END.

คนในห้องวิ่งมาบอกพี่โอมที่นั่งเล่นอยู่กับพวกฉัน พี่ดี้ กับ กุ๊กออกไปข้างนอกกันตั้งแต่เช้าแล้ว น่าจะเข้าไปในซอยร้านรถนั้นแน่เลย ไม่น่าเข้าไปเลย

ฉันเริ่มกลัวตัวสั่น ทำอะไรไม่รู้ ทำไมชีวิตมันวุ่นวายได้ขนาดนี้ ฉันทำอะไรให้ใครทำไมถึงต้องโดนขนาดนี้ และลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยทำไมตอนนี้ฉันเรียกตัวฉันเองได้แล้วว่าเด็กมีปัญหา ไม่ใช่แค่เด็กหนีออกจากบ้าน ต้องทำให้รุ่นพี่ที่รักฉันมาเกี่ยวด้วยฉันจะทำยังไงดี

พี่ดี้โทรเข้ามา บอกให้พี่โอมไป และให้รี่ไปด้วยไปที่ร้านที่รี่โดนกระทำ พี่โอมไปไม่ได้แน่นอน และคนอื่นๆก็ไปไม่ได้แน่เพราะต้องโดนฉันเชื่ออย่างนั้น แล้วทำไมฝ่ายนู้นถึงเข้าข้างคนผิดทำไมคนที่นั้นถึงยอมเชื่อคนของตัวเองขนาดนั้น

"รี่ ตาโอมาหามึง"

"โอ..."

ฉันลงตึกไปหาโอ แต่กลับไม่มีอะไรที่ดีขึ้นกว่าเดิมโอมาบอกให้ฉันไปที่ร้าน เรื่องจะได้จบ คืออะไร ไม่มีการเป็นห่วงฉันบ้างเลยหรอทำไมต้องกลัวพวกนั้น ทำไมต้องยอมด้วยฉันไม่เข้าใจ ฉันทำอะไรไปมากกว่านั้นไม่ได้นอกจากจะไปตามที่โอบอก ฉันซ้อนท้ายรถโอไปที่ร้าน ซึ่งที่ร้านคนอยู่กับเยอะมากพี่ดี้กับกุ๊กสภาพโดนต่อยนั่งอยู่ใกล้ๆร้านส่วนโอลงจากรถก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่ผู้ชายในร้านถามไอควบ

"มึงได้ทำมันไหม"

"ไม่ได้ทำพี่"

ฉันหันไปบอก

"ทำไมพูดแบบนั้น"

"พี่ผู้ชายอีกคน เดินออกมา จบๆ แยกย้ายให้เรื่องมันจบไป"

แค่นั้นอ่ะนะ!!!! แล้วผู้หญิงอย่างฉันจะทำอะไรได้ นอกจากยอมแค่นั้น พี่ดี้โดนกระทืบกุ๊กโดนกระทืบ ทั้งๆที่เขาทำเพราะปกป้องฉันโอไม่พูดอะไรพอพี่เขาบอกเรื่องจบก็ขับมอไซค์ออกไปทันที เห้ย ไม่พูดอะไรสักคำบ้างเลยหรอไม่ปกป้องฉันบ้างเลยหรอ ผู้ชายที่ฉันจะฆ่าตัวตายผู้ชายที่ฉันทิ้งทุกอย่างแม้กระทั้งพ่อแม่ เป็นแบบนี้หรอ นี่ฉันทำอะไรลงไป!!

