เปรี้ยง!

เปรี้ยง!!

ในคืนที่พายุโหมกระหน่ำในค่ำคืนแสนมืดมิด สองร่างเปลือยเปล่าเกี่ยวกระหวัดฟัดเหวี่ยงกันดังสายฟ้าฟาด แม้คืนนี้ฟ้าไร้ดาว สองร่างกลับอิ่มอุราอย่างน่าพิศวง แม้ไม่เคยพบหน้า ไม่เคยพูดจา

"อะ อึก ฮึก"

"ซี้ดดดด ไหวไหม"

"หวะ...ไหวครับ"

"เจ็บบอกได้นะ"

"คะ..ครับ อ่าาาา"

"ซี้ดดด พี่ใกล้เสร็จแล้วทนหน่อยนะ"

"คะ..ครับ"

"อ่ะ....อึก..ซี้ดดดด จะแตกแล้ววว"

" อ่าาาส์"

และแล้วทั้งคู่ก็เสร็จพร้อมกัน ร่างใหญ่ลุกไปหยิบทิชชู่เพื่อทำความสะอาดให้ร่างเล็กที่หลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย สายตาของร่างใหญ่ที่จ้องมองหน้าของร่างเล็กด้วยความสนใจ

"ไม่ว่าพรุ่งนี้หนูจะตื่นมาแล้วยังไง พี่จะรับผิดชอบทุกอย่างเองนะตัวเล็ก" สายตาที่มองดูร่างเปลือยเปล่าพร้อมที่จะทำการอีกครั้ง แต่ก็ต้องหยุดความคิด เพราะดูจากสภาพน้องน่าจะไม่ไหวแล้ว

ในวันรุ่งขึ้นแสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่างห้อง พร้อมกับลมอ่อนโชยกลิ่นหอมของดอกไม้ ทำให้ร่างเล็กตื่น

"เช้าแล้วหรอเนี้ย เหนื่อยจังงงง"

"เดี๋ยวนะ...นี้ไม่ใช่ห้องเรานิ" สายตาที่สงสัยพร้อมกวาดมองรอบห้อง

"ตื่นแล้วหรอครับ"

"พี่เป็นใคร แล้วผมมาอยู่นี้ได้ไง"

"จำอะไรไม่ได้เลยหรอครับ" ร่างใหญ่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมสายตาที่จ้องมองพร้อมจะขย้ำเหยื่ออีกรอบ

"เดี๋ยว...เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แล้วพี่เป็นใคร แล้วผมมาอยู่ห้องนี้ได้ไง"

"เอาละเดี๋ยวพี่จะเล่าให้เอง ถ้าเกิดว่าเราจำอะไรไม่ได้เลย"

"เมื่อคืนเราเมามาก พี่จำได้ว่าเรามากับเพื่อนอีกสองสามคน ตอนประมาณตีหนึ่งกว่าๆพี่เห็นเราเดินมาคนเดี๋ยว พร้อมกับใครไม่รู้ที่พยายามพาเราไปด้วย แต่น้องก็ปฎิเสธ ถ้าให้พี่พูดเหมือนเราจะโดนมอมยา"

"มอมยา!!"

"ใช่ พี่เข้าไปช่วยน้องมาจากคนพวกนั้น ตอนแรกพี่กะจะพาเราไปส่งที่เพื่อน แต่อยู่ๆเราก็จูบพี่และก็ยังยัวพี่อีก"

"บ้า!! ผมเนี่ยนะยัว"

"ใช่ เราอะยัวพี่ พอพี่ถามน้องว่าบ้านอยู่ไหน น้องก็เอาแต่พูดว่า ผมไม่ไหวแล้ว ช่วยผมหน่อย"

ร่างเล็กถึงกับขมวดคิ้วเพราะไม่คิดว่าจะเป็นแบบนั้น

"อย่าบอกนะพี่ว่าเราสองคน..."

