ตอนที่ 2

ในโลกที่หยุดนิ่ง มีคณะเดินทางหนึ่งกำลังเดินทางอยู่ ถ้าคุณเห็นคณะเดินทางนี้คุณจะต้องประหลาดใจเป็นอย่างมากแน่ๆ การอธิบายให้คนอื่นเข้าใจยิ่งเป็นเรื่องยาก เพราะคุณจะไม่แน่ใจว่าคณะเดินทางนี้มีทั้งหมด4คน หรือ 3คนกับอีก1ตัว หรือ 2คนกับอีก2ตัวกันแน่ เอาเป็นว่ามีมังกรอยู่หนึ่ง คนที่มีหัวเป็นหมาหนึ่ง เด็กผู้ชายที่ผูกผ้าคลุมสีแดงหนึ่ง และเด็กผู้หญิงที่อยู่ในชุดกระโปรงสีเขียวตัดกับผมสีน้ำตาลของเธออีกหนึ่ง เป็นความโชคดีที่โลกหยุดนิ่ง จึงไม่มีใครต้องมาเห็นคณะเดินทางอันพิลึกพิลั่นนี้

พวกเขาทั้งสี่เดินทางมาจนถึงป่าทึบทางตอนใต้ของโลก ป่านั้นลึกและทะมึนน่ากลัว อย่างกับเป็นป่าชั่วร้ายในนิทานต่างๆ แมรี่มองเข้าไปในป่าแล้วรู้สึกไม่อยากเข้าไป แต่แจ็คเกอร์บอกว่ามีมังกรตัวนึงอยู่ในป่านี้

“คุณรู้ได้ยังไงเหรอคะ กว่าหนูจะหาเจอตัวนึงก็เป็นชาติ”

“ฉันได้กลิ่นน่ะ” แจ็คเกอร์ตอบเพียงแค่นั้น แมรี่ไม่แน่ใจว่ากลิ่นของมันกรเป็นยังไง จึงลองดมเจ้าตัวที่อยู่ในอ้อมกอดเธอดู กลิ่นมันอุ่นๆ

“เอาล่ะ เราเข้าไปกันเถอะ ทุกอย่างต่างหยุดนิ่ง เพราะงั้นไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก” แจ็คเกอร์พูด “แมรี่ ถ้าหนูกลัวจับมือฉันไว้ก็ได้นะ”

แมรี่จับมือแจ็คเกอร์ไว้ด้วยความยินดี มือของแจ็คเกอร์เหมือนมือมนุษย์ แต่เต็มไปด้วยขนสีขาวนวลของเขา มันให้ความรู้สึกจั๊กจี้แต่อบอุ่น มังกรบินออกจากอ้อมกอดเธอไปเกาะที่หัวเธอแทน

ในป่าที่มืดทะมึน ยิ่งพวกเขาเดินเข้าไปลึกมากเท่าไหร่ ต้นไม้ก็ยิ่งสลับซับซ้อนมากขึ้น แถมยังมีเถาวัลย์พันเกี่ยวเต็มไปหมด ป่าราวกับไม่เคยมีใครเข้ามาเลย แมรี่เงยหน้าขึ้นมองด้านบน ต้นไม้บดบังกันแน่นจนแทบมองไม่เห็นท้องฟ้า ป่าเริ่มมืดลงราวกับเป็นกลางคืน

“ฉันว่าเราต้องการไฟ” แจ็คเกอร์พูดพลางควานหากิ่งไม้แถวนั้นมาได้อันนึงและให้มังกรพ่นไฟ ไฟติดขึ้นที่ปลายไม้เกิดเป็นแสงสว่าง “เอาล่ะ ไปกันต่อเถอะ”

ทั้งสามคนเดินลึกเข้าไปในป่าเรื่อยๆ ในที่สุดก็ถึงทางตัน เพราะมีพุ่มไม้ขึ้นหนาแน่นจนไม่อาจไปต่อได้

“ลองช่วยกันสำรวจดูว่ามีทางอื่นไปต่อได้รึเปล่า ฉันจะดูทางฝั่งนี้ส่วนพวกเธอดูทางนั้นนะ” แจ็คเกอร์บอก