ฉันกลับมาถึงห้องพี่โอมก็ค่ำๆแล้วแต่งตัวออกไปทำงานฉันก็ต้องไปทำงานต่อกับพวกพีชและมิว คราวนี้ฉันแทบไม่มีอารมณ์ที่จะทำงานเลยนั่งเหม่ออยู่หน้าร้าน คิดไปเรื่อยเปื่อยไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เราทะเลาะกับโอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เราทำแม่เสียใจไม่ว่าเรื่องที่เราทำพ่อเจ็บ และแม้กระทั้งอนาคต ฉันไม่รู้จะทำยังไงและฉันจะฆ่าตัวตายเพราะผู้ชายที่ไม่ปกป้องฉันเลยฉันนั่งคิดไปสักพักก็มีรถมาจอดหน้าร้านผู้ชายตัวท้วมๆเดินลงมาจากรถคนเดียว รุ่นพี่ที่ทำงานเดินไปต้อนรับและเชียร์เครื่องดื่มของที่ร้านให้ผู้ชายร่างท้วมที่เข้ามาเจ้าของร้านออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง (เป็นบุคคลมีอำนาจ \=.\=')

"สวัสดีค่ะพี่ วันนี้ไม่ทำงานหรอคะ"พวกฉันอายุยังไม่ถึง15 กันด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่อายุ 18 หรือ 20 ปีบริบูรณ์เลย

"เด็กใหม่หรอ"

"ใช่พี่ เด็กอยู่เลย"

"เอาไอน้องคนนั้นมานั่งกับฉันดิ" ลุงผู้ชายชุดดำเดินเข้าไปข้างในร้าน

,

"เชอร์รี่ พี่เขาเรียก" เชี่ยยยย คิดได้แค่นั้นสมอง ลูกค้าดันมีอำนาจตอนนั้นกลัว สับสน ไม่รู้จะเอายังไง แต่ก็มีแอบคิดบ้าง เขารู้ว่าเราเด็กไม่จับเราตอนนี้เขาก็คงไม่จับเราทีหลังหรอก

"พีช ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยได้ป่ะ"

"กูจะไปได้ยังไง เขาเรียกมึง"

ฉันจำใจเดินเข้าไปในร้านมิวเดินมาพอดี

"กูกลัว"

"เออ ไม่มีอะไรหรอกแค่ผู้ชาย" มิวตอบ

แค่ผู้ชายกับบอปนะสิอีห่านกูก็กลัวเป็นเหมือนกันถึงจะไม่ได้บริสุทธิ์ก็ไม่ได้เอามั่วหรือไม่ต้องกลัวผู้ชายนะเว้ย T^T ฉันค่อยๆเดินเข้าไปหาเขาสวัสดีตามมารยาทและนั่งลง ห่ า ง ๆ เขา เขาดึงฉันเข้าไปนั่งชิดกับเขาลูบไล้ที่แขนลงไปถึงขา แล้วหัวเราะที่ลำคอ

"เป็นเด็กเป็นเล็ก ทำไมมาทำงานแบบนี้มาอยู่กับพี่ดีกว่าพี่จะทำให้เราสบาย"

เจ้าของร้านเดินมาบริการพอดี

"เด็กมันเพิ่งมาใหม่น่ะพี่ ยังไม่รู้ว่าเคยหรือยัง"

"\= \= *" ฉันได้แต่นั่งหน้าซีด ไม่ต้องสั่งเม่งล่ะไก่ตงไก่ต้มเอาหน้าฉันไปกินแทนไก่ได้เลย ซีดเท่ากัน

"ขอได้มั้ยเนี่ยคนนี้" ลุงชุดดำเอามือมาจับนมฉัน

T [ ] T น้ำตาไหลพราก

ฉันมองหาคนช่วยเหลือก็ไม่มีใครสนใจเพราะแต่ละคนที่นั่งในร้านต่างสนใจลูกค้าของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น

"ทำไมถึงมาทำงานที่นี่"

"อ๋อ หนูมาช่วยงานที่ร้านเฉยๆค่ะ"