ร่างใหญ่ทำได้แค่พยักหน้า

"ใครใช่ให้เรายัวพี่ก่อนละ หึ"

"พี่ชื่อนทีนะ ส่วนเราละ"

ร่างเล็กไม่ยอมบอกชื่อ ทำได้แค่หยิบเสื้อผ้าแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ

ร่างใหญ่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนจะชอบใจในตัวเล็ก

"ตายห่าละไง ไอต้นเอ่ย เอาไงล่ะที่นี้" ต้นได้แต่บ่นกับตัวเองเพราะไม่รู้ว่าเมื่อคืนเรื่องมันเป็นมายังไง สุดท้ายนี้ต้องเอากับชีวิต เพราะเขาเองก็ไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อน คงจะคิดหนักเลยแหละ

"น้องถ้าหิว ในห้องครัวพี่ทำอาหารไว้ให้แล้วนะครับ"

"ไม่เป็นไรครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"

"เดี๋ยวสิเรายังไม่ได้บอกชื่อพี่เลย"

"ผะ..ผม..ชื่อต้นครับ ขอตัวนะครับ" ต้นรีบเปิดประตูแล้วรีบออกจากห้อง

"หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะต้น" นทียิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนจะถูกใจต้นเข้าแล้ว

เมื่อกลับถึงห้องต้นทำได้แค่คิดว่าเมื่อคืนเกิดอะไรแล้วสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นพูดจะเป็นความจริงหรือไม่ ต้นเองก็ยังไม่ปักใจเชื่อ เพราะเมื่อคืนเขาได้ไปสร้างสรรค์กับเพื่อนที่คลับดังต้นเองก็ไม่ได้อยากไปหรอกแต่เห็นว่าเป็นงานเลี้ยงฉลองปิดเทอมกับเพื่อน จึงทำได้แค่ยินยอมไป

"เราเนี้ยนะยัว บ้าไปแล้ว"ต้นทำได้แค่บ่นพึมพำเพราะไม่รู้ว่าความจริงเป็นมายังไง

ก๊อกๆๆ

"มาแล้วครับ" ต้นขานรับของต้นที่เดินไปเปิดประตู

"ไอ้ต้นเมื่อคืนไปไหนมาแล้วอยู่กับใครทำไมไม่กลับมาที่ห้อง"ร้อยคำถามที่มาจากแม็กซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของต้น

"กูโทรไปมึงก็ไม่รับ มึงไปไหนมาเมื่อคืนมึงรู้ไหมกูเป็นห่วงมึงขนาดไหนไอ้ต้น"

"กะ..กู.."

"กูจำไม่ได้ กูรู้แค่ว่าเมื่อคืนกูไปคลับกับพวกมึงแล้วมึงก็ทิ้งกูไว้ที่โต๊ะ ให้กูเฝ้าโต๊ะกูจำได้แค่นั้นแหละ"

"แล้วเมื่อคืนมึงนอนไหน" สีหน้าที่จริงจังของแม๊กดูท่าจะเป็นห่วงต้นมาก

"กูไม่รู้..กูเองก็เพิ่งจะกลับห้องแล้วมึงก็มาห้องกูนี่แหละ"

"อย่าบอกนะก็มึงนอนกับสาวแต่กูว่าไม่ใช่เพราะมึงไม่ใช่สเปคของสาวๆ"

"รู้ได้ไงเล่ากูไม่ใช่สเปคของสาวๆ"

"หน้าออกจะหวานขนาดนี้ นี่ถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นผู้ชายกูจีบมึงไปแล้ว"

"เฮ้ย!!อย่าใจเกเรดิวะ"

"ช่างมันเถอะ ไม่ว่ามึงนอนกับใครมารู้แค่ว่ามึงกลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว"

"ว่าแต่สาวเมื่อคืนเด็ดป่ะ" แม๊กขยักขยอหยอกเพื่อน

"เฮ้ย!!"

