รักต้องห้ามของนายแวมไพร์
วันที่ถูกทำลายทั้งตระกูล
เสียงฝนตกกระทบหลังคาโลหะดังก้องทั่วคฤหาสน์ที่เคยเต็มไปด้วยชีวิต
บัดนี้...เหลือเพียงกลิ่นเลือดคละคลุ้งกับเงาไฟที่สะท้อนบนพื้นเย็นเยียบ
ร่างของ “เฟย์” เด็กสาวจากตระกูลยากูซ่าผู้เคยยิ่งใหญ่
ทรุดลงท่ามกลางซากศพของคนในครอบครัว
ดวงตาสีเทาอ่อนสั่นไหวเมื่อเห็นเขี้ยวคมของ “ปีศาจในร่างมนุษย์” ที่ยืนอยู่ท่ามกลางความมืด
เลือดทุกหยดที่ไหล...คือคำสาบานในใจเธอ
เฟย์
ทำไม ทำไมกัน ทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ เพราะอะไรกัน //ร้องให้//
เฟย์
ถ้าความมืดพรากทุกอย่างไปจากฉัน...
งั้นฉันจะใช้ความมืดนั้นกลับมาทำลายมันเอง”
ในขณะนั้นเองในเงาสลัวของความมืด เสียงหนึ่งแผ่วเบาดังขึ้น
ไม่ใช่เสียงของมนุษย์
แต่เป็นเสียงที่แผ่วราวลมหายใจของวิญญาณ
“ข้าไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเธอ...แต่ข้าไม่อาจปล่อยพวกเขาไว้”
เสียงนั้นเต็มไปด้วยความหนาวเย็น เจือเศร้า และกลิ่นเลือดแผ่ว ๆ ที่ติดอยู่ในอากาศ
ในมุมหนึ่งของความมืด ดวงตาสีแดงสว่างขึ้นเพียงชั่วครู่
ก่อนจะจางหายไปเหมือนไม่เคยมีอยู่จริง
และในความเงียบที่เหลืออยู่...
ชื่อของเธอ— เฟย์ —ยังคงถูกกระซิบซ้ำในใจของใครบางคน
ผู้ซ่อนตัวอยู่หลังม่านรัตติกาล
และยังไม่รู้ว่า...
หัวใจที่เย็นชาของเขา
กำลังเริ่มเต้นอีกครั้ง
เฟย์
เสียงใครกัน ทำไมถึงได้พูดมากันนะ
เฟย์
//ค่อยๆลุกขึ้นและเดินไปตามทางที่ยังมีตู้เซฟ//
ระหว่างที่หญิงสาวกำลังเดินไปที่ห้องของพ่อหรือที่เรียกกันว่าท่านหัวหน้ายากูซ่าเธอได้บังเอิญเจอกล่องไม้เล็กๆ
กล่องไม้เล็ก ๆ ถูกฝุ่นเกาะบางเบา วางอยู่ในลิ้นชักที่แทบไม่มีใครเปิด
เฟย์ไม่ได้ตั้งใจจะหาอะไร เธอแค่...เผลอหยิบมันขึ้นมา
มือของเธอสั่นน้อย ๆ เมื่อเปิดฝากล่องนั้นออก
จดหมายเก่าที่พับเรียบและสร้อยรูปหัวใจสีแดงสดวางนิ่งอยู่ข้างใน
กระดาษมีกลิ่นอ่อน ๆ ของบุหรี่ที่พ่อชอบ
ลายมือคุ้นตา — เรียบง่ายแต่หนักแน่น
> “ถึงลูกสาวของพ่อ...
สุขสันต์วันเกิดครบสิบแปดปีนะ เฟย์
พ่ออาจไม่เก่งเรื่องคำพูด
แต่อยากให้สร้อยเส้นนี้อยู่กับลูกเสมอ
เพราะไม่ว่าโลกมันจะโหดร้ายแค่ไหน
ลูกจะยังเป็นหัวใจของพ่อเสมอ...”
เสียงหัวใจของเธอสั่นแรงขึ้นทุกประโยค
น้ำตาเม็ดใสไหลร่วงลงบนตัวอักษรจนหมึกซึม
มือของเฟย์กำสร้อยแน่น ราวกับมันคือสิ่งเดียวที่ยังเชื่อมเธอกับคนที่จากไป
โลกภายนอกยังคงเงียบ
มีเพียงเสียงสะอื้นเบา ๆ ของหญิงสาวผู้รอดชีวิต
และเงาในมุมห้อง...
