ตอนที่ 28

บทที่ 9

เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบห้านาที แพรวาเดินออกมาจากทางด้านหลังร้าน กรกฎละสายตาจากหนังสือนิตยสารพร้อมเงยหน้าขึ้นมามองแพรวา

ชุดเกาะอกสีโอรสสั้นเหนือเข่า ทำจากผ้าไหมเทียม ข้างหน้าถูกรวบจับเป็นจีบอย่างสวยงาม แพรวาสวมใส่แล้วกระโปรงสั้นเหนือเข่าแนบกับท่อนขาเรียวของเธออย่างพอดี ข้างหลังถูกเปิดให้เห็นไหล่สีขาวมนบางของเธอ แต่อกอวบของเธอที่ดูเข้ากับชุดนั้นยังเผยออกมาให้เห็นร่อง ซึ่งสามารถยั่วยวนชายหนุ่มทั้งหลายได้จนตาค้าง แม้กระทั่งเขาที่ยังจ้องหน้าอกของเธอไม่กะพริบตา

กรกฎยืนมองด้วยสายตาตะลึง เขาจ้องมองใบหน้าสวยของเธอไม่กะพริบ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาแพรวา แต่เจ้าตัวรีบถอยหลังหนีอย่างทันที

“คุณ...ไปเถอะ” กรกฎพูดตัดบทแล้วเดินนำเธอไป

แพรวาได้แต่มองเขา นี่เขาไม่คิดจะชมเธอหน่อยหรือไง เมื่อคิดได้แบบนั้นแพรวารีบส่ายหน้าแล้วเดินตามเขาไปอย่างทันที

เขาช่างอันตรายต่อหัวใจเธอนัก ! !

หลังจากกลับจากการนัดพบคุณติณภพที่นนทบุรีเสร็จสิ้น ภูวดลก็นั่งขับรถกลับมาจากนนทบุรีอย่างทันที เขาเกรงว่าจะค่ำมืด แต่ระหว่างทางนั้นเขานั่งนิ่งเงียบตลอด เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงกับเธอดี ทั้งที่ขาไปเธอพูดกับเขามากมาย แต่เขาเลือกที่จะไม่ตอบเธอ เพราะไม่รู้จะเริ่มตอบยังไง

ภูวดลขับรถไปพลางหันหน้าเหล่สายตาไปมองคนข้างกายตลอดแล้วหันกลับมา ก่อนจะคิดอยู่เสมอว่า เขาแน่ใจแล้วหรือที่จะรักเธอ เขามั่นใจแล้วใช่ไหม แต่คำตอบนั้นคือเขายังคงสับสนอยู่

เขาไม่มั่นใจแล้วว่าจะรักเธอได้อย่างที่พูดออกไปหรือเปล่า หรือเขาพูดออกไปเพราะกลัวเธอเกลียดกันแน่ ภูวดลส่ายหน้าอย่างเบาๆ และขับรถต่อไป ขอเวลาเขาอีกสักนิด ให้เขาได้มั่นใจมากกว่านี้

“คุณจะกลับเลยไหมคะ จะได้พัก” ชาลิสาหันไปถามเมื่อรถของเขาขับเข้าถึงตัวเมือง

“ครับ ก็ดีเหมือนกัน คุณเองก็เหนื่อยด้วยแล้ว”

ภูวดลตอบกลับแล้วยิ้มให้เธอ

“ค่ะ” ชาลิสาตอบรับเขา แล้วก้มหน้าลงเงียบ ภูวดลเหล่สายตาไปมองแล้วไม่คิดอะไร เขาไม่รู้เลยว่าเธอนั้นกำลังร้องไห้อยู่

ชาลิสากลั้นเสียงเงียบเธอหันหน้าไปทางหน้าต่าง อยากจะคุยกับเขาให้มากกว่านี้ บางทีเธอกับเขาจะได้เข้าใจกันมากขึ้น แต่ทว่าตลอดทางที่ไปนนทบุรีเธอพยายามพูดคุยกับเขาแล้ว แต่เขากลับบ่ายเบี่ยงเธอทุกอย่างจนเธอต้องเงียบไป เขาไม่รู้หรอกว่าเธอรู้สึกอย่างไร แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าเดิม ดีที่เขาไม่รังเกียจเธอ ดีที่เขายังเห็นว่าเธอมีค่าในสายตา

ภูวดลเดินออกมาจากห้องน้ำ เขามองไปยังเตียงนอนกลับว่างเปล่า ก่อนจะหันไปยังประตูที่ระเบียงเปิดอยู่ เขาเห็นชาลิสายืนอยู่ที่ระเบียง เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เขาจับจ้องไปที่ใบหน้าเรียวสวยกระทบกับแสงจันทร์ในยามค่ำคืน เธอดูสวยและน่าหลงใหลเป็นที่สุด แต่ทว่าสายตาคู่สวยของเธอดูเศร้าหม่องอย่างเห็นได้ชัด

ชาลิสาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในยามค่ำที่มีพระจันทร์เต็มดวง มือสองข้างของเธอวางอยู่บนระเบียงก่อนจะยกขึ้นลูบแขนเพื่อระบายความหนาวเย็นจากลมที่พัดผ่านมา แต่ถึงหนาวก็ไม่สู้เท่าหนาวใจ สมองของเธอคิดแต่เรื่องมากมายหลายเรื่องจนสับสน เรียบเรื่องไม่ถูก เขาไม่มีวันรักเธอได้อย่างหมดใจ เพราะสีหน้าของเขาที่บ่งบอกถึงความลังเลใจออกมาชัดเจน ใจของเธอก็ได้แต่เพียงหวัง หวังว่าสักวันที่เขาจะรักเธอ

“คุณคิดอะไรอยู่” ภูวดลถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบ

ชาลิสาสะดุ้งเล็กน้อย หันหน้ามาหาเขา

“เปล่าค่ะ” เธอตอบแล้วเงยหน้าไปมองท้องฟ้าเช่นเดิม แต่ทว่าใจของเธอกลับสั่นซะเหลือเกิน ภูวดลเดินเข้ามาแล้ววางแขนที่ระเบียงข้างเธอ ก่อนจะแหงนใบหน้าคมเข้มมองไปยังท้องฟ้าที่กว้าง

“ผมไม่เคยเชื่อในความรัก” ภูวดลเปรยขึ้น

ชาลิสาหันหน้ามามองอย่างไม่เข้าใจ

“หมายความว่ายังไงคะ?”

“ผมเคยรักผู้หญิงคนหนึ่ง เธอทั้งสวยและน่ารัก” ภูวดลเล่า

ชาลิสาชำเลืองเขา สังเกตเห็นแววตาที่แสดงออกมาอย่างเจ็บปวด

“ผมเคยคิดว่าเธอคือคนที่ใช่สำหรับผม” ภูวดลเงียบแล้วก้มหน้าลงพลางถอนหายใจอย่างหนัก ก่อนจะเงยขึ้นมาแล้วมองมาที่หญิงสาว

“แล้วทำไม คุณกับเธอถึง...” ชาลิสาไม่กล้าที่จะถามออกไป เธอกลัวจะก้าวก่ายเขามากเกินไป

“เพราะคุณแม่ไม่ยอมให้ผมแต่งงานกับเธอ เธอบอกกับผมว่าเรื่องระหว่างเราสองคนบางทีอาจจะเป็นไปไม่ได้” ภูวลดเล่าแล้วยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ

“เสียใจด้วยค่ะ บางทีฉันอาจจะเป็นต้นเหตุ...”

“ไม่หรอกครับ ผมเลิกกับเธอมานานแล้ว แต่ก็ยังดีกว่าที่จะต้องแต่งงานกับผู้หญิงอย่างงั้น ถ้าผมเชื่อแม่ตั้งแต่แรก บางทีผมอาจจะไม่ถลำลึกมากเกินไป...” ภูวดลหยุดพูด ชาลิสามองใบหน้าคมเข้มอย่างไม่เข้าใจความหมาย เพราะน้ำเสียงของเขาฟังดูแล้วเจ็บปวดและสมเพชในเวลาเดียวกัน

“คุณพูดเหมือนกับว่ารักเธอคนนั้นมาก...”

ชาลิสากลั้นน้ำเสียงไม่ให้สั่นแล้วถามเขาออกไป

“ครับ แต่ตอนนี้ก็แค่เคยรัก” ภูวดลตอบแล้วหันมาสบตาของเธอ

ชาลิสาหลบสายตาหนีไปทางอื่น เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไร ในตอนนี้เธอกำลังเจ็บปวดกับสิ่งที่เขาพูดออกมา

“ความจริงแล้วเธอกับผมก็ใช่ว่าจะเข้ากันไม่ได้หรอกครับ แต่เพราะเธอเลือกที่จะไปจากผมมากกว่า” ภูวดลแสยะยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่ต่างจากเมื่อครู่ แต่หากก็ยังแฝงด้วยความเศร้า

“เธอเลือกผู้ชายที่สมบรูณ์แบบมากกว่าผม เธอบอกว่าผมไม่สามารถให้ในสิ่งที่เธอต้องการได้...คุณรู้ไหมว่าเธอต้องการอะไร?”

“อะไรคะ ?”

“เงิน เธอบอกว่าผมยังมีไม่พอที่จะทำให้เธอสุขสบาย เธอบอกว่ามีผู้ชายคนหนึ่งที่สามารถทำให้เธอมีความสุขและสบายไปตลอดชีวิต”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***