ตอนที่3 ศาสตราจารย์ไอแซค เอฟร่อน กับวิชาป้องกันตัว

บทที่1 บรรยากาศยามเช้า

อาทิตย์ขึ้นแสงสาดส่องมาที่หอพักโรเจอร์ของโรงเรียน เป็นเช้าวันที่3ของโรงเรียนวิซาคเก็ตเบิกทั้งแต่เปิดเทอมมา ไคโตะรู้สึกสดใสเบิกบานที่สุดตั้งแต่ที่เขาได้เสียพ่อกับแม่ไป "สวัสดีตอนเช้าคิล วันนี้ก็เป็นวันที่3ของเราในโรงเรียนนี้แล้วสินะ สดชื่นมากเลยนะว่ามั้ย" แชงพูดพร้อมกับสูดอากาศนอกหน้าต่าง "ใช่...เป็นวันที่รู้สึกสดใสมาก หลังจากวันนั้น" จากนั้นสีหน้าคิลก็เปลี่ยนไป "เอ่อ....เราลงไปด้านล่างกันดีกว่านะ" แช่งพูดเปลี่ยนเรื่องไป เพราะเข้ารู้สึกได้ถึงความหม่นหมองของคิล ทั้งสองก็พากันเดินลงกันไป "สวัสดียามเช้าพวกนาย วันนี้สดชื่นมากเลยนะ" จีนพูดทักทายคิลแชงและแจ็ค "หวัดดี" แชงพูดเพราะไม่ชอบหน้าจีน "ฉันเริ่มรู้สึกคิดถึงพ่อแม่มากเลยตอนนี้ แต่ตอนนี้รู้สึกโดดเดี่ยวไม่เหลือใคร" ไคโตะพูดด้วยสีหน้าเศร้าโศก"

"ยังไงนายก็ยังมีพวกฉันอยู่นะ ฉันจะอยู่ข้างนายเสมอ" จีนพูดปลอบใจ แชงก็พูดต่อจากจีน "ใช่...นายยังมีพวกฉันอยู่นะ"

"นายจะเป็นเพื่อนฉันเสมอนะ เพราะพวกนายเป็นเพื่อนฉัน" แจ็คพูดกับทุกคน

คิลก็พูดอย่างดีใจกับเพื่อนๆไปว่า "ขอบใจพวกนายมากนะ" "อยู่แล้วน่ะ" แชงเชิดอกพูดกับตัวเอง "แล้ววันนี้เธอเรียนวิชาอะไรล่ะจีน" คิลถามจีน "ช่วงเช้าเรียนพละ แล้วนายล่ะ" "พวกเราเรียนปรุงยาน่ะ" "งั้นไว้เจอกันคาบสอง" จีนพูดลาเพื่อนๆ

บทที่2 วิชาปรุงยา

"นักเรียนเปิดหนังสือไปหน้าที่17วันนี้เราจะเรียนปรุงยาสมานแผล" ศาสตราจารย์แมกซ์คิมสันก็เดินเข้ามาที่โต๊ะ

"ให้นักเรียนทำตามสูตรในหนังสือเลย แล้วครูจะดูตอนทำเสร็จ" ผ่านไป20กว่านาที นักเรียนก็ปรุงยาเสร็จ แจ็คก็ยกมือขึ้น "เสร็จแล้วครับศาตราจารย์" ศาสตราจารย์แมกซ์คิมสันก็เดินตรวจ "เยี่ยมยอดมากเลยแจ็คกี้ เธอปรุงยาได้ดีเยี่ยมจริงๆ" ทุกคนก็ปรบมือแสดงความดีใจกับแจ็ค

"ดูเหมือนว่านายจะเก่งในด้านนี้น่ะ" คิลพูดพร้อมกับดีใจกับแจ็ค

"ขอบคุณมากคิล"

"ยินดีด้วยแจ็ค แต่!!ดูฉันสิ ไม่เห็นจะมีไรที่ฉันเก่งซักอย่างเลยนี่สิ" แชงพูดพร้อมกับหน้าถอดสี

"มีสิ!!ดูเหมือนว่านายจะเก่งพละมากเลยนะ" "ไช่ๆๆ..นายเยี่ยมยอดเลยนะเรื่องกำลังเนี่ย" แจ็คพูดต่อจากคิล

