บทที่ 3

เสียงท้องร้องดังขึ้นทักท้วงความหิว อาหารเช้าที่ยังไม่ตกถึงท้องสักคำ หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเวลา สองมือเก็บของใส่กระเป๋าสะพายให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนชุด

เพียงเวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาที จิรภาณินท์เดินออกมาพร้อมกับชุดเดรสสีดำของเธอ หญิงสาวมองตัวเองที่กระจก พร้อมหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องแต่ทว่ากลับต้องหยุดชะงักลงเมื่อใบหน้าของสดายุผู้จัดการพริตตี้ยืนดักรอเธออยู่

“เจ๊”

สดายุสาวประเภทสองมองด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่

“มีคนอยากพบหล่อนน่ะย่ะ ฉันก็แค่มาบอก เผื่อจะได้ค่าตัวเพิ่ม เขารออยู่ข้างนอก” สดายุพูดจบสะบัดหน้าเชิดเดินไปทันที หญิงสาวได้แต่มองพร้อมถอนหายใจออกมา

“บางทีฉันต้องหางานใหม่แล้วจริงๆ” เธอบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินออกไปจากห้อง สายตาคู่สวยพบกับชายคนหนึ่งอายุราว ๆ สี่สิบปลายยืนดักรอเธออยู่ หญิงสาวเลือกที่จะเดินเลี่ยงออกไปแต่ทว่ากลับไม่ทัน

“เดี๋ยวหนู” เสียงเรียกทำให้หญิงสาวหันไปมองด้วยความไม่พอใจสักเท่าไหร่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีผู้ชายยืนดักรอเธอ แต่ก็เป็นทุกครั้งที่ไม่ชอบ

“คุณลุงคะ หนูคงไม่ว่างไปทานข้าวหรืออะไรก็แล้วแต่นะคะต้องขอโทษด้วยค่ะ” เมื่อพูดจบหญิงสาวหมุนตัวเดินออกไปโดยไม่คิดจะสนใจ

“นี่หล่อนสามีฉันไม่ได้พิศวาสเธอหรอกนะ”

จิรภาณินท์หยุดเดิน เธอหมุนตัวกลับไปมองอีกครั้ง สายตาคู่สวยสำรวจใบหน้าถูกแต่งด้วยเครื่องสำอางจัดด้วยความสงสัย

“แม่ฉันอยากพบกับหล่อน ถ้าอยากจะหางานใหม่ทำที่ดีกว่านี้ก็เดินตามฉันมา”

เพ็ญรตีเชิดหน้าใส่ มืออีกข้างยกบิดหูสามีลากให้เดินตาม

หญิงสาวมองสองสามีภรรยาพลางทบทวน คงไม่ได้มาหลอกเธอหรอกมั้ง เพราะดูจากท่าทาง ภรรยาจะห่วงหน้าดู ลองดูสักครั้งก็ไม่ผิดว่าแล้วจิรภาณินท์ตัดสินใจเดินตามไปทันที ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าหากได้งานใหม่ก็คงจะดี แม่ของเธอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงอีก

สายลมพัดผ่านเข้าหน้าต่างในเวลาเย็นจิรภาณินท์นั่งมองการ์ดนามบัตรอยู่ในมือด้วยความลังเลใจ งานที่เธอควรจะตัดสินใจทำดีหรือไม่ หลังจากที่ฟังจากปากของผู้หญิงอายุคราวแม่ของเธอ

ย้อยกลับไปเมื่อช่วงบ่ายที่ผ่านมา จินดารัตน์ชวนเธอออกไปทานอาหารมื้อกลางวัน ก่อนจะเปิดประเด็นคุยเรื่องงานที่เรียกเธอมาพบ แต่แบบนี้เขาเรียกว่างานได้หรือเปล่านะ

‘คุณแม่คะ เพ็ญขอพูดอะไรหน่อยได้ไหมคะ’ เพ็ญรตีพูดด้วยท่าทางหยิ่งแสดงออกถึงความไม่ชอบเธอสักเท่าไหร่

‘มีอะไรอีกล่ะแม่เพ็ญ’

