ผมนอนอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่บ้านแล้วเดวิดเพื่อนสนิทก็โทรมาชวนผมไปตั้งแคมป์ในป่า
"เห้ย! จอห์นไปตั้งแคมป์กันไหม"
"เออได้สิ" ผมตอบ
"เตรียมของเลย ถ้าเสร็จเดี๋ยวไปรับ"
"โอเครๆ" ผมวางสายก่อนจะไปจัดกระเป๋า ผมใช้เวลาสักพักเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วผมจึงโทรให้เขามารับไม่นานผมก็ได้ยินเสียงแตรรถเก๋งของเขาดังมาจากหน้าบ้านของผม
"นานเอาเรื่องเลยนะมึง" เขาพูดในขณะที่ผมพึ่งสังเกตว่า เจสสิก้าแฟนของเขาก็มาด้วย ผมวางกระเป๋าท้ายรถและไปนั่งเบาะหลัง เราทั้งสามเดินทางกันครึ่งชั่วโมงจนในที่สุด
"ถึงแล้วเว้ยจอห์น" เขาจอดรถและเราทั้งสามก็ลงจากรถแล้วเตรียมสถานที่สำหรับแคมป์ปิ้งในคืนนี้ ผมกับเดวิดกางเต็นท์ส่วนเจสสิก้าเธอหาวิวสวยๆในการถ่ายรูป
"เดี๋ยวฉันจะกลับไปโพสต์น้ะ ที่นี่ไม่มีสัญญาณเลย" เธอพูดขึ้น ไม่นานเราก็กางเต็นท์เสร็จหลังจากนั่งพักจนหายเหนื่อย เดวิดก็ชวนผมไปทำอะไรแก้เบื่อ
"ไปยิงสัตว์กันปะจอห์น?" พูดจบเขาเดินไปหยิบกล่องปืนของเขาออกจากหลังรถ
"มึงเอามาสองกระบอกเลยหรอวะ" ผมถามอย่างตกใจ
"ตามตรงฉันจะพกมาสามด้วยซ้ำแต่แฟนฉันไม่ชอบอะไรแบบนี้" ผมตอบตกลงเขาไปและเจสสิก้าก็จะขอเฝ้าอยู่ตรงเต็นท์นี้ ผมกับเดวิดเดินเข้าไปในป่าลึกจนมองไม่เห็นเต็นท์แล้ว และป่าไม้นั้นก็มืดทึบเพราะต้นไม้บดบังแสงอาทิตย์จนหมด
"เห้ยกวางๆ" เดวิดพูดแล้วเล็งปืนไปทางมันก่อนจะลั่นไก
<ปั้ง> กวางตัวนั้นขาพับล้มลงอย่างรวดเร็ว เราทั้งสองรีบวิ่งไปดูซากของมัน
"ยิ่งแม่นจริงๆเลย" ผมพูด
"ธรรมดา" เขาตอบแล้วหลังจากนั้นเราทั้งสองก็เดินหาสัตว์เพิ่มและยิงไปต่างๆนาๆในระหว่างทาง
"เดวิดๆ!" ผมเรียกเขา
"อะไรวะ!" เขาเล็กสัตว์อื่นอยู่เลยทำให้เขาไม่พอใจ
"กูเห็นหมี" เขาได้ยินผมพูดแบบนั้นอารมณ์เขาก็ดีขึ้น เขารีบเล็งปืนไปทางมัน แต่ด้วยสัญชาตญาณของหมีที่สามารถรับรู้ถึงอันตรายได้มันรีบยืนสองขาและมองไปรอบๆก่อนที่มันจะหันมาทางเรา
<ปั้ง> เดวิดยิงใส่มันอย่างแม่นยำ
แต่ว่าเสียงกรีดร้องของมันทำให้เราทั้งสองตกใจ เพราะมันไม่ต่างจากเสียงคนที่ร้องอย่างเจ็บปวดแต่ไม่ทันจะทำอะไรมากมันก็รีบวิ่งหายเข้าไปในป่า เราทั้งสองรีบวิ่งตามมันไประหว่างทางผมเห็นรอยเลือดแต่มันเป็นสีดำ
