

พยศรักแม่นักข่าว

 

บทที่ 6

แพรรัมภาวันนี้เธอรู้สึกโกรธตัวเองมากๆ ที่เผลอพลาดไปมีอารมณ์ร่วมกับคนที่นอนอยู่ข้างๆจนล่วงเลยมาถึงช่วงเย็น

น้ำตาเธอก็ไหลออกมา ไม่ได้เสียใจในสิ่งที่สูญเสีย

แต่เสียใจกับสิ่งที่ตัวเองเผลอไปมีอารมณ์ร่วมกับเขาต่างหาก ทั้งๆ ที่เธอมาที่นี่เพื่อจะจัดการสะสางปัญหา

แต่พอเกิดเรื่องนี้ขึ้นมันจะไม่ง่ายอย่างที่ใจเธอคิดแน่ๆ

“หื้อ!! ร้องไห้ทำไม ครับ”

“พอใจ คุณหรือยัง ห๊ะ!!”

“ทำไม คุณเสียใจอะไร ผมก็รับผิดชอบคุณอยู่แล้ว”

“ฉันไม่ได้ต้องการให้คุณมารับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น

ฉันก็ผิดเองที่เผลอไปร่วมมือกับคุณ แต่อย่างว่าเดี๋ยวนี้

ส่วนใหญ่แล้วเขาไม่ถือกันเรื่องนี้แล้วหละ เรื่องที่เกิดขึ้นก็ถือว่าเราสนุกด้วยกันทั้งคู่แล้วกัน”

แพรรัมภาพูดไปแบบนั้นก็เพื่อไม่ต้องการตกเป็นรองคนที่อยู่ข้างหน้า

อย่าคิดใช้วิธีนี้มาเพื่อผูกมัดตัวเธอไม่มีทาง แกล้งพูดให้เข้มแข็งแต่ภายในใจนั้นโครตจะสับสน

“ห๊ะ!!! คุณว่าอะไรนะ

คุณไม่แคร์กับสิ่งที่คุณสูญเสียไปเลยเหรอคุณบีม ผมไม่เชื่อคุณหรอก คุณจะร้องไห้ทำไม

ถ้าคุณไม่แคร์”

“น้ำตามันไหลเพราะฉันแพ้ให้กับคุณแค่นั้น

ส่วนเรื่องอื่นฉันไม่ได้คิดและอย่าเอาเรื่องนี้มาเป็นข้อต่อลองกับฉันเด็ดขาดนะคุณลูอิส”

ลูอิสที่ได้ยินถึงกับไปไม่เป็น ทำไมแพรรัมภาถึงมีความคิดแบบนี้

คิดว่าเขาจะยอมง่ายๆ เหรอ ทำเป็นเก่งหรือแท้จริงมันคือความกลัวกันแน่

“ได้!! ถ้าคุณไม่แคร์กับสิ่งที่เกิดขึ้น

ผมก็ไม่สนถือว่าเราร่วมสนุกด้วยกันก็พอ แต่อย่าคิดว่าผมจะปล่อยคุณไปง่ายๆ นะ”

ลูอิสรู้สึกเสียใจกับคำพูดของคนตรงหน้า

ที่ทำเหมือนไม่แคร์กับสิ่งที่เกิดขึ้น

ทำไมแพรรัมภาถึงเป็นคนที่เข้าใจอะไรยากแบบนี้ และทำไมเขาต้องมานั่งรู้สึกกับผู้หญิงคนนี้ด้วย

“ก็ดี คุณได้ความสุขฉันก็ได้ความสุข วินๆ กันทั้งคู่”

แพรรัมภาที่ทำเหมือนไม่แคร์กับสิ่งที่สูญเสียก็จะลุกขึ้นไปแต่งตัวซึ่งเสื้อผ้ามันได้กระจัดกระจายไปตามแรงอารมณ์ที่เกิดขึ้นช่วงก่อนหน้านี้

แต่ช่วงที่จะลุกขึ้นมันรู้สึกเจ็บตรงส่วนนั้น

“โอ๊ะ! โอ๊ย!!” แพรรัมภาทำหน้านิ่วคิ้วขมวดทำไมมันรู้สึกเจ็บขนาดนี้

ปรายตามองไปยังคนข้างๆ ที่มองเธอยิ้มๆ

“เจ็บละสิ จะรีบลุกไปไหนให้ผมอุ้มไปก็ได้

อย่างว่าแหละขนาดตัวเรามันคนละไซร์ แรกๆ มันก็แบบนี้ อีกหน่อยมันก็จะชิน”

“ชินบ้านคุณสิ อย่าคิดว่าจะได้มันอีกเป็นรอบที่สอง”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขนาดครั้งแรกคุณยังแพ้

คิดว่าครั้งที่สอง สามมันไม่ตามมาเหรอ”

