บทที่ 3

บทที่ 3

แล้วยังไง... แล้วยังไงล่ะฉันปฏิเสธได้สักคำหรือเปล่า ก็ไม่ ฉันไม่มีสิทธิ์ทำอะไรได้เลยนอกจากเข้าไปในรถและนั่งเฉยๆให้เขาไปส่งที่บ้าน

ฉันว่าเขาควรจะออกห่างจากฉัน ถ้าเขาเป็นห่วงในฐานะเจ้านายลูกน้อง เขาควรเป็นห่วงพนักงานทุกคน ไม่มีข้อยกเว้น

" ขอบคุณนะคะที่มาส่ง " ฉันเอ่ยขอบคุณและเตร่ยมเผิดประตูรถออก แต่คำติท้วงของเขาทำให้ฉันชะงักและถอนหายใจยาวถึงอเมริกา

" ที่ฉันมาส่งก็เพราะไม่อยากให้เธอไปแออัดกับคนอื่น ถ้าเธอได้รับเชื้อโรคมามันจะติดฉันไปด้วย " เขาว่า

" ค่ะ แต่ฉันคิดว่ารถบอสก็น่าจะมีเชื้อโรค " ฉันพูดหนักแน่นไม่กลัวความเป็นความตายตรงหน้า เขามีโอกาสไล่ฉันออกทุกวินาที " แต่ถ้าบอสจะไล่ฉันออกก็ได้นะคะ แค่คำพูดแค่นี้ "

เขากลับยกยิ้มแล้วเบนสายตาไปทางถนน ฉันเดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไร คิดว่าจะไล่ออก คิดว่าเรื่องนี้มันตลก ฉันจ้องหน้าเขาเพื่อหาคำตอบอยู่นาน

แล้วก็มีบางอย่างเตือนว่าฉันไม่ควรอยู่ตรงนี้ ถ้ามีใครมาเห็นเข้าอาจจะไม่ดี เพราะนี่มันก็เวลาเลิกงานไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมากับหัวหน้าแบบนี้

ฉันเดินเข้าไปโดยที่ไม่หันมองว่าเขาจะไปหรือยัง แต่พอเสียงรถเริ่มหายไปกับสายลมฉันก็หันกลับไปมองอีกครั้ง รู้สึกโล่งใจที่เขาไปได้สักที

เอาจริงๆ ฉันก็ไม่รู้สาเหตุว่าทำไมอยู่ดีๆ เขาถึงมาส่งฉันได้

Rrrr

ฮันนี่

" ว่าไง " ฉันเอ่ยน้ำเสียงเหนื่อยๆ

[ บอสได้ถามหรือว่าบอกอะไรแกเกี่ยวกับเรื่องที่ไปเกาะไหม ] ฮันนี่ดูน้ำเสียงตื่นเต้นเหมือนเดิม หรือว่านางไปสร้างเรื่องให้ฉัน

" บอสแค่บอกว่า เล่มสรุปให้ฉันส่งพรุ่งนี้ก็ได้ " ฉันตอบตามความจริง

[ แล้วแบบ... เรื่องที่พักล่ะ ]

" ฮันนี่ เธอไปพูดอะไรกับบอส เธอเอาฉันไปอ้างอีกใช่ไหม " คนปกติที่ไหนจู่ๆ จะมาถามเรื่องที่พัก ฉันไม่ใช่เด็กโง่ที่จะไม่รู้ประสีประสา ฉันรู้ความหมายนั้นดี

[ ก็... ก็ฉันอยากรู้นี่นา บางทีแกอาจจะกินบอส จนหน้ามืดตามัวก็ได้ ]

" บ้าเหรอ! เธอนี่มัน! "

บางทีฉันก็คิดนะว่าฮันนี่คิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง ต่อให้ฝนตกฟ้าผ่าฉันก็ไม่ขืนใจไปทำอะไรแบบนั้น ฉันไม่เหมือนนางนะ!

" ฉันไม่คุยแล้วฮันนี่ ถ้าเธออยากเธอก็ไปเสนอให้บอสก็จบแล้ว ฉันติดต่อให้เอาไหม " ประโยคหลังฉันจริงใจและหวังดีที่สุด บอสน่ะชอบอยู่แล้ว

[ โห่ แค่ฉันถามวันนี้บอสยังตาแข็งใส่เลย นี่ถ้าเธอไปพูดอย่างนั้น มีหวังฉันตายแน่ ]

เพิ่งจะมาคิดได้ตอนนี้เนี่ยนะ ฉันอยากเป็นใหญ่จังจะได้มีคนกลัวคนเกรงแบบนี้บ้าง

" ก็ตามใจเธอแล้วกัน ต่อไปก็อย่าเอาฉันไปอ้าง ถึงฉันจะไม่ได้สนิทกับบอส แต่บางเรื่องฉันคุยเองได้ " ฉันถอนหายใจ

[ ขอโทษนะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าว ]

" โอเค " ฉันแค่อยากให้มันจบๆกันไป

หลังจากวางสายฉันก็รีบทำงานที่จ้องนำไปให้เจ้านายในวันพรุ่งนี้เช้า อาจจะดูง่ายแต่ฉันใข้เวลาไปหลายชั่วโมงรู้ตัวอีกทีก็เกือบเที่ยงคืน และฉันก็ยังไม่มีข้าวตกถึงท้องเลยสักเม็ด

ฉันเป็นพวกไม่ชอบตุนอาหารเอาไว้ เพราะปกติซื้อมาแต่พอทาน พอเวลาจำเป็นแบบนี้ก็เลยต้องคิดมาก สุดท้ายก็มาจบที่ร้านสะดวกซื้อหน้าปากซอยตามเดิม

" กินแต่ของพวกนี้จะมีประโยชน์อะไร " ฉันที่กำลังยืนโซ้ยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่ก็สะดุ้งสุดตัว เมื่อมีเสียงใครไม่รู้เอ่ยทัก

" บอส "

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***