วันแล้ววันเล่า กาลเวลายิ่งผ่านไม่รู้จุดจบจนได้มาถึงจุดเริ่มต้นของสิ่งแต่มันกลับเหลือเพียงความมืดมิดที่ไร้ซึ่งแสงสว่างของชีวิต ไม่นานนักก็ได้มีลมหนาวพัดดวงจิตเล็กๆๆมาหยุดที่ตรงนั้นแล้วทุกสิ่งก็ก่อเกิดเป็นเวลาที่ไม่รู้จบแล้วให้กำเนิดมนุษย์อีกครั้งแต่ครั้งกลับเป็นมนุษย์กึ่งเทพซะอย่างไงยังงั้น แต่ไม่ต้องกังวลใจไปเพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่ทั้งแสงสว่างและความมืดมิด แต่เป็นความสัมพันธ์ของสิ่งที่ขึ้นชื่อชีวิตก่อตัวขึ้นมาถึงแม้ ผู้นำทางจะกลายเป็นอาหารของพวกเขาเองทั้งสิ้น