Chapter :: 01

Chapter :: 01

บทที่ 1

แสงแดงส่องผ่านม่านหน้าต่างในยามเช้าจากทางทิศตะวันออก หญิงสาวขยับกายหลบหนีแสงที่แยงเข้าตาแต่เท่านั้นยังไม่มากพอเท่ากับเสียงเคาะประตูรัวและดังจนคนที่นอนอยู่บนเตียงต้องลุกขึ้นทันที

โรสขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนด้วยท่าทางงัวเงียแล้วเดินตรงไปที่ประตูก่อนที่จะเปิดออก เธอมองหญิงวัยกลางคนที่ยืนจ้องมองด้วยสายตาขุ่นเคือง

“ป้าโซเฟีย...” เรียกผู้เป็นป้าด้วยอาการงัวเงีย

“ตื่นได้แล้ว”

“ขอนอนต่ออีกสักหน่อยนะ ยังง่วงอยู่เลย”

“ไม่ได้ ! แล้วนี่เมื่อคืนไปไหนมากลับมาดึก ๆ” โซเฟียเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองและไม่พอใจเมื่อทุกครั้งเห็นหลานสาวกลับถึงบ้านตีสองตีสาม ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้นอนพลอยห่วงไปด้วย

“ทำงานค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

“ในกาสิโนอีกใช่ไหม ป้าบอกแล้วว่าให้เลิกทำไปได้แล้ว ทำไมไม่เลิกทำ ออกมาหาอย่างอื่นทำ งานตอนกลางคืนอย่างอื่นมีเยอะถมไป”

โซเฟียกล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่น สีหน้าแสดงถึงความโกรธและไม่ชอบใจ

“นั่นเป็นทางเดียวที่ทำให้เราไม่ต้องอดตายค่ะ” หญิงสาวพูดตามความจริงและรู้ว่าฐานะตอนนี้ของป้าโซเฟียนั้นไม่ได้ดีสักเท่าไหร่ เพราะตั้งแต่ลุงโจชัวเสียเมื่อปีที่แล้วทุกอย่างในบ้านหลังนี้ก็ดูย่ำแย่ไปหมด

“เราไม่ได้ลำบากขนาดนั้นนะ ป้าดูแลเราได้และไม่อยากให้เราเข้าไปยุ่งในกาสิโนแห่งมั่วสุมที่เหมือนอยู่ในนรกแบบนั้น บ้านเรายังไม่เดือดร้อนขนาดนั้น”

“ป้าคะ ไม่มีอะไรที่เสียหายเกิดขึ้น...อีกอย่างเรื่องค่าใช้จ่าย

ปล่อยให้เป็นหน้าที่หนูเถอะค่ะ”

“ถือว่าป้าขอร้องนะ อย่าทำอะไรที่เสี่ยงแบบนี้เลยถ้าพ่อแม่ของเธอรู้เข้ามันทำให้ป้านอนไม่หลับนะ” เมื่อได้ฟังเช่นนั้นหญิงสาวมีสีหน้าที่ลำบากใจแต่เธอก็ยิ้มรับและพยักหน้า

“ค่ะ” เธอตอบรับสั้น ๆ ซึ่งนางโซเฟียมีสีหน้าที่ดูดีขึ้นกว่าเดิม หล่อนเดินเข้ามาก่อนที่จะกอดโรสด้วยความห่วงใย

หลังจากคุยกันจบโซเฟียได้เดินลงไปข้างล่างเพื่อรับประทานอาหารเช้าในขณะที่หญิงสาวปิดประตูห้องพร้อมกับถอนหายใจออกมา ก่อนจะรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปด้านล่าง

อาหารมื้อเช้าได้เสร็จสิ้นไป โรสได้หยิบกระเป๋าและของที่จำต้องใช้ก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไปในขณะที่นางโซเฟียนั้นนั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

