ตอนที่ 29

“เธอเลือกผู้ชายที่สมบรูณ์แบบมากกว่าผม เธอบอกว่าผมไม่สามารถให้ในสิ่งที่เธอต้องการได้...คุณรู้ไหมว่าเธอต้องการอะไร?”

“อะไรคะ ?”

“เงิน เธอบอกว่าผมยังมีไม่พอที่จะทำให้เธอสุขสบาย เธอบอกว่ามีผู้ชายคนหนึ่งที่สามารถทำให้เธอมีความสุขและสบายไปตลอดชีวิต” ภูวดลกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงดูแคลน เขานึกถึงความทรงจำที่ผ่านมาเนิ่นนาน ความเจ็บปวดที่ผ่านมาซึ่งเป็นบทเรียนอย่างดีให้กับเขา

“เหรอคะ” ชาลิสาตอบแล้วก้มหน้าลง เขาคงจะพูดรวมถึงเธอด้วย ชาลิสาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วสบตาเขา

“หลังจากนั้นคุณก็ไม่เชื่อในความรัก ?”

“ครับ” ภูวดลตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ

“คุณอยากจะฟังนิทานไหมคะ ?” ชาลิสาเปรยขึ้นแล้วแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าหลังจากที่เขานิ่งเงียบมานานพอสมควร

“นิทาน ?”

“ค่ะ” ชาลิสาตอบสั้น ๆ

“เล่าสิครับ” ภูวดลมองใบหน้าสวยที่สายตายังคงจับจ้องท้องฟ้าที่มีแต่ดวงจันทร์ หากไร้หมู่ดาวที่ระยิบระยับ

“มีเด็กหญิงคนหนึ่ง เธออ้วนไม่สวย แต่ก็ยังคงเป็นที่รักของเพื่อนทุกคน ถึงแม้ว่าเธอจะรวย แต่เธอก็ไม่เคยดูถูกใครที่ต้อยต่ำกว่า......” ชาลิสาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเล่าต่อไป

“เด็กผู้หญิงคนนี้ ได้หลงรักรุ่นพี่คนหนึ่ง ในสายตาของเธอ เธอชื่นชอบเขามาก เธอแอบมองเขาทุกเวลา ไม่ว่าเขาจะทำอะไร” ชาลิสาเงียบ นิ้วเรียวสวยของเธอจิกเข้าหากัน เธอตัดสินใจที่จะเล่าให้เขาฟัง ไม่รู้ว่าเขายังจะจำได้หรือเปล่า

“เธอรวบรวมความกล้าและตัดสินใจที่จะสารภาพกับรุ่นพี่คนนั้น” ชาลิสาเงียบพร้อมสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเล่าต่อ

“ในตอนเย็นของวันหนึ่งเธอได้ทำของขวัญให้รุ่นพี่คนที่เธอชอบ เด็กคนนี้ตัดสินใจทำคุกกี้ให้รุ่นพี่คนนั้น ต่อมาในวันรุ่งขึ้นเวลาพักเที่ยงเธอไปดักรอเขาที่ที่ทุกวันเขาไป แล้วมอบคุกกี้ให้กับเขา ทีแรกเขารับจากเธอ เธอดีใจมากเป็นที่สุดเลยล่ะค่ะ”

“แต่พอมารู้ในตอนเย็น เธอก็ช็อกออกมาอย่างทันที” ชาลิสาเบือนหน้าหนี เธอกำลังจะร้องไห้ ดีแล้วหรือที่เล่าให้เขาฟัง ทั้งที่เขาจำอะไรไม่ได้เลยสักนิด

“เธอได้รับคุกกี้คืนค่ะ แต่ได้รับจากเพื่อนของเธอ เพื่อนของเธอบอกว่ามีรุ่นพี่คนหนึ่งที่รู้จักกัน เขาเอามาให้เพราะว่าเสียดายถ้าหากจะทิ้งไป เห็นเขาบอกว่า เพื่อนเขาได้มาอีกที...”

ภูวดลสังเกตเห็นแววตาใสของหญิงสาวตรงหน้าที่มีน้ำตาเล็ดออกมา

“หลังจากวันนั้นเด็กผู้หญิงคนนี้ก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เธอ ตัดพ้อตัวเองต่างๆ นานา สุดท้ายแล้วเธอก็พยายามที่จะลืมรุ่นพี่ที่เธอแอบชอบ” ชาลิสาเบือนหน้าหนีไปอีกทาง หยดน้ำตาใสค่อย ๆ ไหลรินลงมาอย่างช้าๆ ความเจ็บปวดที่เธอพยายามลืม ก็ค่อยผันกลับเข้ามาในใจ เธอพยายามแล้วจริงๆ ที่จะข่มใจไม่ให้ร้อง...แต่เธอก็ทำไมได้

“แต่สิ่งที่เจ็บปวดที่สุด สำหรับเด็กคนนี้แล้ว...” ชาลิสาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเล่าต่อไป “ในวันถัดมา เธออยากจะรู้ว่าทำไม รุ่นพี่ถึงไม่ยอมรับคุกกี้ของเธอไว้ แต่เมื่อเธอไปหารุ่นพี่คนนั้น เธอก็ได้ยินประโยคหนึ่งที่ทำให้รู้ทันทีว่า เขาไม่ได้เต็มใจรับของจากเธอเลย เพียงแต่รับเพื่อตัดความรำคาญเธอ...”

