“แม่ง!!”

ความมืดโรยตัวลงทั่วห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ มีเพียงแสงจากจอมอนิเตอร์ที่สาดกระทบใบหน้าของชายหนุ่มร่างซูบผอม

“โกหกน่า… มันจบแบบนี้ไม่ได้!!”

เสียงโวยวายดังลั่นห้อง พร้อมกับเสียงทุบโต๊ะจนของกระจัดกระจายไปทั่ว โซเฮย์ อาราคากิ มองจอคอมพิวเตอร์ด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อสายตา บนหน้าจอ เกม [Eternia: The Last Epoch] ที่เขาหมกตัวเล่นมากว่าครึ่งปี กำลังฉายฉากจบสุดท้ายที่ไม่น่าให้อภัย—ผู้กล้าและพรรคพวกพ่ายแพ้ต่อจอมมาร โลกเข้าสู่ยุคมืดชั่วนิรันดร์

"ไอ้เกมบ้านี่!! ฉันอุตส่าห์เล่นใหม่เป็นสิบรอบ! ไอเทมลับฉันก็เก็บ! เหล่าผู้กล้าฉันก็ช่วย!! แล้วทำไมตอนจบยังเป็นแบบนี้ฟะ!!!"

เด็กหนุ่มถอนหายใจพลางหลับตาอย่างสิ้นหวัง

"ให้ตายสิ! ทำไมฉันถึงแบกปาร์ตี้นี้ไม่ไหววะ!!"

ตึง!

"ไอ้เกมบ้านี่!! ฉันอุตส่าห์เล่นใหม่เป็นร้อยรอบ! ไอเทมลับฉันก็เก็บ! เหล่าผู้กล้าฉันก็ช่วย!! แล้วทำไมตอนจบยังเป็นแบบนี้ฟะ!!!"

เขาทุ่มเททุกอย่างเพื่อพิชิตเกมที่ได้ชื่อว่ายากที่สุด ทุกนาที ทุกชั่วโมงที่ผ่านไป ถูกใช้ไปกับการหาทางเอาชนะเกมนี้ แม้ร่างกายพิการ ไม่มีขา ต้องใช้ชีวิตอยู่บนรถเข็น แต่นั่นไม่เคยขวางกั้นความมุ่งมั่นของเขา

แต่ผลลัพธ์กลับเป็น BAD END ที่ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้!?

"ให้ตายเถอะ… ฉันต้องเคลียร์ใหม่อีกที…!"

โซเฮย์พยายามยื่นมือไปปิดคอม แต่ทันใดนั้น—

โครม!!

ชั้นวางของที่อยู่เหนือโต๊ะเกิดสั่นสะเทือนจากแรงทุบโต๊ะเมื่อครู่ กองหนังสือและกล่องใส่อุปกรณ์เกมร่วงหล่นลงมาอย่างแรง!!

“เฮ้ย-”

โป๊ก!

ทุกอย่างดับวูบ

"...อืม"

เสียงลมพัดผ่านหู และแสงแดดอ่อนๆ ส่องกระทบเปลือกตากลมๆ กลิ่นของดินและต้นไม้ลอยมาแตะจมูก

‘นี่มัน… ที่ไหน?’

โซเฮย์ลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาปรับโฟกัสเข้ากับภาพรอบตัว เขาเห็น…

‘ท้องฟ้า?’

…สีครามจาง ๆ กับเสียงลมที่พัดผ่านไปอย่างแผ่วเบา

"..."

เขาค่อย ๆ ดันตัวลุกขึ้นนั่ง และรู้สึกถึงพื้นหญ้านุ่ม ๆ ใต้ฝ่ามือ

‘เดี๋ยวนะ… หญ้า?’

เขาไม่ควรจะอยู่ข้างนอก เขาควรจะอยู่ในห้องตัวเองนั่นคืือสิ่งที่เขาคิด

"อะไรวะ…"

โซเฮย์กะพริบตาปรับโฟกัส พยายามมองไปรอบ ๆ แต่มันไม่คุ้นเลย ทุกสิ่งทุกอย่างดูแปลกไปหมดและที่สำคัญเขาก็ถึงรู้สึกถึงขาของตัวเอง?

"...?"

โซเฮย์ก้มลงมองและ-

"เดี๋ยว… ขา!? ฉันมีขาแล้ว!?"

เขาตั้งสติไม่อยู่ รีบคว้าขาตัวเองด้วยมือทั้งสองข้าง สัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อ กระดูก ความอบอุ่นของร่างกาย… นี่มันของจริง!?

‘นี่มัน… บ้าไปแล้ว!’

เขารีบลุกขึ้นยืน มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดเขาเดินได้หลังจากที่ใช้ชีวิตมาโดยไม่มีขา ก่อนที่สมองจะประมวลผลทัน เสียงแจ้งเตือนบางอย่างก็ดังขึ้นในหัว—

[SYSTEM MESSAGE]

ยินดีต้อนรับสู่ Eternia: The Last Epoch

คุณได้รับบทบาท: [ชาวสวน ระดับ F]

ภารกิจแรก: [จงเปลี่ยนชะตากรรมของชาวสวน]

"...?"

เขารับรู้ได้ทันทีจากการปรากฏขึ้นของสิ่งที่คล้ายกับระบบในเกมที่เขาเล่น

"...เดี๋ยวนะ... มันหมายถึงฉันคนเดียว หรือหมายถึงชาวสวนทั้งเกมกันแน่วะ!?"