‘ก็แค่ จ้างให้มาเปลี่ยนใจเจ้าภัทร แต่หล่อนไม่มีสิทธ์หลงรักลูกชายฉัน’ เพ็ญรตีพูดเสียงแข็ง ไม่แม้แต่จะมองใบหน้าของจิรภาณินท์ที่ยังนิ่งเงียบไม่ตอบโต้สิ่งใดทั้งสิ้น

‘จำนวนเงินจ้างและหน้าที่ ฉันจะบอกเธออีกทีถ้าเธอตกลง’

จิรภาณินท์ยังคงนั่งมองการ์ดที่อยู่ในมือ พลางทบทวนเงื่อนไขที่จินดารัตน์เสนอให้เธออีกครั้ง...

ภายในห้องรับแขกมีแต่ความนิ่งเงียบ สายตาของเพ็ญรตีแสดงถึงความไม่พอใจออกมาจนชัดเจน เมื่อทราบถึงจำนวนเงินมากมายเกินตัวกว่าจะยอมรับได้ จินดารัตน์มองพร้อมส่ายหน้ากับลูกสะใภ้ตระกูลสูงเพียบพร้อมทุกอย่าง

“เพ็ญรับไม่ได้ค่ะคุณแม่ มันมากเกินไป” เพ็ญรตีคัดค้านเสียงแข็ง

“อะไรกันแม่เพ็ญ ฉันอาบน้ำร้อนมาก่อนย่อมรู้นิสัยใจคอคน” สายตามองอย่างไม่พอใจ เธอไม่เข้าใจเลยทำไมต้องทำอะไรแปลกๆ แบบนี้ด้วย ถึงยังไงเธอก็ไม่มีวันยอมรับไม่มีวัน!

“รู้ได้ยังไงคะ บางที่แม่นั่นอาจจะแกล้งทำเป็นใสซื่อก็ได้ค่ะ”

เพ็ญรตียังพูดต่อเพื่อหวังที่จะลบล้างความตั้งใจของแม่สามีลง

“อย่างน้อยก็ดีกว่าแม่คุณหนูขี้วีนที่เธอพามาแนะนำฉันก็แล้วกัน” เพ็ญรตีมองใบหน้าของแม่สามีที่แสดงออกถึงความผิดหวังอย่างชัดเจน

“โธ่คุณแม่คะ ใครจะไปรู้เห็นว่าเป็นผู้ดี คิดว่ากิริยามารยาทงามนิสัยก็คงจะงามไม่แพ้กัน”

“เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าคนเราดูที่ภายนอกไม่ได้” เพ็ญรตีเงียบไม่เอ่ยปากพูดต่อ ใจจริงก็อยากจะเถียงกลับไปให้มากกว่านี้

จริงอยู่เมื่อสองปีก่อนเธอรู้จักกับคุณหญิงที่เป็นลูกค้าจากตระกูล เพชรและอัญมณี เธอเห็นว่าลูกสาวของคุณหญิงสวยและมารยามดีก็เลยทาบทามให้รู้จักกับณัฐภัทรแต่ปรากฏว่ากลายเป็นคุณหนูเรื่องมาก ถึงกับเอ่ยปากด่าแม่สามีเธอด้วยความไม่เกรงอกเกรงใจ

“ก็เพ็ญกลัวนี่คะ ถ้าได้ลูกสะใภ้ที่ไม่คู่ควรกับตาภัทร”

“เรื่องนั้นไม่ได้อยู่ที่ฉันหรือว่าเธอแต่อยู่ที่เจ้าภัทร” เมื่อพูดจบจินดารัตน์ก็ลุกเดินจากไปไม่อยากจะฟังลูกสะใภ้ที่มีอคติกับคำว่าสมบูรณ์แบบมากจนเกินไป

เพ็ญรตีมองแม่สามีเดินจากไปด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ เธอกลัวว่าลูกชายของเธอจะได้จิรภาณินท์เป็นภรรยาจริง ๆ ยังไงซะผู้หญิงแบบนั้นก็ทำได้ทุกอย่างถ้าอยากได้เงิน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***