ตอนที่4 หนังสือศาสตร์คาถาระดับA

บทที่1 ความลับ

ในทางเดินโล่งๆของโรงเรียน ตอนนี้เวลา1ทุ่มกว่าๆเป็นช่วนเวลาที่เงียบสงัดเพราะครูและนักเรียนต่างก็อยู่กันที่ห้องโถงของโรงเรียนเพื่อทำกิจกรรมกัน แต่คิลกับแจ็คกี้ทั้งสองมาสายเลยเดินไปอย่างรีบๆจนมาถึงห้องหนึ่งเป็นห้องเรียนศาสตร์ป้องกันตัวของศาตราจารย์

ไอแซค เอฟร่อน ทั้งคู่เดินไปอย่างรีบๆ จู่ๆ ก็มีเสียงศาตราจารย์ แม็กซ์คิมสันพูด

"ยังไงซ่ะไคโตะก็ควรรู้เรื่องคำทำนายนั่นนะ คุณจะเก็บมันเป็นความลับตลอดไปไม่ได้นะ"

ไคโตะได้ยินก็หยุดชะงักทันที แล้วเอาใบหูแนบกับประตูเพื่อแอบฟัง "มีไรเหรอคิล" แจ็คสงสัยที่คิลหยุดแล้วเเอบฟัง คิลชูนิ้วชี้มาที่ปาก "จุ่..จุ่..จุ่.." แล้งฟังต่อ

"ฉันไม่เข้าใจคุณเลยทำไมต้องปิดบัง ไม่พูดกับคิลไป" "บอกแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้ จริงอยู่ที่ว่าคิลมีสิทธิ์ที่จะรู้ แต่ตอนนี้ยังบอกเขาไม่ได้ ซักวันผมจะอธิบายให้เขาฟังเอง ...แต่ตอนนี้เราควรจะไปที่ห้องโถงกันได้แล้วนะคนอื่นๆคงกำลังรอเราอยู่" ไอแซคพูดสวนกลับไป ศาสตราจารย์แม็กซ์คิมสันก็เดินออกไปด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ

"..แคร๊ก.." ศาตราจารย์แมกซ์คิมสันเปิดประตู "นี่พวกเธอมาทำไรกันตรงนี้ ทำไมไม่ไปที่ห้องโถง" "..กระ..ครา..ครับ..พวกเรากำลังไปเดี๋ยวนี้ พอดีพวกเราหลงทางครับ" แจ็คกี้กับคิลรีบวิ่งไป

มาถึงห้องโถงตอนนี้คนมากันเต็มแล้ว "นี่..นายไปอยู่ไหนมาฉันหาพวกนายจนทั่วไปหมดแล้วนะ คนเริ่มโวยวายที่คนมากันไม่ครบ" แชงพูดโมโหปนเป็นห่วง "คือ..ฉันหลงทางน่ะ พอดีมาเจอกับแจ็คเข้า เลยรีบมาพร้อมกัน" "นี่พวกนายยืนทำอะไรอยู่มาเข้าแถวได้แล้ว" จีนพูดเรียกเพื่อนๆ ..จู..จู่.. ก็มีเสียงพูดขึ้นว่า "ร้องให้อยู่เหรอไคโตะถึงได้มาสาย รู้มั้ยนายทำให้คนอื่นเขารอกันนานแค่ไหน" นั่นคือเสียงของคอลแมกซ์

จีนก็รีบดึงคิลออกมา "อย่าไปสนใจหมอนี้เลย" แล้วคิลก็เดินไปโดยไม่สนใจคอลแมกซ์ คอลแมกซ์ทำสีหน้าโมโหที่คิลเดินไปเหมือนกับว่าไม่มีไรเกิดขึ้น

มีเสียงอาจารย์ใหญ่พูดขึ้นมา แล้วอธิบายกิจกรรมให้นักเรียนฟัง เวลาผ่านไปจนเสร็จกิจกรรมทุกคนก็แยกย้ายกันไป

บทที่2 วิชาสัตว์วิเศษ

ในอาคารที่อยู่นอกปราสาทโรงเรียนห่างกันประมาณ20เมตร นี่คืออาคารสอนวิชาสัตว์วิเศษ

"เปิดไปหน้าที่24 วันนี้เราจะเรียนเรื่องมังกรกัน" แล้วศาตราจารย์ชูตเตอร์โล ก็อธิบาย

