ดอนนี่เป็นเด็กที่เกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยและฐานะดีแต่ว่าความโชคดีก็ไม่ได้ดีเสมอไป ถึงแม้เขาจะเกิดมาที่ครอบครัวที่ร่ำรวยแต่เค้าก็มีพ่อแม่ที่ทำตัวไม่ดีกับเขา พ่อที่ชอบทำตัวเหมือนกับว่าเขาเป็นพวกไวรัสหรือแบคทีเรียส่วนคุณแม่ที่ชอบมองเขาว่าเป็นเด็กบ้านนนอกและชอบด่าและไล่เขาและรังเกียจเขา ดอนนี่ก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นด้อยค่ามาก

...****************...

วันนึงในคฤหาสน์หลังใหญ่ ***ก็อก ก็อก*** เสียงเคาะประตูจากห้องทำงานของท่านพ่อของดอนนี่ ซึ่งดอนนี่นั้นกำลังเคาะประตูอยู่

“ท่านพ่อครับ….ท่านแม่เรียกให้ท่านพ่อไปกินข้าวครับ….”ดอนนี่พูด

“แกไอ้เด็กเวร! อย่ามาเรียกฉันว่าพ่อนะไอ้โสโครก!” พ่อของเขากล่าวด้วยความโกรธและหงุดหงิด

“ครับ ขอโทษครับ…” ดอนนี่พูดอย่างไม่มั่นใจ

ดอนนี่เดินลงไปที่ห้องกินข้าวซึ่งมีแม่ของเขาที่กินข้าวคนเดียวราวกับว่าเธออยากกินข้าวคนเดียวมากกว่าที่จะกินร่วมกับคนอื่น แม่ของเขามองมาที่เขาด้วยความโกรธเช่นกัน

“ออกไป!! ฉันไม่อยากให้คนอย่างแกมากินข้าวกับฉันด้วยหรอกนะ!!” แม่ของดอนนี่พูด

ดอนนี่ก็แค่ทำได้แค่อือออตามและไม่ได้พูดอะไรแต่ถึงอย่างงั้นเขาก็รู้สึกเศร้าและน้อยใจ เขาคิดว่าทำไม….ทำไมเขาต้องเกิดมา ทำไม….ทำไมตัวเขาถึงมีแต่คนรังเกียจ ดอนนี่มองหน้าตัวเองในกระจกที่สะท้อนใบหน้าที่สวยงามที่ได้มาจากแม่ของเขาเอง ปกติแล้วคนที่หน้าตาเหมือนพ่อเหมือนแม่ส่วนใหญ่ลูกคนนั้นจะได้รับความรักเป็นพิเศษ แต่กับเขาทำไมเขารู้สึกว่าเขาได้แต่ความเกลียดชังแทนที่จะเป็นความรัก

...****************...

