ท้องฟ้าเริ่มมืดมัวดวงสุริยาค่อยๆลับขอบฟ้าทั่วใต้หล้าถูกปกคลุมด้วยความมืด
บรรยากาศเย็นยะเยือกหนาวสะท้านเสียด
กระดูกในยาววิกาลลมหนาวพัดมาบวกกับความเงียบสงัดกลางป่าใหญ่ไร้เสียงอื่นใด
นอกจากเสียงนกแสกที่ร้องแจ๊กแถกขวัญอยู่บนต้นไม้ใหญ่ที่บดบังแสงจากดวงจันทร์หมอกหนาเริ่มปกคลุมทั่วป่าใหญ่พร้อมลมหนาวชวนวังเวงใจ
พอเดินไปได้สักระยะฉันก็เจอกับเนินดินสูงแต่มันไม่ได้มีแค่เนินเดียวพอมองดีๆมันกลับมีเยอะกว่าที่คิดเสียอีก
ภายใต้หลุมพวกนี้คงจะเป็นซากศพของผู้คนที่หมดลมหายใจ
“มันเยอะขนาดนี้เลยหรอ”ความรู้สึกเศร้าสลดเกิดขึ้นในใจฉันไม่ว่าจะใหญ่มาจากใหนก็ไม่มีใครหนีความตายพ้นสักวันเราก็ต้องตายพอตายไปแล้วเราก็เอาอะไรไปไม่ได้สักอย่างไม่ว่าจะรวยล้นฟ้าหรือมีอำนาจมากขนาดไหนก็ตาม