แมรี่เดินแยกมากับเลโอ ป่ามืดจนแทบมองไม่เห็นอะไร จู่ๆกลุ่มก้อนความมืดก็วาบเข้าปกคลุมทั่วร่างเธอ เธอตกใจ เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งก็พบว่าตัวเองตกอยู่ในความมืด ทุกอย่างมืดสนิท แต่กลับมีดวงไฟเล็กๆประมาณ4-5ดวงกำลังเคลื่อนไหวราวกับหิ่งห้อยอย่างอิสระ

“สวยจัง..” แมรี่รำพึงออกมา

ดวงไฟเหล่านั้นมาวนรอบๆตัวเธอ 

ราวกับมันกำลังร้องเรียกว่า ...อยู่กับเราเถอะ อยู่กับเรานะ ตามเรามา... 

แมรี่รู้สึกหลงรักดวงไฟเหล่านั้น เธอเดินตามดวงไฟไป

เลโอสังเกตเห็นแมรี่เดินออกไปไกลจากพวกเขาจึงเรียกเธอไว้

“แมรี่เธอจะไปไหนน่ะ สำรวจดูแถวนี้ก็พอแล้ว” เขาบอก

“ฉันจะไปกับพวกแสง พวกแสงกำลังเรียกฉัน..” แมรี่ตอบ ท่าทางเหม่อลอยราวกับตกอยู่ในภวังค์ เลโอมองหาแสงที่แมรี่พูดถึงแต่ก็ไม่เห็นเลย ไม่ว่าจะทางไหนก็มีเพียงป่ารกทึบ

“แมรี่ เธอไปไม่ได้นะ ฉันไม่เห็นมีแสงอะไรอยู่เลย” 

“ไม่ พวกเขาอยากให้ฉันอยู่ที่นี่.. ฉันเองก็อยากอยู่กับพวกเขา..”

“เธออยู่ที่นี่ไม่ได้ มันไม่ใช่เป้าหมายของเรา เราต้องตามหามังกรต่างหาก!”

“ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว.. ฉันอยากอยู่ที่นี่..กับพวกเขา” แมรี่พูดอย่างเหม่อลอย เธอเห็นดวงไฟเหล่านั้นวนรอบตัวเธอราวกับจะเร่งให้เธอรีบไป 

“ฉันต้องไปแล้ว..” 

เลโอพยายามคิดว่าเขาควรทำไงดี

“จริงสิ! ผ้าคลุมที่นางฟ้าให้มา” เลโอปลดผ้าคลุมสีแดงที่หลังของตัวเองออก ก่อนจะเอามาคลุมให้แมรี่ แมรี่สะดุ้งราวกับตื่นจากความฝัน

“เอ๊ะ! ฉัน..”

“เธอเห็นภาพลวงตา คงจะโดนมนตราเข้าน่ะ” เลโอบอก “โชคดีเรามีผ้าคลุมวิเศษ มันใช้ปกป้องจากสิ่งชั่วร้าย และป้องกันอันตรายได้”

“ผ้าคลุมวิเศษเหรอ? เธอไปได้มาจากไหน?”

“ฉันได้สิ่งนี้จากนางฟ้า ก็เหมือนที่เธอได้พรหยุดเวลา และแจ็คเกอร์ที่ได้พรที่ทำให้กลายเป็นมนุษย์” เลโอพูด "ฉันเองก็อยากเท่เหมือนเหล่าฮีโร่เลยขอผ้าคลุม"

ทันใดนั้นแจ็คเกอร์ก็โผล่มาทางด้านหลังพร้อมอุ้มเจ้ามังกรมาด้วย “พวกเธอเป็นอะไรรึเปล่า อยู่ๆเจ้านี่ก็บินไปหาฉัน เลยคิดว่าอาจเกิดอะไรขึ้น”

“แมรี่โดนมนตราของป่าเข้าน่ะ ได้ผ้าคลุมของฉันเลยไม่เป็นไรแล้ว” เลโอตอบ

"โลกหยุดเวลาอยู่ แล้วทำไมมนตราถึงใช้ได้ล่ะ?”