วันนี้เป็นวันเกิดของดอนนี่ แต่กลับไม่มีใครที่อยากจะจัดงานวันเกิดให้เขาเลย ในงานวันเกิดของเขาไม่มีค่าสำหรับเขาเลย และตอนนี้เขาคิดแค่ว่า งานวันเกิดอ่ะหรอ….ไม่สำคัญอ่ะ….เพราะไม่มีใครใส่ใจเขาอยู่แล้วแต่เขาก็ต้องดำเนินมีชีวิตอยู่ต่อไปถึงแม้จะมีอุปสรรคหรือความยากลำบากมากแค่ไหนเขาต้องฝ่าฟันไปให้ได้ ตอนนี้เขารู้สึกแค่ว่าตัวเองมีทางเดียวคือหนี แต่ทำไมคนที่ไม่ห่วงเขาเช่นพ่อแม่ของเขากลับต้องขังเขาไว้ราวกับกลัวจะหนีออกไปจากพวกเขา ในวันนึงที่ดอนนี่นอนอยู่ที่บ้านของเขาตามปกติแต่เกิดสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นนั่นก็คือ….เสียงกรีดร้องของแม่ของเขา เขารีบออกจากห้องแล้ววิ่งตรงไปที่ห้องของพ่อแม่ของเขาเห็นร่าง(ศพ)แม่ของเขานอนจมกองเลือด และสิ่งเหล่านี้เป็นฝีมือของพ่อของเขา ดอนนี่รีบวิ่งหนีตรงไปที่ห้องของเขาแล้วโทรหาตำรวจ และเขาก็เล่าสถานการณ์ทั้งหมดให้พวกตำรวจฟังจนพวกเขาเข้าใจและตัดสินใจมาจะมาหาเขาในอีกไม่ช้า ส่วนดอนนี่ตอนนี้ต้องซ่อนตัวจากพ่อของเขาที่คลั่งออกมาและพยายามจะฆ่าเขา เขาก็ไม่รู้สาเหตุเหมือนกันว่าทำไม เรื่องนี้ถึงเกิดขึ้นเขาได้แต่สวดภาวนาว่าขอให้พ่อของเขาไม่เจอตัวเขาด้วยเถิด แต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเขานะพ่อของเขามาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าที่ ที่เขาซ่อนตัวอยู่เขายังคงสวดภาวนาต่อไปและพ่อของเขาก็จับเขาได้แล้ว และเตียมจะเขาแต่ตำรวจก็บุกเข้ามาพร้อมกับปืนในสมัยก่อน ดอนนี่ตอนนี้เขาร้องไ้ด้วยความกลัวเนื่องจากเจอภาพอันสยองที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับแม่ของเขา แต่ตอนนี้เขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย และพ่อเขาก็ถูกจับและจำคุกนานมากๆพวกตำรวจที่ใจดีได้ให้เขาให้ครอบครัวอื่นเลี้ยงแทน ซึ่งดูเป็นครอบครัวที่อบอุ่นแต่เขาอยู่ได้ไม่นาน เพราะพ่อแม่สองคนนั้นที่รับเลี้ยงเขาก็แค่ใช้เขาราวกับทาสและดอนนี่ตัดสินใจหนีออกมา และใช่ครั้งนี้เขาหนีได้แต่ก็ไม่มีใครที่ต้องการเขาราวกับว่าข่าวเกี่ยวกับเขาถูกประกาศออกไปให้ชาวเมืองได้ยิน

...****************...

หลายเดือนผ่านไป ตอนนี้ดอนนี่ได้กลายเป็นเด็กที่ไม่มีบ้านและต้องคุ้ยขยะหาข้าวประทังชีวิต จนมีวันนึงเขาไปเห็นรถม้าที่กำลังจะไปเมืองทะเลทรายในไม่ช้าเขาจึงแอบขึ้นรถกับพวกพ่อค้าโดยใช้จังหวะที่พวกเขาไม่เห็นหรือทีเผลอ ในระหว่างทางอันแสนยาวนาน เขาก็ได้แก้เบื่อด้วยการนั่งฟังพวกผู้ใหญ่พูดคุยระหว่างเดินทางไปที่ทะเลทรายพวกเขาก็คุยเรื่องต่างๆนาๆสารพัด โดยที่ไม่รู้เลยว่าดอนนี่นั้นกำลังแอบฟังอยู่อย่างเงียบๆและเขาก็ได้แต่สงสัยว่าตัวเขาเองจะไปที่ไหนต่อจากนี้ และทำยังไงต่อไปแล้วจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี้ได้อย่างไรโดยไร้ผู้ปกครอง

...****************...

...ณ ที่ทะเลทราย...

