คาเอลคือสัตว์ประหลาด

ท่ามกลางป่าใหญ่ที่เต็มไปด้วยหมู่แมกไม้นานาพันธุ์ ชายหนุ่มผมสีดำขลับ ในเสื้อผ้าเนื้อหยาบ กำลังสังเกตสิ่งรอบข้างของเขา รวมถึงตัวของเขาเช่นกัน สายตาของชายหนุ่มก้มลงมองดาบเหล็กในปลอกยาวประมาณ1เมตรที่เอวขวาของเขา

"โห เมื่อกี๊ยังอยู่ในชุดพนักงานบริษัทอยู่เลยนะเนี่ย แถมดาบติดไว้เอวขวา...ระบบรู้ด้วยเหรอว่าเราถนัดซ้าย? ละเอียดดีแฮะ"

คาเอลเอื้อมมือซ้ายไปจับด้ามดาบ มันส่งเสียงกริ้กขึ้นมาหนึ่งครั้ง ก่อนที่เขาจะชักมันออกมาแล้วถือตั้งฉากไว้ตรงหน้า

ชิ้งงง

'ฮิฮิ เท่ดีแฮะ' คาเอลแสยะยิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่เขาจะหันไปทางต้นไม้ มองต้นไม้สลับกับดาบในมือไปมา ก่อนจะทำท่าเหมือนตัดสินใจอะไรได้ ทันใดนั้นเขาก็เงื้อดาบในมือขึ้น แล้วฟันใส่ต้นไม้ขนาด5คนโอบในแนวนอน

เปรี้ยงงงง!!!

เศษไม้ปลิวว่อนไปทั่ว บนต้นไม้ปรากฏรอยดาบลึกเข้าไปกว่า1เมตร คาเอลเบิกตาโต เขาเก็บดาบเข้าฝัก ก่อนจะตั้งท่าเหมือนพวกนักคาราเต้ ทันใดนั้นเขาก็ปล่อยหมัดออกมา

ฟุบ\~ ฟุบๆ ฟุบๆๆๆๆๆ

ทั้งหมัด เท้า เข่า ปล่อยออกมาอย่างเมามัน การออกอาวุธแต่ละครั้งของคาเอลสร้างกระแสลมที่ผันผวนเล็กน้อยเสมอ แสดงให้เห็นถึงความเร็วและแรงของการโจมตีแต่ละครั้ง

15นาทีผ่านไป

'ออกแรงขนาดนี้แล้วยังไม่เหนื่อยเลยแฮะ ดูท่าพรแห่งชีวิตอะไรนั่นจะใช้ได้ดีจริงๆ' คาเอลมองฝ่ามือของเขา ตั้งแต่วาร์ปมาที่โลกนี้ เขาก็รู้สึกถึงกำลังวังชาที่มากขึ้นแบบผิดมนุษย์ คาเอลคิดว่าถ้าเขาต้องต่อยกับนักมวยโอลิมปิก เขาก็ยังชนะแบบสบายๆ

คาเอลเริ่มจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย เขาจะเริ่มออกเดินทางแล้ว ความจริงเขาก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรในโลกนี้ ก็เขายังไม่มีข้อมูลอะไรเลยนี่นะ ไอ้หน้าต่างข้อความนั่นก็บอกแค่ว่านี่คือโลกที่สุดแสนจะแฟนตาซี ตามแบบฉบับนิยายแฟนตาซีสำเร็จรูปเลย สัตว์ในเทพนิยาย เวทมนต์ แต่ไม่ได้บอกข้อมูลจำเป็นอะไรเลย อย่างน้อยก็ควรจะให้เงินมาสักหน่อยสิโว้ยยย!

คาเอลถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเริ่มเดินเข้า?ไปในป่า เขาไม่แน่ใจว่าทางที่เขาเดินนี่มันทิศไหน เหนือ ใต้ ออก หรือตก รู้งี้น่าจะตั้งใจเรียนวิชาลูกเสือตอนประถม บัดซบ!

