่วมกันรวมทั้งรายละเอียดปลีกย่อย

“นี่คุณ ร่างขนาดนั้น

ผมว่าผมไปแจ้งปิดบริษัทเจ้านายคุณดีกว่า ผมขี้เกียจอ่าน

ผมบอกว่าสามเดือนก็สามเดือน อย่างอื่นผมไม่รับ ถ้ายังตุกติกคิดจะทำอะไรอีก

ผมว่าเราล้มเลิกต่างคนต่างไปเถอะ ง่ายกว่า”

ลูอิสที่แกล้งทำเสียงเบื่อหน่าย

แต่ตาก็เหลือบมองคนที่ก้มหน้าก้มตาเขียนรายละเอียด

ส่วนแพรรัมภาที่ได้ยินถึงกับพ่นลมหายใจตอนนี้ที่มันอัดแน่นไว้ภายในมันกำลังปะทุ

ทำไมเธอต้องมาทนกับไอ้บ้านี้ด้วยห๊ะ!! หรือเธอจะปล่อยให้ผ่านไปแล้วเดินออกไปจากชีวิต

และลาออกจากงานไปช่วยพ่อที่บริษัทดีกว่าไหม ขืนถ้าพ่อเธอรู้ว่าเธอมาติดกับนายคนนี้ด้วยสัญญา

บ้าบอนี้พ่อเธอจะว่ายังไง

แต่ก็ยังมีเสียงพรำบ่นของพี่ภัทและเหล่าบรรดาพนักงานคนอื่นที่มีภาระค่าใช้จ่ายหาเลี้ยงคนในครอบครัวอีกมากมาย

นี้เธอต้องลงทุนทำแบบนี้ เธอควรจะได้รับรางวัลผู้มีจิตสำนึกดีเด่นไหมเนี่ย

คิดแล้วก็ปลงกับชีวิตจริงๆ

“โอเค ฉันเชื่อคุณ เรามาจับมือทำสัญญา

ถ้าคุณบิดพริ้วเกินจากสิ่งที่คุณพูด ฉันจะเรียกร้องค่าเสียหาย 50 ล้านบาท”

“โอเค ได้ ถ้าผมไม่ทำตามผมจะให้คุณเลย 100 ล้านและจะยกหุ้นทั้งหมดให้กับคุณด้วย โอเคไหม”

“ดี จำคำพูดของคุณไว้นะคุณลูอิส”

ลูอิสคิดแล้วว่าสิ่งที่เขาทำมันดี

เพราะเขาและเธอจะได้มีเวลาศึกษากัน แต่ที่สำคัญเขากลัวว่าใครจะมายุ่งกับคนตรงหน้า

ยิ่งได้ครอบครองยิ่งรู้สึกหวงมากขึ้นไปอีกทำไงได้ก็คุณดันพยศนะครับ

ผมถึงต้องหาวิธีมาปราบคุณ

ลูอิสมองคนที่ก้มหน้า ก้มตาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางเพื่อไปยังห้องของเขา

จะเรียกว่าห้องของเราดี

แพรรัมภาที่คอยเหลือบมองคนข้างที่ยืนกอดอก

จ้องดูเธอเก็บเสื้อผ้าและสักพักได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา

นี่แสดงว่าเพื่อนเธอมาแล้ว แพรรัมภาเหมือนกับคิดอะไรออกและรีบส่งเสียงไปทักเพื่อนเธอที่คงจะเดินเข้าแล้ว

“ดาว!!! แกจะนอนคนเดียวได้ไหม ฉันรู้ว่าแกกลัวผี

เดี๋ยวฉันจะอยู่เป็นเพื่อนแกเองนะ”

ลูอิส เจมส์ และดาวรู้สึกงงกับคนตรงหน้า ที่กำลังตีหน้าเศร้า

คล้ายกับเป็นห่วงเพื่อนเสียเหลือเกิน ดาวได้ฟังสิ่งที่คุณเจมส์ลูกน้องพูดกับเธอเรื่องแพรรัมภานั้น