หญิงสาวปิดประตูบ้านลงพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า เธอทำงานตอนเช้าอยู่ที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในตำแหน่งพนักงานธรรมดาๆ ส่วนเวลาเวลาตอนกลางคืนเธอเป็นสาวดริงก์ในกาสิโน การหาเงินของเธออยู่ที่กาสิโน ที่นั้นมีรายได้ให้เธอวันนึงมากพอๆ กับเงินเดือนครึ่งเดือนของเธอเลยด้วยซ้ำ แต่ทว่าเธอก็ต้องทนกับการถูกแขนลวนลามในแต่ละวัน

โรสเดินออกจากหมู่บ้านไปตามฟุตบาทถนน ใช่ว่าหารถแท็กซี่ขึ้นแต่เธอจำได้ดีว่าแถวนี้มีร้านขายและรับจำนำอยู่ สร้อยเพชรที่ชายหนุ่มในกาสิโนให้เธอมาเมื่อคืนก่อนยังไม่มีเวลาที่จะเอาไปขายต่อ หญิงสาวเดินไปอีกสองซอยก็ถึงถนนใหญ่ สายตามองไปยังร้านเพชรร้านใหญ่ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ทันทีที่รถหยุดไฟแดงเธอจึงรีบก้าวข้ามไปอย่างรวดเร็ว

โรสเดินเข้าไปภายในร้านที่เย็นเชียบ เสียงของมหาเศรษฐีมากมายต่างคุยต่อราคาซื้อขายกัน แหวนเพชรและสร้อยเพชรแวววาวตาไปหมด เธอเดินตรงเข้าไปที่เคาน์เตอร์พร้อมส่งสายตามองพนักงานสาวสวยที่ยืนยิ้มต้อนรับ

“สวัสดีค่ะ”

“คือ...ฉันจะเอาสร้อยเส้นนี้มาขาย” พูดพร้อมกับล้วงหยิบสร้อยในกระเป๋าขึ้นมาก่อนที่จะว่างลงตรงหน้าพนักงานสาวสวยสร้อยเงินเพชรน้ำทะเลแวววาวรูปหัวใจ รอบๆ ประดับด้วยเพชรเม็ดเล็ก ๆ รอบๆหยดน้ำอย่างสวยงาม

พนักงานสาวในร้านมองอย่างอึ้งๆ ก่อนที่จะเอ่ยถามโรสขึ้นทันที “จะขายหรือคะ?”

“ใช่ค่ะ” โรสตอบเพียงสั้นๆ

ก่อนที่ขั้นตอนการดำเนินการขายจะเสร็จสิ้นลง เงินจำนวนมากพอสมควรถูกตีเป็นเช็คเพียงหนึ่งใบ หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนที่จะเก็บเช็คเงินสดลงในกระเป๋าของเธอสายตามองไปยังรอบๆ ตัวเมื่อรู้สึกเหมือนถูกจ้อง เธอเดินไวโดยที่สายตากรอกมองซ้ายขวาอยู่ตลอดเวลา ยิ่งเดินไวมากเท่าไหร่เธอยิ่งรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังเดินตามเธอ โรสตัดสินใจวิ่งอย่างรวดเร็ว ทำให้ชายสองคนที่เดินตามเธออยู่นั้นได้วิ่งตาม หญิงสาวตัดสินใจวิ่งผ่านเข้าไปในซอยที่ใกล้ที่สุด

เสียงฝีเท้าของชายแปลกหน้าสองคนวิ่งตามเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เธอจึงตัดสินใจที่จะวิ่งเลี้ยวเข้าไปในซอยอีกครั้งหนึ่ง โรสหยุดอยู่ที่มุมซอกตึกพร้อมทั้งกลั้นเสียงหายใจหอบในขณะที่     ชายแปลกหน้าชุดสูทสองคนวิ่งผ่านหน้าเธอไป

ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนที่จะขยับตัวแนวกับกำแพงตึกเพื่อชะเง้อส่องดูว่ายังอยู่อีกหรือไม่ เมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่หญิงสาวจึงค่อย ๆ ก้าวออกมาพร้อมกับรีบเดินไปอย่างไว ทว่าเสียงแววที่ดังตามมาจากข้างหลังของเธอนั่นสิ !

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***