บทที่ 4

บทที่ 4

ให้ตายสิเขามาทำอะไรแถวนี้ดึกๆ หรือว่าจะมา ทวงงานฉัน แต่มันก็ไม่ใช่เวลาเลยสักนิด ฉันวางถ้วยบะหมี่ลงแล้วเดินไปหาเขาช้าๆ เพื่อถามความต้องการของเขา

" บอสมาทำอะไรดึกๆแบบนี้คะ " บางทีฉันอาจจะไม่ได้รับคำตอบที่ดี

" ฉันมาเอาสรุป ต้องรีบใช้ "

เขาอ่านความคิดฉันออกเหรอ ฉันแค่คิดเล่นๆเองนะ โชคดีที่มันเสร็จแล้วถ้ายังไม่เสร็จมีหวังฉันโดนทุบหัวตายแน่ๆ ว่าแต่ฉันจ้องกลับไปเอาจากที่บ้านมาให้เขาที่นี่เหรอ

" อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว บอสรอก่อนไม่ได้เหรอคะ " ฉันมองหน้าเขา " คือฉันไม่อยากเข้าไปเอาแล้วก็ต้องเอาออกมาให้บอสอีก "

" ขึ้นรถ " ในขณะที่ฉันกำลังยืนหน้ามึนอยู่นั้นก็โดนกระชากให้ขึ้นรถอย่างที่ฉันบังคับตัวเองไม่ได้เลย แล้วของกินที่ฉันซื้อมาก็อยู่หน้าร้านสะดวกซื้อ ฉันน่ะแทบจะร้องไห้เลยนะ

" คือของกิน... " ยังไม่ทันพูดจบเขาก็ขับรถออกจากตรงนั้นโดยเร็วแล้วมุ่งหน้าไปยังบ้านของฉัน

ฉันยังทานไม่ทันอิ่มเลย ถ้าฉันเป็นโรคกะเพาะฉันจะโทษเขาคนเดียว

รถหรูจอดลงที่หน้าบ้านของฉันอย่างนิ่งสนิท ไม่รอช้าฉันรับเข้าไปเอาเล่มสรุปออกมาให้บอสทันที แต่พอฉันหันหลังกลับก็ชนเข้ากับร่างสูงอย่างแรง

ปึก!

" โอ้ย " ฉันร้อง

" รีบอะไรขนาดนั้น " ยังมีหน้ามีถาม

ฉันไม่พูดอะไรเพียงยื่นเล่มสรุปให้กับเขา แต่เขาก็ไม่รับสักทีฉันก็เริ่มจะโมโหแล้วนะ ง่วงก็ง่วงแถมได้กินแค่นิดเดียวเอง แต่ฉันโวยวายอะไรไม่ได้ก็เพราะคนตรงหน้าเป็นเจ้านายฉันไง

" หน้าไม่พอใจแบบนี้เป็นอะไร " เขาถาม " หิว? ง่วง? โกรธ? "

ใช่ทั้งหมด!

" ฉันแค่หิว แล้วก็ง่วง " ฉันตอบแบบไม่สบตาเขา

เขาเงียบแล้วเดินไปที่รถ ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับถุงอะไรบางอย่างอีกสองถุงใหญ่ อย่าบอกนะว่าเอางานมาให้ฉันทำอีก ไหนบอกว่าไม่เคยให้งานลูกน้องเยอะไง ฉันเป็นข้อยกเว้นงั้นเหรอ

หิวจะตายแล้ว...

" ค่าเสียเวลา " เขายื่นถุงทั้งหมดมาให้ฉัน พอดูใกล้ๆ แล้วมันก็เป็นอาหารนี่เอง แถมเป็นอาหารแพงและดีมากด้วย

ดีกว่าบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ฉันทานอีก

" จะได้มีสารอาหาร ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมามันจะเสียงานฉันหมด " ถึงจะเกรงใจ แต่จังหวะนี้ปฏิเสธคงไม่ได้แล้ว

" ขอบคุณค่ะบอส " ฉันเอาทุกอย่างออกมาวางไว้ตรงหน้า ราวกับสวรรค์มาโปรด

" ว่าแต่บอสจะกลับเลยไหมคะ " ฉันถามเขาหลังจากที่เขาเอนตัวนอนไปกับโซฟาในห้องนั่งเล่นแล้ว เขาอาจจะพักสายตาหรือไม่ก็พักร้างกายก็ได้

เขาจะมานอนพักบ้านฉันทำไม ถึงจะสะดวกสบายแต่มันก็ต่างจากบ้านของเขาอยู่ดี

" เธอบอกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้า งั้นฉันรอให้เช้าที่นี่เลยแล้วกัน ฉันอาบน้ำแต่งตัวมาแล้ว " ฉันอึ้งมาก อึ้งที่สุด

เราควรห่างกัน ไม่ควรเข้าใกล้กันโดยไม่มีเรื่องงาน

" บอส ไม่ได้นะคะ " ฉันแย้ง เป็นใคร ใครจะไม่แย้ง

" ตรงนี้ไม่ได้ แต่ห้องนอนเธอได้ใช่ไหมแคลร์ " ถามจริง? เขาต้องการอะไร

ในหัวฉันมีแต่คำว่า 'ไม่ได้'

" ไม่ได้ทั้งนั้นค่ะ ฉันห่างบอส บอสควรห่างฉันบ้าง "

ฉันพูดคนเดียวเพราะรู้ตัวอีกทีเขาก็หลับไปแล้ว ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงดี เอาตัวเองให้รอดจากความหิวก่อนแล้วกัน

ถ้าเขาไม่คิดอะไร ฉันก็ไม่คิด

หลังจากที่ฉันทานอิ่มจนพุงป่องก็กำลังจะเดินเข้าห้องนอน ลืมไปสนิทเลยว่ามีคนอยู่ในบ้านกับฉันด้วย ฉันเห็นเขานอนกอดอกเหมือนกับคนที่หนาวมากก็อดสงสารไม่ได้

ฉันเอาผ้าห่มออกมาให้เขาแล้วรีบเข้าห้องนอน เพราะฉันก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

รุ่งเช้า....

มีแต่คนแปลกฉันที่ฉันมาบริษัทพร้อมกับหัวหน้าที่สาวๆ หลายคนหมายตามอง แค่นี้พวกเธอก็ดูเหมือนหมายหัวฉันไว้แล้ว

นี่ถ้ารู้ว่าฉันกับเขามีอะไรกันจะไม่ฆ่าหั่นศพฉันเลยเหรอ

" ทำไมคนมองเธอขนาดนั้น " เขาถามในขณะที่เรากำลังขึ้นลิฟท์

" ไม่รู้ตัวเลยเหรอคะ ว่าบอสเป็นที่หมายตาของสาวๆในบริษัท " จริงเขาไม่น่าถามคำถามนี้เลยด้วยซ้ำ

" รู้ แต่ก็ไม่มีใครมีสิทธิ์มองเธอแบบนั้น " เขามองหน้าฉันจริงจังราวกับว่าฉันเป็นคนผิดเสียอย่างนั้น

แต่เขาก็ต้องเข้าใจนะว่าฉันกำลังมากับขวัญใจบริษัท ทุกคนมีสิทธิ์จับตามองพวกเรากันทั้งนั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***