เธอก็พอจะเห็นใจคุณลูอิสอยู่บ้างที่แอบหลงรักเพื่อนเธอ

แต่ดันจีบคนไม่เป็นเลยหาข้ออ้างๆ มาเพื่อจะได้พิชิตใจเพื่อนของเธอ

ซึ่งเธออยากจะบอกคุณลูอิสจริงว่า ใช้แค่ความจริงใจ

อย่ามีเล่ห์เหลี่ยมกับเพื่อนเธอมาก เธอกลัวเหลือเกินว่าสักวันเพื่อนเธอรู้ความจริงแล้วจะ

โกรธมากๆ

“ใคร!! ว่าฉันกลัวผี”

แพรรัมภาทำท่าขยิบตาและส่งสัญญาณไปที่ดาว แต่แล้วทุกอย่างผิดคาด

เพื่อนเธอดันไม่รับมุก และหันไปเจอสายตา คนเจ้าปัญหาทำหน้าแบบ มีไรอีกไหม

จะทำอะไรอีกหรือเปล่า คิดๆแล้วนี่เพื่อนเธอมันซื้อบื้อขนาดนั่นเลยหรือไง

ดูไม่ออกเหรอว่าเธอกำลังขอความช่วยเหลือ

“เออ!!! แกไม่ได้กลัวผีเหรอ

แต่แกอยู่คนเดียวไม่ได้ใช่ไหม”

“เปล่า แต่ฉันจะบอกแกว่า เดี๋ยวฉันต้องกลับเมืองไทยแล้วนะ

พี่ภัทเรียกให้กลับไปทำงานด่วน บริษัทขาดแกกับฉันมันก็วุ่นๆ หน่อย แต่เรื่องของแกพี่ภัทเขาฝากบอกว่าอย่าทำให้มีปัญหา

เจรจาให้เรียบร้อยแล้วค่อยกลับไปทำงาน”

แพรรัมภากำลังจะเอ่ยปากพูด แต่ช้ากว่าคนตัวโตที่ ดูแล้วว่าคนตรงหน้าคงจะหาข้ออ้างอะไรเพิ่มอีก

ตอนนี้เขาเหนื่อยแล้วอยากจะพักผ่อนเต็มที่

“พอเลยคุณ

คุณดาวเขาก็บอกแล้วว่าคุณภัทให้คุณเจรจากับผมให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยกลับไปทำงาน

ส่วนคุณ คุณจะให้คุณดาวเขาอยู่ทำไม เขาก็มีครอบครัว พ่อแม่ที่จะต้องดูแล

งานเขาก็ต้องทำ คุณจะให้เพื่อนคุณมานั่งตกงานด้วยเหรอ โตแล้วคิดบ้าง”

แพรรัมภาได้แต่อ้าปากค้าง นี่สรุปว่าเธอผิดเหรอ เฮ้ย!!!

เธอก็ต้องทำงานเหมือนกัน นะ ถึงแม้เธอจะไม่ต้องรับผิดชอบใคร แต่งานที่เธอรักหละ

“คุณ!! ฉันก็มีงานที่ฉันรักเช่นกันนะ

แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ ให้ฉันอยู่เฉยๆ ฉันไม่โอเคนะ”

“ใครบอกว่า ผมให้คุณ มาอยู่เฉยๆ ผมก็จะให้โอกาสคุณ

ศึกษางานที่บริษัทของผมไปด้วยไง ไม่ดีเหรอโอกาสมาถึงคุณ

ทั้งที่คนอื่นเขาอยากจะเข้ามาทำงานที่บริษัทผม จะตาย”