ที่แวมไพร์ตนนั้นยืนอยู่ในความมืด
เฝ้ามองเธออีกครั้ง — อย่างที่เคยทำเสมอมา
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แนะนำตัวละคร
เฟย์ นางเอกที่มีจิตใจที่แบะบางและอยากแก้แค้นคนที่ทำลายครอบครัวของเธอ
นิสัย มีไหวพริบ ฉลาด ชอบการต่อสู้ ไม่ค่อยสนิทกับใคร
มีอา เพื่อนนางเอกเป็นคนร่าเริงชอบปาร์ตี้
นิสัย ขี้เมา ไหวพริบดี พูดมาก
ฟ้าเพื่อนนางเอก เป็นคนที่รักสัตว์รักธรรมชาติ
นิสัย ชอบทุกอย่างที่น่ารัก มึน เข้าใจอะไรยาก
ไอรินเพื่อนไม่แท้ของนางเอก
นิสัยชอบ ขี้เมา ไม่ค่อยมาเรียน ไม่สนใจกฏ
เดียร์ ผู้อำนวยการของโรงเรียนเซราฟีน
ลูเชีย แวมไพร์ที่ไม่อยากสนิทกับใคร
เอลิซ่า แวมไพร์ลูกคุณหนูที่ไม่สนใจใครและสนว่าตัวเองอยู่สูงกว่าผู้อื่น(นางร้าย)
ลิเลีย คุณหนูแวมไพร์ผู้สูงศักดิ์เพื่อนนางร้าย
อีวา คุณหนูแวมไพร์จอมวางแผน เพื่อนนางร้าย
ราฟ แวมไพร์หนุ่มมือขวของมอร์กาน่า
คาอิน แวมไพร์หนุ่มที่ตกหลุมรักเฟย์ที่เป็นมนุษย์และเป็นคู่หมั้นของอีวา เป็นมือซ้ายของมอร์กาน่า
เซน คู่หมั้นของมอร์กาน่าและเป็นผู้ปกครองเมือง
แอบตกหลุมรักมนุษย์สาวที่ชื่อว่าเฟย์
มอร์กาน่า คู่หมั้นของเซนและผู้ปกครองเมือง
เรื่องราวจะเข้มข้นหรือไม่ อย่าลืมไปอ่านกันน่า😁
วันแห่งการเริ่มต้นใหม่
ควันจาง ๆ ลอยอ้อยอิ่งอยู่เหนือซากไม้ที่ไหม้จนดำ
เฟย์ขยับตัวเล็กน้อย ก่อนเปลือกตาหนักอึ้งจะเปิดขึ้นช้า ๆ
กลิ่นไหม้ยังติดอยู่ในอากาศ ความเย็นจากพื้นข้างใต้แผ่ซึมเข้าสู่ผิวกาย
เฟย์
นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
เธอค่อย ๆ พยุงตัวขึ้น มองรอบกายที่เหลือเพียงเถ้าและเศษความทรงจำ
ทุกอย่างเงียบ... เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง
มือบางแตะไปที่สร้อยหัวใจที่ซ่อนอยู่ในเสื้อ มันยังอยู่ — ไม่ถูกไฟกลืนไป
ดวงตาเธอสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงกระซิบเบา ๆ
เฟย์
พ่อ....ฉันยังอยู่สินะ
แล้วเสียงลมเย็นก็พัดผ่าน ราวกับมีใครตอบกลับจากเถ้าถ่านนั้น เฟย์ได้เดินลงไปที่ชั้น1ปละเดินออกไปข้างนอกเพื่อบอกลาคฤหาสน์หลังนี้้เป็นครั้งสุดท้าย
ในระหว่างที่เฟย์กำลังเดินออกไปเธอได้เห็นเงาของใครบางคนยืนอยู่ข้างประตูรั้วของคฤหาสน์
มีอา
เรื่องมันผ่านไปแล้วอย่าไปเสียใจให้มันมากเลย
มีอา
แกอย่าเก็บไว้คนเดียวสิ
ในระหว่างนั้นก็มีใครบางคนเข้าแกล้งทั้งสองที่ด้านหลัง
มีอา
บรรยากาศกำลังดีเลยแกนี้มันตัวทำลายจริงๆ
ฟ้า
ฉันก็อยากให้พวกแกไม่เครียดนิ
มีอา
พายัยเฟย์ไปซื้อเสื้อผ้าก่อน
ฟ้า
งั้นรถแกนะฉันไม่ได้เอามาอะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