เดินไปเรื่อยแบบไร้จุดหมายอยู่ประมาณ3ชม. ระหว่างทางเขาเจอเข้ากับสัตว์ป่าบ้างประปราย ส่วนมากเป็นสัตว์ที่มีในโลกของเขา กวางเอย กระต่ายเอย มีงูที่ดูแล้วน่าจะเป็นงูพิษพุ่งเข้ามากัดด้วย ด้วยผลของทักษะพรแห่งชีวิต เขาเห็นมันซ่อนอยู่ในพงหญ้าตั้งนานแล้ว แต่เขาก็ยอมให้มันเข้ามากัด เพราะอยากรู้ว่าพิษจะไร้ผลกับเขาจริงมั้ย แต่กลายเป็นว่ามันกัดเขาไม่เข้าซะงั้น สุดท้ายงูผู้โชคร้ายก็ถูกคาเอลจับเหวี่ยงปลิวไปสุดตา ร่างของมันหมุนติ้ว จนมีเสียง ปิ๊ง ก่อนจะหายลับไป

การเดินทางแบบไร้ความรู้ของคาเอลในที่สุดก็โชคดีพบเข้ากับแม่น้ำสายหนึ่ง คาเอลได้ยินเสียงน้ำตั้งแต่5กิโลเมตรก่อนถึง ดูเหมือนผลของทักษะพรแห่งชีวิตจะมีรอบด้านจริงๆ คาเอลพักดื่มน้ำข้างๆแม่น้ำพักหนึ่ง เขาตัดสินใจจะใช้แม่น้ำนี้เป็นตัวนำทาง อย่างน้อยเขาก็ยังจำที่คุณครูวิภาดาสอนเขาตอนประถม5ได้ล่ะนะ

"สิ่งมีชีวิตทั้งหลาย มักจะอยู่ใกล้แม่น้ำเสมอ ไม่เว้นแม้แต่มนุษย์" cr.ครูวิภาดา

'ขอบคุณคุณครูวิภาดาที่สั่งสอนให้เด็กชายคาเอลยังมีความรู้ไว้ใช้ในต่างโลกครับ' คาเอลปาดน้ำตา(ที่ไม่ได้ไหลจริง)ด้วยความซาบซึ้ง

ทันใดนั้นเอง สายตาของเขาเหลือบไปเห็นสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่มีสองขา มีลำตัว มีสองแขน และหนึ่งหัวจากระยะ1กิโลเมตร...มนุษย์นี่หว่า!

คาเอลพุ่งตัวออกจากจุดสตาร์ทด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ ฝุ่นและเศษกรวดหินกระจายคลุ้งไปทั่ว ร่างของเขาพุ่งออกไปราวลูกศรที่ยิงจากคันธนู ร่างที่ดูคล้ายมนุษย์เริ่มปรากฏชัดในสายตาคาเอล ทว่าร่างของมนุษย์ผู้นั้นกลับดูตัวเล็กกว่าปกติ หรืออาจจะเป็นเด็ก? คาเอลคิดขณะที่วิ่งด้วยความเร็วสูง อ้าว แล้วทำไมตัวสีเขียวๆวะ กินผักเยอะไปเหรอน่ะ?

ร่างคล้ายมนุษย์ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งชัดเจน เขามีร่างที่สูงเพียง1เมตรนิดหน่อย ตัวสีเขียว ใบหูเรียวยาว ใบหน้าที่ดูยังไงก็ไม่ใช่มนุษย์แน่นอน คาเอลรู้แล้วว่านั่นคือ ก็อบลิน อย่างแน่นอน

ก็อบลินตัวนั้นเหมือนเพิ่งจะรู้ตัวว่าคาเอลพุ่งเข้ามาหา มันหันมองไปทิศที่คาเอลวิ่งเข้ามา สายตาเต็มไปด้วยความงุนงง ก่อนที่ดวงตาของมันจะเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง ขาสั่นพับๆ ยังไม่ทันจะทำอะไรคาเอลก็มาโผล่ตรงหน้าแล้ว

"ย..อย่าทำอะไรข้าเลยขอรับ ท..ท่านผู้ยิ่งใหญ่!?"

ก็อบลินตัวนั้นทรุดตัวลงกราบคาเอล ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว ส่วนคาเอลนั้นเกาหัวแกรกๆด้วยความงุนงง ผู้ยิ่งใหญ่อะไรวะ?