แพรรัมภาก็หวั่นๆ ในใจ อย่างที่เขาพูดขนาดครั้งนี้เธอมีสติ

เธอยังฝ่ายแพ้ แต่อย่าคิดว่าเธอจะยอมเขาง่ายๆ นะ

“หึ หึ

ฉันไม่มีทางที่จะเป็นเบี้ยล่างให้คุณหรอกนะคุณลูอิส อย่าคิดมาใช้วิธีนี้ มาจับฉันให้อยู่ที่นี่แล้วกัน”

ลูอิสได้ยินสิ่งที่คนตรงหน้าพูด ในใจเริ่มที่จะโมโห มาดูกันว่าคุณกับผมใครกันแน่ที่จะแพ้

“ก็ดี เรามาดูกันว่าเกมนี้ใครกันแน่ที่จะแพ้

แต่อย่าลืมนะว่า คุณมาเจรจาต่อลองให้หัวหน้าคุณ และคนที่อยู่ภายในบริษัทเขาจะเดือดร้อนจากการกระทำของคุณก็ตามใจ

ผมเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ ผมจะปิดบริษัทเล็กๆ แบบนั้นตอนไหนก็ได้

ผมไม่แคร์เพราะผมมีเงินเยอะอยู่แล้ว ไม่สนใจว่าบริษัทของเจ้านายคุณ

ที่ให้คุณมาเจรจาจะเป็นอย่างไรก็ได้”

แพรรัมภาได้ยินก็รู้สึกโกรธเขาถือไพ่เหนือกว่าเธอ ใช่ เธอมาเพื่อเจรจาต่อรอง

แต่การต่อรองมันต้องไม่ใช่แบบนี้

“แล้วคุณจะเอายังไง ว่ามา จะได้จบๆ

และคนอื่นจะได้ไม่เดือดร้อนกับการกระทำ บ้าๆ ของคุณ”

“ง่ายๆ คุณต้องอยู่กับผมที่นี่เป็นเวลา1ปี ตามสัญญา ทุกสิ่งทุกอย่างผมจะคืนให้ในนามชื่อคุณ ถือว่าคุณได้กำไรและคนในบริษัทคุณก็ไม่เดือดร้อนด้วยว่ายังไงตกลงไหม”

“นานไปไหม 1 ปี ฉันขอ 3 เดือนก็พอ ฉันคิดว่าคนอย่างคุณคงไม่มีทางจะทนผู้หญิงแบบฉันได้หรอก

พวกเพลย์บอยอย่างคุณ ไม่เกินเดือนก็คงจะเบื่อ”

“ทำไมคุณกลัวผมเหรออยู่กัน 1 ปีกลัวจะหลงรักคนแบบผมหรือไง

แพรรัมภา”

“หึ หึ ฉันไม่มีวันที่จะหลงรักผู้ชายแบบคุณหรอก

แค่ที่ฉันยอมให้คุณมันก็มากพอแล้ว คนแบบคุณไม่มีส่วนไหน ที่ฉันจะรักได้เลย

ขนาดรสนิยมเรื่องอย่างว่า ยังห่วยเลย”

ลูอิสได้ยินถึงกับเลือดขึ้นหน้า อะไรน๊ะ

รสนิยมเรื่องอย่างว่ายังห่วย ในชีวิตเขาไม่เคยมีใครมาพูดแบบนี้ใส่หน้า

เหมือนเช่นผู้หญิงตรงหน้า แรกๆ ก็ต้องการที่จะแสดงออกในด้านความรัก

อยากจะให้เขาและเธอต่างเรียนรู้กัน แต่นี้อะไร

ทำไมคนตรงหน้าถึงได้พยศกับเขาเช่นนี้

“ก็ดี รสนิยมผมมันห่วยเหรอ ได้!! แพรรัมภา

ผมจะสาธิตให้คุณดูอีกครั้งว่าจะห่วยไหม คุณพูดเองนะและรับผิดชอบในสิ่งที่พูดออกมาด้วย”

แพรรัมภารู้สึกอยากจะตบปากตัวเองจริงๆ ที่ไปต่อว่าคนตรงหน้า

แล้วที่นี้จะทำไง

“คุณ!! หยุดนะ วันนี้คุณก็ได้มากพอแล้ว

คุณอย่าคิดเริ่มที่จะทำมันอีกฉันไม่พร้อมฉันเจ็บอยู่นะ”

“หึ หึ ที่นี้มากลัวมาบอกว่าเจ็บตอนพูดท้าทาย

ไม่คิดกลัวบ้างหละครับ”

“ฉันขอโทษ และตอนนี้ฉันก็เริ่มหิวข้าวแล้ว

ฉันขอร้องละนะ ฉันว่าคุณคงจะไม่โหด ที่ปล่อยให้ฉันอดข้าว หรอกนะ”

ลูอิสไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรทั้งนั้นจัดการอุ้มคนตรงหน้าไปยังห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย

แต่ใช่ว่าจะง่ายอย่างที่คิดคนฤทธิ์มาก ยังไงก็ยังโวยวายไม่เลิก

“คุณ!! ปล่อยฉันลงเลยนะ ฉันเดินเองได้ไม่ต้องมาช่วยฉันเลยคนบ้า”

