Chapter :: 02

“เธออยู่ตรงนั้น ! เร็ว !”

เมื่อได้ยินใครที่ยังจะเดินระรื่นอยู่ได้กัน! ฝีเท้าของโรสเพิ่มความเร็วขึ้นเป็นสองเท่าทันที เธอไม่อยากรู้เหตุผลด้วยว่าทำไมผู้ชายแปลกหน้าสองคนนี้ถึงวิ่งตาม สำหรับเธอตอนนี้วิ่งหนีให้รอดก่อนเป็นพอที่สุด

วิ่งจนมาสุดทางปลายซอยหญิงสาวยืนหายใจหอบแทบเป็นลมจับ มองซ้ายมองขวาแล้วหันหลังดู คงมาใกล้เดินพอที่สองคนนั้นจะวิ่งตามไม่ทันแล้วล่ะมั้ง

เมื่อมั่นใจว่าชายแปลกหน้าสองคนนั้นไม่ตามมาแล้ว     หญิงสาวจึงค่อยๆ นึกว่าพวกเขาต้องการอะไรถึงได้วิ่งไล่จับเธอ แต่...เค้าโครงหน้าของสองคนนั้นช่างคุ้นเคยเหมือนกับว่า...

นึกออกแล้ว !

เธอเคยเจอสองคนนั้นที่ผับ ! ในคืนที่อยู่กับชายหนุ่มคนหนึ่ง หรือว่าพวกนี้จะมาตามจับเธอที่...

ไม่หรอกมั้ง...เธอไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยก็แค่วางยาสลบเท่านั้นอีกอย่างเขาก็จ่ายเธอด้วยความยินดีด้วย

โรสเดินกลับมาที่บ้านอีกครั้ง ทว่าสายตาของเธอสังเกตเห็นชายแปลกหน้าสองคนนั้นยืนดักรอเธอที่หน้าประตูบ้าน !

“ทำยังไงดี...”

หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเพื่อทางเข้าบ้าน เธอตัดสินใจเดินถอยหลังอย่างช้า ๆ ไปทางรั้วประตูหลังพร้อมกับมองรั้วที่สูงเท่ากับ

ศีรษะ ก่อนตัดสินใจที่จะปีนข้ามรั้วไปอย่างระมัดระวัง

กระเป๋าถูกโยนข้ามรั้วเข้าไป ก่อนที่มือของเธอจะจับรั้วและใช้เท้าเหยียบกำแพลงเอาไว้เพื่อที่ปีนข้างไป ใช้เวลาไม่นานโรสสามารถข้ามรั้วได้อย่างรวดเร็วและปลอดภัย

เธอผ่อนลมหายใจออกมาขณะเดินมาเปิดประตูหลังที่อยู่ทางห้องครัวแล้วเข้าไปอย่างเงียบๆ สายตากวาดมองภายในบ้านที่เงียบสนิทไม่มีคนอยู่ โรสรีบเดินขึ้นบันไดไปยังห้องของเธอทันที หญิงสาวปิดประตูลงพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่าง ทว่าเธอก็ยังไม่วางใจหากทั้งสองคนบุกเข้ามาในบ้านของเธอ สองเท้าสาวเดินไปยังหน้าต่างและแง้มม่านดูอีกครั้งหนึ่ง แต่เมื่อชายชุดสูทคนหนึ่งคุยโทรศัพท์แล้ววางลงก่อนที่จะหันไปคุยกับอีกคน...ใจลุ้นระทึกว่า ทั้งสองคนจะบุกมาจริงๆ หรือไม่ ? ...โรสถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นชายแว่นดำทั้งสองคนเดินห่างจากหน้าบ้านเธอไป

ภายในห้องทำงานกว้างบรรยากาศเต็มไปด้วยความขุ่นมัว เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างถูกประดับด้วยหยี่ห้อที่มีชื่อจากปารีส เสียงนิ้วเคาะบนเก้าอี้เบาะหนังราคาแพงเป็นจังหวะตามอารมณ์ของคนที่นั่งอยู่ วิลเลี่ยมแทบโมโหระเบิดเมื่อรู้ว่าเขาตื่นขึ้นมาในเข้าวันรุ่งขึ้นเสื้อผ้ายังอยู่ครบ แน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนที่สลบไปง่าย ๆ ในตอนกำลังร่วมกิจกรรมกับผู้หญิง เขาโดนเธอวางยานอนหลับ !  ตั้งแต่เมื่อไหร่กันไม่รู้ตัวด้วยซ้ำไป

“นายตามจับเธอไม่ได้ ?”  วิลเลี่ยมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ความรู้สึกขุ่นเคืองและโกรธทำให้เขาพูดแทบไม่ถูก มันเป็นครั้งแรกที่เขาถูกกระทำแบบนี้ !