"นี่ นายน่ะ ฉันไม่ได้จะทำอะไรนาย ฉันจะมาถามว่านายมีบ้านมั้ย? อยากจะขอพักสักระยะหน่อยน่ะ"

"ไม่ได้จะทำอะไรข้า? ขอพักที่บ้าน? อ้อ ท่านผู้ยิ่งใหญ่เป็นนักเดินทางสินะขอรับ งั้นเชิญท่านตามข้ามาเลยขอรับ ข้าจะพาไปที่หมู่บ้าน" ก็อบลินตัวน้อยที่เห็นว่าคาเอลไม่ได้เป็นภัย ก็เอ่ยปากให้ตามเขาไปทันที

คาเอลเดินตามก็อบลินตัวน้อยไป ก็อบลินแนะนำตัวว่าเขาชื่อ กอน เป็นหลานของหัวหน้าหมู่บ้าน กอนเล่าว่า ไม่เคยมีนักเดินทางผ่านมาแถวนี้มาก่อน คาเอลเป็นคนแรกที่กอนพบ ตลอดการสนทนา กอนจะเรียกเขาว่า 'ท่านผู้ยิ่งใหญ่' เสมอ พร้อมกับสายตาระยิบระยับ คาเอลจึงเอ่ยแนะนำตัวว่าเขาชื่อคาเอล ให้เรียกชื่อเขาแทนก็ได้ แต่กลายเป็นว่า กอนเรียกเขาว่า 'ท่านคาเอลผู้ยิ่งใหญ่' แทน คาเอลกุมขมับเดินตามไปตลอดทาง

ในที่สุดหมู่บ้านของกอนก็ปรากฏขึ้นในสายตาของคาเอล สภาพหมู่บ้านก็...เอ่อ เรียกว่าหมู่กระต๊อบได้มั้ยนะ? มีรั้วไม้กากๆที่สูงแค่เอวของเขา แถมดูเหมือนว่ามันจะล้มได้ตลอดเวลา บ้านของพวกเขาไม่ต่างจากกระต๊อบบางๆเลย มุงบ้านด้วยใบไม้ ใช้กิ่งไม้หนาๆวางเรียงเป็นกำแพงบ้านจากนั้นใช้ดินพอก รอให้มันแข็ง เสร็จแล้วจ้า กระต๊อบหนึ่งหลัง เจริญล่ะ บ้านหมาที่บ้านเขายังดูดีกว่าอีก

ด้านหน้าหมู่บ้านมีก็อบลิน2ตัวที่ยืนทำหน้าที่เป็นยามถือท่อนไม้ทื่อๆอยู่ พอสายตาของพวกเขาเหลือบไปเห็นคาเอล พวกเขาก็เบิกตากว้าง อ้าปากค้างแล้วร้อง "โอ้! โอ้!" ออกมา คิ้วของคาเอลกระตุกไม่หยุด

"พี่เกบุ ไปเรียกลุงเร็วเข้า ท่านผู้ยิ่งใหญ่ให้เกียรติมาเยือนหมู่บ้านเรา!" กอนตะโกนเรียกสติของยามคนหนึ่ง เขาสะดุ้งและดูเหมือนจะได้สติ

"อะ..โอ้ เข้าใจแล้ว!" ยามที่ชื่อเกบุทำหน้าจริงจัง ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในหมู่บ้าน

กอนหันมาหาคาเอลก่อนจะยิ้มกว้างให้เขาแล้วเรียกให้ตามไปในหมู่บ้าน

ตลอดทาง คาเอลรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสัตว์ในสวนสัตว์ ก็อบลินทั้งหลายต่างวิ่งออกมาดูเขา เบิกตากว้าง แล้วร้อง "โอ้! อ้า!" กันแทบทุกคน ก็อบลินเด็กบางคนถึงกับร้องไห้จ้าออกมา..เอาใหม่ เขาประเมินต่ำไป แอคติ้งกันขนาดนี้ เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสัตว์ประหลาดมากกว่า

เขาเดินตามกอนมาถึงกลางหมู่บ้าน มันเป็นลานกว้างที่มีกระต๊อบหลังใหญ่กว่าปกติตั้งอยู่ตรงกลาง ด้านหน้าของเขามี..ฮอบก็อบลิน? ตัวไม่เขียว แต่เป็นสีเทา สูง1เมตร60กว่าๆ หน้าดูใกล้เคียงกับมนุษย์พอสมควร

แต่ก่อนที่คาเอลจะเอ่ยปากทักทายเขา ร่างของฮอบก็อบลินก็ทรุดตัวลง หมอบกราบเขาแล้วพูดออกมาเสียงดัง

"โอ ท่านผู้ยิ่งใหญ่! ได้โปรดดูแลพวกเราด้วยเถิด!!"

What the Fuxx is this shxttttt?!?!?!

************************

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***