อีตาลุงเสื้อดำไม่หยุดลูบตัวฉันสักที น้ำตาเริ่มคลอ ไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนั้นใจเสีย และไม่อยากทำงานนี้อีกแล้วนี่ฉันต้องเจออะไรบ้างในชีวิตตั้งแต่ฉันเหยียบออกจากบ้านมาสี่วัน มีแต่เรื่องวุ่นวายทั้งนั้นทำไมมันไม่เห็นจะเรียบง่ายบ้างเลย อยากกลับบ้าน อยากกลับไปนอนห้องตัวเองไม่อยากมาเป็นเมียเก็บอีลุงคนนี้ ขอร้องละชีวิต พอสักทีกับเรื่องไม่ดี มิวเดินเข้ามาในร้านเห็นฉันนั่งน้ำตาคลอรีบเดินเข้ามาหาฉัน

"มาคนเดียวหรอคะ"

"จ้ะ" ลุงเสื้อดำมองหน้ามิว แต่มือยังไม่ลดละที่จะลูบฉันสักพักเลื่อนมาตรงน่าอกและจับน่าอกของฉัน

"TOT"

"นมหนูก็มีนะ ดูสิ"มิวเปิดนม ขอย้ำว่าเปิดนมแบบเปิดทั้งเสื้อในให้ลุงเสื้อดำคนนั้นดู และโชคดีของฉัน ที่อีลุงเสื้อดำคนนั้น หันไปสนใจมิวแทนฉันฉันเลยขอตัวออกมามิวเลยนั่งแทน ขอบคุณมากนะมึงT____T

ฉันตื่นมาตอนสายๆหลังจากเมื่อวานที่โดนลุงเสื้อดำลวนลาม ก็ไม่นั่งกับลูกค้าอีก ไปนั่งหน้าร้านนั่งเหม่ออยู่อย่างนั้น ทำอะไรกินข้าว ต่างๆนานาเสร็จก็แทบเย็นแล้ว ฉันบอกพีชกับมิวว่าฉันขอไม่ทำงานอีกแล้วฉันไม่ไหวจริงๆกับงารนี้

ฉันใช้เวลาที่เหลือวันนั้นไปนั่งเล่นร้านเกมใกล้ๆกับร้านที่พีชและมิวทำงานนั่งเล่นไปนั่งคิดไป มันไม่รู้จะทำยังไงจริงๆนะ มันเหมือนโดนลอยอยู่ในอากาศที่มีแต่เม็ดฝนหล่อลงมาเจ็บๆ สายฟ้าฟาดลงมา ร้านเกมก็ไม่ใช่ว่าจะดีสิ่งที่ฉันสัมผัสและเห็นได้

ณ ตอนนั้น ไม่ว่าจะเป็นเด็กนักเรียนที่โดดเรียนมานักเรียนผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับฉันมานั่งตักแฟนเล่นเกมที่ร้านเกมบ้างก็เข้าไปกับแฟนในห้องน้ำทำอย่างว่ากัน จนเจ้าของร้านต้องมาไล่บ้างก็จะมีเรื่องกันบ้าง เด็กเล็กๆมานั่งเล่นเกมพ่อแม่บางคนมาส่งลูกเล่นเกมแล้วก็ออกไป ก็มีบ้างที่มีเด็กบ้างคนมานั่งทำรายงานมานั่งปริ้นงานของโรงเรียน ดูแล้วมันวุ่นวายมากกับการนั่งมองอะไรที่มันไม่ใช่วันนั้นฉันไม่รู้สึกอยากทำอะไร กลับห้องด้วยความเหม่อ กว่าจะข่มตาหลับได้แทบสว่าง

ฉันตื่นขึ้นมาทุกอย่างในเรื่อวราวชีวิตเป็นเหมือนเดิมมันเคว้ง ฉันตัดสินใจโทรไปหาโอ

"กลับมาคบกันได้ไหม"ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันไม่รู้จะไปที่ไหนฉันคิดถึงเขา

"..."