[NEW QUESTS UNLOCKED]

[Side Quest: เอาชีวิตรอดจากนักฆ่า 24 ชั่วโมง]

เงื่อนไข: ห้ามตายภายในเวลาที่กำหนด

รางวัล: เมล็ดพันธุ์ปริศนา x1

[Special Quest: ปลดล็อกพลังแห่งการเติบโต]

เงื่อนไข: ใช้ ‘ระบบปลูก’ เป็นครั้งแรก

รางวัล: สกิล - เร่งการเจริญเติบโต

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ กระทบพื้นดิน ดังใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว มันไม่ใช่เสียงของใครเดินเล่นธรรมดาแน่…และนั่นแหละที่ทำให้โซเฮย์เริ่มตระหนัก

เขาไม่ได้อยู่คนเดียวร่างกายของเขาตอบสนองโดยสัญชาตญาณ หันขวับไปข้างหลัง และสิ่งที่เห็นทำให้เลือดแทบหยุดไหล เงาสีดำพุ่งเข้าหาเขาด้วยความเร็วมหาศาล ร่างของชายในชุดคลุมสีดำสนิท หน้ากากเหล็กเงาวับสะท้อนแสงอาทิตย์ มือข้างหนึ่งยกมีดสั้นขึ้นมา พร้อมจะปักเข้าที่คอของเขา

นักฆ่า…!?

ฉันแค่ตื่นขึ้นมา ก็มีคนพยายามฆ่าฉันแล้วเรอะ!?

เคร้ง!

ใบมีดแหวกอากาศ พุ่งเข้าใกล้ลำคอของโซเฮย์ในเสี้ยววินาที ภาพในสายตาของเขาสั่นไหว สมองกรีดร้องให้หลบ แต่ร่างกายที่เพิ่งจะเคยเดินได้ครั้งแรกในชีวิตยังตอบสนองช้าไปเสี้ยววินาที—

"ชิบ!!!-"

ฟึ่บ!

โซเฮย์ ล้มตัวถอยหลังแบบไร้ศักดิ์ศรี ก้นกระแทกพื้นเต็มแรง มีดพุ่งผ่านปลายจมูกไปแค่ไม่กี่มิลลิเมตร!!

"เหวอออออออ!!!"

เขากลิ้งหลุน ๆ ไปตามพื้นอย่างไม่คิดชีวิต เอาตัวรอดก่อนคิดเรื่องอื่นทีหลัง!!

"หนีไม่พ้นหรอก"

เสียงแหบต่ำดังขึ้น ก่อนที่เงาดำจะกระโจนเข้ามาซ้ำ

โซเฮย์พยายามมองหาทางหนี แต่… ที่นี่คือที่ไหนก็ไม่รู้! ด้านหลังเป็นแนวต้นไม้ ด้านหน้ามีนักฆ่าหมายชีวิต ไม่มีที่ให้วิ่งหนีไปทางไหนเลย!!

‘คิดสิ! ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง!!’

“แต่จะให้ทำอะไรได้วะ!!!”

เขามือเปล่า ไม่มีอาวุธ ไม่มีพลัง แค่ "ชาวสวน" ธรรมดา…หรือไม่ธรรมดากันแน่?

ติ๊ง!

[SYSTEM MESSAGE]

[Emergency Mission: เอาชีวิตรอดจากนักฆ่า 24 ชั่วโมง]

เงื่อนไข: ห้ามตายภายในเวลาที่กำหนด

รางวัล: เมล็ดพันธุ์ปริศนา x1

"ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาแจ้งเตือนนะเว้ย!!"

โซเฮย์โวยลั่น แต่ระบบไม่สนใจ แถมไอ้ "ห้ามตาย" เนี่ย มันหมายความว่าไง!?

เสียงมีดฟันอากาศมาอีกครั้งคราวนี้เร็วกว่าครั้งก่อน

"โอ๊ยยยย!!"

โซเฮย์กระเสือกกระสนพุ่งตัวหลบ หลังกระแทกกับต้นไม้เต็มแรง เสียงใบมีดเฉียดหูไปไม่กี่เซนติเมตร รู้สึกได้ถึงลมเย็น ๆ ที่เฉียดคอไปนิดเดียว

‘นี่มันของจริง… ถ้าพลาดขึ้นมาคือ "ตายจริง" แน่!!’

นักฆ่าไม่พูดไม่จา เงื้อมีดขึ้นหมายจะฟันซ้ำ

โซเฮย์กัดฟัน สายตาเหลือบไปเห็น…

‘หิน!?’

ก้อนหินเล็ก ๆ อยู่ใกล้มือเขา ไม่มีเวลาให้คิดมากแล้ว

'เอาวะ!'

โซเฮย์คว้าหินแล้ว เขวี้ยงใส่หน้านักฆ่าเต็มแรง!!

ปั้ก!

"อั่ก!?"

นักฆ่าชะงักไปครู่หนึ่ง แม้จะไม่ใช่อาวุธ แต่มันก็ทำให้การโจมตีหยุดชะงักไปเสี้ยววินาที และนั่นแหละ โอกาสเดียวของโซเฮย์

เขาหมุนตัวแล้ว วิ่งหนีเต็มสปีดทันที!!

-

-

-