ลูอิสไม่อยากจะทะเลาะอะไรแล้ว จัดการเลยดีกว่าปากแบบนี้

จากนั้นสงครามในห้องน้ำก็เริ่มขึ้น ลูอิสหัวเราะในลำคอที่อีกฝ่ายก็เริ่มเร้าร้อนตามเขา

ซึ่งอย่างว่าคนนิสัยเดียวกันมักจะจุดติดกันได้ง่าย โดยที่ แพรรัมภาไม่รู้ตัวว่าเธอนะร้อนแรงในเรื่องนี้มาก

หลังจากที่เสร็จสิ้นการปราบพยศคนปากดีเรียบร้อย เขาก็จัดการสวมเสื้อผ้าให้กับคนที่ตอนนี้ไม่พูดอะไรอีกแล้ว

ได้แต่นิ่งเงียบซึ่งความเงียบนี้ทำให้ใครบางคนเริ่มรู้สึกแปลกๆ

“ทำไมครับ หิวข้าวจนพูดไม่ออกเลยหรือไงครับ”

“หยุดพูด ไปเลย ปากแบบนี้มันน่าเอาอะไรยิงทิ้งให้ตายไปเลย”

“หึ หึ ยิงผมตายระวังจะท้องไม่พ่อนะ

เมื่อกี้ผมปล่อยเอาไว้สะเยอะเลย คิดว่าป่านนี้ลูกๆ

ผมคงจะว่ายวนไปตามทางจนไปเกาะติดที่ใดที่หนึ่งแล้วมั้ง”

แพรรัมภาที่ได้ยินก็รู้สึกเครียด กับสิ่งที่เขาพูดออกมาไม่นะ

เธอไม่มีวันยอมให้เรื่องนั้นมันเกิดขึ้นแน่ๆ

“คิดเหรอว่า ลูกๆ ของคุณจะแข็งแรงเห็นใช้งานบ่อยขนาดนี้

คงจะอยู่รอดหรอกนะ”

“ปากแบบนี้หายเพลียแล้วละสิ”

แพรรัมภาที่ลุกขึ้นยืนจัดเสื้อผ้าและทรงผมที่มันฟูให้เรียบร้อย

ได้เขาจะได้รู้ฤทธิ์คนอย่างเธอ ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาจะมาจับได้ง่ายๆ

แค่เธอมาในชุดที่เจอกันครั้งแรก แล้วยิ่งตอนนี้ภายในใจเข้ายิ่งรู้สึกหวงมากขึ้นกว่าเมื่อกี้อีก

ผู้หญิงคนอื่นใส่ก็คงจะดูดีแต่ไม่ใช่เมียเขาแน่ๆ

“เอาสูทผมไปคลุมด้วยใส่มาได้ไงเสื้อรัดขนาดนี้จะมาโชว์ใครรึไง”

“ขอบใจ แต่ฉันไม่ใส่”

แพรรัมภาพูดเสร็จแล้วเดินออกจากห้องทำงานไป ในใจคิดได้ เธอจะอ่อยให้อ่อยให้หมดทั้งออฟฟิศเขาเลย

ทันทีที่แพรรัมภาปรากฏกายออกมาลูอิสแทบจะวิ่งไปควักลูกตาบรรดาพนักงานหนุ่มๆที่กำลังจ้องเมียเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้มขนาดนั้นลูอิสได้แต่ส่งสายตาไม่พอใจไปให้กับทุกคน

เจมส์ที่เห็นคุณลูอิสเจ้านายเดินตามหลังออกมาด้วยใบหน้าเหมือนกำลังจะฆ่าใคร ทุกทีเจ้านายจะเป็นคนที่ร่าเริง

ยิ้มแย้มให้กับทุกคน แต่นี้อะไรดูแล้วไม่มีใครกล้าจะเข้าไปในวงรัศมี นั้นเลย

“เจมส์ เดี๋ยวฉันจะกลับละนะฉันคงจะไม่เข้าออฟฟิต

มีอะไรติดต่อที่คอนโด”

ลูอิสที่กำลังจะเดินจากไป คิดอะไรออกหันหลังเดินมามองทุกคนในแผนก

“สิ่งเห็น ช่วยลืมมันไปด้วย

อย่าให้ฉันรู้นะว่าแอบถ่ายรูป ถ้าฉันรู้ฉันจะไล่ออกทุกคน เข้าใจไหม!!”

พนักงานหนุ่มๆ ได้ยินก็รู้สึกงงมากปกติมีสาวๆ ใส่สั้นพวกเขามองยังไม่เห็นเจ้านายเขาจะเป็นแบบนี้แล้วกับผู้หญิงน่ารัก

สวยหวาน แอบเซ็กซี่คนนี้มีหวงหนักมาก

“สิ่งที่พูด เข้าใจไหม!!”

“ครับ ครับ ครับ”

เป็นเสียงของพวกหนุ่มพนักงานในออฟฟิตของเขาเขามองแล้วพยักหน้ารีบวิ่งตามคนเจ้าปัญหาที่เดินนำเขาไปไหนต่อไหนแล้วมาถึงก็เล่นงานเขาแล้ว