จากนั้นศาตราจารย์ก็ถามนักเรียนขึ้น "ไหนใครสามารถบอกได้ว่าเมื่อเราเผชิญหน้ากับมังกรเราจะต้องทำยังไง" นักเรียนทุกคนเงียบไม่สามารถตอบชูตเตอร์โลได้

"ทางเดียวคือหนีให้เร็ว ดีที่สุด เพราะเราจะมีโอกาสปลอดภัยเยอะกว่าสู้กับมัน เว้นแต่..เราต้องการจะจับตัวมัน แต่ถ้าเกิดเราจะจับตัวมันมีวิธีไหนบางที่จะจับตัวมัน" ฟรีด ฟรีดาวน์ ยกมือขึ้น "ผมว่าเราใช้โซ่ จับมันดีที่สุด"

"เยี่ยมมาฟรีด โซ่นี่แหละคือวิธีดีที่สุดที่เราจะใช้จับมัน"

ฟรีด ฟรีดาวน์ เป็นเด็กปี1เหมือนกับซีรีอัส อยู่หอโรเจอร์เหมือนกันแต่อยู่คนละห้อง ครอบครัวฟรีดทำงานเกี่ยวกับสัตว์วิเศษ นี่แหละเหตุผลที่เขาตอบคำถามกับชูตเตอร์โลได้ดีที่สุดฟรีดหันมาพูด"ไง..ไคโตะนายเก่งด้านการต่อสู้ป้องกันตัว แต่ฉันเก่งด้านสัตว์วิเศษ ถือว่าเราเสมอกันแล้วนะ"

"เยี่ยมเลยฟรีด เราทุกคนก็มีส่วนดีส่วนที่ถนัดอยู่ ดูอย่างแชงสิเขาเก่งเรื่องใช้กำลังมากเลย ส่วนแจ็คก็เก่งเรื่องปรุงยา"

แชงทำหน้างงเหมือนโดนด่า หลังจากที่คิลพูด

"ฉันหวังว่าพวกเราจะเข้ากันได้ดีนะ" "เช่นกันฟรีด" คิลพูดตอบฟรีดไป "เอ่อ..ห้องของพวกนายยังขาดอยู่คนนึงใช่มั้ยฉันขอไปอยู่ด้วยน่ะ" ฟรีดถาม

"ได้สิ" คิลตอบฟรีดไป

"งั้นคืนนี้ฉันไปเลยนะ" ทุกคนพยักหน้าแล้วตอบตกลง

บทที่3 ห้องสมุด

หลังจากพักเที่ยง คิลและเพื่อนๆก็พากันไปที่ห้องสมุดกัน

"นี่ครั้งแรกเลยนะที่ฉันเข้าห้องสมุด รู้มั้ยแจ็ค" แชงพูด

จากนั้นแจ็คก็พูดสวนแชงไป "ฉันเข้าบ่อยเลยแหละ นี่ก็ครั้งที่6แล้วที่ฉันเข้าห้องสมุด" แชงพูดต่อ"ก็แหง่แหละ นายชอบปรุงยานิ"

ส่วนคิลเดินดูตามชั้นหนังสือ จนเจอกับหนังสือเล่มหนึ่ง หนังสือเล่มนี้ชื่อว่า ศาสตร์เวทย์มนต์ระดับA คิลเปิดดูหนังสือเล่นนั้นไปเรื่อยๆจนเจอคาถาบทนึง

คาถาสะท้อนกลับ คิลก็อ่านดู

[คาถาสะท้อนกลับเป็นคาถาที่ใช้สะท้อนเฉพาะศาสตร์มืดเท่านั้นถ้าเกิดนำไปใช้สู้กับคาถาปลดอาวุธหรือคาถาอื่นที่ไม่ทำอันตรายถึงชีวิตก็จะใช้ไม่ได้ผล

เมื่อคาถาบทนี้ใช้สู้กับศาสตร์มืดก็จะสะท้อนกลับไป เว้นแต่พลังของศัตรูเหนือกว่ามากถึงจะสะท้อนกลับไปไม่ได้ เปรียบเทียบได้คือพลังต่างกัน20เปอร์เซนขึ้นไปจะสะท้อนไม่ได้ คาถาบทนี้จะมีสีที่เป็นเอกลักษณ์ จะเป็นลำแสงสีขาวน้ำแข็ง วิธีร่ายคาถาบทนี้คือ ....