“รุ่นพี่คนนี้พูดอะไรกับเด็กผู้หญิงคนนี้ครับ” ภูวดลเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่เขาฟังหญิงสาวเล่ามานาน ชาลิสาสูดหายใจเข้าลึก แล้วหลับตาก้มหน้าลง ก่อนจะเงยขึ้นมาอีกครั้ง

“อ้วนแบบนั้น ใครจะไปชอบลง อย่าไปสนใจเลย ไร้สาระ เพียงแค่ได้ยินเธอก็รู้สึกช็อกอย่างทันที แต่สิ่งที่เธอเจ็บมากกว่านั้น คือ ทำไมเขาไม่พูดกับเธอตรงๆ อย่างน้อยก็น่าจะดีกว่า...” ชาลิสานิ่งเงียบไม่พูดอะไรต่อไป เธอพูดต่อไม่ออก ความรู้สึกแน่นทับโถมเข้าที่ร่างกายของเธออย่างหนัก

“จบแล้วหรือครับ?”

เมื่อความเงียบเริ่มครอบงำ ภูวดลเลยตัดสินใจถามเธอ

“ยังค่ะ เพราะนิทานเรื่องนี้ไม่มีตอนจบค่ะ” ชาลิสายกมือขึ้นปาดน้ำตาที่แก้มนวล แล้วหันมาสบตาเขา ภูวดลมองแววตาที่แดงก่ำจากการร้องไห้ เขาไม่รู้ว่าแค่เล่านิทานทำไมเธอถึงกับต้องร้องไห้

“ดูเหมือนคุณจะรู้จักเด็กคนนี้นะครับ”

“ค่ะ”

“แล้วตอนนี้เด็กคนนี้เป็นยังไงบ้างครับ?”

ภูวดลถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

“เธอเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีแล้วค่ะ” ชาลิสาตอบ ใช่แล้ว เด็กคนนั้นเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่เธอไม่เคยมีความสุขเลยหลังจากเหตุการณ์วันนั้น เธอหวังแค่อยากจะลืมเขา แต่ทำไมโชคชะตาถึงได้...ทำให้เธอพบกับเขาอีกครั้ง

“ดีแล้วครับ” เขาตอบสั้นๆ แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับเธอ ชาลิสายิ้มตอบกลับแล้วหมุนกายจะเดินเข้าไปในห้อง แต่ร่างของเธอกลับถูกตวัดเข้าไปในอ้อมกอดแกร่งอย่างรวดเร็ว

ชาลิสาตกใจเมื่อร่างกายของเธอถูกดึงไปอย่างรวดเร็ว แผ่นหลังบางของเธอแนบชิดกับอกของเขา

“เรื่องนี้ไม่มีตอนต่อไปหรือครับ แบบว่าเด็กคนนี้อาจจะกลับมาหาเขาอีกครั้ง...” ภูวดลกระซิบที่ข้างหูของเธออย่างแผ่วเบา แต่คำพูดของเขากลับทำให้หัวใจของเธอกระตุกวูบ

“ไม่รู้สิคะ” ชาลิสาตอบสั้น ๆ ในใจของเธอรู้สึกเจ็บปวดไปหมด เธอไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง รู้แต่เพียงว่าอยากจะให้เขากอดเธอไว้แบบนี้นานๆ

“งั้นผมอยากจะเริ่มนิทานระหว่างเราขึ้นล่ะครับ” เขาพูดขึ้นพร้อมกับก้มหน้าลงสูดกลิ่นหอมจากกายสาว เขาเลือกที่จะเริ่มต้นใหม่กับเธอ หลังจากใช้เวลาคิดอยู่นาน

“นิทานอะไรคะ ?” ชาลิสาถามอย่างไม่เข้าใจ

“นิทานรักยังไงครับ” ภูวดลตอบ เขาหมุนกายของเธอแล้วหันมาเผชิญหน้าเขา ชาลิสาเบี่ยงหน้าไม่สบตา

“...” ชาลิสามองใบหน้าคมเข้มอย่างไม่เข้าใจความนัยของเขา

“ผมหมายถึงเรื่องระหว่างเรา” ภูวดลตอบแล้วสบตาของเธอ เพื่อรอฟังคำตอบจากปากของหญิงสาว รอว่าเธอยังจะอภัยให้เขา

“เรื่องระหว่างเรา....ทำไมคะ” ชาลิสาเม้มปากพลางก้มหน้าลง หยดน้ำตาใสค่อยไหลรินลงมา แค่นี้เธอก็เจ็บมากพอแล้ว ได้โปรดอย่าทำให้เธอเจ็บมากกว่านี้เลย

“ผมไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหน แต่ผมอยากให้คุณอภัยทั้งหมดที่ผ่านมา ที่ผมเคยพูดไม่ดีกับคุณ...” ภูวดลก้มหน้าต่ำลงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด

“หยุดพูดเถอะค่ะ” ชาลิสาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอ เธอหันหน้าหนีไปทางอื่น แค่นี้ก็เจ็บมากพอแล้ว

“ลิสา” ภูวดลพูดออกมาอย่างแผ่วเบา เขารู้สึกผิดและเสียใจ

“...”

“ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกค่ะ ฉันลืม ทุกอย่างหมดแล้ว”

เธอสูดหายใจเข้าลึก มองใบหน้าคมเข้มของเขาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“...” คำว่า ลืม ช่างทิ่มแทงหัวใจเขาซะเหลือเกิน ทุกอย่างเป็นเพราะเขา

“อย่ารู้สึกผิดกับฉัน...”

เพราะสิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่แค่ความรู้สึกผิด

ชาลิสาพูดเพียงแค่ประโยคแรก แต่เธอไม่กล้าที่จะพูดต่อออกไป เพียงแต่เก็บไว้ในใจ

“...” ภูวดลนิ่งเงียบ คำพูดที่เขาจะพูดออกมาแต่กลับจุกอยู่ที่ลำคอ เขามองเธอด้วยแววตาที่รู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้เธอ แต่ความเจ็บปวดของเขาก็ยังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดจริงๆ

“อีกแค่หนึ่งปีเองค่ะ เราต่างก็เป็นอิสระต่อกัน” ชาลิสาพูดขึ้นมาอย่างลอยๆ ความรู้สึกอิสระของเธอนั้นกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“ผมเสียใจ แต่ที่ผมพูดในวันนี้ ว่าจะรักคุณ ผมพูดจริง” ภูวดลกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“อย่าบอกรักฉัน ทั้งๆ ที่คุณรู้สึกผิด เพราะ ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าอะไรเลย” ร่างของชาลิสาค่อยทรุดลงไปกับพื้น สองมือของเธอยกขึ้นกอดไหล่ทั้งสองข้างของตัวเอง

“ลิสา” ภูวดลย่อตัวลงข้างเธอ ยิ่งเห็นน้ำตาของเธอเขาก็รู้สึกยิ่งเจ็บปวด เขาเชยคางของเธอขึ้นก่อนจะค่อยโน้มตัวลงแล้วจูบซับน้ำตาบนใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา เขาผละออกแล้วมองเธอ ชาลิสาก้มหน้าหนี เธอไม่รู้ว่าเขาทำแบบนี้เพราะอะไร รู้สึกผิดอย่างงั้นหรือ ?

“คุณคงเกลียดผมมาก”

“ฉันไม่เคยเกลียดคุณ” ชาลิสาตอบแล้วส่ายหน้า

“...” ภูวดลรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยเธอไม่เกลียดเขา

“ฉันก็แค่ผู้หญิงโง่ ๆ คนหนึ่งเท่านั้นที่รัก...คนแบบคุณ” ชาลิสาพูดออกมาอย่างเบาๆ แต่ภูวดลได้ยิน หัวใจเขารู้สึกหนักอึ้ง

ภูวดลรวบเธอเข้าสู่อ้อมกอดแกร่ง ไออุ่นจากร่างกายของเขาส่งผ่านมายังเธอ ความรู้สึกแปลกใหม่บางอย่างได้เข้ามาแทรกซึมที่หัวใจเขา ความรู้สึกแบบนี้หายจากเขาไปนานมาก นานจนบางครั้งเขาลืมไปแล้วว่ารู้สึกอย่างไร

“ขอบคุณนะครับที่รักผู้ชายเลวๆ อย่างผม”

ภูวดลกระซิบอย่างบางเบา

ชาลิสาค่อยๆ ดันอกแกร่งของเขาออก สายตาที่เธอมองเขานั้นบ่งบอกถึงความไม่แน่ใจ “แล้วคุณไม่รังเกียจฉันหรือคะ ที่แต่งงานเพื่อเงิน แล้วทำไมคุณถึง...” ชาลิสาถามด้วยน้ำเสียงค่อยเบาลงอย่างเรื่อยๆ

ภูวดลนิ่งเงียบแล้วยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เขารู้ว่าเธอยังคงสงสัยกับเรื่องนี้ แต่เขาเองได้ตัดสินใจแล้วว่าจะลืมเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดแล้วเป็นนายภูวดลที่มีภรรยาแสนสวยที่รักเขาเพียงคนเดียว และเขาก็จะรักเธอเพียงคนเดียวเช่นกัน

ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลาสั้นที่ไม่ยาวนานนัก ที่เขารู้จักเธอ แต่ทว่าเขากลับรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ อบอุ่นทุกครั้งที่มีเธออยู่ข้างกาย เธอทำให้เขาไม่หนาวหัวใจแบบที่ผ่านมา แบบนี้สินะที่เขาเรียกกันว่ารัก

“เรื่องนั้นคือคำตัดสินของผู้ใหญ่ บางทีเพราะท่านคงไม่อยากให้ผมออกไปเที่ยวกลางคืนมากกว่า ถึงทำแบบนี้...ผมขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับคุณ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***