บทที่ 2

บทที่ 2

คริสเตียน

ผมกับเลขาที่ชื่อแคลร์อะไรนั่น ไม่มีโกรธหรือมีปัญหาส่วนตัวกันหรอก แค่มีความสัมพันธ์บางอย่างที่ผมอยากจะให้เธอลืมมันไป และดูเหมือนว่าเธอจะทำมันได้ดี

แม้บางครั้งต่อหน้าผมเธอจะมีอาการหลุดลอยราวกับว่าคิดถึงเรื่องคืนนั้น

ผมรู้ ว่าไม่มีใครลืมรสชาติเซกส์ของผมได้ลงสักคน และทุกครัังจะมีคนเรียกร้องให้ผมทำมัน แต่กลับกันผมก็ไม่ได้ทำให้ใครง่ายๆ ถือว่าเลขาที่ชื่อแคลร์มีบุญที่ได้นอนกับผมน่ะนะ

ส่วนตัวผมก็ควรจะลืมมันไปเพราะไม่อยากให้มันกระทบกับเรื่องงานเสียเท่าไหร่ ตอนนี้ผมกับเธอก็แทบจะไม่สนิทกัน บางส่วนก็มาจากเรื่องนั้น

ผมไม่ได้อยากสานสัมพันธ์ต่อ แต่ไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่ตรงตามความต้องการของผมนะ เธอมีครบทุกอย่างตามที่ผมอยากได้มาเป็นคู่ชีวิตเลย เพียงแต่ผมคิดว่าเราควรหยุดแค่นี้

ผมกับเธอต้องไปทำงานที่เกาะทางใต้ด้วยกันเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือน นั่นอาจจะทำให้เราสนิทกันมากขึ้นในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง มีอะไรเธอจะได้เอ่ยปากบอกผมบ้าง ทุกวันนี้เธอเบี่ยงที่จะพูดเรื่องงานกับผมหลายครั้ง และส่งตัวแทนมาพูดคุย ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจ...

ทั้งที่ตำแหน่งของเธออยู่ใกล้ผมมากที่สุดแล้ว

" บอสคะ คือบอสสะดวกพักห้องรวมหรือว่าห้องแยกคะ "

ผมว่าจะออกไปทานข้าวด้านนอกกับลูกค้าแต่พอมาถึงเพียงแค่หน้าลิฟท์ก็โดนฮันนี่หนึ่งในพนักงานบริษัทเพื่อนของแคลร์มาดันหน้าไว้เสียก่อน

อีกอย่าง เรื่องแบบนี้ไม่ใช่หน้าที่เธอที่จะมาถามผม คนที่ควรถามนั่งอยู่หน้าห้องทำงานผมต่างหากล่ะ

ผมมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่งไร้คำตอบ

" เอ่อ... แคลร์ฝากถามค่ะ " คนอย่างแคลร์น่ะเหรออยากจะรู้อะไรพวกนี้ เธอมันสันโดดจะตาย

" ถ้าเพื่อนเธอฝากถามจริงๆ ฉันจะเอาคำตอบไปบอกเอง " เธอยิ้มเจื่อนให้กับผมพร้อมกับเดินเบี่ยงตัวออกไป

ก่อนจะออกมาผมก็ไม่ลืมที่จะปรายตามองที่เลขาว่าเธอนั้นจะมีกระจิตกระใจถามผมสักนิดหรือเปล่าว่าจะออกไปไหน กลับเมื่อไหร่ เหมือนที่เลขาคนอื่นทำกัน แต่ไม่เลย เธอนิ่งเสียยิ่งกว่าอะไร

" ฉันจะไปทานข้าวกับลูกค้า " ผมพูด

" ค่ะ แต่วันนี้จะมีแขกมาพบตอนสี่โมง " เธอพูดทั้งที่ดวงตากลมโตยังจ้องมองอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์ ไม่รู้ว่ามีธุระหรืองานอะไรนักหนาเพราะผมไม่เคยให้งานพนักงานที่นี่เยอะเลยด้วยซ้ำ

" ก็ถ้าฉันกลับมาไม่ทัน เธอก็เลื่อนนัดให้ฉันแล้วกัน " เธอหันมากรอกตาใส่ผมพร้อมกับถอนหายใจตามสเต็ป

" บอสเลื่อนแขกรายนี้มาสามครั้งแล้วนะคะ " ก็จริง

แต่แล้วยังไงก็ธุระตรงนี้ของผมมันสำคัญกว่าการมานั่งตื้อให้ยอมขายที่ดินจังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งผมไม่มีทางใจอ่อนเด็ดขาด ผมวางแผนไว้หมดแล้วว่าจะเปิดกิจการอะไร จะขยายพื้นที่ค้าขายแบบไหน

ทำเลตรงนั้นถือว่าดีมาก ถ้าใครได้ไปก็ยิ่งกว่าถูกหวย

" ฉันสั่ง " ผมเอ่ยเสียงเรียบ

เธอไม่ตอบอะไรเพียงแต่หันหน้ากลับไปสนใจงานของเธอต่อ ผมก็ไม่พูดอะไรเช่นกันเพราะตอนนี้ลูกค้าก็รอนานมากแล้ว

ไม่นานนักผมก็มาถึงโรงแรมที่นัดกับลูกค้าไว้ ผมคุยงานกันในชั้นธุรกิจที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้ให้ ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ผมไม่ได้มาสายไปแต่อย่างใดเพราะทางลูกค้าก็เพิ่งมาถึง

คุยงานเบ็ดเสร็จก็ห้าโมงครึ่ง ปานนี้แขกรายนั้นที่จะมาคุยกับผมคงกลับไปแล้ว และตอนนี้พนักงานบริษัทก็ทยอยกันกลับบ้านแล้ว ส่วนผมก็เคลียร์งานอีกนิดหน่อยแล้วจะกลับช้ากว่าทุกคน

แต่ผมต้องยกความดีความชอบในการทำงานให้กับเลขาของผมนะ เพราะขนาดเวลาเลิกงานเธอยังมัวแต่ทำงานอยู่เลย

" เลิกงานแล้ว ทำไมยังไม่กลับบ้าน " เธอไม่แม้แต่จะสนใจผม

" กลับยังไง " ผมถามในฐานะเจ้านายที่เป็นห่วงลูกน้อง แต่ดูเหมือนเธอยังก็เมินอยู่ดี " มานิตา! "

" แคลร์ก็ได้ค่ะ " เล่นมุขนี้ทีไรได้ผลทุกที

" ก็เธอไม่ตอบฉัน "

" ฉันต้องสรุปเล่มภายในวันนี้บอสสั่งเองตั้งแต่เช้า และฉันนั่งรถไฟฟ้ากลับบ้านค่ะ " ไม่เคยทำให้ผิดหวัง ว่าแต่ผมสั่งงานเธอไปผมก็ลืมไปแล้วเหมือนกัน

" งั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง แล้วสรุปค่อยเอามาให้ฉันพรุ่งนี้ "

" มะ... "

ไม่รอให้เธอพูดจบผมก็ดึงแขนเธอให้เดินตามผมไปยังลานจอดรถเพื่อที่จะไปส่งเธอ ผมรู้ว่าเธอจะปฏิเสธ และผมไม่ชอบให้ใครปฏิเสธความตั้งใจของผม

เพราะผมไม่ได้ใจดีบ่อย...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***