“มนตราเป็นสิ่งลึกลับโบราณ มีพลังอำนาจที่เราไม่มีทางรู้เลยว่ามันทำอะไรได้บ้าง อำนาจมันอาจจะมีเหนือมนต์หยุดเวลา” แจ็คเกอร์พูด

“เอาล่ะ เราไปจากตรงนี้ดีกว่า อยู่ใกล้ๆเลโอไว้แล้วเธอจะปลอดภัย แม่หนูของฉัน” แจ็คเกอร์ลูบหัวของแมรี่

“อ้อมไปอีกทางกัน ฉันจะนำทางเอง” เลโอพูดก่อนจะเดินนำไป

ระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังเดินทางต่อ จู่ๆก็มีอะไรบางอย่างมากระตุกชายกระโปรงของแมรี่ 

เธอก้มลงไปมองก็เห็นเด็กตัวเล็กๆ2คนยืนอยู่ น่าจะประมาณ 2-3 ขวบ ทั้งสองคนสวมชุดมาสคอตสัตว์ มีเพียงใบหน้าโผล่มาให้เห็น คนหนึ่งอยู่ในชุดเสือ อีกคนหนึ่งอยู่ในชุดสุนัขจิ้งจอก เธอเห็นเด็กชุดเสือติดหนวดที่แก้มด้วย ทำให้ดูน่ารักเข้าไปอีก

“พวกคุณจะเข้าไปด้านในของป่าไม่ได้ ในป่านี้ห้ามเข้า” เด็กในชุดเสือพูดกับเธอ

“พวกเธอเป็นใครกันน่ะ! น่ารักจัง” แมรี่อุทานอย่างตื่นเต้น

“ฉันเป็นลูกเสือ” เด็กในชุดเสือตอบ

“ฉันเป็นลูกสุนัขจิ้งจอก” เด็กในชุดสุนัขจิ้งจอกตอบ

“พวกเธอไม่ใช่มนุษย์เหรอ งั้นนี่ก็ไม่ใช่ชุด  แต่เป็นขนพวกเธอจริงๆน่ะสิ!”

แมรี่อุทานอีกรอบ

“พวกเธอเป็นแบบนี้ได้ไงกัน”

เด็กพวกนี้น่ารักจริงๆ เธอรู้สึกชอบพวกเขาขึ้นมาทันที

“หลายวันก่อน พวกเราได้เจอกับหญิงนางหนึ่ง นางบอกว่า จะมีคนมาขโมยมังกรของนาง นางจึงให้เราช่วยเฝ้ามังกรให้ และนางก็เสกให้เราเป็นแบบนี้”

“โธ่ พวกเธอยังเด็กอยู่เลย แม่พวกเธอไปไหนซะล่ะ?” แมรี่ถาม

“ตอนนี้แม่ขยับไม่ได้ นางผู้นั้นบอกว่า ถ้าช่วยปกป้องมังกรสำเร็จ จะทำให้แม่เคลื่อนไหวได้อีกครั้ง” ลูกจิ้งจอกตอบ

“นั่นไม่จริงเลยเด็กน้อย การนำมังกรออกไปต่างหากถึงจะช่วยแม่ของพวกเธอได้” แจ็คเกอร์พูดขึ้น

“ฉันเองก็เคยเป็นสัตว์เหมือนพวกเธอ พวกเธอพอจะเชื่อฉันได้ไหม”

“งั้นเราต้องทำยังไง” เด็กทั้งสองมองหน้ากันเลิ่กลักและเริ่มใกล้จะร้องไห้  

พวกเขายังเด็กเกินไปจริงๆ

“ใจเย็นๆ” แจ็คเกอร์ลูบหัวพวกเขา การกระทำนั้นทำให้พวกลูกสัตว์รู้สึกอบอุ่นและวางใจ “ที่พวกเธอต้องทำก็แค่บอกทางเข้าไปด้านในกับพวกเรา ที่เหลือฉันจะช่วยจัดการเอง ตกลงไหม”

“ตกลง พวกเราจะบอกทางแก่พวกคุณ”

"หญิงนางนั้นอาจจะเป็นแม่มดแห่งกาลเวลา พวกเธอระวังตัวด้วยนะ" แจ็คเกอร์หันมาบอกเลโอกับแมรี่ ที่สำคัญเขารู้สึกเหมือนมีใครบางคนจับตาดูพวกเขามาตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว หวังว่าเขาจะคิดไปเอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***