"กูล้อเล่น5555"

"ห้องมีอะไรกินบ้างวะ กูหิวชิบหาย"

"ลองไปหาในครัวดูอ่ะถ้าไม่มีก็ออกไปหาไรกินข้างนอก"

"งั้นกูไปข้างนอกดีกว่า แต่มึงเลี้ยงนะ"

"อะไรที่แบบใช้ตังค์ที่มึงให้กูเลี้ยงจังเนาะ"

"แค่นี้ขนหน้าแข้งมึงก็ไม่ร่วงหรอครับ"ถึงรู้ว่าเพื่อนมีฐานะมากแค่ไหน แม็กก็ยังเกรงใจเพราะทุกครั้งที่บอกว่าให้เลี้ยงเขาเองก็ไม่ได้จริงจังแค่พูดหยอกล้อกับเพื่อน

"กูเคยให้มึงเลี้ยงสักครั้งป่ะล่ะ กูแค่พูดหยอกๆไปงั้นแหละ"

"ครับคนหล่อ งั้นเอาเป็นว่าครั้งนี้กูเลี้ยงมึง"

"ไม่เอาอ่ะ เก็บตังค์ไว้เหอะไว้เปิดห้องกับสาว5555"

"เฮ้ย!!มึงช่วยกูมาหลายครั้งแล้วนะเว้ย ที่สำคัญมึงก็เป็นเพื่อนคนเดียวของกูเพราะคนอื่นไม่คบ555 แค่นี้กูเลี้ยงมึงสบาย" อีกฝ่ายถึงกับหลุดขำเพราะต้นกับแม็กเป็นเพื่อนมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลายจนตอนนี้ปี 2 แล้วทุกวันนี้ไปไหนไปกันขาดใครไปก็ไม่สนุก

"เก็บไว้เหอะกูเกรงใจ ไว้รอบหน้าค่อยเลี้ยงก็ได้"

"มาเกรงกงเกรงใจอะไรเราเป็นเพื่อนกันมานานแล้วนะเว้ย"

"ก็ก็ตามใจมึงแล้วกัน"แม็กทำได้แค่ยอมเพื่อนเพราะเขารู้ว่าหากยิ่งปฏิเสธเท่าไหร่ก็ไม่มีทางรอด

"ก็แค่นั้น"ต้นถึงกับยิ้มเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เลี้ยงเพื่อนเขามานานแสนนาน

"แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่ง รอบหน้ากูต้องเลี้ยงมึงกลับนะ"

"ไม่ต้องหรอก"

"ได้ไงอ่ะ มึงเลี้ยงกูแล้วกูต้องเลี้ยงมึงกลับดิ"

"กูบอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้อง โอเคป่ะ"

"ไม่โอ ยังไงครั้งหน้ากูก็จะเลี้ยงมึงมึงไม่ต้องปฏิเสธกูเพราะยังไงต่อให้มึงปฏิเสธ กูก็จะเลี้ยงมึงคืน!!"

ต้นถึงกับขมวดคิ้วเพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะเอาจริงเอาจังขนาดนี้ด้วยความที่แม็กเป็นคนอารมณ์ดีขี้เล่นและไม่เคยจริงจังกับอะไรเลยโดยเฉพาะผู้หญิง

"จะเข้มไปไหนเนี่ย กูเพื่อนมึงนะกูเคยปฏิเสธมึงได้ด้วยหรอ"

"กูไม่ได้เข้ม แต่กูแค่อย่ากทำให้มึงรู้ว่ามึงคือเพื่อนคนเดียวของกูแล้วกูก็ไม่อยากทำร้ายความสัมพันธ์ของกูกับมึง"

"กูก็ช่างมันเถอะ ไปหาอะไรกินได้แล้วกูหิวจนตาลายละ"

"เออไป กูก็หิวเหมือนกันก็มาบ่นพรึบพร่ำกับมึงนั่นแหละ เสียเวลาชิบหาย"

"อ้าว!!ไม่ใช่เพื่อนกูต่อยไปแล้ว"

"โมโหหิวหรอ ไปได้แล้ว"

"เออ"