"ขอกลับไปอยู่ด้วย ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว"

"เออ"

ฉันคุยกับพีชและมิวเรื่องที่จะกลับไปคบกับโอ พีชคัดค้านเต็มประการังไม่ว่าจะมีแยกไหนที่ฉันพยายามเลี้ยวว่าจะกลับไปคบ พีชก็แย้งฉันทุกอย่างมิวก็ไม่ค่อยพูดอะไร

"มึงคิดว่าดีแล้วหรอ เขาไม่ปกป้องอะไรมึงเลยนะ"พีชโมโห

"กูไม่อยากอยู่แบบนี้ต่อไปว่ะ อย่างน้อยก็ยังมีมัน"

"แล้วแต่มึงอ่ะ"มิวพูด

"แล้วพวกมึงจะกลับบ้านไหม"

"พวกกูอ่ะมึงไม่ต้องห่วงหรอก จะกลับตอนไหนก็ได้ มึงเอาตัวมึงเหอะ"พีชพูดแล้วเดินไปใส่เสื้อผ้าเพื่อจะไปทำงานต่อ

"งั้นกูไปนะ.."

"เออโชคดี ยังไงโทรบอกกูด้วย"มิวหันมาบอกแล้วหันไปแต่งหน้าต่อ

ก่อนฉันเดินออกจากห้องไปพีชเรียกฉันแล้วมายืนอยู่ตรงหน้า

"ถ้ามึงไม่ไหวอีก มึงก็อย่าลืมนะว่ามึงยังมีกู"พีชพูดเสร็จก็เดินเข้าห้องฉันได้แต่มองข้างหลังพีชเป็นคนที่ช่วยฉัน และอยู่กับฉันตลอดไม่ว่าจะเรื่องที่โดนหรอกไปกินเหล้า ทั้งเรื่องไอควบที่ทำร้ายฉันพีชไม่เคยทิ้งฉันเลยสักครั้งเดียว

โอมารับฉันที่ตึก ฉันกลับไปอยู่ที่บ้านโอฉันคิดว่าอะไรมันคงจะดีกว่านี้ คือเข้าใจอารมณ์ตอนนั้นมั้ย มันไม่รู้จะทำยังไงเจออะไรมาขนาดนี้มันแย่เกินที่จะทนต่อไปจริงๆ

ฉันมาที่บ้านโอ บ้านโอทำขนมขาย ฉันก็ช่วยงานที่บ้านโอเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พ่อแม่ของโอดีกับฉันมาก ไม่เคยดุว่าฉันเลยสักครั้งเดียวแต่โอก็ไม่ได้ดูแลหรือว่าอะไรฉัน ฉันมานั่งคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวที่ผ่านมาฉันพยายามฆ่าตัวตายเพราะผู้ชายคนๆเดียวแล้วทำให้แม่เสียใจขนาดนั้นได้ยังไงฉันเชื่อใจผู้ชายคนอื่นนอกจากพ่อตัวเองจนต้องโดนหลอกไปเกือบข่มขืนได้ยังไง ฉันไว้ใจเพื่อนแค่คำว่าเพื่อน ฉันไว้ใจได้ยังไง จนฉันเกือบโดนข่มขืนจนฉันทำให้รุ่นพี่ที่รักฉันมาโดนกระทืบ มาปกป้องฉันได้ยังไง ฉันทำงานกลางคืนเหมือนต้องไปเป็นเมียน้อยเขาเหมือนต้องเอาร่างกายไปแลกได้ยังไงฉันทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ทุกวันที่ฉันโดนทุกครั้งที่ฉันโดนกระทำ ฉันเกิดมาเป็นลูกของพ่อแม่ฉันแต่ฉันกลับเอาตัวของฉันเองออกมาให้คนอื่นกระทำย่ำยีแบบนี้ได้ยังไง ภาพต่างๆที่ฉันอยู่ที่บ้านมันวนกลับเข้ามาหมด ...