...เอกซ์รีเฟล็กซ์ชั่น...

ความแรงคาถานี้ขึ้นอยู่กับความดีของตัวผู้ใช้ และให้คาถาบทนี้มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้นให้นึกถึงความรักที่บริสุทธิก็จะใช้ได้เยี่ยมมาก

ข้อดีอีกอย่างของคาถาบทนี้คือเมื่อสู้กันแต่พลังของศัตรูเยอะกว่าก็จะสบัดคาถาออกโดยอัตโนมัติ]

"คิล..นายทำอะไรอยู่เหรอ? เห็นนายเงียบไป" แชงสงสัยเลยเอ่ยปากถาม

"เปล่าๆ ฉันแค่รู้สึกสนใจหนังสือเล่นนี้น่ะ ฉันว่าเรากลับกันเถอะ"

"ใช่ๆ..ฉันรู้สึกว่าเริ่มปวดหัวกับหนังสือพวกนี้ล่ะ"

คิลเดินออกไปพร้อมหัวที่คิดแต่เรื่องคาถานี้อยู่

บทที่4 วิชาพยากรณ์ศาสตร์

ในหอคอยชั้นบนสุด นี่เป็นห้องพยากรณ์ นักเรียนหอโรเจอร์ ต่างก็พากันเดินขึ้นมาเรียน แล้วเดินไปนั้งที่โต๊ะ

"อืม..เอ่อ..จริงอยู่ที่ว่าการพยากรณ์ คือการคาดเดา แต่การคาดเดาก็ไม่ได้แย่ไปซ่ะทีเดียว เพราะถ้าเรารู้หรือคาดเดาเหตุการณ์ร่วงหน้ามันก็เป็นผลดีมากกว่าผลเสีย เพราะเราจะได้เตรียมพร้อมระวังตัวไว้ก่อนว่าจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น" ศาสตราจารย์ลินลี่พูดอธิบายกับนักเรียน

"สวัสดี ฉันศาสตราจารย์ ลินลี่ คลีเร็ว "

"สวัสดี ครับ'คะ ศาตราจารย์ลินลี่" "วันนี้เราจะมาพยากรณ์ลายมือ หรืออ่านลายมือกัน ให้นักเรียนสลับกันดูลายมือคนข้างๆ"

ศาตราจารย์ลินลี่ก็อธิบายนักเรียน เวลาผ่านไปจนหมดคาบ ลินลี่ก็บอกกับนักเรียน

"วันนี้เราพอกันแค่นี้ก่อน ไว้เจอกันวันหลัง" นักเรียนก็พากันออกไปพร้อมกับสีหน้าที่ดูมึนๆอยู่ในหัว

"ฉันว่าวิชานี้โครตงี่เง่ามากเลยนายว่ามั้ย ไม่รู้ว่าเราจะต้องเรียนไปทำไมกัน" แชงหัดมาพูดกับเพื่อนๆ

"นั่นสิ ฉันว่าวิชาสัตว์วิเศษน่าเรียนกว่าเยอะเลย" ฟรีดพูด

จากนั้นแจ็คก็พูดสวนขึ้น

"ก็แหง่ล่ะ นายชอบวิชานั่นนิ"

ไคโตะเอาแต่คิดเรื่องคาถาบทนั้น จนไม่ได้ฟังสิ่งที่เพื่อนๆพูดเลย "เป็นไรหรือเปล่าคิล ฉันเห็นนายดูเงียบไปตั้งแต่ออกจากห้องสมุดไป นายก็ไม่พูดไรอีกเลย" แชงถาม

"เปล่านิ" "แต่สีหน้านายมันบอกนะ"

ฟรีดกอดคอคิลแล้วพูดไป

"ฉันว่าเราไปหาไรกินกันดีกว่านะ ฉันเริ่มหิวแล้ว" แจ็คเปลี่ยนเรื่องแล้วถามเพื่อนๆไป

"ใช่ๆๆ..ฉันก็รู้สึกหิวขึ้นมาแล้วสิ" แชงพูดต่อจากแจ็ค

ทั้ง4ก็พากันเดินไปที่ห้องสหกรณ์

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***