

 

Episode5

เช้าวันต่อมา เพราะคิดเรื่องตัวเองมากเกินไป เซอิจิเลยตื่นมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

พอจะลงไปล้างหน้า แม่ถึงขั้นเอ่ยถามว่า"นี่ใคร" ส่วนพ่อก็ถามว่า"เป็นอะไร มีเรื่องอะไรไม่พอใจกับพ่อรึป่าว"

"เห้อ มีเรื่องให้เครียดนิดหน่อย"

เซอิจิรีบล้างหน้าและไปโรงเรียนด้วยสีหน้าที่น่าจะดีกว่าเดิม

"อรุณสวัสดิ์"

"อุหวา ผีหลอก!"

"อยากโดนฆ่าหรอ ทาเคชิ"

จากการหยอกล้อของทาเคชิ ทำให้ใบหน้าของเซอิจิที่แย่อยู่แล้วหนักกว่าเดิมอีก

"ทาเคชิ วันนี้อย่าไปแกล้งเจ้าเซอิจิมันมากดีกว่า ดูท่าจะกังวลอยู่"

"นั่นสินะ ทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน และเรื่องที่จะโดนปฏิเสธในวันนี้อีก นี่เซอิจิ เดี๋ยวชั้นพาไปเลี้ยงน้ำ"

"หยุดเลย อย่ามาทำเป็นอวดดีนะ"

เซอิจิที่โดนทั้ง2คนแกล้งตั้งแต่เช้า ทำให้กำลังใจลดลงไปอีก

ก่อนอื่นเลย เซอิจิต้องเขียนจดหมายให้คิรินมาพบหลังเลิกเรียน

"นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เขียนจดหมายอย่างนี้สินะ.. น่าเศร้าจัง.."

"ไอ้จดหมายรักเนี่ย เดิมทีมันก็เหมือนกับการประลองกัน ใครตกหลุมรักก่อนคนนั้นแพ้ เพราะฉะนั้น ฝั่งที่เป็นฝ่ายรับจะได้เป็นคนคุมเกม ฝ่ายส่งไปก็เหมือนแพ้แล้ว"

"พวกแกช่วยจริงจังหน่อยได้มั้ย ว่าจะสนับสนุนหรือจะหยอกกัน"

เซอิจิเริ่มขีดเขียนลงไปบนจดหมาย

แล้วก็มีผู้หญิงโผล่มาท่ามกลาง3คนที่กำลังส่งเสียงดัง

"อรุณสวัสดิ์นะทุกคน เป็นอะไรกันหรอ ดูเสียงดังกว่าทุกทีนะ"

"อะ ประธาน อรุณสวัสดิ์ ก็มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ"

คนที่พูดขึ้นมาคือซายากะ ประธานชมรมทำอาหารนั่นเอง

เหมือนเธอเพิ่งจะมาถึงโรงเรียนเพราะเธอยังสะพายกระเป๋าอยู่เลย

"กำลังคุยอะไรกันอยู่หรอ?"

"ก็เรื่องเจ้าเซอิจิวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่สารภาพรักนี่แหละ"

"เอะ? สุดท้าย?"

"เคน! แกไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้"

"หมายถึงไม่จำเป็นต้องบอกมาเอบาชิที่คอยช่วยเหลือแกมาจนถึงทุกวันนี้หรอ"

"ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น แค่ไว้ค่อยบอกหลังจา..."

"สะ สุดท้ายนี่คืออะไรหรอ!?"

ซายากะฟังบทสนทนาของเซอิจิและเคนด้วยความสนใจ

"อืม ก็ ถ้าวันนี้สารภาพรักแล้วโดนปฏิเสธอีกละก็ คิดว่าจะ... ตัดใจจากยามาเสะซังล่ะ..."

เพราะแรงกดดันจากซายากะ เซอิจิเลยต้องพูดออกไป

พอเล่าให้ฟัง ซายากะก็หลบหน้าแล้วหันหลังให้พวกเซอิจิทันที

"ประ ประธาน เกิดอะไรขึ้น?"

"มะ ไม่มีอะไรหรอก โทษทีนะนึกได้ว่ามีธุระ ถ้างั้น พยายามเข้านะ ขอตัวก่อน"

"อ โอ้ว"

แล้วซายากะก็ออกไปทั้งแบบนั้นเลย

มีแค่เซอิจิที่แปลกใจกับท่าทีของซายากะที่ไม่เหมือนปกติ เคนกับทาเคชิที่รู้ตัวก็มองเซอิจิแล้วยิ้มออกมา

"อะ อะไรเล่าพวกแก รู้สึกไม่ดีเลย"

"ม่าย~ ไม่มีอะไรหรอก อ่าา คิดว่านี่แหละน้าชีวิตวัยรุ่น"

"เซอิจิ วันนี้ถึงจะเป็นวันที่แย่ที่สุดสำหรับนายก็เถอะ แต่จากนี้ไปต้องเป็นวันที่สวยงามโรยด้วยกลีบกุหลาบแน่นอน"

"พูดอะไรของแก2คน ช่างเถอะ ชั้นจะเขียนจดหมายแล้ว"

เซอิจิเมิน2คนและเริ่มที่จะเขียนจดหมาย

เนื้อความไม่มีอะไรมาก แค่เขียนเพื่อเรียกเธอให้มาพบ เพราะตัดสินใจไปแล้วว่าจะสารภาพแบบปกติ จึงเขียนด้วยภาษาสุภาพ