"เดวิด ทำไมเลือดแม่งสีดำวะ?!" ผมถามอย่างสงสัย
"กูก็ไม่รู้ ตามมันไปเถอะ!" เรารีบเร่งฝีเท้ามากขึ้นแต่จู่ๆเดวิดรีบดึงเสื้อผมกลับอย่างสุดแรงจนเราทั้งคู่เกือบจะล้ม
"มึงทำบ้าอะไรเนี่ย" ผมบ่นเขาก่อนที่จะหันกลับไปทางที่มันวิ่งไป ผมช็อคเกือบตายเมื่อเห็นว่ามันกำลังยืนสองขาจ้องผมในระยะห่างแค่สามเมตรกว่าๆเท่านั้น ปากและฟันของมันมีคราบเลือดเลอะไปหมด ดวงตาทั้งสองขาวโพลน สีขนของมันดำกลมกลืนกับเงาในป่าจนเนียนสายตาถ้าผมเผลอวิ่งไปอีกก้าวผมคงตายไปแล้ว
"เหี้ย!" ผมตั้งลำกล้องปืนจ่อหน้ามันและผมก็พึ่งนึกได้ว่าผมใช้ลูกซอง
<โป้ง> เสียงมันร้องอย่างทรมานปนกับความโกรธแค้น
เราทั้งคู่วิ่งสับตีนแตกหนีจากมันโดยไม่คิดชีวิต ในขณะเดียวกันผมได้ยินฝีเท้ามันไล่หลังเข้ามาใกล้พวกเราเรื่อยๆ ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น จนผมได้ยินเสียงของมันหายใจรดต้นคอของผม มันร้อนและเหม็นเน่าเหมือนก้บซากสัตว์ที่ตายมาหลายวัน
"ทางนี้!" เดวิดเรียกผมให้สับไปอีกทาง ผมได้ยินแบบนั้นจึงรีบตามไปทางเขา แต่แล้วผมก็เห็นเงาบางอย่างลอยข้ามหัวผมไปผมรีบเงยหน้าขึ้นก็เห็นมันดักรอเราอยู่บนต้นไม้ข้างหน้า เหมือนมันเตรียมพร้อมจะตะครุบเหยื่อ
<ปั้ง! ปั้ง!> เดวิดรีบคว้าไรเฟิลยิงใส่มันทันทีสองนัดทำให้มันเสียหลักและห้อยอยู่บนต้นไม้ ผมใช้จังหวะนั้นยิงลูกซองนัดสุดท้ายใส่มัน
<โป้ง!> ผมได้ยินเสียงร่างของมันกระแทกพื้นอย่างจัง แต่เราทั้งคู่ยังคงวิ่งต่อไปโดยไม่หันกลับไปมองด้านหลัง
เราวิ่งกันมาได้สักพักก็เห็นเต็นท์และเจสสิก้าที่นั่งอยู่ในรถโดยเธอเปิดกระจกเล็กน้อยให้พอหายใจได้ เราเห็นดังนั้นจึงรีบขึ้นรถและขับออกไปโดยไม่สนของที่เหลืออะไรทั้งนั้น
"เธอเป็นอะไรไหม" เดวิดถามอย่างลนลานด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ฉันสบายดี ว่าแต่พวกคุณไปเจออะไรมา? พอดีฉันได้ยินเสียงปืนของพวกคุณเลยหนีขึ้นมาบนรถ" เธอถามอย่างตกใจและสับสนพร้อมกับมองพวกผมไปพลางๆ
"ผมไม่รู้สิ รู้ก็แค่ว่า...มันไม่ใช่หมี!" ผมตอบเธอได้แค่นี้จริงๆ จนถึงตอนนี้ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันตายไปรึยัง และมากไปกว่านั้นพวกเราก็คงไม่ใช่กลุ่มแรกที่เข้าไปในป่านั่น