ต่อให้พูดหยาบคายมากแค่ไหนนั่นแหละความสัมพันธ์ของเพื่อนสนิท ที่ไม่เคยพูดคำว่ารักเหมือนเพื่อนคนอื่นวันนึงเนี่ยทะเลาะกันได้ทั้งวันยิ่งอยู่ด้วยกันสองคนยิ่งมีแต่ปากเสียงแต่รู้ไหมว่าทั้งสองเป็นห่วงและรักกันขนาดไหนถึงแม้จะไม่ได้พูดออกไปเพราะคำพูดมันพูดออกจากปากไม่เหมือนการ

กระทำที่ทำให้เราเห็นจริง

ผ่านไปเกือบสามอาทิตย์

นทีก็ใช้ชีวิตตามปกติในทุกๆวัน ด้วยความที่เป็นถึงประธานโรงแรมชื่อดังเวลามีประชุมก็จะลำบากหน่อย เพราะประชุมเสร็จก็ต้องไปกินเลี้ยงกันต่อ พอกลับมาห้องก็สลบไปคาเตียงด้วยความเหนื่อย

แต่คืนนี้บรรยากาศกลับเป็นใจให้นึกถึงคืนวันนั้น

"บ้าจริง! นี้เราเผลอยิ้มหรอเนี่ย" พูดไปก็ยิ้มไปเพราะนึกถึงคืนนั้นเเล้วความทรงจำทุกอย่างก็ย้อนคืนหมดทุกตอน นทีถึงกับเอามือมาลูบที่ปากพอนึกถึงจูบหวานๆของร่างเล็กแล้ว สายตาร่างเล็กในคืนนั้นถึงกลับทำให้นทีหวั่นไหวเพราะร่างเล็กคือเด็กชายคนแรกและเป็นคนเดียวที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปตลอดชีวิต จากที่เป็นหนุ่มฮอต เจ้าเสน่ห์ ผู้หญิง เห็นเป็นต้องหลงรักหัวปักหัวปำ ไปไหนก็จะมีผู้หญิงล้อม กลับกลายเป็นคนที่เห็นผู้หญิงแล้วนึกถึงหน้าของร่างเล็ก

ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด

"โทรมาได้เวลาจริงๆ"

"ฮัลโหล ว่าไงครับคุณทิว"

"มาคงมาคุณอะไรกันฮะ"

ทิวคือลูกเพื่อนสนิทของพ่อนที ทั้งสองคนโตมาด้วยกัน จนคนอื่นคิดว่าเป็นพี่น้องแท้ๆเพราะมีบุคลิก ความชอบคล้ายกันเว้นแต่นิสัยที่แตกต่างกัน นทีจะเป็นคนง่ายๆอะไรก็ได้ นทีจะเข้ากับคนอื่นได้ง่าย แต่ถ้าหากลำเส้นเมื่อไรเขาก็ไม่แคร์เหมือนกันส่วนทิวจะเป็นคนเจ้าระเบียบแบบขั้นสุด ทุกอย่างต้องเป๊ะ ใจถึงกับทุกคนให้ความสำคัญกับทุกอย่าง

"นานๆที่แกจะโทรหาแสดงว่าคิดถึงละซิ"นทีพูดไปก็ยิ้มไปเพราะทั้งสองไม่ได้เจอกันเกือบจะ3ปีแล้ว

"คงจะงั้นมั่ง555"อีกฝ่ายก็ไม่ต่างกัน นี้คงจะเป็นครั้งแรกที่โทรหาในตลอดระยะเวลา3ปี ธรรมดาที่ทั้งสองจะคิดถึงกัน ก็จะมีการถามไถ่กันเรื่องราวในชีวิตกันเป็นธรรมดา

"ไอทิว ฉันมีเรื่องให้แกช่วยวะ"

"เรื่องอะไร"

"คือ..ฟังดูอาจจะแปลกหน่อยนะ"

"ว่ามา! อย่าลีลา"