ศาสตราจารย์ก็มอบหนังสือปรุงยาให้กับแจ็ค

บทที่3 อริ ของหอโรเจอร์

หลังจากพักเที่ยง ก็มีเด็กหอบูเลนต์ ทำหน้าตาไม่พอใจพร้อมกับความเกลียดชังเด็กหอโรเจอร์ เพราะบูเลนต์ อาเช็นเลอร์ไม่ถูกกันกับโรเจอร์ เฟเดอเรอร์ พวกเขาเคยมีปัญหาที่ไม่ลงรอยกันตั้งแต่เริ่มสร้างโรงเรียน จึงเป็นปัญหาที่ยาวนานมาจนถึงเด็นรุ่นปัจจุบัน

"ไงซีรีอัส!! พ่อแม่นายตายยังไงเหรอ คงเป็นการตายที่น่าเกลียดมากเลยสินะ" คอลแมกซ์ พูดพร้อมสีหน้าที่เกลียดชังไคโตะ

คอลเเมกซ์ เฟสเจอร์ เป็นเด็กของตระกูลเก่าแก่ของโลกพ่อมดแม่มด พ่อแม่ของคอลแมกซ์ ไม่เคยถูกกันกับพ่อแม่ของไคโตะมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

"นายรอดมาได้ยังไงหรอ? ไคโตะ" "หุบปากซ่ะคอลแมกซ์ ไม่งั้นฉันจะเสกให้ปากของนายห้อยยานลงถึงพื้นเดียวนี้"

"นักเรียนไม่ควรเสกคาถาใส่กันในชั้นเรียน คอลแมกซ์เธอก็ไม่ควรพูดแบบนั้นกับไคโตะนะถอนคำพูดเดี๋ยวนี้" ศาสตราจารย์ แมกซ์คิมสัน พูดตะโกนใส่คิลกับคอลแมกซ์ แชงกับจีนก็ลากคิลออกไปจากที่ตรงนี้

"ฉันอยากจะเสกให้มันกลายเป็นกบไปซ่ะตอนนี้เลย" "ใช่...ฉันก็อยากจะต่อยให้มันล้มขมับคว่ำลงกับพื้น" แชงพูดด้วยความโปรด "มันก็ปากเสียมาตลอดแล้วแหละเธอก็รู้" จีนพูดกับทั้งสอง ไม่นานทั้งสองก็เริ่มใจเย็นลง

บทที่4 ศาสตร์ป้องกันตัว

ในห้องเล็กๆที่ดูไม่ค่อยน่าจะสนใจ มีศาสตราจารย์ไอแซคเอฟร่อนยืนอยู่

"วันนี้เราจะเรียนอะไรกันดีนะ? แต่..เราน่าจะเรียนการปลดอาวุธกันก่อนดีกว่า เพราะเวลาอยู่ต่อหน้ากับศาสตร์มืด โอกาสที่เราตายมาก แต่ถ้าเรารู้จักการปลดอาวุธคู่ต่อสู้ออก โอกาสรอดถึง50เปอร์เซน นักเรียนหยิบไม้ขึ้นมา" นักเรียนต่างก็หยิบไม้ขึ้นมาตามไอแซคบอก

"ให้ทุกคนจับคู่แล้วปลดอาวุธคู่ของเราออกจากนั้นให้ตวัดไม้เป็นวงกลมนิดหน่อยแล้วพูดว่า...เอ็กซ์เช็นท์ริเมน"

คิลกับแชงก็เริ่มตวัดไม้แล้วพูดพร้อมกัน...เอ็กซ์เช็นท์ริเมน..

แชงยืนงง? ไม่ทันไรไม้ของแชงก็ปลิวไปด้านหลัง

"เก่งมากคิล..จีนก็ด้วย พวกเธอทำได้ดีมาก"

"ขอบคุณครับศาสตราจารย์" คิลพูดพร้อมจีน

"ฉันไม่ทันได้ทั้งตัวเลย คิลนายเร็วมากเลย" แชงพูดอย่าง งงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

จบคาบเรียนนักเรียนทุกคนก็พากันเดินออกไปเว้นแต่คิล

"ศาสตราจารย์เล่าเรื่องคำทำนายให้ผมฟังได้มั้ยครับ"

"ไว้วันหลังนะคอบวันนี้พอแค่นี้ก่อน" ไอแซคก็เดินออกไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***