“ขอโทษครับนาย แต่เธอวิ่งเร็วมากเลยครับ ผมตามเธอไม่ทัน” ชาร์ลีตอบด้วยน้ำเสียงเข้ม

“นายสองคนวิ่งตามผู้หญิงคนเดียวไม่ทัน ?”

“นายครับ” เสียงของบอดี้การ์ดอีกคนเดินเข้ามาแล้วพูดแทรกขึ้นเล่นเอาอีกสองคนที่ยืนอยู่เสียวสันหลังหากเป็นเรื่องที่ชวนโมโหอีกแน่นอนว่าเขาทั้งสองมีสิทธิ์ที่จะถูกหักเงินเดือน

“มีอะไร” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงฉุน

“คุณซอฟฟ์มาพบครับ รออยู่ที่ห้องรับรองครับ” ริคกล่าวบอกเจ้านายหนุ่ม วิลเลี่ยมพยักหน้ารับก่อนที่จะลุกขึ้น ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาชาร์ลีพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม

“ไม่ได้เรื่องทั้งคู่เลย จะไปไหนก็ไป”

ชายหนุ่มพูดก่อนที่จะเดินออกจากห้อง

สองเท้าก้าวยาวไปยังโซฟาหรูราคาแพงที่ญาติผู้พี่นั่งอยู่ ใบหน้าของวิลเลี่ยมยังดูไม่สบอารมณ์มากเท่าไหร่นัก แม้กระทั่งคนที่เพิ่งมาใหม่ก็สังเกตออก

“สีหน้าดูไม่ค่อยดีนะ” อันโตนีโอเอ่ยทักทายเป็นภาษาอเมริกันขึ้นเมื่อมองสีหน้าที่เคร่งเครียดของญาติผู้น้อง

“มีเรื่องนิดหน่อยครับ แล้วทำไมถึงมาก่อนกำหนดสองวันมีอะไรหรือเปล่าครับ” เขาปรับน้ำเสียงพูดเป็นปกติ

“ไม่มีหรอก ฉันแค่เคลียร์งานเสร็จก่อนกำหนดเท่านั้นเลยคิดว่าจะมาพักสักสองสามวันที่เวกัสนี่ด้วย” อันโตนีโอพูดพร้อมกับเอื้อมมือหยิบกาแฟขึ้นจิบก่อนจะว่างลง แน่นอนว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่มาเวกัส แต่ก็เป็นครั้งแรกที่ตัวเองได้มาทำงานและมีเวลาพัก ซึ่งปกติแล้วตารางเวลาทำงานเขาแน่นมาตลอด

“ฉันได้ยินว่าที่นี่กาสิโนเลื่องชื่อ นายจะเป็นเจ้าบ้านพาฉันเที่ยวมั้ย ?” เมื่อพูดถึงกาสิโนวิเลี่ยมก็อดที่จะเอ่ยถึงเรื่องแย่ๆ ในคืนนั้นไม่ได้

“ก็มีอยู่นะ แต่คงไม่อยากจะไปเท่าไหร่...คิดแล้วน่าโมโหชะมัด”

อันโตนีโอคิ้วขมวดมองอย่างไม่เข้าใจ

“มีเรื่องอะไร ถูกใจสาวคนไหนหรือว่าถูกหักอกมา ?”

“ถูกใจน่ะมี แต่ไม่ได้แอ้มน่ะสิ”

ฉบับอีบุ๊คมีพร้อมโหลดแล้วนะคะ (คลิกที่ลิงก์ได้เลยจ้า)

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNDE4NDg4IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NjoiMTU0MDY0Ijt9

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***