เพื่อไม่ให้เสียใจอีกภายหลัง เซอิจิครุ่นคิดถึงสิ่งที่จะพูดออกไปในขณะที่กำลังเรียนอยู่

และหลังเลิกเรียนก็มาถึง

เซอิจิเริ่มกระวนกระวายหนักกว่าเดิม

"เซอิจิ เป็นไรป่าว หน้าตาแกดูหน้าสนใจกว่าที่ผ่านมาอีกนะ"

"หมายความว่าไง!? ไม่สิ แค่ประหม่าน่ะ"

"มาพูดอะไรของแกเอาตอนนี้ มันก็เหมือนกับสารภาพรักแบบที่ผ่านๆมาไม่ใช่รึไงกัน"

"ไม่เหมือนสักหน่อย!"

เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว หมายความว่าไม่มีครั้งต่อไป พอคิดอย่างนั้นเซอิจิก็เริ่มวิตก กังวลใจ

"แล้วนัดที่ไหนล่ะ"

"ที่ห้องเรียนบนชั้น4"

"โอ้ว หลังเรียน ในห้องเรียน เหมือนกับฉากสารภาพรักในเอโระเกมเลยนะ"

"หนวกหู เรื่องของชั้นสิ"

เซอิจิที่เก็บกระเป๋าและพร้อมจะออกไปแล้วได้ตบแก้มตัวเองเพื่อเรียกกำลังใจมา

"เอาล่ะ! ไปละนะ!"

"พยายามเข้านะ เดี๋ยวพวกชั้นรออยู่ที่นี่"

"อา"

พูดอย่างงั้นเซอิจิก็ออกจากห้องเรียนและดิ่งตรงไปที่จุดนัดหมาย

เคนกับทาเคชิที่ยังอยู่ ได้พูดกันถึงอนาคตต่อจากนี้

"อืม ดูจากท่าทีของยามาเสะซังเมื่อวาน เจ้าเซอิจิมันต้องโดนปฏิเสธแหงๆ"

"งั้นเรามาจองคาราโอเกะรอกันเถอะ"

"เคน ชั้นจัดการให้แล้วล่ะ นายต้องปฏิบัติกับชั้นดีๆด้วยน้า"

"นั่นสินะ"

คิดว่าอย่างไงเซอิจิก็โดนปฏิเสธแน่ๆ

ทั้ง2คนเข้าใจดีเพราะพวกเขานั้นคบกันมานานแล้ว

ในเวลาแบบนี้จะทำไงให้เซอิจิมันพอใจได้นะ...

****

ฉัน มาเอบาชิ ซายากะ ขณะที่คิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่ใช้ไม่ได้ก็กำลังยิ้มอยู่ในห้องน้ำโรงเรียน

เหตุผลที่เป็นเหมือนกับคนโรคจิต(ในดิบมันใช้คำว่าเฮนไต)แบบนี้ ก็เพราะได้ยินเรื่องที่ทั้ง3คนกำลังพูดกันอยู่

"....เซอิจิคุง วันนี้คือวันสุดท้ายแล้ว..."

หลังจากเปิดเรียนมาได้1เดือน ก็ได้เป็นเพื่อนกับ อิชิกิ เซอิจิ

ตอนแรกก็คิดว่าเป็นคนแปลกๆอยู่หรอก

วันหนึ่งอยู่ดีๆก็มาหาฉันที่เป็นประธานชมรมแล้วขอร้องว่า"ได้โปรดสอนผมทำอาหารด้วยครับ"ด้วยท่าโดะเกะซะ(tl:ท่าคุกเข่าหน้าเกือบถึงพื้นเป็นการขอโทษ/ข้อร้องแบบขั้นสุดของชาวยุ่น)

เขาบอกว่า เขาจะเรียนทำอาหารไปเพื่อให้คนที่ตัวเองชอบมาสนใจ

พอได้ยินเหตุผลตอนแรกคิดว่าเขาคงแค่อยากลองเฉยๆ สอนสักหน่อยเดี๋ยวก็คงล้มเลิกไปเอง แต่เขากับไม่เป็นอย่างนั้น

ทุกๆวัน หลังเลิกเรียนเขาฝึกฝนทุกวันจนดึก และเก่งขึ้น

ขนาดฉันที่เป็นผู้สอนยังตกใจที่เขาจำทุกอย่างได้อย่างดี

"ทำไมถึงต้องพยายามขนาดนั้นด้วยล่ะ"

ฉันถามออกไป

เขาตอบกลับมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"เพื่อให้ยามาเสะซังหันมาชอบครับ"

ฉันงงกับคำตอบของเขา แต่ในขณะเดียวกันก็คิดว่าจะทำอะไรให้ได้บ้าง ในเวลาแบบนี้

ถ้าจะให้พูดละก็ มันเป็นไปไม่ได้หรอก

แต่เขาเพื่อจะให้เพศตรงข้ามมาชอบ ถึงกับทำอาหารเป็นภายใน2สัปดาห์

ฉันที่สอนเขามาตลอดที่ผ่านมาเห็นเขาพยายามมามากขนาดนี้.......รู้สึกตัวอีกทีก็ชอบไปสะแล้ว