แพรรัมภาใจจริงเธอก็อยากจะศึกษา สายงานบันเทิงขนาดใหญ่ว่าเขาบริหารยังไง

แต่ละแผนก ถ้าไม่ติดตรงข้อแม้ต่างๆที่เขาและเธอตกลงกัน มันก็คงจะดีกว่านี้

“คนอื่น ไม่ใช่ฉันนะสิ” ทำปากขมุบขมิบ

พรึมพร่ำเบาๆ

“ผมเหนื่อยแล้ว รีบเก็บของ

คนอื่นเขาจะได้พักผ่อนบ้าง นี่เขาต้องมานั่งวุ่นวายกับความเรื่องมากของคุณเนี่ยนะ”

“ห๊ะ!!! เดี๋ยว ใครเรื่องมาก”

ลูอิสที่ไม่อยากจะเสียเวลาอะไรอีก

รีบเดินไปคว้ากระเป๋าเดินทางของเธอและเดินออกไปตรงประตูทันที

ส่วนแพรรัมภาที่เห็นรีบวิ่งไปดึงกระเป๋า แต่ก็ช้ากว่าคนเจ้าปัญหา

“ดาว!! แกจะทิ้งฉันไว้ที่นี่กับนายนั่นเหรอ”

“ไม่ได้ทิ้ง

แต่ฉันต้องทำงานแกจะทำหรือไม่ทำแกก็ไม่เดือดร้อน แต่ฉันยังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ

หาเงินส่งน้องอีกนะ”

บีมได้ยินเพื่อนพูด แล้วก็จริงเธอจะมาเห็นแก่ตัวไม่ได้คอยดูเธอจะต้องทำให้ตานั่นเบื่อเธอให้เร็วที่สุด

เธอมั่นใจมากว่า คนอย่างตานั่นไม่มีทางทนเธอได้นาน แค่คนอยากเอาชนะแค่นั้น

“อือ แล้วนี่ให้ฉันไปส่งแกไหม ฉันเป็นคนพาแกมา”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวคุณเจมส์ไปส่งฉันเอง

อยู่ทางนี้ก็ดูแลตัวเองดีอย่าดื้อกับคุณลูอิสให้มาก ลองเปิดใจศึกษาเขาดูบ้างนะแก”

“นี่พอเลย แกไม่ต้องมาคิดว่าฉันจะคบคนนั้น

เลยไม่มีทางหรอกว่า ฉันจะเอานายคนนั้นมาแต่งงานด้วย”

“คิก คิก เห็นไหมฉันบอกแกแล้วว่าแกไม่ได้กลับไทย

และฉันจะบอกว่าแกจะต้องได้คุณลูอิสเป็นสามีแน่นอน หมอดาวฟันธง”

“พอเลยแกก็รู้ว่าฉันต้องอยู่เพราะอะไรไม่มีทางที่ฉันจะแต่งกับคนที่เอากฏหรือข้อแม้มาบังคับฉันไม่มีทางแน่นอน”

“แล้วแต่แก ฉันจะคอยดู มีอะไรก็โทรฉันได้ตลอดเวลาและที่สำคัญ

อย่าลืมป้องกันด้วยนะ”

ป้องกัน ป้องกันใช่ ตายแล้วทำไงดี นี่มันผ่านมากี่ชั่วโมงแล้ว

จะทำไงดี ไม่นะ แพรรัมภาที่ทำหน้าตื่นตกใจ จนดาวสังเกตเห็นอาการก็พอจะรู้คราวๆ ว่า

จะต้องเตรียมอะไรไว้ให้เพื่อนเธอแน่นอน

“นี่กินทุกวันนะ จะได้ไม่มีอะไรพลาด

โตๆกันแล้วไม่ต้องมาอายฉัน เราเพื่อนกัน”

แพรรัมภามองสิ่งที่ดาวเพื่อนสนิทยื่นมาให้

แล้วส่งยิ้มเดินเข้าไปกอด สมกับเป็นเพื่อนสนิทกันจริงๆ

“แกยังไงฉันฝากเช็คข่าวว่าพ่อฉัน

ไปรับเลี้ยงเด็กที่ไหนอีกนะ ฝากแกดูและส่งข่าวมาบอกด้วย ยิ่งฉันไม่อยู่แบบนี้ พ่อฉันจะต้องออกลวดลายความเจ้าชู้อีกแน่ๆ”