นทีเล่าเรื่องราวในคืนนั้นให้ทิวฟังทุกอย่างโดยไม่มีการปิดบังเพราะนทีรู้นิสัยของทิวดีกว่าเป็นคนยังไงเเละรู้ดีว่าเรื่องนี้ทิวเองก็สามารถช่วยเขาได้

"แกมีอะไรกับน้องเขาหรอวะ" ทิวถึงกับถามย้ำเพื่อให้แน่ใจ

"เออ..ตั้งใจจะไปช่วยเขา แต่ดันโดนเสน่ห์น้องเขาซะงั้น"

"น้องเขาก็ยอมหรอ"

"คือ..เล่าไงดี เอาเป็นว่าน้องโดนมอมยา ก็ไม่คิดว่าฤทธิ์ยาจะเเรงขนาดนั้น"

"ช่วยเขา แต่ดันมีอะไรกับเขาเนี่ยนะ บ้าเปล่า"

"ไม่ได้บ้า! เอาเป็นว่าช่วยตามหาน้องเขาให้หน่อย

ยังใช้ไลน์เดิมอยู่ไหม"

"ใช้อยู่ยังไม่ได้เปลี่ยน"

"เดี๋ยว ส่งรูปน้องให้"

"ไปเอารูปมาน้องมาจากไหน"

"แอบถ่ายน้องตอนเช้า เห็นน้องน่ารักดีเลยถ่ายไว้"

"ฮันแน่ ดูทรงแล้วนะหลงจนหัวปักหัวปำเลยซิท่า"

"ขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้ว แค่นี้ก่อน" นทีถึงกับว่างสายพร้อมกับส่งรูปน้องไปให้ทิวช่วยตามหา เหตุผลที่นทีตามหาเป็นเพราะไม่อยากผิดสัญญาที่เขาได้พูดไว้ในคืนนั้น เเละอีกเหตุผลนึงคืออยากรู้จักน้องให้มากกกว่านี้

"ยังไงพี่ก็จะหาเราให้ได้"

ฮัดชิ้ว

ฮัดชิ้ว

"ใครนิทาวะ"

"ใครจะนินทามึงฮะไอต้น มึงมีศัตรูหรอ"

"ก็จริง เพราะชีวิตกูก็มีแต่มึง5555"

"เพราะคนอื่นไม่คบ55555" ต้นถึงกลับหลุดขำออกมา

"ถามจริงนะไอแม๊ก หน้าตามึงกับกูก็ไม่ได้แย่ ทำไมถึงอยู่กันสองคนวะ"ต้นพูดออกด้วยความสงสัยพร้อมกับเอากระจกมาส่องหน้า

"สงสัยหน้าตาดีเกินเลยไม่มีใครกล้าเข้าหา5555"

"ก็จริง จะโทษเราก็ไม่ได้ไอเราก็เกิดมาหล่อซะด้วยที่นี้ก็ว่าวุ่นเลย5555"

" พอจะจีบสาว สาวบอกเราไม่ได้ชอบคนแบบเธอ"

"โอ้วเธอเจ็บจี๊ด"

"กูรู้แล้วว่าทำไมมึงกับกูถึงอยู่กันได้ เพราะแบบนี้ไงไอต้น55555"

"มึงอย่าทิ้งกูนะแม๊ก เพราะถ้ามึงกู กูก็ไม่มีเพื่อนแล้ว555"

"ใครจะทิ้งมึง คบกันมานานขนาดนี้แล้ว บ้าเปล่า"

ต้นหลุดยิ้มออกมาด้วยความปลื้มปริ่ม

"อย่ามัวแต่ยิ้ม ทำงานด้วย"

"เออ! รู้แล้วน่า"

ถึงแม้จะสอบเสร็จใช่ว่าจะสบายยังมีงานค้างอีกเยอะที่พวกเขาต้องทำส่งอาจารย์ เป็นนักศึกษาใครว่าสบายไหนจะงานนู้นแก้งานนี้ สอบเสร็จก็ใช่ว่าได้พักเลย ก็ต้องมานั่งทำงานส่ง ทำงานแก้ให้อาจารย์อีก