หลังจากที่ถึงทะเลทรายดอนนี่ก็รีบลงจากรถ(เกวียน)อย่างให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะได้ไม่มีใครเห็นเขา และเขาก็ได้เห็นทะเลทรายกับตาตัวเองเป็นสถานที่ที่ดูไร้ที่จุดหมายหรือขอบเขต มันดูโล่งตาและร้อนอับอ้าวอย่างบอกไม่ถูกอาจจะเป็นเพราะสถานที่แห่งนี้แถบจะไม่มีสิ่งปลูกสร้างเลย แถวนี้ก็มีการค้าขายตามปกติที่ควรจะเป็น ดอนนี่กวาดสายตามองไปรอบๆและเริ่มสำรวจแต่เขาก็ไปชนกับใครคนใดคนนึงที่มีสีผีสีน้ำผึ้งชายคนนั้นดูเหมือนจะเป็นกษัตริย์ของทะเลทราย เขามองดอนนี่ด้วยทรายตาเย็นชา ราวกับว่าเขาเพื่อที่จะใช้ชีวิตกับพวกชั้นต่ำแต่เขาเห็นว่าดอนนี่มีสีผิวที่ขาวราวกับไข่มุกก็คิดว่าเป็นนักท่องเที่ยวที่มีตังค์ก็เผยด้านอีกด้านนึงมาก็คือด้านใจดี ตอนนี้ดอนนี่งงมากๆเนื่องจากตอนแรกเขาได้รับสายตาเย็นชาจากชายคนนี้แต่กลับได้สายตาที่อบอุ่นหลังจากสองนาทีที่แล้ว เขางงจนทำอะไรไม่ถูกแต่เขาก็คงยังวิ่งหนีไปจนทำให้พระราชาหงุดหงิดแต่ก็ไม่ได้ตามเขาไป ดอนนี่นั้นก็ไปคุ้ยขยะหาเศษอาหารเพื่อกินเหมือนเช่นเคยเขาก็คิดว่าถ้าเขาเกิดมาในอีกชาติหน้าจะเป็นอย่างไรกันแน่นะ…..เขาก็นั่งกินเศษอาหารจนเจ้าของร้านต้องมาไล่ให้เขาออกไป ดอนนี่นั้นก็ออกไปตามที่เขาสั่งแต่ก็กลับมาบางทีเพื่อขอเศษอาหาร ดอนนี่นั้นไม่ค่อยสนใจสายตาของคนอื่นสักเท่าไหร่เพราะสำหรับเขาตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องปกติที่เขาจะเจอ มีทั้งสายตาที่เหยียดหยาบดูถูกหรือแม้กระทั่งรังเกียจ ดอนนี่เขาก็แค่คิดว่าถ้าเขาขอเกิดในชาติหน้าใหม่ได้เขาขอเกิดเป็นคนที่มีแต่รักคนเชิดชู เพราะเขาไม่ได้ต้องการชีวิตอันแสนโหดร้ายแบบนี้ แต่ตอนนี้ดอนนี่เขาไม่รู้เลยว่ามีคนคิดที่จะเล่นงานเขาอยู่ มีสายอาฆาตออกมาจากเปลี่ยวๆที่ดอนนี่นอนอยู่ และสายตานั้นคือสายตาของชายขายขนมปัง มี่เขานั้นแค้นที่ดอนนี่ชอบไปขโมยขนมปังร้านเขาจนขาดทุน เขาคิดแค่ว่าต้องฆ่าไอ้เด็กนี่เพื่อที่จะได้ กลับมามีกำไรอีกครั้ง ตอนนี้ชายขายขนมปังเขาไม่สนแล้วว่าสิ่งใดถูกสิ่งใดผิด แต่รู้เพียงแค่ว่าต้องฆ่าไอ้เด็กคนนี้ที่มันทำให้เขาตกต่ำและยากจน ตอนนี้เขาถือมีดมาพร้อมกับเชือกที่พร้อมจะจับเขาไปที่ลับสายตาจากผู้คน

...****************...

...เช้าวันรุ่งขึ้น...

ดอนนี่ตื่นมาในสถานที่ที่แปลกตามีแสงเพียงเล็กน้อยที่ลอดผ่านจากช่องเล็กๆออกมา เขาสงสัยว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แต่ตอนนี้เท่าที่รู้ก็คือเขาถูกมัดกับเก้าอี้ไม่ให้ขยับไปไหน เขาก็เริ่มกระวนกระวายมากขึ้นเรื่อยๆ เขากลัวตายหรือเปล่า? ก็ไม่เชิงเพราะยังไงในสถานที่แห่งนี้ก็เป็นความลับสำหรับเขาและเป็นสถานที่เหมาะกับการเชือดมากกว่าการอาศัยอยู่ ดอนนี่ได้แต่ร้องไห้คร่ำครวญว่าเขาได้ทำอะไรให้คนนั้นเครียดแค้นมากสะขนาดนี้ และทันใดนั้นประตูเปิดออกเผยให้เเห็นร่างที่สูงและท้วม และนั่นก็คือชายขายขนมปังที่เขาเคยไปขโมยหลายๆครั้งๆ

“แหมๆ…ไม่คิดเลยว่าหนูตัวเล็กๆจะมาติดกับดักของฉันโดยไม่ป้องกันตัวเองไว้เลยแบบนี้….ระวังโดนเชือดหั่นศพเอานะ” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงต่ำและโกรธ

“ผม..ผมขอโทษครับได้โปรดปล่อยผมไปทีเถอะนะครับผมจะไม่ทำอีกแล้วผมสัญญานะครับ..”ดอนนี่พูดออกมา

“ปล่อยแกงั้นหรอ? คนอย่างแกมันสมควรตายไปเลยสะด้วยซ้ำนะไอ้เด็กเวร!” ชายขายขนมปังดึงผมเขาด้วยความโกรธ

ตอนนี้ดอนนี่ก็ทำได้แค่ร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้าและรู้สึกผิด…

**โปรดติดตามตอนต่อไป**