ตื่นเช้ามา มียาสีฟันแปรงทุกวันโดยที่ไม่ต้องไปร้องขอใคร ตื่นมามีข้าวเช้าที่แม่ของฉันทำให้กิน วางเอาไว้ ฉันทิ้งข้าวเช้าแสนอร่อยนั้นไปได้ยังไงฉันหนาวแค่ไหนต้องหาผ้าห่มมากี่ผืน มันก็ไม่อุ่นเท่าอ้อมกอดของแม่เงินที่ฉันทำงานแลกมาด้วยร่างกาย กว่าจะได้มาทุกบาททุกสตังแต่ทุกเช้าแม่ฉันวางเงินทิ้งเอาไว้ให้ฉันไปโรงเรียนวางเอาไว้ให้ฉันซื้อของที่ฉันอยากิน ซื้อของที่ฉันอยากได้ เสียงดุเสียงด่าที่ พ่อพร่ำสอนให้ฉันไปโรงเรียน เรียนจบสูงๆเพื่อจะได้ทำงานดีดีไม่ต้องมาเร่รอนทำงานแบบนี้ เสียงดุของพ่อที่ไม่ให้ฉันคบกับโอเสียงดุของพ่อที่ไม่ให้ฉันคบกับผู้ชายก่อนวัยอันควรเสียงดุของพ่อที่ทำให้ฉันเป็นผู้เป็นคน ฉันทิ้งสิ่งพวกนี้มาได้ยังไงน้ำตาของฉันไหลโดยไม่รู้ตัว นี่ฉันทำอะไรลงไป ตื่นเช้าขึ้นมา ฉันไม่รู้จะพูดยังไงนอกจากคำว่า อยากกลับบ้านฉันตัดสินใจกลับบ้าน

ในเช้าวันที่ 7 ที่ฉันออกจากบ้านมาฉันเดินกลับเข้าบ้าน

ฉันเจอหน้าแม่ที่นั่งอยู่ในบ้านตัวที่อ้วนและใหญ่ของแม่ตอนนี้ผอมเสียว หน้าที่สวยผ่องของแม่ ที่ใสดุจดังไข่มุขกลับหมองคล้ำ ดวงตาที่สวยของแม่ของฉันกลับบวมและดำนี่ฉันทำกับคนที่รักและหวังดีที่สุดในชีวิตของฉันได้ยังไง คนที่รักฉันมากที่สุดแต่ฉันกลับทำร้ายท่านมากที่สุด ฉันอยากจะก้มลงไปกราบขอโทษแม่เมื่อแม่เห็นฉัน ฉันยังไม่มีคำพูดออกจากปากของฉันแต่แม่กลับพูดก่อนที่ฉันจะเอ่ยคำอะไรออกมา

"กินข้าวหรือยังลูก"

แม่ควรที่จะด่าฉัน แม่ควรที่จะตีฉันแต่แม่กลับเป็นห่วงลูกเลวๆคนนี้เสมอ ถึงแม้จะเลว จะทำท่านเจ็บมากแค่ไหนแต่สิ่งที่ท่านมีให้ คือความรักและห่วงใยกับลูกเสมอ

ฝากถึงคนที่ทำไม่ดีกับพ่อแม่เอาไว้กลับไปขอโทษท่านวันนี้ก็ยังไม่สาย เพราะท่านพร้อมให้อภัยเสมอ

ผู้ชาย ต่อให้คุณรักมากแค่ไหนสุดท้ายคนที่ตายแทนเราได้ และรักเรายิ่งกว่าชีวิต ก็คือพ่อแม่ของเราค่ะ

ถ้าวันนั้น รี่ฆ่าตัวตายสำเสร็จ รี่ก็คงไม่มีวันนี้รี่ก็คงไม่ได้มาเล่าเรื่องราวนี้ รี่ก็คงไม่ได้เจอสิ่งดีดีอย่างอื่นที่เข้ามาคงไม่ได้รู้ว่าการที่รี่มีลูกมันความรู้สึกยังไง ทั้งรักและห่วงหวงอย่างไม่เคยเป็น

{ขอบคุณพ่อและแม่ที่ให้โอกาสต่อตัวรี่เสมอขอบคุณที่วันนั้น แม่ห้ามไม่ให้รี่ฆ่าตัวตาย ขอบคุณที่มีชีวิตจนถึงทุกวันนี้}

...-จบบริบูรณ์-...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***