“จะหวงพ่อแกทำไมนักหนาท่านนะแค่หาความสุขเล็กๆ

เอาน่า พ่อแกไม่มีทางจะเอาใครมาแทนที่แกหรอก ฉันว่าพ่อแกคงจะสงสารผู้หญิงคนนั้น”

“ทำไม พ่อฉันต้องสงสารบรรดาเด็กทำไม”

“อ้าว ใครจะเอามาให้แกทรมานเล่นหละเห็นแต่ละคน

จบไม่สวยทั้งนั้น”

“หึ หึ ยังไงก็ฝากดูด้วยหละ แล้วคุณเจมส์จะไปส่ง

เพื่อนบีมกี่โมง”

“คงจะสักพักครับ

เพราะเครื่องจะออกก็เกือบจะห้าทุ่มโน้นอะครับ”

“ยังไงบีมฝากเพื่อน ด้วยนะคะ

คิดว่าบีมคงจะไม่ได้ไปส่งเพื่อนแน่ๆ ถ้าเจ้านายคุณยังไม่เลิกงี่เง่านะ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่าปกติคุณลูอิสไม่ใช่แบบนี้นะครับ

ผมก็พึ่งเคยเห็น เหมือนกันครับ”

ทันใดทุกคนถึงกับอึ้ง ที่มีมือมาดึงแพรรัมภาให้ออกไปจากวงสนทนา

“เห้ย!!! คุณ อะไรเนี่ย ฉันยังคุยกันไม่เสร็จเลย”

ลูอิสที่รอนานมาก ดูแล้วไม่มีทีท่าว่าจะเสร็จ เลยถือวิสาสะ เอาไปเลยดีกว่า

รู้ว่าคนข้างๆ หาเรื่องที่จะไม่ตามเขาเข้าห้องแน่ ลูอิสลาก       แพรรัมภาเข้ามาภายในห้องหรู

ที่ตกแต่งไปด้วยกระจกและเน้นสีขาว มีเฟอร์นิเจอร์สีครีม และ เทา ต้นไม้เล็กๆ

ห้องของเขาดูสะอาดตามากๆ

“คุณ!!! หยุดก่อน เดี๋ยวสิ อะไรเนี่ย!!”

ลูอิสลากคนข้างๆ เข้ามาถึงกลางห้อง และทำหน้ามึนตึงใส่

“อ้าว!! เข้ามาในห้องแล้ว โอเคไหม คุณเป็นบ้าอะไรอีก

ดูทำหน้า ท้องผูกหรือไง”

ลูอิสที่ได้ยินคนตัวเล็กพูดออกมา มันน่าจับกดบนโซฟาจริงๆเลย

“อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าคุณกำลังถ่วงเวลา

ผมเข้ามารอคุณนานมากแล้ว”

“ก็ฉันคุยกับเพื่อนอยู่คุยเสร็จฉันก็เข้าห้องเอง

คุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ บ้าหรือเปล่า ฮอร์โมนไม่ปกติหรือไง เดี๋ยวก็ดี

เดี๋ยวก็ร้ายนะคุณ”

ลูอิสเดินเข้ามาหาคนตรงหน้า แพรรัมภาเห็นแล้วรับรู้ว่า

อาการแบบนี้เธอควรจะ ควรจะ

“อ้าว!! คุณ เอากระเป๋าไว้ไหน

เดี๋ยวฉันเอาของไปเก็บก่อนนะคะ”

ลูอิสเห็นแล้วว่า แพรรัมภาจงใจเปลี่ยนเรื่องได้เนียนมาก

และรีบเดินออกไป หึ หึ ยังไงก็หนีเขาไม่พ้นหรอกคุณ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***